-
Nazwa wyprawy: Bramy wiedzy.
Prowadzący wyprawę: Isentor
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: brak
Uczestnicy wyprawy: Rakbar Nasard
Rakbar ruszył do stajni. Podobno mają coś ciekawego dla magów.
-
Stajenny przywitał się z Rakbarem.
- Co mistrza do mnie sprowadza?
-
- Potrzeba wynajęcia konia lub co przyspieszy mi podróż. Ma przebyć kawał drogi i utrzymywać tępo kiedy mnie zdąży się zdrzemnąć. Daj więc jakąś spokojną sztukę.
-
- Mam dla Ciebie poczciwą szkapę. Jest już osiodłana, więc możesz wyruszać w drogę.
http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Wierzchowiec_-_Szkapa
-
- Dzięki. - odparł, po czym wsiadł na konia i popędził go na północny wschód, do valfdeńskiej kolonii karnej - Mor Andor. Mijana dżungla zdawała sie byc jednolitą kupą zieleni, a powtarzalne uderzenia kopyt dogrywały do snu.
-
Podróż trwała przez kilkanaście godzin, idealnie by Rakbar mógł się zdrzemnąć po poprzedniej wyczerpującej wyprawie. Gdy dotarłeś na miejsce już świtało. Dojrzałeś 4 ogrze demony i 2 demoniczne behemoty kręcące się przy głównym trakcie zza barierą.
-
Mam mało czasu. Tam są demony wyższego rzędu, na pewno. Zbyt majestatyczne na jednorazowe pokraki. Wyjechał ku nim. Kierował się w stronę demonicznego behemota, zachowując jednak dystans na tyle duży by zawrócić konia.
- No, gdzie te bramy wiedzy? Prowadź!
-
Po przejściu przez barierę nie było już odwrotu. Demony spostrzegły Rakbara i ruszyły do ataku.
-
Rakbar spojrzał na wschodzące słońce. Przecież musiało to do czegoś prowadzić! Zaszedl zbyt daleko, by zginąć. Teleportowal sie jak najdalej tylko potrafił.
-
Udało Ci się uciec przed demonami, idąc dalej traktem znalazłeś się w kolonii karnej. Kontynuuj swoją podróż w tuta (http://mor-andor.tawerna-gothic.pl/index.php/topic,26220.0.html)j.
-
Rakbar opuścił obóz i skierował się na północ. Planował dojść do gór, gdzie jeszcze występuje las. Po drodze rozglądał się jednak za chatką lub jakimś śladem życia, jak na przykład ognisko.
-
Spostrzegłeś z oddali kłęby czarnego dymu unoszącego się ponad korony drzew.
-
To nie wygląda mi na ognisko. Gdyby mógł, mruknąłby jeszcze w myślach. Bariera psioniczna oplatająca jego ciało była wciąż aktywna. Po chwili ruszył tamże.
-
Po kilkuminutowej wędrówce w lesie Rakbar natrafił na drewnianą chatkę, z której komina unosił się wspomniany dym.
-
Podszedł do drzwi i zapukał, dwa razy, energicznie i stanowczo.
-
Drzwi otworzył Ci mauren.
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/1/1a/Cavalorn.png)
-
- Witaj! Zmierzam właśnie w stronę gór i chciałem chwilę odpocząć tudzież nieco porozmawiać. Musisz być bardzo odważny skoro mieszkasz w tak niebezpiecznej okolicy zupełnie sam. Mógłbyś mi odpowiedzieć co czeka mnie dalej?
-
- Witaj. Nie lubię towarzystwa ludzi - zmierzył Cię wzrokiem. - Co Cię tam czeka? Las, las i kurwa więcej lasu. Czego się spodziewałeś?
-
- Tylko las? Doszły mnie słuchy o czymś więcej. Myśliwy zwierzyli się paru osobom, które to wysłały mnie tutaj abym sprawdził co tam jest i ewentualnie zażegnał zagrożenie. Niezależnie od tego czy mi coś powiesz czy nie, pójdę tam. Czy już ci się coś przypomniało?
-
- Masz na myśli te dziwne omamy? Nie wiem co to kurwa było. Usłyszeliśmy okropny pisk, później jakieś chore podszepty wwierciły mi się w czaszkę. Jakby tego było mało w ziemi wyrósł portal dymiący się na czarno. Nie chce o tym gadać. To popierdolone!
-
- Opowiedz mi więcej o tych omamach. Napij się i mów, bo to ważne! Gdzie dokładnie ten portal sie znajduje? Podaj mi kierunek w którym mam iść i powiedz jak daleko.
Tracę:
1x Mocne Piwo
-
- Co mam Ci więcej powiedzieć to było zdrowo popierdolone i straszne! Idź na północny wschód w góry przez las. Patrz po drzewach, szukaj wydrążonych znaków X. Oznaczamy tak swoje trasy łowne.
-
Zawrócił momentalnie na pięcie i ruszył na północny wschód, wypatrując rzeczonych śladów na drzewach. Choć ciężko to sobie wyobrazić, miał coraz gorsze samopoczucie. Błogie poczucie dobrobytu, jakiego zaznał w karczmie szybko przeminął a w głowie pojawiły się wątpliwości. Mimo to ruszył, próbując przełamać słabszego siebie. Udało mu się. Szedł coraz szybciej.
-
Nagle zaczął padać deszcz (http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Atrybuty_i_kary#Opady_atmosferyczne). Rakbar spostrzegł na jednym z drzew wyryte nożem dwie skrzyżowane w X kreski.
-
- Dobry znak na złej drodze.
Krople deszczu zaczęły spływać po jego łysej głowie i niczym głazy spadające z góry bombardowały oczy, nie dając w pełni ich otworzyć. W końcu mag przełamał potrzebę ciągłego mrużenia oczu, bo i tak całą jego głowę pokrywała cieniutka warstewka wody. Nie miał nic przeciwko temu, gdyby nie to, że dystans widzenia znacznie sie zmniejszył. Mimo to parł naprzód.
-
Rakbar mijał kolejne znaki wyryte na pniach drzew. W pewnym momencie zza jednego z krzewów wyłonił się pospolity demon. Nie zauważył jeszcze maga.
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/thumb/d/d9/Bestiariusz_pospolity_demon.jpg/150px-Bestiariusz_pospolity_demon.jpg)
http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Pospolity_demon
//Demon znajduje się 18 metrów przed Tobą.
-
- Heshar anash grishil!
W prawej dłoni skupił energię magiczną, tworząc tym samym ognisty płomień. Cisnął nim w demona za pomocą telekinezy. Gdyby taki ogień objął przeciwnika, zacząłby go bezlitośnie palić. Jest to płomień magiczny, niemożliwy do ugaszenia przez wodę, czyli w tej sytuacji padający deszcz.
