Ulica Dragosaniego pogromcy Kagana

[Mogul]

Tak. Ty zostałeś kiedyś ukrzyżowany?

[Dragosani]

- Tak. I więcej, niedawno też znalazłem tutaj kamień z krzyżem. Pod nim był list od kogoś, kto określał się miałem "Legion". Ale to było przed atakiem - powiedział Drago, przypominając sobie treść listu.

[Mogul]

Jaka jest jego treść?

[Dragosani]

Drago wydobył list skądś tam. Wolał nosić takie rzeczy przy sobie. Podał go orkowi.

[Mogul]

Tak! Widzisz, wybawienie lub przekleństwo. Albo to i to. Musimy dowiedzieć się o tym legionie, chorobie którą była jego przekleństwem.

//: sjojarzyla mi się gildia magów, ale to chyba nie to. Przejrzyj historie upadłych org, ja nie mam jak. Powinniśmy się udać do antykwariaty wypożyczyć jakieś księgi.

[Dragosani]

- Może Assort by coś wiedział. Albo coś może by się znalazło w antykwariacie na rynku. Coś tam otworzyli podobno - odparł Drago. - Ale też pozostaje pytanie, czy ma to jakikolwiek związek.

[Mogul]

To coś mogło być moim wybawieniem, co też jest przekleństwem. Chodzi do antykwariatu, przewertujemy księgi.

[Dragosani]

- NA rynek to będzie tędy - odparł wampir i poszedł w stronę rynku.

[Ragthar]

Ork wrócił na miejsce gdzie znalazł kamień. Przyglądał się okolicy i niebu. Jeszcze raz zastanowił się nad wszystkim co usłyszał i wiedział. Faktem było, że nie wiele wiedział.
-Gdzie i u kogo szukać wiedzy? - spytał praktycznie sam siebie.

[Canis]

Nigdy nie lubił tej ulicy... ale nie mając wyjścia musiał szukać wszędzie znaków i symboli. Jestem wiedzą, jestem potęgą, jestem Valfden. Swoimi dokonaniami ocaliłem to przeklęte państwo, choć moje własne przekleństwo zmusza mnie do pozostawania w cieniu... Moje własne przekleństwo zmusza mnie do pozostawania w cieniu. Powtarzał jaszczur w myślach.

Jaszczur przemierzając ulicę szukał wynaturzeń, dzieł niecodziennych na przestrzeni znanej sobie ulicy. Nazwanej imieniem wampira jakże zmuszonego by być w cieniu. Szukał znaków i symboli, luk w miejscach i przykuwających uwagi elementów.

[Tajemniczy Jegomość]

Przechadzając się ulicą nazwaną imieniem Dragosaniego przykułeś swą uwagę do brukowego kamienia z wyrytym krzyżem.

[Canis]

Podszedłem do kamienia, chcąc przyjrzeć się mu, ruszyć, wyjąć, zerknąć za niego lub w szczeliny szukając wskazówek.

[Tajemniczy Jegomość]

Kamień był lekko poluzowany, pod nim znajdował się list...

Moja podróż trwała niewiele ponad miesiąc. Odwiedzając magów z Leyanoi i Martulis, byłem świadkiem narodzin nowych idei. Wróciłem do domu w dobrym nastroju, szczęśliwy, że zobaczę żonę i rodzinę. A po chwili już klęczałem w kałuży krwi, pokruszone fragmenty życia przepływały mi przez zakrwawione palce.

[Funeris Venatio]

Butch szedł sobie spokojnie ulicą, gdy skręcił w pewną niewielką alejkę na uboczu. Chciał odpocząć, napić się wody. Nie zauważył, gdy jego mieszek z majątkiem równym 99 grzywien zawiesił się na wystającym haku i odczepił się, upadając na ziemię. Niczego nie podejrzewający niziołek ruszył przed siebie, z powrotem do domu.

5299 - 99 = 5200 grzywien.

[Radowit]

Jakąś minutę później podniósł go Radowit. Elf, który również chciał przystanąć w tamtym miejscu. Zupełnie przypadkowo.

31 + 99 = 130 grzywien

[Progan]

Archont II zjawił się na jednej z głównych ulic stolicy i na słupie informacyjnym przepiął klepsydrę. Popatrzył na nią jeszcze raz, spuścił głowę.

Zgromadzili się ludzie, czytając i szepcząc między sobą. Wielu z nich widywało hrabiego, wielu znało jego męstwo i odwagę. Mówili o nim cicho, z szacunkiem.
Progan uniósł głowę ku niebu i powiedział
- Zewolo racz przyjąć do swojego królestwa naszego brata. Odhe feo edan.
- Odhe feo edan - powtórzyli ludzie. Progan odszedł, aby rozwiesić klepsydry w innych miejscach.

[Kazmir MacBrewmann]

Wyskoczył z portalu stając na sporej polanie, przed jego oczami mienił się obraz potężnej metropolii. Złapał się pod boki i zagwizdał wyrażając podziw.
- Mają rozmach skurwysyny... Rzucił i ruszył w stronę miasta przechodząc w końcu przez jedną z bram. Trafił tak na ulicę jakiegoś Dragosaniego... Karczma... kaj tu jest karczma...

[Razjel]

Razjel zmaterializował się raczej niespodziewanie. Jego biała zbroja przykryta szarymi strzępami szat mogłaby zwrócić uwagę postronnych gdyby nie to, że każdy z nich wpatrywał się w jego skrzydła. I czarną czeluść w miejscu twarzy, skrytą pod połą kaptura, koloru jego nieco zaśniedziałych lotek wyrastających bujnie z pleców. Przy pasie miał cudowny miecz z rzeźbioną rękojeścią. Rozejrzał się, wyraźnie kogoś szukając wzrokiem.

[Funeris Venatio]

- Bracie - powiedział na powitanie Funeris, wyłaniając się z bocznej uliczki. Miał na sobie swój skórzany kubrak przyozdobiony motywami herbowymi. Czerwono-złote barwy były już powszechnie rozpoznawalne w stolicy, świadczyły o przynależności jeżeli nawet nie do rodu, to chociaż do świty barona Venatio. Ten zdjął kapelusz i skłonił lekko głowę. Wszyscy patrzący na to z boku oniemieli z wrażenie. Niby było wiadomo, że Funeris jest aniołem, ale nigdy, oprócz sytuacji z panią Morii, nie widziano dwóch aniołów razem. Na najzwyklejszej ulicy w samym centrum stolicy królestwa Valfden.

[Razjel]

- Interesujące miejsce wybrałeś sobie na spotkanie, Funerisie - powiedział, rozglądając się teatralnie wokół. - Już prawie zapomniałem jak to jest obcować wśród zwykłych, śmiertelnych istot. Mimo wszystko dziękuję Ci. - Funeris stojący obok niego zaprosił go gestem ręki, by się przeszli. Ruszyli w stronę kilku drzew, które dawały cień w ten upalny dzień. Nikt z przechodniów nie ośmielił się podejść na tyle, by dosłyszeć ich rozmowę. A rozmawiali zażarcie i długo, zgadzając się w wielu sprawach, co do których jednak mając inne zdanie.