Krew na rękach dziecka

[Mohamed Khaled]

Wiesz. Mój zawód w tym pracuje... - uśmiechnąłem się jakoś dziwnie - Dane: Maxim lat 14. Rodzina, jak rodzina. Kochała się, chociaż żyła w biedzie. Jak większość ludności na tej wyspie. Nie wiem co mu odpieprzyło, lecz na pewno nie jest opętany. Z tego co wiem, demony występują tylko w kolonii. Po prostu mu odbiło, i zabił krewnych. Nie wiem, może pieniądze go skusiły? Jak każdy młody człowiek marzył o bogactwie... wszystko jest niewiadome...

[Rakbar Nasard]

- Rozumiem. - pstryknął palcami i wkrótce pojawił się karczmarz. - Dajcie mi najmocniejsze piwo, jakie macie pod tym dachem. Podajcie mi je w butelce, zakorkowane. - kiedy karczmarz zniknął, mag kontynuował. - To były moje ostatnie środki, dlatego załapałem się na kuriera. - w tym momencie odpiął od pasa paczuszkę. - Paczka jest podobno dla ciebie. Przyjmuję tylko gotówkę.
'Stalowa dłoń' trzymała piecze nad przesyłką.

1x Mocne Piwo

3 - 3 = 0

[Mohamed Khaled]

Chwyciłem paczkę, jednocześnie kładąc mieszek na stole. Nie wiele, ale zawsze coś. Jeśli sobie poradzisz, znajdziesz mnie tutaj. A teraz idź, wolałbym tu długo nie siedzieć... Chyba że masz jeszcze jakieś pytania.

225 - 60 = 165grz

[Rakbar Nasard]

- Dziękuje. - odpowiedział, dostawszy zapłatę. - Myślę, że długo czekał nie będziesz, a jeśliby nawet... masz tu dużo atrakcji.
Mag wyszedł z karczmy i skierował się do portu, wypatrując grupki osób, hałasu - czegokolwiek podsycającego napiętą atmosferę, w której pierwsze skrzypce grały emocje.

[Mohamed Khaled]

Dosyć długo znaleźć nie mogłeś, bo cicho było jak Isentorem makiem zasiał. Dopiero po jakimś czasie ujrzałeś dużą grupę ludzi w widłami i pochodniami. Darli mordę, jakby ich Rasher opętał...

[Rakbar Nasard]

- Z drogi, ludzie. Odsunąć się! Co za hołota... Niniejszym zawiadamiam, że ten dom, jak i wszystko co się w nim znajduje, objęty zostaje kwarantanną ze względu na panującą w nim nie zananą chorobę. Bezpośredni kontakt osoby nieupoważnionej z chorym może skutkować zarażeniem. Rozejść się, bo wezwę straż!

[Mohamed Khaled]

Ludzie coś pomiędzy sobą poszeptali, po czym zaczęli zbierać manatki. Jednak paru zostało - Panie. Pan co poradzi na to chołote, bo to my te cywilylizo... a nie ważne. Pan co zdziała z tym bękartem... - rzekł i odszedł. Przed tobą rozciągał się zwykły domek, coś się we wnętrzu paliło, najpewniej świeca. Pod drzwiami spał strażnik, upity w trzy Isentory dupy

[Rakbar Nasard]

- Co poradzę, to rzecz moja. Przysłano mnie tutaj by wasz problem rozwiązać. Nie zajmujcie sobie głowy tym już, wracajcie do domów. Jutro rano będzie po sprawie.
Po czym podszedł do domku pociągając za klamkę. Miał nadzieje, że nie są zamknięte.

[Mohamed Khaled]

Były otwarte. Jakież to proste, prawda? Wszedłeś do środka, nie wiedząc co dokładnie robisz. W całym domu pełno było świec, i płatków róż. Rozglądałeś się ostrożnie, stąpając także cicho. Właśnie miałeś sprawdzić jeden z pokoi, gdy coś wybuchło gdzieś w mieszkaniu.

[Rakbar Nasard]

Mag ponownie owinął swe ciało psioniczną barierą, kiedy usłyszał wybuch. Namierzywszy źródło eksplozji, ruszył w tym kierunku. Był gotowy do teleportacji w każdej chwili bądź w razie konieczności - ataku.

[Mohamed Khaled]

Ujrzałeś dziecko. Klęczało płacząc, a w ręce trzymało widły (xD). Znajdowało się od Ciebie o jakieś 5 metrów. Coś mamrotało pod nosem ciągle płacząc. Wtem ujrzało Ciebie.