-
Demon oberwał w prawy bok, szybko odwrócił się w stronę Rakbara i zaczął biec w jego kierunku.
//Nie napisałeś w co dokładnie celujesz, więc brałem pod uwagę korpus.
-
Kiedy jest mało czasu trzeba ratować sie szybkimi i prostymi zaklęciami. Teraz najodpowiedniejszym wydawałoby się, jest kula ognia.
- Heshar anash!
Zgromadził w dłoni energię magiczną i stworzył ognisty pocisk, który emanował światłem i ciepłem. W kontakcie z padającym deszczem syczał i skwierczał. Pocisk został posłany w łeb stwora przez psioniczną kontrole toru lotu.
-
Truchło demona zaścieliło wilgotny od deszczu grunt. Rakbar poczuł przenikliwy chód związany z wyczuciem pokładów energii magicznej dochodzących z głębi lasu.
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/thumb/f/fe/Bestiariusz_drzewiec.jpg/533px-Bestiariusz_drzewiec.jpg)
Rakbar minął zwłoki demona, po czym podszedł do okolicznego drzewa, położył nań swoje ręce i starał się wyczuć tą delikatną linię życia, obecność energii magicznej. Wyczuł i chwile potem przelał do niej swoje pokłady energii magicznej utrwalając więź. Potem podszedł do drugiego drzewa i zrobił to samo. Tak powstały dwa drzewce, które maszerowały wgłąb lasu wraz ze swoim stworzycielem.
-
Przenikliwy pisk wytrącił Cię z uwagi na ułamek sekundy, zdołałeś usłyszeć w transie ciche słowa...
- Gdy żyły Valfden wypełniły ból i cierpienie, konsekwencje było widać wszędzie. Mój ojciec był pierwszy, powalony jakąś plugawą chorobą. Matka żyła dalej, ale w malignie. Wróciłem do domu, żeby się nią zająć przykutą do łóżka, tak długo, jak oddychała. Jej łzy nie dawały mi spać.
Głoś po chwili zamilkł, Ty zaś poczułeś potężny przypływ mrocznej energii dobiegający z zagajnika nieopodal.
-
Choroba na tyle groźna, by zagrozić całemu państwu? Na Ellmora, mam nadzieje że to nie płynna czarna ruda, którą widziałem ostatnio we wspomnieniu na teście; że to nie ta płynna czarna ruda, która niszczy obecnie Valfdeńskie lasy, wynaturza zwierzęta i gna dalej, ostatnio nawet proszono mnie o darowiznę na walkę z tym.
Rakbar powoli się zbliżał do zagajnika jednak bazował na swojej magicznej intuicji, która (niczym licznik Geigera) wskazywała pokłady energii magicznej. Chciał najpierw zobaczyć, dopiero wejść. Kroczył jednak - bardzo powoli - dalej.
// Czy to jest jedyne źródło energii magicznej które czuje?
-
//Tak.
Rakbar dojrzał tajemnicze kamienne drzwi wkomponowane w naturalny krajobraz lasu.
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/8/87/Tajemniczye_drzwi.jpg)
To od nich biła tajemnicza, mroczna energia.
-
Rakbar poszedł nieco bliżej by przyjrzeć się tajemniczemu obiektowi. Czy drzwi mają jakiś uchwyt bądź jest jakiś mechanizm - zamek, do którego można włożyć klucz?
-
Drzwi były gładkie, nie posiadały otworów na klucz ani żadnych uchwytów. Dobiegał od nich dudniący dźwięk. Kiedy Rakbar dotknął drzwi pojawił się na nich napis zaczynający od...
Moja podróż trwała niewiele ponad miesiąc...
-
Rakbar spostrzegł, że jego ręce nieco drążą. Był zdenerwowany, negatywne emocje rozpościerające się wokół skutecznie na niego oddziaływały. Na czole pojawiła się kropelka potu. Przystawił głowę do drzwi, uchem do ich powierzchni.
-
Rakbar usłyszał ciche i słabe...
- Nie jesteś jeszcze gotów, nie poznałeś całej prawdy.
Drzwi momentalnie rozpłynęły się w powietrzu nie pozostawiając po sobie żadnego śladu.
-
Rakbar obronił się ręką przed upadkiem. Był zadowolony, gdyż nie chciał ingerować w coś, czego nie zna. Z drugiej jednak strony spodziewał się, że to tutaj znajdzie odpowiedź. Oparł się plecami o pobliskie drzewo i myślał o swoich planach. Jego drzewce stały przed nim, jakgdyby się w niego wpatrując.
W pewnym momencie wstał, wskoczył na stworzone istoty i ruszył dalej na północny wschód, a potem na wschód, jeśli dotarł do pasma gór. Miał wrażenie, że wizje przychodzą z czasem, kiedy osiągnie się pewien pułap... przebytej doliny. Diego mówił o bandytach i magu, który z nimi kolaboruje. Trochę obawiał się tego spotkania, bowiem mag może być albo słaby albo potężny. Mimo to parł naprzód.
-
Rakbar spostrzegł sylwetkę mężczyzny biegnącego przez las.
-
W ostatnim czasie działo się tyle niewytłumaczalnych rzeczy, nawet z perspektywy mistyka, że nie ufał temu co widzi. Nie był pewien, czy to wizja, gra cieni czy faktycznie coś żyjącego. Cokolwiek to było, agresor wprowadzający maga w pułapkę czy ofiara z niej uciekająca, zaczął go gonić. Drzewce pędziły stawiając wielkie kroki. Rakbar starał się tak nimi sterować, aby stąpały po w miarę miękkim gruncie.
-
Mężczyzna spostrzegł pościg w wykonaniu drzewców, szybko zatrzymał się sięgając po łuk i strzałę, która po chwili spoczywała na naprężonej cięciwie.
- Swój czy wróg!?
-
Psioniczna bariera była wciąż aktywna. Miał wrażenie, że zniesie ją dopiero kiedy wyjdzie z Mor Andor.
- To zależy. Opuść łuk to porozmawiamy. Co tu robisz i kim jesteś?
-
- Nie wykonuje Twoich rozkazów! Za kim jesteś?!
-
- Sam jestem sobie panem. Myślisz, że z tym łukiem jesteś w stanie mi cokolwiek zrobić? Gdybym chciał cie zabić to leżałbyś twarzą w trawie już minutę temu. Moje intencje są więc wyraźne, żołnierzu. Liczysz na wolność, nie zabieraj jej więc innym. - mówił spokojnie, stanowczo i zuchwale. - Czegoś nie rozumiesz? Nie mierz we mnie!
// W jakiej jest ode mnie odległości?
