Gdy umarli spać nie mogą...

[Patty]

Powoli wstałam od kominka, patrząc się dziwnie na elfa. Złowieszczo, można by rzec. Dotarłam do stolika i usiadłam na wskazanym mi zydelku, kładąc prawicę na stole. Skupiłam się na przeciwniku, który był większy ode mnie co najmniej dwa razy i zapewne tyleż silniejszy. Skupiłam się.
- Zaczynamy?

[Gordian Morii]

-No zaczynajcie.- rzekł elf i założył ręce za plecy. Gdy rozległ się sygnał rozpoczęcia uśmiechnięty od ucha do ucha drwal niby od niechcenia zaczął napierać na rękę Patty, ta początkowo ulegała bardzo łatwo, co poskutkowało jednym. Drwal stracił czujność, a to wystarczyło by dziewczyna przejęła inicjatywę i w dosłownie dwóch sekundach trzasnęła knykciami prawicy drwala o dębowy blat stołu.
W karczmie zapanowała taka cisza, że gdyby nie pora roku to słychać byłoby zapewne brzęczenie much w zasłoniętym alkierzu.
-A nie mówiłem... Jadziu?- przerwał ciszę elf i odbierając ze stołu miecz przypiął go sobie do pasa. Pozostawiając zszokowanego drwala z miną, której powtórzyć się nie dało.
- Będziesz miała jak znalazł na nowy płaszcz i sukienkę.- rzekł wskazując na ustawione w kupce 350 sztuk złota, które postawił drwal. Mężczyzna okazał się być jednak człowiekiem honorowym i pokręciwszy głową zgarnął całe złoto do mieszka i położył przed Patty.
- Proszę, przyznaję jesteś lepsza.

[Patty]

- No... Dzięki - Odpowiedziałam jedynie, zgarniając mieszek ze stołu z miną dokładnie przypominającą  <hę>. Usiadłam powoli obok kominka, zastanawiając się nad prawami rządzącymi wszechświatem i czy przypadkiem się nie zmieniły. Dochodząc jednak do wniosku, że był to jedynie przypadek usiadłam wygodniej i przymknęłam oczy, popadając w zadumę.

[Gordian Morii]

-Karczmarzu przygotuj 3 pokoje dla nas. Zostajemy na noc, że się tak wyrażę.- rzekł do stojącego za kontuarem. Karczmarz mruknął coś w stylu "Chwileczkę" i zniknął na schodach wiodących na piętro zajazdu. Nie było go dłuższą chwilę, lecz wreszcie się zjawił.
-Proszę bardzo. ÂŚrodkowy pokój jest dla panienki. - rzekł.
-To ja zamawiam ten pierwszy. Dobranoc.- powiedział tylko i ruszył schodami na piętro, do przygotowanego pokoju. Skromny był, to prawda, ale elfowi to wcale nie przeszkadzało.

[Patty]

- Branoc - Odpowiedziałam do pleców elfa, który już wspinał się na piętro. Sama nie chciałam już dłużej siedzieć w hałaśliwej izbie i po chwili sama ruszyłam do własnego pokoju, mimochodem zastanawiając się, co tam mogę spotkać. Choć może to zwykła uprzejmość karczmarza. Podeszłam do drzwi, otworzyłam je cicho, wślizgnęłam się do środka i zamknęłam je za sobą, chcąc mieć resztę nocy dla siebie.

[Julian]

Julian w odróżnieniu do swoich towarzyszy nie wszedł od razu do pokoju. Zamówił sobie kubek herbaty , wypił go.
Poszedł na piętro karczmy. Trzeci musi być mój . Wślizgnął się do pokoju i mimowolnie zasnął, nie mając czasu na przemyślenia.

[Gordian Morii]

Elf zbudził się jak co dzień - skoro świt. Oczywiście świtu brakowało, ale mniejsza z tym, gdyż tę historię już zna każdy. Wstając obmył się w misie i ubrał dokładnie dopinając wszystkie klamry ubrania w którym miał spędzić kolejny ciężki dzień. Wychodząc rzucił jeszcze okiem na wnętrze pokoju upewniając się, że niczego nie pozostawił i zamknął drzwi. Zapukał do drzwi Patty i Juliana dając znać, że za chwilę planuje wyjazd a potem już tylko zszedł na dół. Na swych towarzyszy nie czekał długo. Szybkie śniadanie, szklaneczka słodkiego wina i już byli w siodłach. Dzień był dosyć ciepły i coraz jaśniejszy. Widać było, że Veris tuż tuż. W siodle spędzili prawie cztery godziny by zajechać na chwilowy odpoczynek do obozowiska drwali, którzy nieustanie pracowali przy wycince drzew.
-Tu zostawimy konie i resztę dzielącej nas odległości pokonamy pieszo. Będzie dużo szybciej.- rzekł do swych towarzyszy.
-Witajcie. Dobrze, że jesteście.- rzekł wielki drwal o rudawej brodzie. - Mam nadzieję, że poradzicie coś z tymi umrzykami, bo i nas zaczęły nękać. Nie wiem co za cholerstwo, bośmy się tam nie zbliżali, ale zawodzi okropnie. Aż ciary człeka przechodzą jak zawyje gdzieś w krzakach. Mam nadzieję, że dacie im radę i przywrócicie porządek.

