Kill dem oll!

[Hagmar]

- Racja, to co zbieramy się?
- Ta, kto płaci?

[Funeris Venatio]

- Mój koń chyba rży na zewnątrz. Pewnie ma ciasno. Pójdę sprawdzić...

[Nawaar]

- To, możemy ruszać. Przykro mi, ale nie mam czym zapłacić.Mówiąc to Kharim chwycił swój hełm i przemieścił się, przed drzwi karczmy i spokojnie wyszedł sprawdzić swego konia. Obecnie nie miał, czym zapłacić dlatego nawet nie zamawiał a najadł się za darmo normalnie, by nic nie mówił, ale wolał mieć czyste sumienie.

[Hagmar]

//Kharim źle użył przemieszczenia i spotkał się blisko z drzwiami karczmy.

Aragorn na ten widok zrobił tak: 

[Funeris Venatio]

Funeris podobnie, tylko bardziej dyskretnie.

[Hagmar]

Hrabia położył na stole mieszek z 100 grzywnami i wyszedł z karczmy po konia.

[Nawaar]

Krasnolud spotkał się z drzwiami oczywiście, ale nie zamierzał patrzeć na nie, tylko przez nie wyjść i to zrobił tak, czy siak. W końcu wyszedł, a na resztę towarzystwa nie zwracał w tym momencie uwagi. Nie widział nawet jak Aragorn uderzył się sam w łeb swoją łapą. Teraz pozostało czekać, aż cała zgraja wyjdzie z budynku i ruszą na spotkanie z przeznaczeniem.

[Hagmar]

I ruszyli, wszyscy. Yarpen powoził wozem na który zapakowano sprzęt jego ludzi. Dwie podejrzane beczki i skrzynię z napisem "Zabawki dla sierotek".

//Jedziemy w kierunku stolicy, trakt wiedzie przez las

[Nawaar]

Kharim odwiązał kuca i wsiadł na niego i ruszył za prowadzącym w stronę prawdopodobnie Ombros, przynajmniej miał taką nadzieję, ale postanowił zapytać. Jednak krasnolud się pomylił, bo zmienili trasę i podążali teraz w kierunku stolicy, przez majestatyczny las. ÂŚwięty rozglądał się na boki, żeby żaden zwierz ich nie zaatakował.



// Nie widziałem kiedy dodałeś, że jedziemy przez las.

[Funeris Venatio]

Poeta zapatrzył się w drzewo. Niby zwykłe - proste, obrośnięte korą, z koroną i mnóstwem gałęzi, na których zieleniły się liście. Liście, zielone jak tylko się dało; gałęzie, poskręcane jak tylko się dało; pień, gruby jak sam skurczybyk; korona, rozłożysta jak nogi Natalki, tej znajomej, z którą chodził kiedyś do szkoły. Nawet jakaś wiewiórka, a jakże!, przemykała gdzieś wysoko, ledwo widoczna. Ptaszki śpiewały, jakiś nawet chyba uwił sobie gdzieś tam, w małej dziupli, gniazdko, gdyż w dzióbku miał kilka małych patyczków, którymi najpewniej chciał zrobić sobie bramę nie do zdobycia. Kuny nie śpią. Czy tam inne zwierzaki, które chodzą po drzewach i kradną jajka. ÂŁosie? Nie, to nie były łosie... No mniejsza. Jakieś wredne kurwy, tak w skrócie.

//A żem popuścił wodze fantazji. Uprzedzam pytania - nie jestem dendrofilem.

[Hagmar]

//Mośki, Ekkerund leży na zachodzie  Kolonia na wschodzie. Zachodnia część Valfden to stare gęste lasy pełne sarenek, jelonków i innych zwierzaczków. Do stolicy mamy jakieś 200km. Jest 16:00.

- Spokojnie Kharimie, wilki nie atakują kolumn zbrojnych. Mają łatwiejsze łupy... Kim ty teraz jestś w Bractwie?

[Nawaar]

- Być, może ale wygłodniałe bestie rzucą się na wszystko, żeby się najeść. Zostałem nie dawno mianowany pułkownikiem choć na strategi znam się, tyle co nic. Widocznie mianowali mnie dlatego, że stałem się silnym wojownikiem, a mój potencjał bojowy znacznie wzrósł od tego czasu i stałem się dość szybko, i mocno się wyszkolić i oto jestem. Powiedzmy, że to nie ten sam krasnolud, co wcześniej. Puść mnie do boju, to pokażę każdemu, co potrafię. Krasnolud wydawał się pyszny, ale miał ku temu swoje powody. Ludzie z bractwa pewnie wiedzieli, co już potrafię inni będą musieli się tego przekonać na własne oczęta.