-
- Odpraw swoje mordercze sługi to pogadamy!
-
Rakbar nie miał zamiaru marnować swoich sił na fanaberie jakiegoś rewolucjonisty, zbira czy uzurpatora. Po czyjej on stronie stał, był jednak źródłem informacji. Zeskoczył więc z drzewca i skierował się w stronę człowieka. Ręce trzymał luźno przy nogach. Drzewce stały gdzie stały, nie poruszając się o milimetr. Mag wyciągnął rękę w jego stronę, licząc że ten odwzajemni akt zawieszenia broni, chowając łuk.
-
Mężczyzna opuścił broń.
-
- Dobrze, a teraz wróćmy do tego od czego zaczęliśmy. Odpowiedz mi proszę na pytania: co tu robisz i kim jesteś?
-
- Nazywam się Mordrag i nie powinno Cię interesować moje życie. Kim Ty jesteś magu?!
-
- Mów mi Rakbar. Czy aby nie należysz do ludzi, którzy sprzeciwają się władzy Gomeza? Właściwie to nic mi do tego, bo żadnej strony nie popieram - musiałbym poznać szczegóły a na to czasu obecnie nie mam. Doszły mnie jednak słuchy, że wśród ludzi z gór jest jakiś mag. Czy to prawda?
-
- Być może. Skąd pewność, że mogę Ci zaufać?
-
- Nie ma pewności. Nigdy nie ma. Wasza walka o wolność również stoi pod znakiem zapytania, a jednak walczycie. Poza tym, gdybym miał rozpocząć inwigilacje na rzecz obecnego okupanta, to byłoby efektowniej zaciągnąć się incognito jako zwykły żółtodziób. Odsłoniłem swoje karty a to może znaczyć co najmniej jedno - nie przyszedłem tutaj aby zrobić wam krzywdę. Ostrzegam jednak - jeśli podniesie ktokolwiek na mnie rękę - utnę ją!
-
- Nie gorączkuj się magu, już za późno. Nasza mała pogawędka dała czas moim ludziom na zajęcie pozycji. Odwołaj swoje sługi i poddaj się, a załatwimy sprawę pokojowo. Chyba, że chcesz skończyć jak sito potraktowany bełtami przez moich ludzi?
-
- Chcesz zakończyć sprawę pokojowo przykładając mi do gardła nóż? Jesteś głupcem jeżeli myślisz że przyszedłem tutaj sam. Jestem w kontakcie z co najmniej tuzinem magów, którzy po mojej śmierci przeczeszą góry, kamień po kamieniu. A poza tym... Wiesz o tym, że zdolny mag jest w stanie w ostatnim tchnieniu wypowiedzieć zaklęcie detonujace zawarte w nim pokłady energii magicznej? Jak myślisz, przeżyjesz stojąc 2 metry ode mnie? - ostatnie dwa zdania dodał szeptem, aby wyszło bardziej teatralnie.
-
- Jestem oddany sprawie i zginę w walce o wolność jeśli taka jest wola stwórcy! Poddaj się magu, nie zrobimy Ci krzywdy, masz moje słowo.
-
- Chcesz żebym się poddał? - wybałuszył oczy - A co ty zrobiłeś, kiedy Gomez objął władze? Poddałeś się!? Kiedy mnie ubezwłasnowolniasz stajesz się takim samym zbirem co on sam, zaprawdę życie tutaj zanadto was zdeprecjonowało!
-
- Gdybyś nie zauważył walczymy. Nie mam czasu na ideologiczne rozważania magu! Masz 5 sekund na poddanie się!
-
- I co potem?
-
- Udamy się w spokojniejsze miejsce.
-
- Dobrze więc. - kiwnął teatralnie ręką a Drzewce ponownie zamieniły się w statyczne drzewa, które teraz już tylko reagowały na podmuch wiatru.
-
Mordrag zbliżył się do maga.
- Założę Ci na głowę worek, żebyś nie zobaczył, gdzie Cię prowadzimy. Nikt nie może poznać miejsca naszego obozu.
-
- Oczy mam tylko w jednym miejscu, wystarczy opaska.
-
- Mam tylko worek.
Mordrag założył worek na głowę maga, chwycił go za ramię pomagając mu iść w odpowiednim kierunku. Rakbar wyczuł, że nieznajomi z początku krążą z nim w kółko próbując zdezorientować go, co po pewnym czasie przyniosło owocne skutki. Mag usłyszał jak do Mordraga dołączyli pozostali ludzie gór, słyszał ich ciche rozmowy...
- Wróciłem do pracy, lecz nie mogłem oderwać myśli od tamtych obrazów. Powinno mnie to odrzucać, ale byłem ciekaw, dlaczego ktoś mógłby zrobić coś takiego.
-
Rakbara nie obchodziło gdzie dokładnie znajduje się ich kryjówka. Nie miał zamiaru niszczyć jednej ze stron, zaburzając równowagę w kolonii. Podczas marszu starał się dopasować do tempa swojego przewodnika. Ręce miał jednak w pogotowi i tylko on mógł wiedzieć że jest w tej chwili niemal bezbronny.
-
Nagle zatrzymaliście się. Mordrag zdjął Ci z głowy worek, górski obóz stanął przed Twoimi oczyma. Zapewne spodziewałeś się ujrzeć kilkunastu najemników, oprychów, broń i twardych ludzi gór. Obraz obozu rewolucjonistów był zgoła odmienny niż rysują go więźniowie kolonii. Była to górska wioska zbudowana wysoko na stromych szczytach, po uliczkach biegały dzieci, kobiety zajmowały się praniem, szydełkowaniem i gotowaniem. Myśliwi powracali ze zwierzyną, nawet lokalny kowal pracował w pocie czoła, jakby miał wykonać zlecenie dla całej kompanii królewskiej. Sielankowy obraz zdradzały porozwieszane flagi w barwach rewolucjonistów.
- Podejrzewam, że nie tego się spodziewałeś.
-
- To prawda, choć nie ulegam opiniom ludzi. - Rakbar przyglądał się mieszkańcom i powoli ulegał, choć był ciągle zdystansowany. - Czasami jednak pozory mylą i tylko lepsze zrozumienie pozwala właściwie oceniać. Podejrzewam, że nie jest wam tu łatwo, to trudny teren.
