-
Nazwa wyprawy: Zaginiony brat
Prowadzący wyprawę: Szeklan z Tihios
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: Znajomość sprawy
Uczestnicy wyprawy: Torstein Wilczy Skowyt
Wiking w końcu opuścił Efehidon przez wschodnią bramę. Kierował się więc, tak jak mu Szeklan powiedzia - na wschód. Do Tihios, w gminie Lafos. Ażeby znaleźć brata jednoręcznego bandyty jaszczura. Klacz galopowała z dużą szybkością, wioząc wikinga ku jego celowi.
//Ile by mi zajęła podróż na galopie i cwale, z przerwami co jakiś czas aby nie zamęczyć konia>
[member=25349]Szeklan z Tihios[/member]
-
//Pod wieczór zajedziesz.
Szkapa gnała przed siebie. Ty zaś mogłeś podziwiać urokliwe krajobrazy. Podróż umilał ci śpiew ptaków. Co jakiś czas mogłeś zauważyć w oddali jakiegoś wieśniaka przechadzającego się po swoich włościach. Miasto, i jego mury, powoli znikały za tobą.
-
I gnał tak. Wśród śpiewu ptaków i innych odgłosów przyrody które koiły, uspokajały. Przywarł do klaczy i jeszcze ją pośpieszył. A miasto było coraz mniejsze. Mogło być stolicą Valfden, a i tak byłoby teraz jakby zamkiem z klocków. Przestał się oglądać. Skupił się na misji. Powtarzał on fakty i kluczowe informacje.
Brat. Teodorius. Tihios. Gmina Lafos. Wschód. Karczma Tłusty Wieprz. Eret.- powtórzył w myślach kilkakrotnie, niczym jakąś mantrę. Klacza prychała, ale Torstein jeszcze nie chciał jej oszczędzać. Wbrew temu co sobie ustalił obejrzał się za siebie, na Efehidon. Było niczym malutki klocek...
-
Po kilkunastu minutach miasto całkowicie znikło. Przed tobą zaś, w oddali, zaczął wyłaniać się las przez który prowadził szlak do Tihios. Do lasu miałeś nie całe 2 kilometry.
-
Odwrócił się w stronę w którą jechał, gdy już miasto zniknęło mu z oczu. Teraz w całości skupił się na swej jeździe. Razem z koniem, mimo że wynajętym stanowili jedność. Jako jedność gnali ku lesistym terenom, na wschód.
-
Po długiej chwili dotarłeś do lasu. Wieżdżając do niego poczułeś się jakby każde z tych drzew miało oczy. Czułeś się jakby cie ktoś śledził ale to było tylko zwykłe uczucie. Wyczułeś także panujący w lesie lekki półmrok. Rozłożyste korony drzew skutecznie utrudniały promienią słonecznym przedrzeć się przez nie by dotrzeć do ziemi. Ăwierkanie ptaków stało się już rutyną. Przynajmniej umilały ci drogę.
-
Przez pewien czas czuł się dziwnie, jakoby drzewa były świadome, jakoby miały oczy... i patrzyły nimi na niego. ÂŚledziły, obserwowały każdy ruch i nawzajem się o tych ruchach informowały. Było to jednak tylko złudzenie, które z czasem przeminęło.
Na szczęście gęste korony drzew nie utrudniały nawigacji. Ptaki grały zaś fajną melodię. Koń zaś galopował. Nie do rytmu, ale zawsze to coś. Każdy odgłos jest ważny w leśnej symfonii. Zaczął więc nucić jedną z najsłynniejszych na Aw Dradar pieśni (https://www.youtube.com/watch?v=8wTjIVMnraY) dla umilenia sobie podróży. I tak to mu mijał galop. Miło, w akompaniamencie "Chwały Młotu", śpiewu ptaków, tupania końskich kopyt.
Co jakiś czas patrzył przez korony na niebo, rozglądał się i podziwiał przyrodę. Las na prawdę o tej porze był pięknym miejscem. Zielonym, ciepłym, pełnym życia. Cały cykl pór roku był cudem cudów. Historia o życiu, radości, obumieraniu, śmierci i zmartwychwstaniu. Niekończącym się cyklu, odwiecznej wojnie między czterema elementami.
-
Droga przez las mijała ci spokojnie, a nawet przyjemnie. Trasa prowadząca przez las nie należała do najlepszych. Wystające kamienie utrudniały koniowi galop, to też lekko zwolnił swój bieg. Wreszcie po kilometrowej jeździe dojechałeś do rozgałęzienia trasy. Jedna prowadziła w prawo, druga w lewo. Obie przebiegały przez las.
-
//Bardzo się liczy to, którą ścieżkę wybiorę?
-
//Tak. Każda z nich prowadzi w inne strony.
-
Torstein przestał nucić, wstrzymał konia, ciągnąc za wodze, przy tym charakterystyczny dźwięk wydając.
-Prrrr!- brzmiał dźwięk, a koń w końcu się zatrzymał.
Przed nim rozwidlenie dróg. Niekorzystne dla niego. Nie wiele wiedział o akurat tych terenach. Zaszedł tak w myśli, kombinując nad rozwiązaniem sytuacji. Chwilę tak myślał nad słowa "prawo" i "lewo", aż w końcu doznał cudownego oświecenia. Sięgnął do mieszka z grzywnami, wyciągnął zeń mapę i podpiął mieszek znów do pasa. Rozwinął papier. Zorientował się, mniej więcej gdzie jest. Teraz szukał odpowiedzi, która droga zabierze go do Tihios. Miał nadzieję że mapa mu właściwą ścieżynę wskaże.
-
To było dobre posunięcie. Spoglądając na mapę zauważyłeś że to właśnie prawe rozwidlenie poprowadzi cie we właściwym kierunku.
-
Badał tak chwilę mapę, niby geograf czy kartograf. Jego bystrym oczom ukazała się prawda. ÂŚcieżka prawa była tą dobrą. Wiking uśmiechnął się prawym kącikiem ust, zwinął papier, schował do mieszka z pieniędzmi i dał klaczy znak iż odpoczynku nadszedł kres. Ta chwilę potruchtała, aby przejść w pełen wdzięku, acz również cechujący się zabójczą szybkością galop, jak to rasowa nie-szkapa. I jako rzeczona wcześniej jedność gnali przez las, prawą ścieżką. Uczucie obcości, te poczucie bycia obserwowanym jakby zniknęło. Czuł się z tym o wiele lepiej.
-
O tej porze roku las stawał się idealnym miejscem na wycieczki. Dalsza droga mijała ci spokojnie. Po 2 godzinach jazdy zauważyłeś że dojeżdżasz powoli do wyjścia z lasu. Tu drzewa zaczynały się przerzedzać.
-
Piękno lasu pięknem lasu, ale co za dużo drzew, to nie zdrowo. Toteż wiking ucieszył się, widząc iż drzewa się przerzedzają, ustępują. Pośpieszył lekko konia, który nawet się nie opierał, gdyż miał swój czas na odpoczynek. I tak, znów pogwizdując jakąś pieśń z Aw Dradar (https://www.youtube.com/watch?v=0taOB_BSdPw), o uroczym tytule "Smoki z północy" jechał przez wszędobylską zieleń, symbol życia, natury, przyrody. Z uwagi na jego futrzany pancerz, było mu troszkę, ale tylko troszkę za ciepło. Jak dojedzie to się napije , przejdzie mu wtedy.
-
I tak też po chwili wyjechałeś z lasu. Twoim oczom ukazała się rzeka, a na niej most. Byłeś już na granicy z gminą Lafos. Powoli zapadach zmrok.
-
Uradował się wielce, widząc iż zostawia za sobą bór. Jakież to piękne słowo. Przed nimi płynęła wartka, szybka, silna, mocarna rzeka, przedstawicielka żywiołu wody. Torstein dał klaczy odpocząć, pozwalając jej potruchtać trochę. Po chwili przekroczył most, na oko porządny, taki też się okazał. Wiking spojrzał na niebiosa, które winny należeć do Zartata. Zapadał zmrok, lepiej dotrzeć nim opanuje on świat, coby na wilki czy inne zwierzęta głodne koniny i wikingczyny nie miały okazji do spróbowania się z wojownikiem. Oczywiście nie bał się ich. On? Bać? To dla bezpieczeństwa tych że zwierząt!
