Cichy domek nad jeziorem

[Lucas Paladin]

Nazwa wyprawy: Cichy domek nad jeziorem
Prowadzący wyprawę: Funeris Venatio
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: Logiczne myślenie, poprawna polszczyzna, walka dowolną bronią 50%
Uczestnicy wyprawy: Morean (Lucas Paladin), Nif (Patricia de Drake), Król Julian (Julian)

Lucas poprosił Gerina, o dalsze instrukcje dotyczące zadania, jednocześnie oczekiwał pojawienia się Patty i Juliana.

[Patty]

- Witaj - przywitałam się z Lucasem, stając obok już w pełnym rynsztunku.

[Funeris Venatio]

- Co z bratem Julianem?

[Julian]

-Witaj Bracie, witaj Siostro.

[Funeris Venatio]

- Słuchajcie więc, bracia i siostry. Dawno, dawno temu, za górami i lasami, za kilkoma jeziorami, żyła sobie... Nie, moment. To nie to zadanie. Chwila... Muszę odnaleźć odpowiedni papierek, pamięć już nie ta. Ach, mam, słuchajcie więc. Caten, niewielka wioska na północnym-wschodzie, ma pewien problem. Teren jest to nieco górzysty, a zarazem trawiasty, więc hodują dla nas owce i inne bydło. Pomiędzy paroma pagórkami znajduje się jednak małe jeziorko, a nad nim chatka. W tym rejonie zaginęło ostatnio kilku ludzi i chyba jakiś elf. Pal licho elfa, ale zaginął również syn sołtysa, który robi z nami intratne interesy. Udajcie się tam, zbadajcie sprawę, rozwiążcie zagadkę i udobruchajcie rządzącego grubasa. Możecie pobrać wierzchowce ze stajni.
Gerin podniósł się lekko z krzesełka i pierdnął okazale. Groch z kapustą robił swoje.

[Patty]

Maniery Gerina nie zrobiły na mnie wrażenia. Wręcz przeciwnie. Starałam się oddychać wyłącznie ustami, by przypadkiem nie poczuć tej charakterystycznej nuty zapachowej.
- To my się będziemy zbierać - zapewniłam zleceniodawcę i salwowałam się ucieczką z miejsca skażenia - Za mną, młodzieży - zarządziłam i ruszyłam w stronę stajni, by pobrać odpowiedniego wierzchowca. Zawsze to lepiej i szybciej niż drałować na piechotę niczym plebs.

[Lucas Paladin]

- Młodzieży.. - mruknął Lucas pod nosem. Patty miała dzisiaj wyjątkowo dobry humor. Ale to dobrze, nawet bardzo dobrze, o to rycerzowi chodziło. Zrozumiał wytyczne, a teraz musiał się ulatniać z miejsca zlecenia, ponieważ mogło to grozić w najlepszym wypadku uduszeniem. Wyszedł więc z siedziby Gerina i skierował swe kroki do stajni. Kiedy już doszedł wybrał sobie konia o karej maści, samca, okazałego, pobrał uprząż od stajennego i starannie osiodłał wierzchowca. Kiedy na nim usiadł już wiedział, że jego wybór był bardzo dobry.
- No przyjacielu, czekamy tylko na Juliana. - rzekł do konia, po czym zwrócił się do Patty -Widzę, że dzisiaj jesteśmy w wyjątkowo dobrym humorze. - po czym sam, mimowolnie się uśmiechnął.

[Funeris Venatio]

//Jest godzina 12.37, piękny dzień, lekko wieje, jesteście na razie w stajni. Punktem kontrolnym, do którego nie będę przeszkadzał jest "połowa drogi", a nóż chcecie pogadać, czy coś. Napiszcie wyraźnie, jeżeli się tam znajdziecie, będzie tam kamień milowy. Przyjemnego kopytkowania.

[Julian]

Zamiast pójść na spotkanie z Patty i Lucasem poszedłem po konia i na rumaku dotarłem doń.
- Witajcie. Czeka nas epicka wyprawa. Ruszajmy!

[Lucas Paladin]

- Zatem ruszajmy. - rzekł Lucas i kopnął delikatnie konia, aby ten ruszył. Pogoda była rzeczywiście piękna, słońce, lekki wiatr, który muskał włosy. Rycerz podjechał do Patty:
- Piękna ta pogoda, prawda? Chociaż nie o pogodzie chciałem rozmawiać. Pięknie wczoraj wyglądałaś w tej koszuli. Dlaczego masz taki dystans do mężczyzn?

[Julian]

Mimo, że jechaliśmy na wyprawę razem, trzymałem się z tyłu. Wolałem powolnie kopytkować i obserwować piękno przyrody. Nie mogłem także zapomnieć o mojej ulubionej fajce. Zawsze mi towarzyszyła podczas wypraw. Jechałem tak i jednocześnie nasłuchiwałem rozmowy dwójki z przodu,

[Patty]

- Taka się urodziłam - wzruszyłam ramionami - No i miałam okazję popatrzeć na różnych mężczyzn w czasie mojego życia. Bandyci, piraci, zakonnicy - po tym słowie uśmiechnęłam się delikatnie kącikiem ust.

[Lucas Paladin]

- Wrodzona też zapewne jest skromność. Co masz na myśli mówiąc "zakonnicy"? Czyżby czegoś nam brakowało? - tutaj Lucas również się uśmiechnął delikatnie.

[Julian]

Powinienem kupić łódź.

[Patty]

- Bracia zakonni to specyficzna kasta, ale nigdy nic do was nie miałam - machnęłam ręką - Po prostu zakon zmienia ludzi i to widać. Przynajmniej ja to widzę.

[Lucas Paladin]

- Zależy czyje, nie każdy daje sobie sprać mózg. - Lucas odwrócił się w stronę Juliana. - Opowiedz trochę o sobie, ponoć byłeś Wielkim Mistrzem Zakonu niegdyś. Jaka jest Twoja historia?

[Julian]

ÂŁódź to byłby naprawdę dobry pomysł. Taka inwestycja na starość. ÂŁowiłbym ryby, może jakiegoś marlina bym złowił.
Nagle z myślenia wyrwał mnie głos Lucasa:
- ÂŁódź. Yyyy, znaczy się tak. Byłem kiedyś Wielkim Mistrzem, objąłem władzę po Patty. Przekazanie mi władzy odbyło się w dość kontrowersyjny sposób, ale o tym mniejsza. To były czasy Mistrza Gordiana, razem z Patty uczyliśmy sie rycerskiego fechtunku. To były piękne czasy. Jednak, czas pokazał, że nie nadaje się na Mistrza. Po moim odejściu Król Isentor zreformował same Bractwo do kształtu, jakim jest mniej więcej teraz. Mimo, że wtedy odszedłem, to wracam co chwilę. Zakonnikiem zostanę do końca...

[Patty]

Prychnęłam dziwnie, próbując zamaskować nagły napad śmiechu. Może i pamiętałam jak przez mgłę mianowanie Juliana mistrzem Bractwa, ale wspomnienie trwało i było wyrazem jednocześnie wstydu, jak i klimatu, jaki wtedy panował w zakonie.
- Coś w tym jest, człowiek raz wejdzie do Bractwa i to w nim zostaje już na zawsze - powiedziałam, by zatuszować atak wesołości.

[Lucas Paladin]

- W takim razie miejmy nadzieję, że zostaniemy w nim razem, aż do samego końca. No, ale dość gadania. Robota nas czeka. - Lucas przyspieszył konia, liczył, że niedługo znajdą się w połowie drogi.

[Julian]

Mknij mój Bucefale!