-
- Nie mamy innego wyjścia. Zapuszczamy się tylko do lasu, dzięki tym dziwnym anomaliom ludzie Gomeza trzymają się daleko od gór. Pikanterii dodaje jeszcze obraz ludzi gór jaki udało nam się wszczepić umysły tych idiotów z obozu króla. Być może nasze techniki nie były moralne i nie usprawiedliwiają nas, ale chronią nasze kobiety i dzieci przed tymi popaprańcami. Zapewne nie znasz kolonii z tej strony co? Myślałeś pewnie, że cały teren sumiennie oczyszczono z ludności cywilnej, by magowie mogli utworzyć barierę w tym miejscu? W praktyce wyglądało to tak, że kilku wojskowych dało nam wybór: wynoście się lub zostajecie więźniami...z rozkazu miłościwie panującego nam króla. Pierdolę takiego króla! Takiego namiestnika! I piekło jakie nam zgotowali! Kiedy mieliśmy jeszcze szansę opuścić Mor Andor nikt nie przyszedł nam z pomocą, musieliśmy uciec przed demonami w góry. Po przejęciu władzy przez Gomeza nie mamy szans przeprowadzić tyle ludności pod portal i prosić o przepuszczenie nas bez glejtu. Nikt nam teraz nie uwierzy. To król i jego ludzie zgotowali nam ten los, dlatego walczymy o wolność! Dla nas, dla kolonii!
-
- Trudne życie zgotował wam los, jednak nie możecie patrzeć jednowymiarowo. Powstanie magicznej bariery było czymś podyktowane, gdyby nie jej stworzenie zginęłoby całe państwo. Nie traktuj tego, jako obronę króla, bo jeśli faktycznie zostawił was samych sobie, odbierając jednocześnie prawa, to zrobił źle. W dodatku musi być z niego kiepski taktyk, skoro dał sobie przejąć strategiczne miejsce jakim niewątpliwie jest kolonia karna. Wspomniałeś o anomaliach, mógłbyś mi o tym opowiedzieć?
-
- Magiczne drzwi pojawiające się w lesie, fioletowe mgły, podszepty i demony zjawiające się znikąd. To potrafi odstraszyć intruzów.
-
- Potrafi. - przyznał. - A co z tym magiem, kolejna bujda stworzona w celu wytłumaczenia anomalii?
-
- Mag istnieje naprawdę, nazywa się Saturas. Pomógł nam w walce z demonami, wiele mu zawdzięczamy.
-
- Mógłbym z nim porozmawiać? - mag zaczął się rozglądać za jakąś tawerną. - Znajdę tutaj karczmę albo cokolwiek ją przypominajace?
-
- Mamy stołówkę, podzielimy się z Tobą strawą. Saturas wyruszył w góry prowadzić badania, zapewne wróci do wioski rankiem.
-
- Dziękuję. Zapłacę za sobie, jak zawsze to robię. Ale powiedz, prowadzicie z kimś handel? Czy trudni się tym ktoś u was konkretny? - Rakbar odetchnął głęboko. - Niestety nie mogę się tutaj na dłużej zatrzymać. Chciałem porozmawiać z kimś obeznanym w tych stronach, bo jak się domyślasz przybyłem tutaj zbadać te dziwne anomalie. Wydaje mi się, że Saturas może mi na ten temat powiedzieć więcej... To gdzie ta stołówka?
-
- Największy budynek w wiosce to stołówka. Zakupujemy głównie niezbędne do przeżycia towary, resztę hodujemy sami, tyle na ile pozwala nam górski klimat.
-
- Udasz się tam ze mną? Chciałbym zadać ci jeszcze kilka pytań... Zastanawiam się, czy jest jeszcze coś, co pominąłem. Byłem w Królewskim Obozie, Bractwie Aprila, przechodziłem również nieopodal chramu, gdzie z pewnością jest teleport z tej doliny. Od ciebie się dowiedziałem, że kontrolowany przez ludzi Gomeza. Czy podróżowaliście gdzieś dalej?
Rakbar ruszył w stronę dużego budynku i kiedy nic nie stanęło mu na drodze, wszedł doń przez główne wejście.
-
- Zjem z Tobą. Znamy te tereny sprzed powstania bariery, jednak po zwiększonej aktywności demonów w tej części gór staramy się nie zapuszczać niepotrzebnie na niebezpieczne tereny. Mógłbyś podpytać naszych zwiadowców, na pewno natknęli się na jakieś anomalie.
-
Rakbar odebrał swój posiłek. Wiedział, że tu to tak nie działa, jednak nie chciał być gołosłowny i zostawił mieszek z 20 grzywnami. Usiadł przy stoliku i zaczął jeść. To drugi porządny posiłek jaki przyszło mu zjeść od wejścia przez barierę.
- Rozumiem, że pełnisz ważną role w tym społeczeństwie. Jesteś kimś pokroju zarządcy? Wspominałeś też o zwiadowcach, gdzie ich znajdę?
-
- Nie mamy przywódcy, może nie w takim sensie. Mamy liderów społeczności i Saturasa, który zawsze służy nam dobrą radą. Zwiadowcy zapewne są na zwiadzie, pracują na różne zmiany. Najlepiej będzie poczekać na stołówce aż, na któregoś nie natrafisz.
Podano wam jedzenia. Zauważyłeś, że do Twojego talerza przylegała kartka. Tekst zaczynał się od słów
Przyprowadzili do mnie to zwierzę...
-
Rakbar bez słowa przeczytał i schował kartkę.
- Rozumiem. Ile osób liczy sobie wasza wioska? - jedzenie wydawało się nieco mdłe, ale głód jakby poprawiał jego smak. Przepił całość mocną herbatą lub kawą, ciężko stwierdzić. Najadł się, nawet za bardzo. Kątem oka obserwował wchodzących do stołówki ludzi, by nie przegapić zwiadowców. - Spotkałem po drodze Cavalorna. Mieszka w lesie, spory kawałek na północ od Królewskiego Obozu. Nie natknął się nigdy na was?
-
- Staramy się nie wchodzić sobie w drogę. Wie gdzie nie powinien się zapuszczać i trzyma się warunków umowy, dlatego pozwalamy mu żyć. Wychodzi na to na dobre. Przysłużył się dzięki temu do budowania naszej ponurej opinii w obozie króla.
-
Do stołówki wszedł poszukiwany przez Rakbara mag. Wyglądał na zmęczonego, zaś po jego umorusanej szacie można było wywnioskować, że spędził trochę czasu w głuszy. Saturas pobrał swoją racje żywnościową, rozejrzał się po sali i ujrzawszy Mordraga postanowił przyłączyć się do dyskusji.
- Witaj nieznajomy magu. Nazywam się Saturas.
-
- Witaj. - odparł krótko badając wzrokiem przybysza. - Nazywam się Rakbar Nasard i jak już wiesz - jestem magiem. Chcę z tobą porozmawiać o anomaliach powstałych na północy krainy. Opowiedz mi proszę wszystko co wiesz na ich temat. To dla mnie ważne.
-
- Mówisz o mgle, drzwiach i wyładowaniach energii magicznej?
