Od razu zaznaczam, że liryki nie lubię i nie umiem pisać wierszy, niemniej postanowiłem sklecić coś rymowanego i tu zamieścić, aby się przekonać czy mogę stworzyć utwór rymowany i jednocześnie zdatny do przeczytania (jak dotąd uważam, że te dwie rzeczy się u mnie wykluczają). To jest właśnie powód, dla którego macie teraz przed oczami poniższy wiersz:
UTRACONY SILVENOR
O piękny Silvenorze!
Sercu memu najmilszy!
Widok pól Twych złocistych na których faluje zboże,
Rozległe, zielone łąki, górskie szczyty niczym ostre noże,
Wznoszące się w blasku poranka.
Drzewa wysmukłe co spoglądają tęsknie na morze,
A wszystkie skupione na wschodzie, w jednym wielkim borze.
Na wzgórzu akacja, w dolinie sasanka,
Tęsknię do Ciebie, mój Silvenorze!
Dumny i możny lud był co Cię zamieszkiwał,
Wrogów z twierdz swych warownych próżno wypatrywał.
Wszyscy oni przed ich potęgą trwożnie umknęli,
Uciekli przed mocą Ludzi, co Silvenor we władanie wzięli.
Liczne ich fortece krainy tej dostatniej strzegły,
Blanki warowne w słońcu lśniły stalą.
Wszystkie jednak z czasem w szarych gruzach legły,
Gdyż stać się musiało to, co się stało.
Zjawił się bowiem Nieprzyjaciel groźny i srogi,
Wrogowie jego klękali przed nim z rozpaczy i trwogi.
Oczy szkarłatem miał lśniące,
Serce mrocznym ogniem gorejące.
Przybywszy z południa w bój okrutne armie posłał,
Piechurów rozgromił, konnych jeźdźców strącał z siodła.
I tylko zimna Pani Losu z wolna wieści niosła,
O gnuśności ludzi, co Silvenor do zagłady przywiodła.
Jam poległ w walce, czarna śmierć mnie zabrała,
W tej smutnej chwili, gdy Silvenoru przeminęła chwała.
Do jasnych, nowych krain samotnie się udałem,
O Ojczyźnie swej umiłowanej nigdy jednak nie zapomniałem.
Wierzę, wciąż wierzę wśród łez mych perlistych,
ÂŻe kiedyś powrócę do łąk tych złocistych,
Lasów cienistych, potoków wiekuiście czystych.
Choć Ty przepadłeś, odszedłeś, ja wierzę, że powrócę tu,
Kiedy czas się dopełni, przybędę z Krainy Wiecznego Snu.
O piękny Silvenorze!
[/i]
