Miecz Yorgena Wiatropędnego

[Elrond Ñoldor]

To gdzie teraz mieli ruszać? Gdzie była ta kopalnia, jaskinia, grobowiec? Elrond widział mapę. Ale chyba już zapomniał położenie.
- Kufa... "Thar Garath... Głęboko na szczycie". Ten krasnal to potrafił się wysłowić.

[Hagmar]

- To ta góra. Wskazał na wysoki o ośnieżony szczyt. - Nie słyszeliście o miejscu pochówku pierwszego króla Ekkerund?

[Mogul]

-Nie. Co nas tam czeka ?

[Elrond Ñoldor]

- Ja nie słyszałem o czymś takim jak Ekkarund, dopóki mnie nie wskrzeszono... Zaraz zaraz... To my idziemy ograbić grób pierwszego króla tych krasnoludów? No to ja się nie dziwię, że taka obstawa i tak płatne zlecenie... - mówił Arcymag. Wszyscy jak jeden mąż zaczęli iść w kierunku góry. Czekała ich kilkudniowa wspinaczka. Aczkolwiek zdolność teleportacji, opanowana przez staruszka, na pewno mu się przyda, do pokonywania trudniejszych odcinków.

[Hagmar]

- Nie, nie. My idziemy po miecz bo jest potrzebny w celach ceremonialnych. Krasnoludom nie chciało się nigdy kogoś tam wysłać. Pewnie pełno tam zombie i szkieletów. No i pułapek.

[Elrond Ñoldor]

- Tyle to i ja się domyślam. Hmm... ciekawe. Nie chciało? Nie wiedziałem Adamusie, ze o twojej rasie można powiedzieć, że jest leniwa, czy że nie jest chętna do przygód. Co jak co, ale Aragorn właśnie postawił was w nieładnym świetle... - uśmiechnął się.

[Hagmar]

- Adamus jest pół krasnoludem  i ćwierć elfem więc wiesz.

[Mogul]

-Kto teraz jest normalny w tych czasach. Wzruszył ramionami i przewrócił oczyma.

[Adaś]

-Zgadza się Aragornie.
Powiedział potwierdzając słowa dracona o jego pochodzeniu.
-A krasnoludy aż takie leniwe nie są. Tyle że wiesz jak jest, może im ich moralność zabrania? W końcu grób ich króla więc jakiś respekt do tego na pewno czują.

[Elrond Ñoldor]

- A, prawda, z tej strony na to nie spojrzałem. Zbyt dużo grzebania w zwłokach...

[Hagmar]

- Nie tu chodzi o to że my mamy doświadczenie w mordowaniu wszystkiego po trochu. Ekkerund odkryto po iluś wiekach izolacji. Jedyne z czym walczyli to pełzacze i inne gówno. Powoli zbliżaliśmy się do owje góry.

[Elrond Ñoldor]

- Pinkna ta góra. Zawsze chciałem mieć ziemie gdzieś w górach, no ale mam to co mam i nie zamierzam narzekać. Trzeba będzie ogarnąć te ziemie...

[Hagmar]

- Ja tam wiem co mam, Atusel np. No piękna, a my musimy wleźć na samiuśki szczyt. Prawie.

[Mogul]

-Taki tam, krótki spacerek. Tej, właśnie Hrabio. Jak najlepiej walczyć ze szkieletami? W obuchy to my raczej uzbrojeni nie jesteśmy, a sieczną w kości tak dziwnie.

[Hagmar]

- Spotkamy raczej zombiaki Mogulu. Heh, krasnolud zombi. To będzie zabawny widok.

[Elrond Ñoldor]

- Nie mamy obuchu? W dłoniach dzierżę kostur. Na mojej liście zaklęć są kamienne pociski... Moguś, Moguś...

[Mogul]

-Okej, to wytwórz kamienne pociski i daj każdemu z nas, by każdy miał obuchy. Chodziło mi bardziej o mnie, Adaśka i Aragorna, z których żadni magowie. Nie wiedział, że Aragorn uczy się magii ognia, a i on sam, mimo, że posiadał demoniczną magie i rękę wolał tradycyjne metody.

[Hagmar]

- Oj Mogul... - skupił się, złożył ręce i rzekł: Heshar! Z jego dłoni wystrzelił 5 metrowy płomień, dracon skierował go na sporą zaspę śniegu na szlaku która utrudniała im podróż. - Fajne to. Skomentował swoje dzieło.

[Mogul]

- Skomentował krótko.
-To teraz jesteś prawdziwym smokiem. Sam nie wiedział czy żartuje, był w szoku. Teraz nie wiedział czy zaprezentować swoje czary.

[Hagmar]

- A wiesz? Nie myślałem o tym w ten sposób. Zapomniałem o mistycyzmie i symbolizmie. Zbyt skupiam się na nauce.