-
- Tak, choć widziałem póki co tylko drzwi.
-
- Swego czasu byłem zainteresowany tymi anomaliami. Pojawiały się tutaj jeszcze przed powstaniem bariery. Jestem przekonany, że nie są naturalnym tworem. Nie zostały zesłane przez bogów, nie są dracońskie i na pewno niewiele mają wspólnego z demonami. Nie byłem w stanie rozwikłać tej zagadki, zaś po powstaniu bariery inne sprawy zrzuciły mi się na barki. Jedyne do czego dotarłem to notki bądź manuskrypty. Przyniosę ci je po posiłku.
-
- Byłbym zobowiązany. - odpłynął nieco myślami, chcąc sobie ułożyć wszystko w logiczną układankę. - Chyba zostanę tutaj dłużej niż podejrzewałem. Ach... czy kojarzycie taki epizod w historii Valfden, kiedy między innymi to miejsce nawiedziła pandemia?
-
- To miejsce? Od kiedy tu mieszkam nigdy o tym nie słyszałem. W historii wyspy na pewno były takie przypadki.
-
- To naprawdę ciekawe, że pierwsze trzy grupy, którym bym przypisał stworzenie tych drzwi zostały przez ciebie odrzucone. Dlaczego ich wykluczyłeś z grona potencjalnych twórców?
-
- Badałem wielokrotnie te anomalie, żadna z nich nie przejawia w sobie manifestacji bóstw. Magia demonów pozostawia po sobie charakterystyczne ślady. Nie znalazłem ich, to czym są anomalie powstaje za sprawą potężnej magii, ale jest to magia, która znam ja bądź ty. Nie ma w niej niczego boskiego, niczego co przeklęte. Jest nad wyraz neutralna, tak neutralna, że aż trudno mi pojąć kto byłby w stanie stworzyć tak nieskazitelny twór.
-
- To dziwne co mówisz, bo kiedy ja znajdowałem się przy drzwiach czułem wyraźnie, że otacza mnie mroczna energia.
-
- Może coś się zmieniło od czasu moich badań? Interesujące! Przyniosę zapiski.
Saturas opuścił na chwilę stołówkę.
-
- Przerażacie mnie...magowie.
-
- Też jestem zaniepokojony ostatnimi wydarzeniami. Nasza niewiedza to zagrożenie.
-
Saturas powrócił do stołówki, zasiadł przy stole, spod płaszcza wyciągnął trzy pergaminy.
Wyspa niewiele się zmieniła przez te lata. ÂŚlubowałem naprawić jej zszarganą przez tłuszczę reputację. Gdy odrestaurowano stare, dracońskie budynki, dostrzegłem tam przyszłość, świetlaną, wspaniała przyszłość.
...
Zabójca mojej rodziny stanął przede mną. Odsiedział wiele lat w celi będąc badany przez magów i został uznany za zdrowego. Byłem dumny, że trafił na wolność. W zamian za jego wolność państwo potrzebowało jedynie podpisu. Mówił o tym, jak marzy, by przejść się po ogrodzie. Jak tęskni za uczuciem podmuchu powietrza na twarzy. Po czym złapał za pióro i zabił nim mojego skrybę. Gdy został obezwładniony, zaczął błagać o wybaczenie, o litość, lecz te uczucia były mi obce. Patrzyłem, jak strażnicy go masakrują.
-
- Jak interpretujesz te zapiski? - zapytał maga, kiedy skończył czytać. - Wiesz czym jest Legion?
-
- Myślę, że chodzi tutaj o symbolikę. Dla mnie zapiski były ślepym zaułkiem.
-
- Czy to jedyne takie miejsce, w którym wystąpiły te magiczne twory? Możesz mi powiedzieć jak daleko i w którym kierunku znajduję sie od - załóżmy - dracońskiego chramu?
-
- Nie bez powodu zawiązaliśmy Ci oczy.
-
- Czy wziąłeś na poprawkę to, że przemierzam całą krainę i nawet jeśli mnie odprowadzicie, skąd wzięliście, to jest duże prawdopodobieństwo że nieumyślnie wrócę tutaj? Nie chce znowu przerabiać patowej sytuacji w której każdy z nas jest zagrożony. Co mam zrobić, żebyście mi w końcu zaufali? Nie chce mieć samych wrogów tej przeklętej dolinie!
-
- Nie chodzi, że Ci nie ufamy. Ale krążysz po kolonii, możesz wpaść w niepowołane ręce, po długich torturach każdy prędzej czy później powie oprawcy wszystko. Zabezpieczamy się, im mniej osób wie o tym miejscu tym lepiej dla nas. Nasza mała paranoja utrzymała nas przez lata przy życiu w takim miejscu jak Mor Andor. Nie zamierzamy tego zmieniać.
-
- Co mam więc zrobić, kiedy będę chciał do was wrócić?
-
- To my odnajdziemy Ciebie.
-
- Jesteś magiem, znajdę Cię dla Mordraga.
-
- Ach. - westchnął, odpuszczając. - Niech wam będzie. Gdzie ci zwiadowcy? Widzę, że zabalowali w terenie...
-
Taka już rola zwiadu, nigdy nie wiesz ile potrwa.
-
- Rakbarze powiedziałem co wiem o anomaliach, czego ty się dowiedziałeś?
-
- Nie odpowiem ci na to pytanie, bo nie umiem. Dowiedziałem się wielu zagadkowych rzeczy, zapisanych podobnie jak te tu. Wiem, że zrozumienie przyjdzie z czasem, podczas poszukiwań odpowiedzi.
-
Do wioski powróciło kilku zwiadowców, wieść o tym szybko trafiła również na stołówkę.
-
- Chodźmy im na przywitanie.
-
Rakbar wstał i poszedł za Mordragiem. Cała ta tajemniczość nieco go denerwowała i choć dowiadywał się coraz więcej to był zdania, że następuje ono zbyt wolno. Być może nie rozumiał do końca sensu tego co do tej pory dostał?
-
Poturbowani i ranni w niecałej ekipie zwiadowcy byli już opatrywani przez Saturasa, kiedy Rakbar opuścił stołówkę.
-
- Pomóc? Co się stało?
-
- Nowy w obozie? - zapytał jeden ze zdziwionych zwiadowców. - Tak nowy - odrzekł mu Mordrag. Po krótkiej wymianie zdań ustalili, że warto zaufać nieznajomemu.
- Jakieś 2 kilometry od obozu zostaliśmy zaatakowani przez dziwne stworzenie. Dziwne, ni to demon, ni inne leśne ustrojstwo. Zdołała wrócić tylko garstka z nas, straciliśmy tam wielu dobrych ludzi.