-
Po przejechaniu przez most wjechałeś na kolejny trakt. Tym razem rozległe pagórki i lasy zastąpiły równe, jak kartka papieru, łąki. W całym krajobrazie otaczającym cię dookoła mogłeś naliczyć na palcach jednej ręki występujące tam drzewa. Każdą zwierzynę mogłeś dostrzec z oddali. To wychodziło nawet na plus.
-
Trakt równy, drze niemal tyle co nic, a więc nic nie mogło z lasu wystąpić i go zaatakować. Wiking wykorzystał równość podłoża i popędził klacz do galopu. Zawrotnie szybkiego, który osiągać mógł nawet 50 km/h. Wszystko wskazywało na to, że dojedzie szybko - tym lepiej. Szybkie pieniądze, to przyjemne pieniądze.
-
I tak po kolejnej godzinie jazdy zauważyłeś w oddali zarysy potężnych i solidnych murów miasta. Do miasta zostało ci zaledwie 2 kilometry drogi.
-
Dobre mury. Długie oblężenie by przetrwały.- pomyślał wiking, jeszcze popędzając klacz. Wszak niedaleko mieli, to jeszcze trochę przyśpieszenia jej nie zamorduje. Raczej. Napije się i pożywi, jak dojedzie. I gnał tak, niby wiatr, niby błyskawica, niby grom. A tak na prawdę Torstein.
-
Dojechałeś przed mury miasta. Zauważyłeś niesamowite poruszenie. Przed bramą, po jej bokach, zauważyłeś dwa ogniska przy których siedzieli gwardzisty. Dodatkowo zauważyłeś na murach kilkunastu zakutych w płytowe pancerze elitarnych pilnujących okolicy z murów. Jeden z gwardzistów, pilnujących bramy, zatrzymał cię.
- Stać! Skąd przybywacie i czego tu szukacie? - zapytał spoglądając na ciebie. Na wszelki wypadek trzymał dłoń na rękojeści miecza.
-
Wiking wstrzymał konia. Zeskoczył zeń, by okazać szacunek gwardzi
-
Gwardzista oczekiwał na twoją odpowiedź. Zauważyłeś, że tak bez słowa nie wpuszczą cię do miasta.
-
//Cholera, nie wiem czemu, ucięło mi wiadomość :/
Szedł powoli i spokojnie. Z rękoma daleko od broni, żeby nie wywołać podejrzeń. Podszedł na jakiś metr do wojaka. Górował nad nim głową, był także o wiele bardziej umięśniony, ale na pewno młodszy. W końcu odezwał się, swoim niskim głosem:
-Do Tihios.- odparł.-Mam misję od Szeklana Caveda.- dodał po chwili, by go przekonać.
-
Gwardzista zlustrował cię od stóp do głów. Po twoim wytłumaczeniu odpowiedział.
- Możesz wejść. Pamiętaj tylko jedno, zero awantur, inaczej spędzisz najbliższe kilka dni w koszarowych lochach. - powiedział całkiem poważnie. Po tych słowach odsunął się dając ci możliwość przejazdu.
-
Kiwnął na znak, iż rozumie, po czym wrócił na konia. Wprawnie wsiadł na jej grzbiet i szturchnął piętą, klacz ruszyła truchtem. A wraz z nią Bękart. Po chwili popędził konia do galopu, coby czasu nie marnować. Wiatr rozwiał jego włosy, powiał także jego płaszczem i końską grzywą. Był to orzeźwiający, chłodny wiatr.
-
Wjechałeś do zatłoczonego miasta. Zauważyłeś wielkie poruszenie. Co chwilę mijały cię wozy wiozące zaopatrzenie do koszarowych kuźni. Z odgłosami wozów mieszały się także rozmowy zwykłych ludzi. Jak na wieczór to miasto tętniło jeszcze życiem, wiadomo dlaczego. Wojna nadchodzi. Nie pozostało ci nic innego jak odszukać karczmę "Tłusty Wieprz".
-
Galop zmienił się w marsz, gdy dotarł już do miasta. Zgiełk, hałas, zatłoczenie. Tak dało się określić to co ujrzały jego oczy. Wszak wojna tuż tuż! Maszerował tak, a raczej klacz maszerowała, bo on tylko siedział, wśród ludzi i wozów. Na szczęście miejsca było wystarczająco by mógł bez komplikacji iść na koniu. Musiał znaleźć karczmę, a szukać mu się nie chciało po całym mieście. Zapytał jakiegoś przechodnia więc.
-Ej! Tak, wy!- wskazał palcem.-Wiecie, gdzie znajdę karczmę 'Tłusty Wieprz'?
-
Facet, którego zaczepiłeś zatrzymał się. Ledwo co dosłyszał twoje słowa, taki hałas panował na ulicach.
- Musi pan skręcić w prawo. Karczma to ten drewniany budynek.
-
-Dziękuję.- odparł.
Skłonił klacz, by skręciła tak jak przechodzień powiedział - w prawo. Doszedł do drewnianego budynku. Zszedł zwinnie z konia i przywiązał klacz do pobliskiego słupa. Stał teraz przed otwartymi dla przybyszów drzwiami "Tłustego wieprza". Bez ociągania wszedł.
Karczma jak karczma. Kilkanaście stolików, wszelkiej rasy osobniki siedzące przy nich, popijające różne alkohole, grający w różne gry na pieniądze, śpiewający. Osobniki trzeźwe, lekko podpite i naprute. Nie zwracał jednak uwagi. Podszedł do baru, za którym siedział typowo karczmarski karczmarz. Usiadł na krzesełku.
-Piwa.- powiedział-Ciemnego, mocnego.- określił.-A i na kilka pytań odpowiedzieć możecie.
-
W karczmie panował spokój, nie to co na ulicach miasta. Przynajmniej na chwilę można było odpocząć od tego całego zgiełku.
- 2 grzywny za piwo się należy. - powiedział uprzejmie po czym dodał. - Co nie co mogę powiedzieć tylko co pan chce wiedzieć?
-
Wyłożył na stół drzwie grzywny. Pomyślał chwile co chciał powiedzieć, czego chciał się dowiedzieć. Sklecił słowa.
-Szukam Teodoriusa - brata Szeklana Caveda. Wiecie może, gdzie mogę go znaleźć?- zapytał.
26g - 2g = 24g
-
Karczmarz w tym czasie nalał ci piwo do kufla. Podał ci go. Słysząc twoje zapytanie na jego twarzy pojawiło się zdziwienie. Nikt nigdy nie pytał o Teodoriusa.
- Teodorius? Mieszka na ulicy Denoalena w takim niskim, drewnianym domku.
-
Wiking napił się piwa, w dużym łyku. Pozwolił by gorzki, mocny i ciemny napój wlał się do jego żołądka, przynosząc mu ukojenie. Chwilę tak myślał, nad tym czy wziąć nocleg. Odepchnął od siebie tą myśl. Popił jeszcze raz piwa.
-Jak tam dojdę stąd?- spytał. Wszak kto pyta, nie błądzi.
-
- Po wyjściu z karczmy musisz udać się w stronę Starówki, to ta ulica na prawo od karczmy. Potem musisz skręcił w północno-wschodnią uliczkę. Tą ulicę odgradza niewielki mur obronny.
-
Wiking dopił w końcu piwa. Powstrzymał beknięcie i odstawił kufel. Powstał ze stolika.
-Dzięki. Do widzenia.- rzekł i wyszedł z karczmy. Na zewnątrz odwiązał klacz i wskoczył zgrabnie na jej grzbiet, wpierw wkładając but w jedno strzemię, następnie przerzucając drugą nogę przez jej grzbiet i czyniąc z drugim strzemieniem to co z pierwszym. Ułożył się wygodniej. Następnie skierował konia na prawo. W stronę Starówki. Klacz szła ospale i leniwie, na środku ulicy, a on wbił się w jej powolny rytm. Zajechał po tych kilku minutach na Starówkę. Zaczął szukać uliczki. Północno-wschodniej.
-
Na starówce trwał jeszcze większy charmider bo to właśnie w dzielnicy obok mieściły się już koszary. Zauważyłeś uliczkę z wysokimi domkami. To właśnie ta ulica.
-
Siedząc na grzbiecie klaczy dojrzał uliczkę. Odznaczającą się wysokimi domkami. Bardzo ładnymi domami. Szturchnął klacz,a ta poszła w kierunku owej uliczki. Marszem spokojnym, opanowanym, ale nie dostojnym. Bardziej takim leniwym. Chciał trochę popędzić klacz, ale odepchnął od siebie ową myśl, jeszcze by pogalopowała. W końcu, po 2-3 minutach, wjechał na uliczkę. Teraz szukał niskiego, drewnianego domu, tak jak karczmarz rzekł.