[Patty]

Poruszyłam się lekko w siodle i zeskoczyłam na ziemię, westchnąwszy cicho z ulgi, wszak spędzenie kilku godzin w siodle nie jest marzeniem każdego. W milczeniu przysłuchiwał się monologowi drwala, który zdawał się być naprawdę przejęty owymi umrzykami.
- Nie ma obawy - Odezwałam się - Wszak od tego jest Bractwo, by pomagać ludziom.

[Julian]

Julian podobnie jak towarzysze zeskoczył z konia. Chwytając się miecza, pomyślał:
Mam nadzieje, że szybko poradzimy sobie z upiorami.

[Gordian Morii]

-Zatem w drogę.- zarządził elf. Ruszyli w mroczny las. Elltharias szedł na przedzie uważnie wsłuchując się we wszystkie odgłosy, którymi ten śpiący (na pierwszy rzut oka) las aż dudnił. Słychać było odgłosy nocnych ptaków, zawodzące wycie wilka czy niesione przez wiatr ryczenie jakichś bestii, których nie chciałoby się spotkać o tej porze. Elf starał się jednak wychwycić to czego oczekiwał. Jęków, zawodzeń, strzelania kości. Czegokolwiek co pozwoliłoby mu na odnalezienie drogi do nieumarłych, którzy rzekomo nawiedzili ten las. Tę chwilę skupienia przerwał Julian, który niespodziewanie potknął się o coś co wystawało z ziemi, a obecnie ukryte było przed wzrokiem pod warstwią śnieżnego puchu.

[Patty]

- Iahuxuesh Anishash Arash, El, Iphuush Ipash - Wyszeptałam formułę wyostrzenia zmysłów. Nagle wzrok się wyostrzył, widziałam każdy szczegół na wiele metrów, nie wspominając o słuchu, który potrafił teraz wyłowić najdrobniejszy szelest. Zerknęłam na Juliana, który przed momentem o coś się potknął. Spojrzałam na to "coś" wyostrzonymi oczami, starając się dojrzeć, co to jest. Podeszłam do tego bliżej i telekinetycznym pchnięciem zdmuchnęłam śnieg.

[Julian]

Julian szedł wypatrując wszelkich niebezpieczeństw z przodu. Nagle mimowolnie znalazł się na ziemi, twarz miał pokrytą śniegiem
-Co to było? Przez co się potknąłem!?

[Gordian Morii]

Odgarnięty przez Patty śnieg ukazał przerażający obraz. Wystający spod ziemi korzeń stał się idealną pułapką na milczącego od dłuższego czasu zakonnika. Elf pokiwał tylko głową z lekką dezaprobatą i ruszył dalej.

[Julian]

To był tylko głupi korzeń!? Jak mogłem być taki nieostrożny! Brawo Julian - Karcił siebie w myślach Julian

[Gordian Morii]

Nie było jednak czasu na wzbudzanie złości na samego siebie. Między drzewami zamajaczył jakiś jaskrawy punkt. Patty szybko ustaliła, że to ognisko. Tam też skierowaliśmy swe kroki. Wychodząc na polankę na której płonął ogień nie zastaliśmy nikogo, kto by go pilnował. Zbliżając się elf poczuł jednak coś dziwnego. Uczucie magii, która chwilę później prysnęła niczym mydlana bańka. Podchodząc bliżej ujrzał świeżą wilczą skórę i trochę suchych patyków obok. ÂŚnieg był rozdeptany i zmieszany z miękkim leśnym poszyciem, ale w pobliżu nie było nikogo.
Patty dosłyszała jednak znajomy trzask. Tak, ktoś właśnie teleportował się kilkadziesiąt metrów dalej. Nie miała jednak szansy zawiadomić o tym elfa, gdyż po drugiej stronie płonącego ognia pojawiła się półprzeźroczysta postać. Duch wyszczerzył się w paskudnym uśmiechu ukazując długie kły, by w następnym momencie zniknąć.
-Nie bójcie się. Nic wam nie zrobi. - rzekł siląc się na spokój, chociaż serce waliło jak oszalałe.
-Które z was spróbuje z nim porozmawiać? On tu gdzieś jest i zapewne będzie starał się was przerazić.

[Julian]

Ja spróbuje.

[Gordian Morii]

-Nie krępuj się.

[Julian]

Julian czuł się niepewnie, próbując rozmawiać z istotą, której nie widzi.
Istoto,  kim jesteś, że nawiedzasz, to miejsce? Dlaczego akurat to? Czemu zakłócasz spokój tego miejsca?
Rzekł Julian w powietrze mając nadzieje, że usłyszy bądź poczuje coś na kształt odpowiedzi.

[Gordian Morii]

Niestety duch nie pojawił się. Nie odpowiedział też na Twoje słowa.
-No nic, nie zawsze się udaje. Podejdźmy bliżej, może znajdziemy wreszcie te groby i tych nieumarłych. A jeżeli chcecie to tą skórę możecie wziąć, ze sobą. Wygląda na sporo wartą. - rzekł elf i odwracając się ruszył w kierunku miejsca gdzie mogły znajdować się te groby, a właściwie jeden wspólny kurhan.

[Julian]

Nie czekając na reakcję reszty. Julian wziął skórę i schował ją do plecaka.
Ciekawe co nas czeka w kurhanie