[Gorn Valfranden]

Gorn spokojnie jechał na koniu, słysząc rozmowę postanowił się dołączyć. - Widziałem go w akcji, według mnie, jest to osoba z którą należy się liczyć. Dobrze walczy młotem, czarami, jak dla mnie to osoba godna szacunku, A przy walce wie jak się zachować.

[Nawaar]

Kharim czekał, aż Aragorn wypowie swoje zdanie na temat bractwa, które jest słabe jak i ja sam. Również na temat tego, że nie mieli kogo innego wybrać na dowódce jak jego i inne takie obraźliwe słowa, lecz kiedy Gorn się wtrącił musiał odpowiedzieć. - Dziękuję za pochwały, ale to i tak nie zmienia mojego stosunku do Ciebie. Rozumiesz zapewne?. Kharim chciał go jeszcze obrazić, ale samotność i nie chęć wszystkich do niego musiała być również dobrą karą. Dlatego więcej już nie powiedział.

[Gorn Valfranden]

- Powiedziałem co o tobie uważam, i wiem że twój stosunek do mnie się nie zmieni, jednak chciałbym aby kiedyś odzyskać straconą reputację i zaufanie, ale zobaczymy co przyniesie los, przy okazji widzę że zmieniłeś garderobę, z takim pancerzem mógłbyś rozjechać wrogów jak pancerny pociąg.

[Funeris Venatio]

Jak dziecko, jak dziecko...
Raz się puszy, raz się mści. Słowa o awansie, na co to się teraz tym chwalić? Nie, żeby ktoś tu miał być szpiegiem, czy jakimś asasynem czyhającym na wyeliminowanie elity Bractwa (a przynajmniej elity pod względem pozycji, ewentualnie ekwipunku), ale niektóre sprawy i rzeczy można zatrzymać dla siebie. Nie można mu jednak odmówić szczerości - na strategii, prawdopodobnie, naprawdę zna się tyle co nic. Poeta nie potrafił tego jednak ocenić organoleptycznie, więc w tej sprawie wierzył zainteresowanemu na słowo. Zupełnie tak, jak w przypadku jego zdolności bojowych. Niewątpliwie był dobrym, wytrzymałym wojownikiem, ale czy na pewno tak elitarnym pod względem sprytu, który potrzebny jest na polu walki, czy właśnie myślenia nie tylko strategicznego, ale też i w mniejszej skali, taktycznej? Do tego chyba opuścił kilka klas szkółki świątynnej, bo zdania mu się plątały.
No i czy ÂŚwięty Mściciel został tak nazwany dlatego, że na każdym się mści? Akurat wtedy, kiedy jedność Bractwa powinna zostać zachowana i podtrzymana przez każdego jego członka? Poczynając od rekrutów, przez zwykłych rycerzy, aż po najznamienitszych z nich wszystkich - Mścicieli właśnie. Funeris w to wątpił. Uważał, że skoro król, który przez samego Zartata przemawiał, wydając wyrok i karę, postąpił słusznie. I nikt, naprawdę nikt, nie powinien podważać decyzji wydanych w majestacie Jego światłości i umiłowania sprawiedliwości. Sam do Kharima złych uczuć nie żywił, lecz uważał, że krasnolud zachowuje się nieco niepoważnie. Zwłaszcza w takim gronie, gdzie zewsząd jest prowokowany.
- Kharimie, upraszam Cię jako brat, daruj mu. Przynajmniej na czas, kiedy ramię w ramię stawać nam wszystkim dane będzie.

//Nic do Ciebie nie mam. Bynajmniej. Mówię czysto fabularnie.

[Hagmar]

- Heh, nie skomentuje tej decyzji Kharim. Jeśli chciałeś mnie sprowokować to ci się nie udało. Nie bądź zbyt pewny siebie Kharim, widziałem lepszych wojowników których zgubiła pycha i zbytnia pewność siebie. Dracon pociągnął z manierki. Wody oczywiście. Ten Funeris to przynajmniej rozumie czym jest Bractwo, a nie jak Kharim...

[Funeris Venatio]

Funeris poczuł ukłucie z tyłu czaszki. Czyżby ktoś mu czytał w myślach?

[Nawaar]

Krasnolud spodziewał się takiej odpowiedzi od dracona, ale się ją nie przejął nawet nie chciał komentować słów Gorna. Jedynie, co sobie pomyślał w tej sytuacji, aby sobie humor poprawić było. Walcie się wszyscy. Czuł się trochę lepiej i wziął głęboki oddech. Czekał teraz, tylko aż dojadą do stolicy choć droga długa i pewnie się jeszcze będzie dłużyć.

[Gorn Valfranden]

- Zartat to mądry, sprawiedliwy Bóg, a skoro król jego zaufany sługa dał mi w jego imieniu drugą szansę, zatem zamierzam udowodnić że król dając mi drugą szansę  postąpił jak na sługę Zartata przystało.