-
Wydawać by się mogło że to na prawdę prosta czynność, ale tak nie było. Wszędzie gdzie patrzyłeś zauważałeś tylko wysokie i prawie jednakowe domki. Ulica była duża i długa więc troche będziesz musiał pojeździć po niej.
-
Kto to kurwa budował?- zapytał retorycznie w myślach. Szturchnął klacz, lekko, bowiem nie miał zamiaru sczeznąć przy szukaniu właściwego domu. Koń prychnął, jakby mówił "spierdalaj!", ale przyśpieszył. Wiking wytężał oczy za owym domkiem. Jednocześnie myślał, czemuż to brat pana tych włości nie zarządza nim w jego imieniu...
-
No właśnie, to było dobre pytanie. Jechałeś tak aż dojechałeś na rynek ulokowany w tej dzielnicy. Z tego miejsca też mogłeś dostrzec wiele domów. Jadąc tak przez rynek twoją uwagę przykuł domek z brązowym dachem. Zauważyłeś tylko jego dach. Czyżby to był ten dom?
-
Wiking lekko poddenerwowany pojechał w stronę owego niskiego domku. Co miał do stracenia? W chwilę potem zsiadł z konia. Poprawił ubrania i ułożenie broni. Przeczesał włosy palcami. W końcu stanął za drzwiami pewną ręką zapukał w drzwi. Czekał.
-
Twoje pukanie nie przyniosło oczekiwanego rezultatu. Jedyne co ci odpowiedziało to cisza.
-
Wiking zdenerwował się. Teraz doszło do tego to, że nikt nie otwierał, nawet nie odpowiadał. Zapukał jeszcze mocniej. Aż knykcie go zabolały. Oczekiwał rezeltatu.
-
Twoją obecność usłyszeli także sąsiedzi. Nagle usłyszałeś odgłos otwieramych okiennic dochodzących z budynku obok. Wtedy usłyszałeś głos jakiegoś starca. A był to stary jaszczuroczłek.
- O, kolejny kupiec? W dalszym ciągu dziwie się mu że wystawił ten dom na sprzedaż. Teodoriusa nie ma.
-
Co kurwa?
-Gdzie jest?- spytał grzecznie.-Proszę pana, muszę wiedzieć gdzie on jest!- dodał. Sprawa się coraz bardziej skomplikowała. Nie podobało mu się to, aż chciał wrzasnąć.
-
Stary jaszczur oparł się o okiennice.
- Drogi panie, wyjechał kilka dni przed nadaniem tytułu jemu bratu. Wrócił kilka dni temu. Widziałem go zaledwie kilka minut. Potem spowrotem znikł i już nie wrócił. - powiedział. Po chwili jednak dodał coś ważnego.
- Przypomniałem sobie! Przedwczoraj kręciło się tutaj dwóch dziwnych typków. Nie wiem co tu szukali.
-
Wysłuchał odpowiedzi starego jaszczura, nie spodobała mu się. Zmarkotniał na chwilę, by za moment rozbłysnąć. Wzmianka o typach wzbudziła jakiś płomień nadziei, wszak był to trop, inna sprawa że jedyny. Oczywistym jednak było, że lepszy taki trop, niż żaden. Wszak każdy krok może zaprowadzić go do cudownego rozwiązania sprawy. Myślał tak chwilę. Uznał że lepiej pójść za tym tropem, niż wrócić z pustymi rękoma. Sformułował więc w myślach pytanie i je zadał, aby podpiąć się pod trop tajemniczych, dziwnych typów w liczbie dwóch.
-Jak wyglądali? Dokąd poszli?- zapytał starca licząc na odpowiedź.
-
- Kręcili się wokoło domu. Po jakiejś godzinie udali się w stronę Starówki. Więcej nie wiem.
-
-Dziękuję.- odrzekł i wsiadł na konia.-Ale na pewno nic sobie nie przypominacie z ich wyglądu? Bardzo by mi to pomogło.- dodał wsiadając na konia.
Chuj, nie trop. Ale nie mam za czym podążać- pomyślał. Goście mogli nie wiedzieć gdzie się udał Teodorius, ale może znali kogoś kto by wiedział czy coś?
-
- Jestem lekko ślepawy. Jedyne co zauważyłem to to że byli okuci w skórzane pancerze a przy pasie nosili sztylety. Więcej nic nie zobaczyłem.
-
-Dziękuję.- odparł i pojechał końskim truchtem. Koń tak dłuższą chwilę biegł, podczas gdy Torstein składał fakty, szufladkował je i łączył. W ciągu kilku minut zajechał na starówkę. Rozglądał się po niej, choć wątpił by mógł ich dojrzeć. Skórzane pancerze, sztylety- powtarzał. Dwójka. Szambo się trochę zrobiło...
-
Na starówce powoli robił się spokój ale na twoje nieszczęście nigdzie nie mogłeś zauważyć ludzi którzy grasowali pod domem Teodoriusa. Czyżbyś pominął coś ważnego?
-
Coś go dręczyło. Jakby coś pominął, ale pojechał dalej. Wrócił pod "Tłustego Wieprza", przywiązał konia i wartkim krokiem wszedł do środka. Przysiadł na krześle obok kontuaru. Poczekał aż karczmarz wróci z zaplecza.
-Podobno pod domem Teodoriusa, przedwczoraj kręciło się dwóch typów. Skórzane pancerze, sztylety przy pasach. po godzinie udali się w stronę Starówki. Wiecie może, kim oni mogą być? Cokolwiek co może być przydatne? Muszę ich znaleźć...
-
Karczmarz popatrzył się na ciebie dziwnie. Pierwszy raz o czymś takim słyszał i nie ukrywał tego.
- Nic o tym nie wiedziałem. Mój dom mieści się dwie przecznice dalej od domu Teodoriusa. Jedynie o czym wiem to o jego nagłym zniknięciu. - powiedział. Wtedy wpadło mu coś do głowy. - Ja bym na twoim miejscu sprawdził jego podwórko. Może tam coś znajdziesz.
-
-Dzięki.- odrzekł i wstał z krzesła. Szybkim ruchem wyszedł, odwiązał konia. Przerzucił wpierw jedną nogę przez jego ciało, włożył ją w strzemię, drugie także włożył. Skierował klacz w stronę Starówki, pozwalając na razie iść jej raczej wolnym marszem. Dawało to okazji do myślenia. Na temat słów karczmarza. W końcu trafił na uliczkę. Szturchnął klacz, zmuszając ją do truchtu. Jechał tak chwilę, w rytm kopyt uderzających o kostkę brukową. Zajechał na rynek, po czym podjechał pod dom Teodoriusa. Zręcznie zszedł z konia i przywiązał go. Zaczął szukać wejścia na podwórko.
-
Domek odgrodzony był drewnianym płotem. Nie był on wybitnym dziełem ale do ładnych można było go zaliczyć. Kilka metrów obok zauważyłeś furtkę. Twoją uwagę przykuło to że była lekko uchylona. Wcześniej była zamknięta. Dziwne, co nie?
-
Za prawdę, dziwne!
Wiking nie ominął wzrokiem furtki, uchylonej! Podszedł żwawo i uchylił ją, jeszcze bardziej aby wejść. Rękę położył na rękojeści Grabarza. Wszedł przez furtkę, zamknął ją za sobą. Zaszedł na podwórko. Ujrzał...
-
Na pozór nic co by się mogło rzucać w oczy. Zauważyłeś że podwórko było nad wyraz zaniedbane. Trawa prawie sięgała ci do pasa. Wreszcie zauważyłeś gdzie nie gdzie powaloną trawę. Ktoś po niej chodził. ÂŚlady prowadziły za dom Teodoriusa.
-
Nie mając nic innego do roboty, tak gęstej trawie, wiking podążył za śladami udreptanymi w trawie. Ręka cały czas na mieczu, gotowa do wyciągnięcia go. Bardzo szybkiego wyciągnięcia. W końcu zaszedł tam, gdzie ślady prowadziły. Długo mu to nie zajęło, może z 15 sekund. Ujrzał...
-
To, co zobaczyłeś, lekko tobą wstrząsnęło. Podwórko, z drugiej strony domu, było zrujnowane. Zauważyłeś doły, hałdy ziemi a także i łopaty. Ktoś czegoś tu szukał ale dalej nie wiedziałeś czego. Wtedy dostrzegłeś błotniste ślady prowadzące do okiennicy domu.