- Mordrag jak ja to przekaże ich rodzinom?! Mężczyzna wyglądał na zdruzgotanego. - Zajmę się tym - odrzekł Saturas.
-
- Jak wyglądało? Zabiliście je?
-
- Było czarne, poruszało się bardzo szybko. Wybiło naszych kompanów, kiedy zaczęliśmy się wycofywać ustąpiło.
-
- To mogło być widmo. To coś latało?
// Jaką mamy porę dnia?
-
- Ciężko powiedzieć, pewny jestem, że zapierdalało.
//15:00.
-
Rakbar podszedł bardzo blisko do jednego z bardziej rannych zwiadowców i zaczął badać jego rany.
- Czy tam gdzie to coś was zaatakowało, było jasno czy ciemno? To był las czy polana? Zaprowadzilibyście mnie tam?
-
- Nie wracam tam! Byliśmy w środku lasu ze 2 kilometry od obozu.
Zwiadowca miał rany cięte i ugryzienie na nodze, rząd ponad 60 głębokich śladów po zębach.
-
- Ugryzienie... to nie widmo. Szczerze mówiąc nie znam istoty pasującej do opisu, zadanych obrażeń i miejsca występowania. Ale jakże to, twoje druhy zginęły a ty nie chcesz ich pomścić? - mag machnął rękę na zachowanie zwiadowcy. - Wystarczy że mnie tam zaprowadzisz, ty lub ktoś inny, kto pamięta gdzie to było dokładnie. Muszę to zbadać, skoro już tu jestem.
Zbyt wiele dziwnych rzeczy dzieje się ostatnio w tej krainie, muszę brać każdy przejaw jako coś nienormalnego.
-
Jeden z myśliwych powstał.
- Zaprowadzę Cię w to miejsce.
-
- Kiedy wyjdziemy z wioski przyzwe swoje sługi, nie chcę tutaj tego robić - to wznieca zbyt duże zamieszanie. - sprawdził czy wziął manuskrypty od Saturasa, czy jego zakwa ze złotem wysi przy pasie wraz z całym dobytkiem. Kiedy zakończył oględziny swojego wyposażenia, spojrzał na swojego przewodnika i powiedział. - Możemy ruszać, jeżeli jesteś gotów. W każdym bądź razie, dziękuje wam za gościnę, choć zaproszenie można uznać za oryginalne, to zapamiętam was głównie w pozytywnym świetle.
-
- Zaprowadzę Cię, nie zapominaj tylko o worku.
Mężczyzna pokazał podobny worek do tego, który na głowę zaciągnął Ci swego czasu Mordrag.
-
- Czy uważasz, że to odpowiednie w takiej sytuacji? Idziemy w paszczę wroga, a ty chcesz mi jeszcze na głowę założyć worek! - oburzony założył ręce. - Możemy się umówić tak, że kilka kilometrów przed tym miejscem masz mi go ściągnąć, jeśli odniosę wrażenie że idzimy zbyt długo, zareaguje. Pamiętajcie, że jestem magiem. Brak wzroku nie stanowi dla mnie bariery. - powiedziawszy teleportował się kilka metrów obok, materializując się tuż przed Mordragiem. Podał mu dłoń.
-
- Nie miałem innego zamiaru, uspokój się Pan!
-
- Dziękuję Ci za pomoc. Powodzenia magu!
-
- Przyda się. Zaczynaj. - powiedział, spodziewając sie że zaraz będzie musiał przemierzać świat w kompletnych ciemnościach.
-
Mężczyzna założył Rakbarowi worek na głowę i wyprowadził go z terenów obozowiska. Kiedy dotarli do lasu mag ponownie ujrzał świat.
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/5/53/Bestiariusz_zywiolak_ognia.jpg)
Rakbar przystąpił wtedy do tworzenia żywiołaków ognia. Podmuch ognia, pirokineza, kształtowanie ciała za pomocą psioniki... Zrobił to tak, jak go uczono. Od ciała maga biegły sieci transformujące energię magiczną do stworzonych istot. Przypominało to smycz. Tak stworzył trzech żywiołaki ognia, które wkrótce lewitowały okół niego. Omijały one drzewa i krzewy, aby ich ognista aura nie zapaliła lasu.
- Przekonajmy się, czy to co was zaatakowało było warte moich zdolności i czasu. - po czym nakazał zwiadowcy dalsze wskazywanie drogi. - Prowadź po wyrobionych szlakach, abym miał swobodę ruchu.
-
- Chodź za mną.
-
Rakbar ruszył, a wraz z nim jego sługi.
-
Odczułeś to samo uczucie, obecne przy tajemniczych drzwiach. Im dalej poruszaliście się w gęstwinę lasu tym mgła stawała się gęstsza. Nagle towarzyszący Ci zwiadowca oparł się o Twoje ramię.
-
- Co ty robisz? - odparł z oburzeniem, ale szybko się opanował, rozumiejąc jego strach. - Już niedaleko, tak sądzę. Nie musisz mi towarzyszyć do końca.
-
Poczułeś większy nacisk na ramię, mężczyzna otworzył usta zaś z nich polała się krew. Dopiero wtedy spostrzegłeś, że ktoś niepostrzeżenie zadał mu śmiertelny cios.
-
Mag natychmiast owinął swoje ciało psioniczną barierą, kiedy zorientował sie, że zapomniał to zrobić. Założył, że potęga ognia, jaką miał na swoich usługach zniechęci potencjalnego przeciwnika. Nie dość, że go nie powstrzymała, to jeszcze rozzuchwaliła. ÂŻywiołaki natychmiast zmniejszyły dystans dzielący je od stwórcy. Odległość była na tyle duża, by ognista aura nie poparzyła maga, ale na tyle mała, aby nie została luka na wdarcie się przeciwnika. Ostrza istot były skierowane na zewnątrz. Mag zaczął obserwować sytuacje, a także rany zadane zwiadowcy.
-
Rany zwiadowcy były niestety śmiertelne, po chwili osunął się na ziemię. W mgnieniu oka 5 metrów od Rakbara zmaterializowała się nieznana mu istota.
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/b/b4/Bestiariusz_invuto.jpg)
-
To co się pojawiło przed Rakbarem było niewątpliwie tworem magicznym, to tłumaczyło jego zwinność, trudność identyfikacji czy samą teleportacje. Obawiał sie, że to nie jedyna taka istota w tych lasach, a jako że nie znał jej potęgi to mógł przypuszczać, że może nie dać rady pokonać kilku takich. Zaczął obserwować ruchy istoty, zastanawiał się jak jest doń nastawiona. Czy jest to istota rozumna?
- Dlaczego to zrobiłeś?
-
Istota uniosła się na dwóch nogach górując nad magiem. Z oparów mgły dobiegła odpowiedź na zadane pytanie.
