Kaplica Zewoli

[Gordian Morii]

Zewola

Wchodząc do tej części świątynnego przybytku twe oczy zostają znienacka zaatakowane przez olbrzymią dawkę ostrego światła, wywołując uczucie podobne do tego, jakie towarzyszyć może każdemu z nas, gdy z ciemnej, pozbawionej jakiegokolwiek źródła światła jaskini wyjdziemy na rozświetloną słonecznymi promieniami łąkę. Podrażniony wzrok dość szybko przystosowuje się do jasności panującej w kaplicy pozwalając na wejście do środka bez ryzyka potknięcia się o jakiś ustawiony na ziemi przedmiot. Szybko okazuje się, iż źródłem tak wielkiego blasku są zawieszone u sklepienia kaplicy jasnożółte kryształy oraz dwa olbrzymie znicze ustawione po obu stronach znajdującego się w centrum pomieszczenia marmurowego posągu. Figura przedstawia ciemnowłosą  kobietę o wyraźnych rysach twarzy, która w swych matczynych objęciach przytrzymuje owiniętego w pieluszki niemowlaka. -Znajdujesz się w przybytku, Zewoli bogini-matki.- rzekła kapłanka, która do tej pory zajmowała się czymś przy jednym z wielkich zniczy. - Pani, której służę jest opiekunką rodzącego się dnia, wszechobecnego życia i oczyszczającego ognia, które są jej przymiotami. To właśnie ona obdarza łaską kobiety pragnące zostać matkami jak również te, które już oczekują narodzin swego dziecka. Zewola troszczy się rodziny, by każdy zawsze odnajdywał w nich spokój, gdyż ponad wszystko pragnie by na całym świecie panował pokój.

[Canis]

Do kaplicy Zewoli wtargnął jaszczur. pierwszy moment - biel, oślepiająca zniewalająca biel zmuszająca go do przymrużenia oczu, by przystosować źrenice oczu. Wszedł do środka, zbliżył się do posągu i patrzył, czekał, czy i tym razem kapłanka zwróci się do niego. Wiedział, że bogini Zewola troszczy się o rodziny w słowach zagadek przewija się między innymi ból po jej stracie. Czy i ty dasz mi to coś, czego szukam? Myślał wchodząc i rozglądając się.

[Hope]

Spotkałeś kapłankę Zewoli, w milczeniu podała Ci papirus nawleczony na metalową szpulę.

Przeszedłem się po wyspie. Mijając Mor Andor, wzdrygałem się na myśli o ohydzie jaką mieści. Spojrzałem na zatokę Kaerl i zobaczyłem światła. To były łodzie płynące z Atusel z kolejnymi degeneratami, których wieziono do kolonii karnej. Ponownie przysiągłem chronić Valfden przed ciemnością.