IV. Frater cruenta vindicare injurias.

[Anette Du'Monteau]

-Skoro już zdecydowałeś się na halucynacje, to czy nie dałoby by się ich wzmocnić za pomocą magii tak, żeby uszkodzenia w jego umyśle były trwałe i nieuleczalne? Trwał by w swoim koszmarze przez resztę życia, nawet nieświadom tego co się dzieje. Kiedyś właśnie słyszałem o magu, który tak potraktował swojego wroga. Zamknął go jakby w wiecznej iluzji.

[Anv]

- Jeśli raczysz zerknąć komandorze to także mam sposób na bolesną śmierć. - rzekł podwijając prawy rękaw. Oczom towarzyszy ukazała się demoniczna łapa. - Mógłbym go z lekka porozrywać, coś przebić, piorunem uderzyć. Komandor słowo powie, a poharatam jak trzeba. - stwierdził unosząc kącik ust w grymasie uśmiechu.

[Hagmar]

-To jest...epickie Zeyfarze tylko który mag...Zeleris! Niech ktoś pobiegnie po Flamela. Anv on ma cierpieć psychicznie, ale też dobre.

[Anette Du'Monteau]

-Jeśli chodzi o cierpienia fizyczne Anvarunisie. W tym mistrzem okazuję się Domenic, ale słyszałem też od pewnego inkwizytora ciekawą metodę. Skazańca przywiązujemy własnymi jelitami do słupa bądź pala, a tyłek przypalamy gorącym żelazem. Gdy ten chce uciekać sam domyślasz co się dzieje.

[Anv]

- Aragornie, Zeleris, tak... lecz znam jego umiejętności magiczne, sam władam magią a za czasów gdy należałem do Gildii specjalizowaliśmy się w tej samej dziedzinie. Ponadto nie znajdziesz tutaj legalnego maga parającego się tym typem magii, gdyż podlega to pod dziedzinę Magii Iluzji, a ta zalicza się do nekromancji niestety. A co do tortur to, faktycznie Domenic jest wybornym oprawcą, sam zapomniałem.

[Anette Du'Monteau]

-Czyli problem w znalezieniu dość potężnego maga znającego sztukę nekromancji. O ile mi wiadome, najpotężniejszym magiem na wyspie jest sam król.

[Anv]

- Niby nie powinienem, wszak mi nie wolno, ale jestem w zaufanym towarzystwie, więc powiem iż faktycznie król dałby radę zrobić coś takiego... Ręka też sama mi nie wyrosła. - rzekł uśmiechając się szeroko.

[Hagmar]

-Anv. Ty coś wiesz prawda? O Czym powinniśmy wiedzieć.

[Anv]

- A to nie wyjaśnialiśmy tego? Król nie jest tak czystym i chwalebnym magiem jak to jest utrzymywane...

[Anette Du'Monteau]

-W sumie po władcach można się tego spodziewać, jednak nasz król budzi pewien respekt i poszanowanie jego osoby. Nawet takie wrażenie by robił nie będąc królem. Przynajmniej według mnie.

[Hagmar]

-No no...to wiele wyjaśnia.

[Anette Du'Monteau]

-Na jaką, więc metodę się zdecydujesz Aragornie. Widać, że mój pomysł wymagał by zaangażowania pewnych osób.

[Hagmar]

-Hmm oddaje go w wasze ręce. Wszak to wam zrobił pranie mózgu.

[Istedd]

Rozmowa na temat metod kary dość go zaciekawiła. A kiedy zeszła na tor króla nadstawił ucha bardziej. Z chęcią słuchał wieści o królu, zwłaszcza dlatego, że nie wiedział o nim wiele, a wiedza takowa zawsze się przyda. Chociaż Ergard nigdy nie mieszał się w politykę, która nie tyczyła się jego tyłka. Bo i po co? Zeyfar i Aragorn rozmawiali, a on dalej snuł ideę na zatrzymanie ciepła. Postanowił zabrać głos i tak też uczynił, gdy przywilej obtłuczenia Kwina został im przyznany.
- Wielce to radosne. Zrobił nam pranie mózgu, ale swą słabą wolą naraziliśmy na dyshonor całe Bractwo. - powiedział głosem iście heroicznym i wyprężył pierś dumnie. Ton jego głosu był pewny siebie i pięknie udawany. Każdy mógł połapać się, jaki rzeczywiście jest Istedd po jego paskudnym uśmiechu, jakim obdarzył ich po wypowiedzeniu tych słów.
- Dlatego sugeruję, abyśmy razem obmyślili coś bardzo niemiłego. Co najmniej bardzo niemiłego. - ustosunkował i podrapał się po brodzie zamyślając się nad tym i zapominając na chwilę o zimnie.