- Pozbył się świadków.
-
- ÂŚwiadków czego?
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/4/4f/Saril_vertunis.jpg)
Z mgły wyłoniła się humanoidalna postać.
- Mego nadejścia!
-
Rakbar teatralnie się ukłonił, nie spuszczając jednocześnie wzroku z istoty.
- Jak mam powitać kogoś, kogo kompletnie nie znam? Kogoś, kto nie przedstawia żadnej znanej mnie rasy, żadnej znanej mnie kultury. Nawiedzałeś moje myśli o różnych porach dnia, więcej czyniąc wątpliwości i pytań niż odpowiedzi. Dlaczego?
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/4/4f/Saril_vertunis.jpg)
- Nazywam się Saril Vertunis i jestem zaledwie posłańcem, kukiełką odgrywającą swoją rolę w spektaklu przygotowanym przez siły potężniejsze niż znane Ci dotąd byty. Mój invuto rozszarpie Ci gardło jeśli wykonasz fałszywy ruch. Byłeś obserwowany, jako jeden z nielicznych zachowałeś tajemnice. Jestem Twoją nagrodą, dowodem na to, że nie zwariowałeś. Nie mogę powiedzieć więcej! Nawet tutaj mogą dojrzeć nas oczy niegodnych, do uszu ignorantów dobiegną nasze szepty i tajemnica przestanie być tajemnicą. Jesteś na dobrej drodze długiego szlaku do bram prawdy i wiedzy...
-
- Nie strasz mnie, nie-do-końca-poznany-bycie, bo i ja mam na usługach swoje istoty. Ich ogień dotąd spalił wszystko, czego się dotknął. Nie lekceważ mnie! - Rakbar uniósł się lekko. Przyglądał się istocie zwanej "invuto", ale nie ze strachu lecz ciekawości. Wydawało mu się, że istota z którą rozmawia to jego odpowiednik w innej rasie, również okultysta, zdolny przyzwać lub kontrolować właśnie to. Był zafascynowany tym wszystkim, co widzi. Przestawał żałować, że po tak trudnej i długiej próbie na arcymaga ruszył od razu w kolejną podróż, bez odpoczynku, bez nadrobienia braków we własnym szkoleniu. To więcej, niż mógłby osiagnąć siedząc w wieży. - Rozumiem. To co powiedziałeś, sprawia wrażenie, że nie do końca panujecie nad sytuacją. Nie zabilibyście wszak tylu postronnych. Jak daleko muszę jeszcze iść tym "szlakiem", by dojść wreszcie do celu?
-
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/4/4f/Saril_vertunis.jpg)
- Tyle ile potrzeba. Nie lekceważę Cię, gdybym był innego zdania nie rozmawialibyśmy. We wnętrzu mojego invuto zaszyłem dla Ciebie prezent. To tylko jeden z wielu testów na drodze ku wiedzy. Do zobaczenia w innym życiu magu!
Tajemniczy jegomość zniknął w czarnym głębie dymu teleportując się w nieznanie.
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/b/b4/Bestiariusz_invuto.jpg)
Invuto zwinął ciało przypominając kule. Wykorzystując telekinetyczne umiejętności wprawił ciało w ruch czyniąc z siebie śmiertelny pocisk toczący się po podłożu prosto na Rakbara.
Przepraszamy, ale nie możesz zobaczyć ukrytej zawartości. Musisz się zalogować, aby zobaczyć tę zawartość.
http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Invuto
-
ÂŻywiołaki ognia stały nieruchomo wokół swojego twórcy. Ich ostrza skierowane na zewnątrz stanowiły najeżoną zaporę; atak Invuto był w zasadzie samobójczy. Jako że nie-do-końca-poznany-byt wprowadził swoje ciało w stan uniemożliwiający ocenę sytuacji, Rakbar teleportował się 20 metrów w tył, aby uniknąć ewentualnego uderzenia. Impet mógł bowiem pchnąć żywiołaka wprost na maga, co skończyłoby się co najmniej wizytą u witality Elronda.
-
Invuto uderzył w jednego z żywiołaków ogłuszając go po czym szybko wyskoczył do kolejnego szybko atakując ostrzem na ogonie co okazało się śmiertelne dla ognistego bytu. Invuto powrócił do atakowania ogłuszonego żywiołaka wykańczając go ostrymi pazurami.
-
// Hola, hola, ale żywiołaki zadają obrażenia o tej samej wartości, jaką ma wytrzymałość Invuto. W takim przypadku powinien otrzymać jakieś obrażenia.
Ostatni z żywiołów tworzył kulę ognia i posłał ją w stronę nieznanej istoty. Krótki dystans sprawiał, że ofiara miała mało czasu na reakcję, a na domiar dobrego, Rakbar w tym czasie stworzył psioniczną pięść i uderzył nią we wroga. Chwilowe zdezorientowanie przeciwnika powinno dać szanse na trafienie kulą ognia.
-
//Oba żywiołaki zostały zabite zanim zdążyły cokolwiek zrobić. Więc co ma piernik do wiatraka?
Invuto teleportował się zza Rakbara. Wykorzystując moment wydawania rozkazów maga do martwych żywiołaków zaatakował prawą łapą zakończoną czterema placami, które pokrywają ostre jak brzytwa pazury. Rakbar zdążył się wycofać jednak bestia zdążyła zatopić pazury na centymetr długości. Po piersi maga polała się krew.
-
//Zadają. Na tym opierała się ich bezczynność.
Przepraszamy, ale nie możesz zobaczyć ukrytej zawartości. Musisz się zalogować, aby zobaczyć tę zawartość.
Rakbar zaczął oddziaływać pirokinezą na głowę istoty i choć na pierwszy rzut oka wydawało się to nieco wariackie, to miało też sensowne wyjaśnienie - opanował on bowiem magie ognia do perfekcji przez co wywołanie samozapłonu danego przedmiotu następowało niemal natychmiast.
-
//Zadają. Na tym opierała się ich bezczynność.
Broń: pazury
Ostrość: 34
Wytrzymałość: 38
Broń: ostrze na ogonie
Ostrość: 60
Wytrzymałość: 65
//Nie widzę tam 30.
Jego zdolności były zbyt słabe aby wzniecić żywy organizm. Bestia zaatakowała ponownie tym razem celując w głowę. Ostre jak brzytwa pazury przecięły głowę maga pozbawiając go przy tym lewego ucha.
-
//Owszem, tam nie ma, ale jest tutaj:
Bestia: invuto
Kategoria: II
Wytrzymałość: 30
//Pierwszy atak invuto opierał się na bezpośrednim ataku ciałem, czyli:
Przepraszamy, ale nie możesz zobaczyć ukrytej zawartości. Musisz się zalogować, aby zobaczyć tę zawartość.