[Rakbar Nasard]

- Elish Qiashib, dziecko. Powiedz mi: dlaczego? - nie byłby sobą, gdyby nie zapytał.

[Mohamed Khaled]

Bili mnie.... - płakał - Nie dałem rady ich powstrzymać.... Nie mogłem tego nie zrobić. Nie darowali by mi ataku - łkał. Wstał teraz. Chwycił mocniej widły. Najprawdopodobniej szykował się do kolejnego zabójstwa

[Rakbar Nasard]

- Po co ci te widły? Wypatroszenie rodziców nie jest przejawem obrony, chłopcze. - odparł Rakbar, jednocześnie dyskretnie przeszukując mieszkanie. Liczył, że z domu jest tylne wyjście, z dala od wścibskich oczu mieszkańców. Szukał również jakiegoś sznurka czy liny.

[Mohamed Khaled]

Ujrzałeś wyjście, lekko uchylone. I kawałek liny koło ów drzwi, razem z młotkiem i innymi narzędziami domowymi. W tym czasie odezwał się smarkacz - Nie mogę Cię puścić.... Teraz, gdy wiesz co i jak mógłbyś naskarżyć... Nie wolno skarżyć! - krzyknął w łzach, i rzucił się na ciebie.

//Dziecko

//jak pewnie dobrze wiesz, nie musisz go zabijać Decyzja należy do ciebie, zakończenia są w sumie takie same

[Rakbar Nasard]

Mag natychmiast zareagował - za pomocą psionicznej siły podciągnął chłopaka w górę, zaciskając ciasny sznur z energii magicznej wokół jego szyi. Szamotanie i próby ucieczki tylko przyspieszyły co nieuniknione - utratę przytomności. Wkrótce ciało upadło głucho na podłogę, po czym Rakbar zabrał się za związywanie kończyn chłopaka. W usta włożył mu kawałek szmaty, którą sznurkiem okręconym wokół głowy zablokował. Ręce i nogi związał również. Nie było mowy, aby chłopak sam się uwolnił.
Po tym zdarzeniu mag zaczął przeszukiwać dom, pomieszczenie po pomieszczeniu. Szukał rzeczy cennych oraz jakiś szmat, skór, byle czego, w co mógłby zawinąć ciało. Wyjrzał również przez tylne drzwi, czy teren wokół domu jest czysty.

// Którą mamy godzinę w grze (błagam, powiedz że noc )? Jak wygląda ta wioska, jest jakaś palisada/ mur, czy mogę konno niezauważony uciec z wioski?

[Mohamed Khaled]

Było kilka godzin po zachodzie słońca. Domostwa już były pozamykane. Wymknąłeś się cicho z domku. Wziąłeś swego konia, i ruszyłeś. Nie było żadnych problemów, no może pijani strażnicy się coś tam czepiali gdy koło nich przejeżdżałeś. Ku twoim oczom ukazała się brama, a także palisada. Bez żadnych dziur, widać że Renfri o to zadbała.

[Rakbar Nasard]

// Nie rozumiem twojego posta. Nie napisałem, że wsiadam na konia i gdziekolwiek jadę. Przecież muszę wrócić do Mohameda do karczmy, więc wycieczki poza wioskę odpadają (chyba że port leży poza wioską, w co wątpię). Poza tym nie wiem za co miano by mi płacić, skoro nic nie załatwiłem. Pisałem, że szukam skór lub jakiś szmat, żeby delikwenta obwiązać, załadować na konia i wywieźć z wioski (gdzie? do jednej z organizacji, za pozwoleniem Is'a). Teraz nie wiem w sumie gdzie jestem.

[Mohamed Khaled]

//dobra, mój błąd Jebłem się, przepraszam

Było kilka godzin po zachodzie, ludzie się już pozamykali. Wszędzie cicho, tylko co jakiś czas przechodził jakiś strażnik patrolując.
Co do szmat, były w domu. Przeszukując go, trafiłeś do dawnej sypialni rodziców smarczkacza. Kilka skór leżało na łóżku. Było też parę szmat, ale dość małych. ÂŻadnych drogocennych rzeczy nie znalazłeś.

[Rakbar Nasard]

Rakbar wziął szmaty oraz skóry i obwiązał nimi smarkacza. Zrobił to na tyle dokładnie, że liczne warstwy materiałów tłumiły jakiekolwiek ewentualne pojękiwania porwanego. Tak zapakowanego przełożył przez konia. Pod osłoną nocy skierował się do bram, a potem, gdyby mu się udało ze dwa kilometry na zachód, gdzie zostawił konia wraz z zawartością przy drzewie, by potem wrócić na chwilę do karczmy, do Mohameda, by się rozliczyć.