[Eric]

- W takim razie wymyślcie coś dobrego. Owszem, Kwin narobił mi kłopotów, ale od mózgu się trzymał z daleka. Dlatego ja się powstrzymam od wygłaszania idei, wszak żadnej sam nie mam. Szkoda jednakże, że z wiecznego koszmaru nici. To brzmiało tak... Romantycznie. - zarechotał Diomedes. Kruk wiedział już od brata o królu, tak też nie zdziwiła go dosyć niespodziewana informacja. Dziwiło go jednak, że Anv tak otwarcie o tym mówi, mimo, że znaczyło to, że naprawdę ufa swym kamratom. Diomedes uśmiechnął się w duchu.
- To z tymi jelitami było dobre. - wydukał - Ale jeśli chodzi o cierpienie psychiczne... Hmm... - podparł dłonią podbródek i spojrzał ku ciemnemu niebu - A co, jeśli by tak przedawkował sobie tej czarciej pieczary?

[Hagmar]

-A nie wiem Diomedesie, sprawdzimy na Kwinie. Pobawimy się w alchemików. Elf zaśmiał się lekko po czym dodał.
-Zainteresowała mnie nieco alchemia wiecie? Po pokonaniu Angelosa rąbnąłem cichcem jego zapiski, prawie nic nie rozumiem ale...mają w sobie to "coś".

[Eric]

- Obyś nie oszalał od tych chorych szlaczków, Aragornie. - zaśmiał się Diomedes. Zaiste, alchemia wydawała się czymś ciekawym. Dawała duże możliwości, choć nie takie jak magia. Niestety, Krukowi jak na razie nie było dane władać żadną nadprzyrodzoną mocą.
- W sumie elfy zawsze kojarzyły mi się ze wszelkim zielarstwem i alchemią. No i łukiem. Może coś z tego będzie, haha.

[Hagmar]

-Tak, ale elfy to nie tylko hasanie po kwiecistych łąkach Diomedesie. Zdarzają się wśród nas różne indywidua, o zobaczcie jaki skurwiel wyrósł z Angelosa na przykład. Albo Eldryn Na'yu...jego możecie nie znać, buntownik z przed kilku wieków...Ronald Getricus, mag renegat zabity przez oddział specjalny X Komturii jakieś...dwieście lat temu. Mogę jeszcze długo wymieniać.

//Czas na rozmowie spędzony minął tak szybko że nikt nie zwrócił uwagi na to, że doszliśmy do teleportu prowadzącego do Efehidonu. Wszyscy spokojnie przeszli.

-...Jak i podać ze cztery nazwiska orków którzy wcale źli nie byli. Zakończył zdanie i skierował grupę wpierw do Obieżyświata coby się rozgrzać nieco.

[Istedd]

Włócząc się za grupą, a będąc jednym z nich nie omieszkał wdawać się w dysputę, co jednak było milczeniem i uważnym słuchaniem. Być może z przyczyny, że nie miał co innego robić? Gdy stanęli przed teleportem wykrzywił się. Nie lubił takich podróży, ale przeszedł wraz z nimi. Nawet nie zwymiotował; choć miał na to niebotyczną chęć i potrzebę. Zyskał dzięki temu kolejny podmiot, na który mógł narzekać sowicie. Przestał, kiedy skierowali się do karczmy. Wielce pochwalał ten ruch dostrzegając wiele pożytków z pobytu w karczmie. Nie tylko schronienie i ciepło oraz odpoczynek, a możliwość napicia się. Od razu poprawił mu się humor i przestał być markotny, chociaż nadal milczał i nie włączał się do rozmów.

[Hagmar]

-Po garncu miodu karczmarzu i dzika. Zawołał komandor gdy tylko miejsce zajęli, karczmarz zaś jeno skinął głową na potwierdzenie i osobiście począł obsługiwać barona i jego kompanie. Aragorn wyciągnął z kieszeni zwitek papierków, podpisawszy jeden dał karczmarzowi. Weksle, przeważnie znienawidzone przez właścicieli karczm na traktach dla elfa były wybawieniem od dźwigania złotych monet...Chciał coś powiedzieć, może i coś ważnego dla potomności ale właśnie przyniesiono wielki kawał pieczeni.