Morderstwa w Ansir

[Isentor]

Dwaj chłopi walczyli zaciekle, ich walka przebiegała zwyczajnie, jak bitka dwóch wieśniaków o miedze. Po uprzątnięciu areny z nieprzytomnego pokonanego, organizator zapowiedział drugą walkę. Miał w niej uczestniczyć stary zawodnik i nowy, przejezdny.


//Mogul
W pomieszczeniu nie ma niczego ciekawego.

[Hagmar]

Aragorn dyskretnie ziewnął. Lepsze walki wydywał.

[Mogul]

A ork już czekał na swoją kolej. Nudził się .

[Gunses]

Gunses siedział wyprostowany na swoim miejscu. Tłumaczył się tym, że zachowuje wampirze kanony bycia, ale tak naprawdę to nie chciało mu się zdejmować miecza i łuku, więc chciał nie chciał musiał siedzieć sztywno. Przyglądał się walce z dość dziwnym wyrazem twarzy. Cały czas wiedział, że to jakaś cholerna i głupia przykrywka. Nie może być tak, że tak ukryta i zakonspirowana w skale arena walk ma tak mało do zaoferowania. Nie wierzył w to, że przez samo uczestnictwo czy przez wiedzę o tych walkach można było skończyć z krzakiem wystającym z klatki piersiowej. Czekał więc cierpliwie i w skupieniu. Prędzej czy później powinno wydarzyć się coś, co może pomóc im rozwiązać problem dziwnych morderstw.
Przejezdny? - pomyślał kiedy usłyszał kolejną zapowiedź.

[Isentor]

Na arenie pojawił się miejscowy zawodnik, wyglądał zwyczajnie, niezbyt wysportowany, niewysoki. Na przeciw niemu wyszedł przejezdny, był wysokim i barczystym mężczyzną. Na pierwszy rzut oka wynik walki był już przesądzony. O dziwo większość miejscowych postawiła pieniądze na swojego, czyżby lokalna solidarność? Przejezdni zaproszeni na walki niemal jednogłośnie obstawiali zwycięstwo przejezdnego. Organizator rozpoczął walkę.
Przejezdny ruszył na miejscowego z impetem, wykonał zamach, by zaatakować prawym sierpowym. Chłop uskoczył  w bok ledwo unikając ataku, wyprowadził kontrę uderzając przeciwnika po nerkach. Przejezdny zbytnio nie odczuł ciosów chłopa i zamachawszy się wybił mu lewym prostym kilka zębów. Wtedy stała się rzecz dziwna, tuż za plecami miejscowego zaczął się unosić duch, zobaczyliście go wszyscy, dzięki specjalnym umiejętnością, które posiadacie. Duch na tyle zrównał się z mężczyzną, że wyglądało to tak, jakby sterował jego rękami. Przejezdny został zasypany gradem szybkich i potwornie silnych ciosów, które wyprowadzał astralny byt.

[Hagmar]

- Ja pierdole, widzicie? Szepnął do swoich towarzyszy.

[Gunses]

- Widzimy. Przejezdny dostaje wciry - powiedział Gunses. Nie chciał aby duch zorientował się, że jest widziany.

[Isentor]

Miejscowy rozłożył w kilka sekund na łopatki swojego przeciwnika. Duch zniknął zaraz po zakończonej walce. Organizator zebrał się do zapowiedzi kolejnej walki przeciwko orkowi.

[Hagmar]

- Trzeba pogadać z tym miejscowym, ja nie bo nie jestem reprezentacyjny.

[Gunses]

- To ja wcześniej porysuje na podłodze pewne znaczki - powiedział mając na myśli pułapkę na duchy, demony i wszelkiego rodzaju nieprzyjemne istotki.

[Mogul]

Ork wyszedł na arene przygotowany.

[Isentor]

Naprzeciw Mogula stanął syn karczmarza, wyglądał na twardego wojownika. Organizator dał sygnał do rozpoczęcia walki.

[Gunses]

Gunses wstał z siedzenia aby lepiej widzieć cały przebieg. Jego wzrok był bardzo dobry, słuch też. Chciał sprawdzić, czy człowiek wzywa jakoś ducha, czy on sam się pojawia.

[Mogul]

Ork, że jako nic chyba nie wiedział o duchu przyjął postawę obronną. Chciał ocenić siłę przeciwnika, który zdawał się być silny. Nie zlekceważył go.

[Gunses]

Gunses stał i obserwował. Wydawało mu się ze zna Mogula, ale któż mógł go znać. Kiedyś w legendach był niezniszczalny Hulk. Zielony potwór obdarzony ogromną siłą i niezniszczalnym ciałem. Miał jedną wadę, nie panował nad agresją. Wada ta okazywała się jego największą siłą i atutem. Bowiem najlepszą obroną jest atak.
Mogula można było porównywać z tamtym mitycznym potworem we wszystkich aspektach. Poza dwoma. Nie był jeszcze niezniszczalny. I był czerwony. Poza tym, zwłaszcza pod względem temperamentu jak i siły nie różnił się od zielonego olbrzyma. Wampir zastanawiał się jak zareaguje, kiedy pojawi się duch. Kiedy bo zobaczy. Ducha należało pochwycić i wyciągnąć z niego informacje. Ale Gunsesowi wydawało się, że zna Mogula. Przewidywał, że Ork zaatakuje i rozprawi się z duchem.

[Isentor]

Gdy tylko organizator dał sygnał do rozpoczęcia walki za plecami syna karczmarza pojawił się duch. Chłopak podbiegł do Mogula , by wyprowadzić pierwszy cios, duch pokierował jego dłonią wzmacniając siłę uderzenia, które posłało orka na łopatki.

[Gunses]

Gunses obserwował. Chłopak sam nie wezwał ducha. Duch pojawił się po ogłoszeniu początku walki przez organizatora. Wampir zastanawiał się jakie duch ma powody aby się przysługiwać synowi karczmarza. A może przyobiecano mu spełnienie jego niedokończonych spraw za pomoc w walce?

[Mogul]

Coś jest nie tak. Nie zdążył dobrze pomyśleć, a dostał sierpowego od chłopa w szczękę. Dopiero gdy upadł zdał sobie sprawę z powagi sytuacji. Przynajmniej tak się zdawać mogło. Przetarł dłonią rozciętą wargę, poczuł smak krwi w swoich ustach. Walczył z duchem, to jednak tylko odrobinę zagłuszało wzbierający gniew, a może nawet pogarszało sytuację orka. Wziął walkę na bardzo poważnie, podniósł się i zaryczał głosem, który jasno dawał do zrozumienia, że wkurzył się i był praktycznie już w szale bojowym. Chłopoduch czekał na jego kolej. Mogul podbiegł do niego i wyprowadził sierpowy prawą dłonią, by następnie zadać szponem lewego prostego w brzuch. Trzymał gardę wysoko uniemożliwiając duchowi bezbolesny atak.

[Devristus Morii]

Devristus przyglądał się walce.

[Isentor]

Syn karczmarza skrzywił się po ciosie w brzuch, duch unoszący się tuż za nim próbował zaatakować Mogula prawym prostym, ale ten wyprowadził umiejętny blok. Z boku wyglądało to tak, jakby ork walczył z powietrzem. W tym samym czasie syn karczmarza również próbował wyprowadzić ciosy. Mogul musiał walczyć z dwoma przeciwnikami jednocześnie.


//Duch, tak jakby wyrasta z pleców syna karczmarza, co daje efekt mniej więcej taki, że ma on 4 ręce, dwie ludzkie, dwie astralne.