-
Po krótkiej, wręcz detektywistycznej ocenie sytuacji, w akompaniamencie drapania się po brodzie. Ziemia, łopaty. Czyżby wykopki?
Ktoś tu czegoś szukał...
Chwilę potem dojrzał ślady, takie brudne, błotniste, prowadzące do okiennicy. Podszedł do niej, kierując się tym śladem.
-
W okiennicy nie zauważyłeś nic szczególnego. Było to zwykłe, drewniane okno. Cóż w nim dziwnego? Każdy widząc to zrezygnowałby ale ślady właśnie tutaj kończyły się. Nigdzie nie zauważyłeś podobnych. Zostało tylko sprawdzenie okna.
-
Niby nic, ale jednak coś. Detektyw Wilczy Skowyt zaczął uważnie przyglądać się i badać okiennicę. To troszkę dotknął, powąchał palucha którym dotknął. Musiało być tu coś, co dałoby mu dalszy trop. Miał tak dobrą passę! Aż szkoda byłoby teraz się wycofać, wszak 500 grzywien tak o sobie nie chodzi, no i na jakąś bitkę liczył, bo dawno się nie tłukł.
-
Wyczułeś zapach błota. Czyli ktoś macał wcześniej tą okiennicę. Na twoje nieszczęście błoto było zaschnięte. Ktoś musiał pozostawić swe ślady jakiś czas temu. Macając tak okiennice dostrzegłeś że jest otwarta. Nawet lekko ją uchyliłeś.
-
-Kurwa...- zaklął i przechylił okiennicę.
Ostrożnie zaglądnął przez okiennicę, do wnętrza domu, badając je. Być może ktoś przez nie tu wszedł i dalej tam był. Miał nadzieję, mimo że szczerze wątpił.
-
W domu było kompletnie ciemno, a to wszystko z powodu zasłoniętych zasłon. Po otwarciu okna do pokoju weszło trochę światła rozświetlając go. Wtedy zauważyłeś jaki panuje tam bajzel. ÂŁóżko było po prostu zrujnowane, tak samo jak szafki i stolik. Po prostu istna masakra.
-
Wiking wlazł przez okno do środka. Ostrożnie stąpając rozglądnął się. Zrujnowane łóżko, szafki i stolik. Coś mu tu nie pasowało. Jakby ktoś tu grzebał. Podszedł bliżej do łóżka, w poszukiwaniu ciekawych śladów, tropów czy czegokolwiek co mogłoby pomóc mu w tej sprawie.
-
Jak na razie nie zauważyłeś nic szczególnego. ÂŚwiatło wpadające przez otwarte okno ukazało ci drzwi prowadzące na korytarz bądź do innego pokoju.
-
Jak na razie nic. Sytuacja coraz bardziej go bawiła. Imitacja światła która wpadała do domu oświetliła jakieś drzwi. Torstein zainteresował się nimi. Może to do jakiejś magicznej krainy prowadzi? Wiking po cichu dobył miecza, podszedł cicho do drzwi i delikatnie nacisnął na klamkę, jednocześnie przechylając drzwi. Zajrzał.
-
Drzwi otworzyłeś bez żadnych oporów. Były najzwyczajniej w świecie otwarte. ÂŚwiatło momentalnie wpadło do pokoju ale jego mały zasięg skutecznie uniemożliwiał ci przeszukiwanie domostwa. Wiedziałeś tylko tyle. Byłeś na korytarzu. Pozostałą jego część skrywał mrok.
-
Przyłożył rękę do jednej ze ścian korytarza i tak sunąc nią po niej szedł. Niepewnie, bo niepewnie, ale nie dziwota. Wszak nie boimy się ciemności, acz tego co w niej czyha. Szedł tak, trzymając miecz w drugiej ręce, na prawo od twarzy.
-
To nie był najlepszy pomysł. Idąc o omacku po chwili przewróciłeś się na jakimś przedmiocie mocno uderzając głową o kolejny przedmiot. Zamroczyło cię. Po chwili poczułeś jak krew spływa ci po czole.
-
Kurwa jego jebana, w dupe ruchana, obsrana mać!- podniósł się i dotknął czoła. Stał krew. Dotknął się po głowie, by sprawdzić czy nic mu nie jest, wszak dość mocno zajebał dyńką. A gdyby miał teraz walczyć? Gdzie są te pochodnie, gdy ludzie ich potrzebują?
-
Ano pochodnie są w karczmie, tylko że nie miałeś pojęcia o egipskich ciemnościach panujących w tym domu. Na szczęście, oprócz zadrapania, byłeś cały i zdrowy. Pozostało ci tylko odnaleźć okno i odsłonić zasłony. Innego wyjścia nie było.
-
Ciemno jak w maureńskiej dupie w bezksiężycową noc..
Zaczął macać obie ściany korytarza w poszukiwaniu zasłon, coby trochę "naświetlić sprawę. No i ułatwić sobie życie. I nie wypierdolić się ponownie. Oj gdyby widział go teraz Kazio, ryknąłby jak niedźwiedź!
-
Opłacało się szukać zasłony. Po chwili znalazłeś takową na lewej ścianie.
-
ÂŚwięty Graal tego korytarza.
Oparl miecz o ścianę i znalazł wolną przestrzeń między zasłonami. Jedną pociągnął w prawo, drugą w lewo, rozświetlając mroki, niby paladyn. Od razu się poprawiło. Wziął z powrotem miecz i ruszył w głąb korytarza.
-
Jaskrawe światło słoneczne wpadło do korytarza penetrując go od razu. Twoim oczom ukazało się kolejne pobojowisko. Wszędzie walały się rozwalone przedmioty. Zauważyłeś także błotniste ślady a także rozwalony regał z książkami na którym leżała jakaś kartka.
-
Burdel, tylko że bez kółek.- pomyślał wkraczając do pokoju. Schował miecz. Kucnął przy błotnistych śladach i chwilę ja badał, znowu niby detektyw. Chwilę potem wstał i podszedł do byłego regału z książkami, przyglądał się. A tak badając go zauważył jakąś kartkę. Wyciągnął doń dłoń, podniósł do oczu, obaczył jej zawartość.
-
Błotniste ślady, jak i te na zewnątrz, były już zaschnięte. Ktoś tu był na długo przed tobą. Na kartce widniała tak treść:
Muszę stąd wyemigrować. Nastały ciężkie czasy, nawet tutaj w Tihios. Do Gwardii Ereta raczej nie zaciągnę się, nie bawi mnie wojaczka tak jak Szeklana. Zawsze zazdrościłem mu odwagi i sprytu. Myślę że staruszek daleko zajdzie jako Podskarbi Koronny. Po śmierci ojca, a już minie 2 lata, wszystko się posypało. Ja nie daje już rade ogarnąć i utrzymać ten dom. Sefra dawno już nas opuściła. Nawet jeszcze wcześniej niż Szeklan. Ech... Nie ma co wspominać starej dobrej rodzinki. To wszystko już na darmo. Mam nadzieję że znajdę swoje miejsce na Zuesh.
-
Przeczytał dokładnie. Typowe gadanie o wyższości rodzeństwa, uniżanie się. Słowo w słowo, coraz bliżej końca. Ostatni wyraz. Zuesh. Wróć! ZUESH? Przeczytał list kilkakrotnie. Zwinął kartkę i schował ją do mieszka z pieniędzmi.
Osz kurwa... Zuesh? Przecież tam...
-Ja pierdole!
Szeklan musi się dowiedzieć...
Skierował się do korytarza którym przyszedł.
-
Kierując się do wyjścia poczułeś że możesz tam znaleźć jeszcze coś ważnego. Uruchomił ci się zmysł detektywistyczny. Czy aby na pewno chcesz wyjść z domu?
-
//Troche jak w serii Arkham xD
Był w połowie korytarza, gdy poczuł coś. Jakby coś go tam ciągnęło, jakby robota tutaj nie była skończona. Wrócił do pokoju w którym znalazł kartkę. Zaczął dokładnie, skrawek po skrawku przeszukiwać szafki, regały, stoły, podłogę czy ściany, tak by niczego nie przegapić.
-
Nie znalazłeś niczego prócz kilku rozbitych talerzy i kubków, ale zauważyłeś coś konkretnego w mrokach kolejnego pokoju. Jakby skrawek płótna czy coś.