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/thumb/5/53/Bestiariusz_zywiolak_ognia.jpg/548px-Bestiariusz_zywiolak_ognia.jpg)
Przypływ adrenaliny zmniejszał ból, jaki póki co odczuwał mag. Rakbar gładko wysunął szklany bułat i w szale zemsty zrobił cięcie po przekątnej, celując w szyję istoty. ÂŻywiołak w tym czasie podleciał od tyłu do napastnika i dźgnął go jednym ze swoich ostrzy.
-
Bestia wycofała się unikając ataku Rakbara, wpadła jednak na ostrze żywiołaka, które lekko zraniło ją w plecy.
-
Mag zastanawiał się ile istot go w tej chwili obserwuje, bo to że była to kolejna scena w wielkim spektaklu, mająca znamię próby, nie miał co do tego wątpliwości.
Rakbar widząc cień nadziei stworzył psiniczna pieść i uderzył nią w przeciwnika, licząc, że ten nadzieje się na ostrze żywiołaka.
-
Invuto wyczuł magiczny atak Rakbara, szybko przeteleportował się za żywiołaka wykonując na nim zabójczy cios przeszywając głowę ostrzem z ogona.
-
Rakbar spodziewał sie, że cokolwiek jest umieszczone wewnątrz tej istoty, musi to być odporne na ogień lub odpowiednio zabezpieczone. Jeśli autorzy są faktycznie tak potężni, by jego wiedza nie mogła ich przyrównać do kogokolwiek, to przewidzieli zapewne zdarzenie doszczętnego spalenia Invuto. Nie było to trudne, jako że Rakbar był spechalistą głównie w dziedzinie ognia.
To był idealny moment na wykorzystanie najkrótszego zaklęcia, które było choć trochę skuteczne. Przeciwnik był bowiem zajęty atakiem na żywiołaka.
- Heshar anash grishil!
Wytworzony magiczny płomień pomknął w przeciwnika, dumnie i pewnie. Rakbar jednak zachował umiar, pokierował go bowiem tak, aby okoliczna flora się nie zajęła.
-
Invuto został zaskoczony przez zaklęcie podpalenia. Jego ciało momentalnie zajęło się ogniem, który wręcz pożerał tkankę bestii szybko wypalając sobie drogę do kości. Zwęglony szkielet mutanta stał jeszcze na równych nogach, kiedy schowana w jego trzewiach metalowa kula upadała na podłoże.
-
- Potężna istota, trzeba przyznać. Musicie mnie tego nauczyć.
Mag podszedł do kuli, wyciągnął w jej stronę dłoń ale zamarł po chwili, utrzymując kilkucentymetrowy dystans. Starał się wyczuć energię magiczną w niej drzemiącą, o ile tam była.
-
Od kuli nie biła energia magiczna.
-
Rakbar wziął ją wiec w dłoń i zaczął oglądać. Interesowało go wszystko, od kształtu po kolor. Obracał przedmiot dookoła dopóki nie zobaczył jej w całej krasie. Czy to jest właściwy przedmiot czy zwykła powłoka, opakowanie?
-
Metalowa kula otworzyła się po zetknięciu z dłońmi maga. W środku znajdowały się dwie kartki i mały, drewniany sześcian.
-
Rakbar podniósł kartki i zaczął je wnikliwie badać. Drewnianego sześcianu nie dotknął. Znowu starał się ponownie wyczuć energię magiczną.
-
Sześcian był martwy magicznie. Na jednej ze stron zapisano, że przedmiot otworzy się w swoim czasie, na drugiej...
-
Kiedy Rakbar oglądał kartki i kostkę, którą po chwili również wziął do ręki, spostrzegł że z jego głowy cieknie krew. Podobnie było z torsem, gdzie zbito mu szpony. Był spocony i brudny, bał się że wda się zakażenie w te z pozoru płytkie zranienia. Jego ucho, a w zasadzie jego brak, bardziej go martwiło. Postanowił na początek wykorzystać umiejętności medyczne, jakie nabył przy okazji u jednego z miejskich nauczycieli. Nie chciał tracić jedynej mikstury leczenia, jaka miał. Wyjął z podręcznej sakiewki czystą szmatkę, którą przeciął za pomocą srebrnego bułata na pół. Jedną część przyłożył do klatki piersiowej, a drugą do głowy. Całość obwiązał lichym sznureczkiem, tworząc prowizoryczny opatrunek. Kiedy dotrze do jakiejś wioski na pewno zakupi więcej mikstur leczniczych, ale do tego czasu musi działać roztropnie.
Zawartość listów jak i swoje myśli zamknął głęboko w sobie. Gdzie teraz? Gdzie ja w ogóle jestem? Mag spojrzał na niebo oceniając pozycje słońca, na podstawie którego mógł ocenić kierunki. Spróbował również doszukać się charakterystycznych miejsc, szukał gór.
-
Góry znajdowały się na prawo od Rakbara, pozycja słońca sugerowała godzinę 18.
-
Mag poczuł, że walka go bardzo osłabiła. Utrata krwi jeszcze to spotęgowała. Warunki w jakich przyszło mu spędzać podróż były fatalne, śmieciowe jedzenie i brak wygód, do jakich był przyzwyczajony, spowodowały znaczną utratę masy ciała jak i ogólne wycieńczenie. Muszę odpocząć, naprawdę muszę. W między czasie wypił miksturkę, która spowodowała natychmiastowe zrośnięcie sie ran.
Rakbar miał jeszcze wstąpić po glejt do karczmy. Miał nadzieje, że w między czasie karczmarz zdołał to załatwić. Ruszył więc na południe, czyli w przeciwnym kierunku do gór.
-
Rakbar bezpiecznie dotarł do królewskiego obozu.
Wyprawa zakończona
Podsumowanie: Rakbar wyruszył w poszukiwaniu tajemniczych anomalii. ÂŚledztwo doprowadziło go do obozu buntowników, gdzie poznał Mordraga i Saturasa, którzy udzielili mu pomocy i azylu w trudnym momencie. Poszukiwania maga zakończyły się natrafieniem na tajemniczą istotę, która nasłała na niego równie dziwną bestie ochrzczoną invuto. Rakbar pokonał przeciwnika pozyskując tajemnicy sześcian.
Pozyskałeś:
Nazwa: tajemniczy sześcian
Opis: Drewniany sześcian o boku 5 centymetrów, na jego powierzchni wyryto szereg tajemniczych znaków.
Rakbar Nasard
Aktywność: 1 srebrny talent
Opisy: 1 brązowy talent
Walka: 1 złoty talent, 1 srebrny talent