Flaszka Prawdy

[Mohamed Khaled]

Mam nadzieje, że nie dowiedział się o sprawie z K'efir.... - pomyślał wstając. Raz się żyje... - mruknął pod nosem. Z wolna podszedł do stolika Aragorna, kłaniając się lekko - Witaj hrabio, mości krasnoludzie i ty człowieku. Jestem Mohamed Ibn Omar Khaled. Można się dosiąść?

[Hagmar]

- Z których Khaledów. Mruknął dracon ewidentnie nie mający humoru.

[Mohamed Khaled]

Z tych u których żyłeś Hrabio. Czy może powinienem rzec wuju? Nie... Lepiej brzmi jednak oficjalnie. - uśmiechnął się mimowolnie, lecz zaraz zgasiłem uśmiech widząc, iż Aragorn w humorze nie jest. Zmieniłeś się od tamtego czasu panie.

[Hagmar]

- Mohamed? Wyrosłeś. Pamiętam cię jak jeszcze bawiłeś się robiąc zamki z wielbłądziego gówna. - powiedział z uśmiechem - Mów mi jak chcesz, wuju lepiej brzmi acz wiedz że to dość odległe pokrewieństwo po szwagrze brata wuja ze strony stryja mego ojca czy jakoś tak... Chodź przydasz mi się w ważnej misji. Roydil! Idziemy Rzekł wstając od stołu, zabrawszy kostur skierował się do wyjścia.

[Adaś]

-Będziemy tak stać czy idziemy po konie?-Powiedział Adamus, nie odzywając się do tej pory ani słowa, po prostu słuchając co kto mówi, oraz uważnie ważąc usłyszane słowa. Kiedy tylko skończył mówić, udał się po konia, na którym dotarł do karczmy. Tam go szybko osiodłał po czym wyjechał na trakt, powolutku jadąc tak aby towarzysze go szybko dogonili.

[Mohamed Khaled]

Wyszedł za resztą, coby z tyłu nie zostawać. Odwiązał swego konia, i siadł na niego. Metal zabrzęczał na ciele, lecz ucichł po jakimś czasie. Towarzysze z lekka już ruszyli, toteż i on spiął konia do ruchu.

[Hagmar]

- Ruszajmy więc do Chylic.

[Izabell Ravlet]

//Która była godzina, gdy rozmawialiśmy i która jest teraz?

[Hagmar]

//Teraz jest 12 w południe

[Adaś]

-Do Chylic?-Powiedział lekko zaskoczony, w szczególności na wspomnienie niedawnych doświadczeń z którymi wiązał te osadę. Co prawda nie udało mu się tam dotrzeć, gdy się tam wybrał, ale miasto "znał" aż za dobrze.

[Hagmar]

- Teraz to Chylica. Z tamtych wsi zostały wypalone szkielety chałup. Musimy przepłynąć rzekę, a tam mają prom.

[Izabell Ravlet]

Darlenit nadjeżdżał właśnie konno z naprzeciwka.
- Wybaczcie, zajęło mi to więcej czasu niż się spodziewałem - powiedział na powitanie.

[Hagmar]

- Tak właściwie to czego tam szukasz? Wiesz, tak szczerze to mógł być każdy... Nawet Krwawe Kruki. Blaze...
- Kruki to banda nieudaczników Yarpen. Po odejściu Zeyfara stali się pośmiewiskiem, bandą nieudaczników.
- W sumie. Patrząc na to ile razy Blaze spierdolił robote od Ciebie. Tu obaj parsknęli śmiechem, Blaze spartolił trzy ważne zadania. A niby taki wielki zabójca i specjalista. Aragorn go nie cierpiał. Zresztą, Blaze'a nikt nie lubił...
- Wiecie, tu już nawet nie chodzi o to kto mnie zabił. Ja chcę wiedzieć kto i po co mnie wskrzesił. Czyżby ktoś przepowiedział wojnę domową i przyszłe wydarzenia? Ostatnio mam dziwne sny, bardziej są to wizje. Ja i garstka wojowników bronimy jakiegoś wzgórza, wokół pełno ciał ludzi i demonów. W tle płonący Efehidon.

[Izabell Ravlet]

Obawiam się, że to przyszłość. Oby dość odległa. Ja potrzebuję jeszcze czasu, potrzebuję mgły, izolacji - pomyślał mauren, nie komentując werbalnie słów Aragorna. W międzyczasie nawrócił i zrównał się z towarzyszami.