-
Wielkie g. Ale zaraz! Jakby płótno w kolejnym pokoju. Poszedł w tamtym kierunku. Uchylił drzwi(jeśli takie są), żeby dowiedzieć się, co przykuło jego uwagę.
-
Drzwi nie było. Jak się okazało wszedłeś do salonu. Było ciemno jak w dupie maurena, ale to pomińmy. Wróćmy do owego przedmiotu. Jak się okazało był to skrawek niebieskiego płótna z jakimś napisem zaczynającym się na "M". Pod nim, na podłodze, zauważyłeś jakby kolejną kartkę. tym razem poszarpaną. Wyglądało na to jakby ktoś ją siłą wyciągnął z kieszeni przeciwnika.
-
Wiking zostawił rzeczy, na chwilę. Zaczął zaś szukać okien i zasłon, co by znowu tchnąć światła w mroki pokoju. denerwujące i utrudniające robotę detektywa.
-
Po chwili znalazłeś trzy okiennice. Wystarczyło jedną otworzyć aby zobaczyć cokolwiek.
-
Wiking tak też uczynił. Następnie wrócił do płótna i poszarpanej kartki, szukając także innych szczegółów, wartych uwagi. Wszak jego robota się nie skończyła.
-
Na płótnie zauważyłeś taki napis "Moś..". Dalsza część była porwana. Na kartce zaś widniał taki napis.
Zemsta będzie słodka. Brat ana tych ziem zapłaci za to że zadarł z nami. Nie potrzebnie mieszał się w te interesy. Dowódca kazał zaprowadzić go do chatki starego leśniczego. Tam go zakatujemy.
-
Ciekawe...
Powstał. Chwilę kontemplował, czy zostać i szukać dalej, czy też ruszać już z odsieczą, lub po trupa. Zapytał o to swojego wewnętrznego detektywa, który przed chwilą zatrzymał go przed wyjściem przedwcześnie.
-
Podświadomość nic nie podpowiedziała ci sensownego. Musiałeś działać według własnej woli.
-
Na wszelki wypadek został chwilę w domu, przeszukał wszystkie pomieszczenia które odwiedził bardzo dokładnie, by nic nie przeoczyć. Może jakiś sekret dało się jeszcze odkryć..
-
Nie znalazłeś już niczego.
-
Not to idziem. Wyszedł z pokoju, następnie przeszedł przez korytarz, a następnie przez okno. Zamknął okiennicę, wyszedł za furtke, ją też zamknął. Odwiązał konia i dosiadł go. Zajechał na Starówkę. Ze Starówki do karczmy. Znowu przywiązał klacz. Usiadł przy kontuarze. Poczekał na karczmarza(ależ deja vu!)
-Gdzie znajdę chatkę starego leśniczego?- zapytał.
-
Karczmarz widząc cie po raz kolejny zmierzył cie wzrokiem.
- Chatka leśniczego? Hmm... Ach, tak! Wiem. Znajduje się gdzieś w lesie przez który prowadzi trakt do Efehiodonu z Tihios. Ulokowana jest koło wielkiego dęba. - powiedział przecierając szklankę ścierką. - A powiedz mi, czemu tak o to pytasz?
-
Przetrawił informacje. Torstein chwilę myślał, czy zaufać karczmarzowi. Zdecydował się.
-Cóż. Przysłał mnie tutaj Szeklan. Mam znaleźć jego brata. Trop mnie prowadzi do chatki leśniczego.- odrzekł.
-
- Rozumiem. - powiedział krótko. - Powodzenia w poszukiwaniach.
-
-Dzięki.- odrzekł i wyszedł.
Odwiązał klacz, dosiadł ją i pojechał ku bramie którą wjechał do miasta. Wjechał na trakt, teraz musiał wjechać w las. Znaleźć dąb.
-
Po godzinie jazdy dojechałeś pod las którym wcześniej przejeżdżałeś. Teraz pozostało odnaleźć dąb i leśniczówke.
-
Ostrożnie wjechał pośród las, jednocześnie naciągając kusze, którą potem odłożył na plecy. Jechał marszem, rozglądając się za wielkim dębem i leśniczówką.
-
Nie było to proste zadanie. Las był ogromny a szukanie takiego drzewa mogło ci zająć dobrą godzinę lub więcej. Powoli zapadał zmrok. Za kilkanaście minut będzie ciemno. Trzeba się streszczać.
-
Szukanie jednego drzewa w lesie może nie było dobrym wyborem. Zamiast wielkiego dębu skupił się na szukaniu leśniczówki, szukał też ludzkich śladów na ziemi, bo one także mogłyby go zaprowadzić do celu.
-
Po dłuższej chwili w lesie zapanowały ciemności. W takim stanie raczej nie uda się nic znaleźć. Nie pozostało nic innego jak powrót lub wykonanie prymitywnej pochodni. Miałeś dwa wyjścia.
-
Nie chciał wracać. Zszedł z konia. Zaczął szukać gałęzi, dosyć dużej. Jako ze był w lesie, długo mu to nie zajęło. Pokruszył suchych gałęzi i trawy. Z kieszeni wyciągnął jakowąś szmatę, chustkę czy coś. Zawinął gałęzie i trawę w ową chustę, obwiązując ją wokół gałęzi. Wziął dwa kamienie i zaczął energicznie uderzać nimi o siebie, w nadziei, że rozpalą one iskrę która zapali prowizoryczną pochodnię
-
Nie było to prostym zadaniem by wykrzesać kilka iskier które rozpalą gałąź. Długo walczyłeś z kamieniami. Wreszcie po chwili jedna z iskier upadła na szmatkę z której zaczął wydobywać się dym. Musiałeś rozdmuchać pochodnie, w innym wypadku zgaśnie.
-
Ucieszył się dymem, ale teraz nadeszła pora aby się nim zająć. Zaczął ostrożnie dmuchać w pochodnie, by dać gorącu siłę rozpalenia się, przeiosteczenia w majestatyczny, ciepły, miły płomień. Ogień który miał go wspomóc.
-
Po dłuższej chwili, kiedy już traciłeś nadzieje, pochodnia zapłoneła żywym ogniem. ÂŚwiatło już miałeś.
-
Kiedy prowizoryczna pochodnia zapłonęła ognistym światłem, ruszył ponownie na poszukiwanie chatki leśniczego ulokowanej niedaleko starego dębu. Naturalnie przyczesywał las w poszukiwaniu chatki, niż jednego określonego drzewa. Noc zapowiadała się długa.
-
Wreszcie około północy, na niewielkim wzgórzu, ujrzałeś drzewo. Było ono wysokie i rozłożyste. Pochodnia nie dawała tak intensywnego światła więc ciężko ci było określić co to za drzewo.
-
Wiking, myśląc iż być może znalazł dąb skierował się do drzewa. Naświetlił je pochodnią, uaktywnił się w nim detektyw, badający drzewo. Bardzo, bardzo duże drzewo. A dokładniej, badał gatunek, wszak, mogło to wprowadzić do jego śledztwa światło, oczywiste metaforyczne. Mogło to być TO drzewo! Nie przerywał "badań".
-
Twój zmysł detektywistyczny nie zawiódł cię. Odnalazłeś właśnie dąb o którym była mowa. Badając tak drzewo usłyszałeś nagle czyjeś kichnięcie i krótką rozmowę. Błysnęły także światła pochodni. Ktoś tutaj był, tylko jeszcze nie wiedziałeś kto.
-
-Na zdrowie!- zawołał, wszak był grzeczny. No i chciał się dowiedzieć któż to smarknął, kto rozmawiał. Może tych dwóch o których sąsiad Teodoriusa mówił. Jeśli tak, to oby facet mia chusteczkę, bo mógł zdechnąć zasmarkany. Wyszedł zza drzewa, szukając rozmówców. Rękę trzymał na rękojeści miecza.
-
Nieznajomi rozmówcy słysząc twój głos na początku zdębieli. Dosłownie! Jednak szybko wrócili do siebie.
- Kto tam kurwa jest?! - krzyknął jeden. Drugi dobył ostrze. Wychodząc zza zarośli dostrzegłeś dobrze oświetloną leśniczówkę i dwóch bandytów. Jeden podszedł do ciebie bliżej.
- Koleś! A ty co tu kurwa robisz? Spadaj do mamusi i to już!
2x Bandyta (http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Bandyta)
//Teren jest oświetlony także nie obowiązuje cię kara z powodu ciemności.
-
-Ja? Ależ ja jestem tu po to by wskazywać ludziom właściwą drogę.- odszedł parę kroków w tył.-Zamierzam wam wskazać drogę do Rashera. No chyba że powiecie mi gdzie jest Teodorius, brat Szeklana.- dobył miecza, chwycił pewnie pochodnię. Wykonał ruch miecza, mający jakoby zaprosić bandytów do walki. (https://media.giphy.com/media/DeOUbnXkLU6B2/giphy.gif)-To jak?
-
Bandyci wybuchli gromkim śmiechem. Jeden prawie kończył się słysząc twoje słowa.
- TY chcesz żebyśmy powiedzieli ci gdzie trzymamy Teodoriusa? ÂŚmieszny jesteś! W dupie to mam. Zjeżdżaj smarkaczu do mamusi wytrzeć nosek.
-
-A więc pozdrówcie Rashera od jego bękarta!- sieknął mieczem po ziemi, wyrzucając w kierunku jednego z nich ziemię i duży tuman kurzu. Dostał ziemią po twarzy, skrzywił się i zaczął przecierać twarze. Wtedy to Torstein wystąpił przed siebie i trzymając broń jednorącz ciął w szyję bandyty. Trafił bezbłędnie, rozcinając jego tchawicę. Bandyta upuścił miecz i złapał się za szyję upadając przy tym na ziemię, trzymał się za ranę jakby próbował łapczywie złapać krew, zatamować jej krwotok. Chwilę tak wierzgał.
Drugi nie czekał. Zerwał się i ruszył ze swą bronią na wikinga. Wystąpił kilka kroków i ciął z góry, celując w głowę wikinga, jakby chciał ją rozłupać, niby orzech. Wiking odbił cios miecza i zawirował w piruecie, zmieniając pozycję o około metr. Tuż po tym ciął po lewym dolnym skosie, w prawą nogę, dokładnie udo przeciwnika. Zbir zablokował cios i wyprowadził kontrę od lewego górnego skosu. Wiking odbił jego broń bez trudu i kopnął przeciwnika w brzuch. Bandyta syknął i ugiął się. Torstein nie zaatakował jednak, czekał. Zbir po kilku sekundach zebrał się, zaatakował zamaszyście od prawej do lewej, celując w lewą rękę bękarta. Ten zablokował cios i walnął głowicą miecz w twarz bandyty. Ten znowu się zachwiał, splunął krwią z rozbitej wargi i ciął zamaszyście od góry, w bark wikinga. Ten zablokował jego cios, zjechał swoim ostrzem po jego, aż zahaczył o klingę wroga jelcami i wykręcił tak młyńca, wytrącając bandycie broń. Uderzył go głowicą w twarz, powalając na ziemię. Przytknął mu sztych miecza do szyi. Tamten z rozciętą szyją właśnie skonał.
-Teodorius. Gdzie on jest? I nawet nie próbuj dobyć tego sztyletu.- rzekł.
-
- W budynku... - powiedział przestraszony. Nagle usłyszałeś trzask okien i niesamowity huk. Właśnie koło twojego ucha przeleciała kula. Ktoś do ciebie strzelał.
3x Bandzta podegacz (http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Bandyta_pod%C5%BCegacz) - strzelają do ciebie z budynku.
-
Szybki sztych w szyję bandyty, zanim padł kolejny strzał. Wskoczył za drzewo. Schował miecz i ściągnął z pleców puklerz. A także kuszę.
//Jak daleko jest budynek. Mogę także do nich strzelać z kuszy?
-
//Budynek jest od ciebie oddalony na 13 metrów. Możesz strzelać.
Ostrzał w dalszym ciągu trwał. Bandyci nie ustawali.
-
Wiking poczekał aż wystrzelą z pistoletów wszystkie naboje i zaczną przeładowywać. Tak się w końcu stało. Pochodnię zatknął w ziemie po jednej stronie drzewa. Zatknął puklerz obok drzewa, po drugiej stronie. Załadował naciągniętą już kuszę. Czekał. Delikatnie wyjrzał, na tyle by nie mogli trafić. Gdy oni strzelali, on oparł kolbę kuszy o ramie. Oparł broń o puklerz. Ujrzał wystrzał , taki troszkę po lewej stronie okna. Wymierzył troszkę na prawo od miejsca w którym ukazał się błysk, gdzie winien być korpus. Wstrzymał oddech i strzelił. Bełt pofrunął, trafiając jednego z podżegaczy, prosto w klatkę piersiową. Wiking przeładował.
2x Bandzta podegacz
-
Zabiłeś jednego. W momencie kiedy przeładowywałeś kusze, jeden z naboi trafił w twój puklerz rozpryskując się na małe kawałki. Właśnie jeden z nich poważnie drasnął cię w lewą rękę. Rana jednak nie była głęboka ale bolesna.
//Rana jest głęboka na 3cm a szeroka na 5cm.
-
Akurat nałożył bełt na łożysko. Odłamek kuli zranił go w rękę. Nie było to raczej nic śmiertelnego, ale bolało jak skurwesyn. Nie syknął jednak z bólu. Jedynie skrzywił się. Podniósł się i przylgnął do drzewa. Wychylił się lekko i wystrzelił z kuszy w miejsce, w którym ujrzał błysk wystrzału który go zranił. Wziął jednak poprawkę, tak jak przy poprzednim. Trafiając bandytę w pierś. Schował się za drzewem i zaczął znowu naciągać kuszę.
1x Bandzta podegacz
-
W trakcie kiedy ty oddałeś strzał w twoją stronę poleciała kolejna kula. Nagle poczułeś niesamowity ból lewej ręki. Na twoje szczęście kula nie groźnie zraniła tkanki mięśniowe bicepsa.
//Rana jest głęboka na 3cm a szeroka na 6cm.
-
Syknął z bólu. Obolałą ręką naciągnął kuszę, wymierzył i po raz kolejny wystrzelił tam gdzie widział wybuch. Kolejna poprawka. Strzelił oczywiście gdy bandyta przeładowywał. Kolejny bełt w piersi. Obejrzał ranę i ujrzał że potem się nią zajmie. Na razie trzymała go adrenalina. Naciągnął ponownie kuszę, zabrał tarczę i zarzucił ją na plecy, po czym z kuszą w ręku podbiegł do budynku. Znalazł drzwi. Nałożył bełt łożysko i kopnął w zamek drzwi, wyłamując go. Wpadł do środka z gotową do strzału kuszą.
-
W budynku zauważyłeś trupy, które sam wcześniej zabiłeś. Budynek był dobrze oświetlony. Zauważyłeś także że nie ma już nikogo kto by ci mógł przeszkodzić w szukaniu Teodoriusa.
-
Odłożył bełt do kołczanu. Oglądnął ranę. Podszedł do jednego z trupów i pozbierał jego pistolety i kule. Gdy już je schował, zaczął szukać Teodoriusa.
//Opisz mi proszę dom.
//Zabieram:
2x
Nazwa broni: pistolet podżegacza
Rodzaj: pistolet skałkowy
Obuch: 15 + obuch materiału pocisku
Opis: Wykonany z 0,57kg stali Valfdeńskiej i 0,37kg drewna o zasięgu do 50 metrów.
50x
Nazwa amunicji: żelazny nabój
Rodzaj: nabój
Obuch: 23
Wytrzymałość: 25
Opis: Wykonany z 0,01kg żelaza i 0,0075kg niebieskiej rudy.
-
W środku chatka była dość skromnie umeblowana. Na środku stał duży stół nakryty obrusem i z każdej strony zastawiony krzesłami. Po lewej stronie, od stołu, stał kominek jeszcze rozpalony. Nad nim wisiała głowa cieniostwora. Oprócz kilku szafek i półek nie zauważyłeś nic szczególnego. Jedynie co ci się rzuciło w oczy to klapa w podłodze.
-
Wiking rozejrzał się dokładnie pod domku. Absolutnie nic ciekawego i szczególnego... oprócz jednej klapy w podłodze. Gdzie by ukryli Teodoriusa? Oczywiście że tam! Torstein podszedł do klapy, sprawdził w którą stronę się ją otwiera i pociągnął.
-
Otworzyłeś klapę. Na sam dół prowadziła drabinka. Była to nie wielka piwnica. Na samym dole zauważyłeś związanego jaszczura. Miał na głowie worek.
//Portret:
(http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/images/0/05/Teodorius_ze_Z%C5%82otej_Hordy.jpg)
-
ÂŚciągnął mu worek z głowy, po czym toporem rozciął więzy.