[Hagmar]

- Albo podobna wizja... - kontynuował - Obrona stolicy w trakcie której odpalam z kilkoma magami jakieś ustrojstwo które niszczy i stolice i armie Meaneba. Są też gorsze, my w kajdanach. Meaneb idzie po głównym placu zdobytego miasta i zabija po kolei Isentora, Devristusa, mnie... Co jest prawdą? Czy to sny czy wizje przyszłości? Różnych przyszłości gdzie wszystko jest ze sobą powiązane i należy działać tak by niczego nie spierdolić.

[Mohamed Khaled]

A Kruk jechał z tyłu. Przysłuchiwał się rozmowom, i przepowiednią. Wizje naturalnie straszne były, lecz póki co - to były tylko one. ÂŻadnych oznak, które przyczyniłyby się do takich rozwojów. Oby to były tylko sny... - rzekłem mimowolnie, po czym myślałem dalej.
W tym czasie także zdjąłem kusze z pleców, i zacząłem ją ładować. Było za spokojnie, a spokój wiecznie nie trwa...

[Hagmar]

I wtedy jak zaczęło lać i wiać! Jakby sam Ellmor uwziął się na nas. Drużyna jechała lasem i niby mieli jakąś osłonę przed warunkami atmosferycznymi ale i tak byli cali mokrzy. W końcu na dostrzegli wioskę, przyśpieszywszy ile natura dała wpadli do miejscowej karczmy zbierając solidny opierdol od właściciela.
- Co to kurwa ma być! Drzwi mi prawie rozpierdoliliście i błota nanieśliście!

[Mohamed Khaled]

Spokojnie dobry człowieku. Nie chcieliśmy Cię urazić, po prostu zaczęło tam padać, a że ujrzeliśmy pana dobytek to zajrzeliśmy na małe co nie co. - uśmiechnął się, lecz raczej wrażenia nie zrobił. Siadł przy wolnym stoliku, lekko zamykając oczy.

[Hagmar]

- Ale to jeszcze nie powód by niemal drzwi wywarzać. Ty, czarna jaszczurza pasku...
- Janie! Karczmarzowi przerwał elegancko ubrany młody człowiek, rzekłbyś typowy bard. Leżąca obok niego gitarka (czy jak to chujstwo sie zwie) też mogła o jego profesji świadczyć. - Spokojniej, mówisz do hrabiego i jego kompanów. Chcesz wkurzyć czarnego dracona i stracić głowę?[/color]
Karczmarz wykrzywił gębę w głupkowaty sposób i drapał się po łbie po czym zniknął w kuchni. Aragorn zaś wyzymając płaszcz podszedł do stołu barda.
- My się znamy?
- Nie osobiście panie, jestem Bogdan i jak widać jestem bardem, poetą i...
- Gołodupcem bez grosza! Padło z kuchni.
- O... okradli mnie na trakcie. Bandyci chędożeni... Ale wracając do Was szlachetny panie to nie ma barda który by was nie znał, dużo się o waszych wyprawach i przygodach mówi się i pisze wiele. Teraz właśnie piszę o waszym zwycięstwie pod Ekkerund. Zechcecie posłucha...
- Nie zechcemy. Jeśli mnie znasz, choćby z pieśni to wiesz że nie cierpię wierszokletów boście dla mnie darmozjady są i liczycie tylko na to by ktoś za was zapłacił ot co! I nie okradli was, bo trzosik z grzywnami macie do kostki przywiązany Powiedział i odszedł do innego stołu.

[Mohamed Khaled]

Sprawa musi być poważna, jeśli tak się zachowuje.... - przeszło mu przez myśl. ÂŚciągnął teraz z siebie wyposażenie. Kuszę oparł o krzesło, by w razie czego szybko ją chwycić. Katanę położył na stole, po czym wysunął ją. Wziął szmatkę z torby, po czym zaczął czyścić ostrze. Pełno krwi przelało to ostrze, chociaż miał je zaledwie niecały rok. Skończywszy czyścić, wsunął je i oparł obok kuszy. Wyciągnął teraz "tygrysa", jak lubił zwać ukryte ostrze. Dawno nie miał go na ręce, teraz tylko je lekko przetarł i założył. Wysunął dla sprawdzenia. Działało...
Po sprawdzeniu swego wyposażenia wyciągnął wódkę z torby i zaczął pić.