-Teodorius?- zapytał.-Możesz chodzić?
-
Siedział tam nie wiadomo ile, a to wszystko za to że zaciągnął u nich ogromny dług. A jak wiadomo "Mosiężna Dłoń" nie lubi opóźnień. Słyszał doskonale walkę to też był przygotowany na wszystko. Po ściągnięciu worka z jego głowy zauważyłeś wystraszenie. Ciężko oddychał rozglądając się na boki by wreszcie dowiedzieć się gdzie się znajduje. Wreszcie swój wzrok zatrzymał na Torsteinie.
- Tak, to ja. - powiedział lekko drżącym głosem. - Czego ode mnie chcesz? Nie znam cię...
-
-Przysłał mnie Twój brat.- odrzekł i pomógł mu wstać i podtrzymał go, na wszelki wypadek.-Skurwiele którzy Cię tu trzymali... cóż, Zartacie świeć nad ich duszami.- rzekł z uśmiechem spoglądając w górę.-Chodźmy. Szeklan chciał bym Cię zawiózł do Efehidonu.
-
Twoje słowa go uspokoiły, a w szczególności słowo Szeklan. Wieść także o tym, że jego oprawcy gryzą ziemie wywołała na jego twarzy uśmiech.
- Chwała Zartatowi! Już myślałem że te skurwiele zabiją mnie tutaj. - powiedział po czym dodał. - A więc chodźmy.
Po tych słowach ruszył w stronę drabinki prowadzącej na górę. Wyszedł po niej.
-
Wiking szedł blisko niego, wspiął się. Przy okazji pozbierał sztylety podżegaczy, po czym otworzył Teodoriusowi drzwi i przytrzymał je.
//Pomińmy fakt że nie napisałem nigdzie o przywiązaniu konia xD
//Zabieram:
6x
Nazwa broni: pistolet podżegacza
Rodzaj: pistolet skałkowy
Obuch: 15 + obuch materiału pocisku
Opis: Wykonany z 0,57kg stali Valfdeńskiej i 0,37kg drewna o zasięgu do 50 metrów.
-
Jaszczur wyszedł z chatki. Cały czas był nie pewny tego co się może wydarzyć. Czuł, że to może nie być koniec jego zmartwień dotyczących długów zaciągniętych u mosiężnych. Nie mniej teraz skupiał się na tym czego od niego chciał Szeklan. Od jego wyjazdu z Tihios prawie urwali ze sobą kontakty. Po wyjściu zatrzymał się oczekując na ciebie. Nie miał pochodni więc nie widziało mu się za bardzo spacerować w ciemnościach.
-
Niedaleko rżał przywiązany koń. Prowadząc jaszczura doszli do niego. Zasiadł na niego. Gestem ręki zaprosił jaszczura.
-
Jaszczur do końca nie był pewien czy powinien wsiadać na tego konia. Cały czas przez głowę przechodziły go najgorsze myśli. Czyżby z Szeklanem było źle? Przecież jest Podskarbim Koronnym. - przeszło mu przez myśl. Nie wiedział jednego, że już nim nie jest. Westchnął głęboko po czym wsiadł na konia.
- Ciekawe czego ode mnie chce. - powiedział do siedzącego przed nim człowieka.
-
Zaczął prowadzić konia wcześniej zapamiętaną drogą na trakt. A potem do Tihios. Zamierzał przenocować w karczmie i wyjechać o świcie.
-Płynął na Zuesh.- odrzekł mu krótko Torstein popędzając konia do truchtu, a gdy wyjechał z lasu, do galopu, ku miastu.
-
- A to coś w tym złego jest? Nie rozumiem. - powiedział całkowicie zdziwiony odpowiedzią człowieka.
-
Torstein absolutnie nie rozumiał jak można nie wiedzieć o czymś takim. O wojnie, o tym co stało się na Zuesh. O całym tym piekielnie otchłaniowym burdelu. Zwyczajnie nie wiedział, ale nie miał zamiaru się awanturować. Jedynie wyjawić mu sytuację i odwieźć do Szeklana, no albo tylko jego domu. Nie wiedział co się stało na Zuesh.
-To w tym złego, że trwa wojna z demonami.- odrzekł, po czym kontynuował.-Pomioty otchłani zapanowały nad Zuesh, zaś Szeklan jak wielu innych, w tym moi dowódcy popłynęli tam, odbić Zuesh. Nie wiedział czy wróci, chciał ażebym Cię odnalazł.- wyjaśnił jaszczurowi.
-
Teo słysząc słowo wojna nagle zamarł. Nie wiedział nic o tym że na nowo wybuchła. Znowu posmutniał. Słowa Torsteina utwierdziły go w tym że jego brat popłynął na pewną śmierć.
- Jaa... Nic o tym nie wiedziałem... - powiedział spuszczając głowę. - Jedźmy zatem. Chce się dowiedzieć co z nim.
Po tych słowach nic już więcej nie powiedział.
-
Po godzinie jazdy dotarliście pod mury miasta Tihios.
//Jest godzina 23:56.
-
-Zbyt ciemno i późno, aby jechać do Efehidonu. Pojedziemy z rana.- powiedział gdy dojechali pod Tihios. Pociagnął za wodze, klacz zaś zwolniła. Teraz szła eleganckim marszem.-Prześpimy się w karczmie, czy wolisz wrócić do swojego domu?- zapytał pewnie trzymając wodze klaczy.
-
- Nie, wole w karczmie. Po tym co się stało nie chce tam wracać. - powiedział wpatrując się w puste już uliczki. Jedynymi osobami spacerującymi po ulicach byliście tylko wy jak i gwardziści. Teo poczuł się jakoś nie swojo na widok tak wzmorzonych patroli.
-
-Dobra.- odparł i zamilkł, zajechali do miejskiej stajni. Zszedł z grzbietu klacz. Podszedł do stajennego.
-Dobry, zajmie się nią pan na jedną noc? Wynajęta, więc proszę uważać.
-
Teo też z niej zszedł zaraz po tobie. Zauważyłeś w stajni sporo koni. Stajenny w tym czasie czesał jednego z nich. Słysząć cię oderwał się na chwilę od swojej roboty.
- Oczywiście. - powiedział podchodząc do klaczy. Zaczął ją głaskać.
- Może pan być o nią jak najbardziej spokojny. U nas będzie bezpieczna.
-
Wyciągnął z mieszka dwie grzywny i podrzucił je, po czym w geście wdzięczności dał je stajennemu. Następnie skinął na jaszczura i wyszedł, kierując się do karczmy.
24g-2g=22g
-
Teodorius szedł zaraz obok ciebie. Nie szedł zbyt szybko. Nogi, bolące jeszcze od sznurów, dawały mu się we znaki. Wolał iść wolniej. Jego wyraz twarzy w dalszym ciągu się nie zmienił. Przez ten cały tydzień potrafił stracić cały dobytek. Wszystko poszło na marne. Przynajmniej teraz jest wolny. To chyba jedyne pocieszenie.
-
Doszliście do karczmy.
-
Wszedł do karczmy, podszedł do kontuaru. Poczekał aż karczmarz będzie wolny. Spytał w końcu:
-Ile za jeden pokój z dwoma łóżkami na jedną noc?
-
Karczmarz na chwile się zamyślił. Długo to jednak nie trwało.
- 40 grzywien za jedną noc. To chyba dobra cena. - powiedział biorąc się powtórnie za układanie szklanek.
-
Zerknął do sakwy i pobladł zdziebka. Odwrócił się do Teodoriusa.
-Mam 20 grzywien. Dorzuć coś od siebie, jeśli masz.- postanowił wiking
-
//Nie to konto...
-
- Poczekaj chwilę. - powiedział zagłębiając swoje dłonie w kieszenie w spodniach. Wreszcie wyciągnął z nich chudawy mieszek. Odwiązał go i wygrzebał z niego 20 potrzebnych grzywien.
- Trzymaj. - powiedział podając je Torsteinowi.
100 - 20 = 80 grzywien
-
-Dzięki.- odebrał grzywny i połączył ze swoimi, po czym wręczył karczmarzowi. Zostały mu 2 biedne grzywny.
22+20=42
42-40=2
-
Karczmarz zebrał grzywny i schował je do szufladki gdzie trzymał cały urobek. Po tej czynności sięgnął ręką po klucze. ÂŚciągnął jedną parę dając ci je.
- Trzymaj. Pokój numer 2 na piętrze. To ten od lewej strony przy schodach.
-
Wziął klucz, podziękował i skinął do Teodoriusa, po czym udał się ku schodom. Szedł po nich z jaszczurem, powolnym krokiem. Od schodów w pokój na lewo. Włożył klucz w zamek, przekręcił, wyciągnął klucz, pchnął drzwi.
-
Jak zauważyliście pokój wyglądał na wygodny. Karczma nie należała do tych w których śpi się na sianie. Wystrój pokoju przypominał raczej te z bogatszych dzielnic mieszkalnych Efehidonu.
-
-No ładnie.- mruknął i wszedł do środka. Dwa łóżka, nie jakieś siano, tylko porządne łóżka. Podszedł do jednego z nich rozsiadł się. Rozejrzał się po pokoju. W końcu przemówił.
-Wyśpij się, o świcie wyjeżdżamy.
-
Pokój zrobił na nim nie małe wrażenie. Jakoś nigdy nie miał okazji do tego by kiedykolwiek skorzystać z górnych pokoi karczmy. Teraz miał wreszcie okazje do tego.
- No, no, robi wrażenie. - powiedział wchodząc do środka rozglądając się do tego po pokoju. Oczywiście zamknął za sobą drzwi.
Podszedł do łóżka od razu kładąc się na nim. Zimna piwnica i dwie nie przespane noce zaczęły powoli dawać się we znaki.
- No to do jutra. - powiedział przewracając się na prawy bok. Po chwili zasnął jak małe dziecko.
-
-Dobranoc.
Po chwili wiking także się położył. Z ręką na mieczu. Zasnął snem lekkim, zawsze miał taki sen. Nawyk wojownika.
-
Noc przeminęła wam szybko i spokojnie. Rano zbudził was gwar dobiegający z parteru karczmy. Czas wstawać.
//Jest 9:47. Temperatura wynosi 16 stopni.
-
Wstał pierwszy. Rześki i wyspany. Gotowy do jazdy, walki i wszystkiego co mogło go spotkać. Powstał z łoża i lekkim szturchnięciem zbudził jaszczura.
-Jedziemy.- oznajmił.-Ale najpierw coś zjesz.
-
Jaszczur spał jeszcze smacznie. Nie działał na niego nawet hałas dobiegający z parteru karczmy. Dopiero porządne szturchnięcie zbudziło go. Leniwie otworzył oczy i przewrócił się na plecy. Pospał by jeszcze chwilę ale wyjazd do Efehidonu nie będzie wiecznie czekał.
- Ech... Pospałbym jeszcze, ale chodźmy. Jak to się mówi, czas to pieniądz. - powiedział wstając z łóżka. Poprawił swoje ubrania po czym ruszył w stronę drzwi ziewając przy okazji.
-
Zeszli na dół do karczmy, Torstein rozejrzał się aby poznać przyczynę hałasu. Rękę trzymał na rękojeści miecz.
-
Pierwsze co zobaczyłeś to multum ludzi zajadających się w karczmie. W prawym rogu, przy wejściu do karczmy, zauważyłeś tłum ludzi chcących zagrać w kości. W tej karczmie wydawało się jakby wszyscy zapomnieli o wojnie. Karczmarz miał istne urwanie głowy.
-
Tak chyba zawsze bywało ranem. Podszedł do kontuaru.
-Dla niego śniadanie, co tam będzie chciał, ja nie wnikam.- rzekł wskazując na Teodoriusa.-Ja pójdę po konia, ty zjesz.- dodał do jaszczura.
-
Jaszczur kiwnął głową na znak że rozumie. Ten hałas wybudził go całkowicie z letargu. Widząc tak wesołych ludzi aż samemu poprawia się humor.
- Daj jajecznicę na boczku, tylko taką dużą porcję. - powiedział z uśmiechem na twarzy. Wreszcie poprawił się mu humor.
-
- Już się robi. 3 grzywny poproszę. - powiedział do ciebie. W międzyczasie krzyknął w stronę, już i tak dość poważnie, zapracowanej kuchni. - Jajecznica na boczku raz! Tylko dużą porcję zróbcie!
-
Jaszczur szybko dobył swój, już i tak chudawy, mieszek. Wygrzebał z niego trzy monety kładąc je na ladzie. Mieszek związał a sam postanowił poczekać przy ladzie na swoje zamówienie.
80 - 3 = 77 grzywien
-
Opłacało się chwilę poczekać na swoje zamówienie. Karczmarz po chwili wrócił z kuchni z twoim zamówieniem.
- Proszę, twoje zamówienie. Smacznego. - powiedział po czym wziął się za przyjmowanie kolejnych zamówień.
-
Wiking wyszedł z karczmy i żwawym krokiem skierował się do stajni. Po kilku minutach marszu w akompaniamencie zgiełku miasta i przemyśleń egzystencjalnych, podobnych do tych z posiedzeń na muszli doszedł. Znalazł wzrokiem stajennego i zagadał.
-Dobry, ja po moją klacz.
-
Wreszcie się doczekał. Smakowity zapach jajecznicy i smażonego boczku aż za korcił go w nosie. Czując ten zapach aż zaburczało mu w brzuchu. Odebrał od karczmarza smakowite śniadanie po czym powędrował do pierwszego, lepszego, pustego stolika. Położył swoje danie na stoliku zasiadając na krześle. Siedząc już wygodnie wziął się za jedzenie jajecznicy
-
Stajenny był w tym czasie zajęty karmieniem koni. Na twój widok oderwał się od roboty.
- A dobry! - powiedział z uśmiechem na twarzy. - Klacz jest nakarmiona. Może pan ją odebrać.
-
Wiking także się uśmiechnął. Znalazł klaczę i pogłaskał ją po pysku, po czym wyprowadził za wodze ze stajni.
-Dziękuję. Miłego dnia.
ÂŻeby jeszcze jej nie męczyć przeprowadził ją przez całą drogę do karczmy. W końcu pod budynkiem przywiązał ją na moment i wszedł do karczmy. Czekał aż Teodorius skończy swój posiłek.
-Smacznego.- rzucił jeszcze.
-
Wszedłeś w momencie, w którym Teodorius kończył właśnie jesć.
- A dziękuje. - powiedział do ciebie zajadając się już resztkami tego co właśnie zjadł. Po wyjedzeniu wszystkiego odłożył talerz i wstał od stolika.
- To jak? Ruszamy w drogę?
-
-Ruszamy.- odrzekł wychodząc. Odwiązał konia i dosiadł, czekał cierpliwie na Teodoriusa.
-
Teo cały czas dotrzymywał kroku Torsteinowi. Poczekał chwilę aż ten wsiądzie na konia po czym i on sam wsiadł. Był już gotowy do drogi.
-
Torstein bez słowa skierował klacz ku bramie którą tu jechał. Koń sprawnie omijał przechodniów, rzemieślników, kupców, kupujących, czeladników. Elfy, jaszczury, ludzi, krasnoludy. Ale głównie tych drugich, wszak było to miasto jaszczurów głównie. Chwilę tak jechał aż zajechał do bramy przez którą dostał się do miasta za pierwszym razem. Przeszedł w galop, wjeżdżając na trakt prowadzący do Efehidonu. Klacz niestety będzie musiała pogalopować tak więcej niż trochę.
-Do zmierzchu powinniśmy dojechać.- oznajmił.
-
Twoje słowa spełniły się. Zapadał już zmierzch kiedy dojechaliście do stolicy królestwa.
Wyprawa zakończona powodzeniem!
Podsumowanie:
Torstein podjął się odszukać zaginionego brata Szeklana Caveda. Zajechał do Tihios, gdzie zaczął swoje poszukiwania. Po przeszukaniu zrujnowanego domostwa i zabawie w detektywa dotarł do starej leśniczówki w której był więziony przez "Mosiężną Dłoń". Po wygranej walce, która nie obeszła się bez poniesienia ran, uratował Teodoriusa. Cali wrócili do Efehidonu.
ÂŁupy:
Torstein Wilczy Skowyt:
6x
Nazwa broni: pistolet podżegacza
Rodzaj: pistolet skałkowy
Obuch: 15 + obuch materiału pocisku
Opis: Wykonany z 0,57kg stali Valfdeńskiej i 0,37kg drewna o zasięgu do 50 metrów.
50x
Nazwa amunicji: żelazny nabój
Rodzaj: nabój
Obuch: 23
Wytrzymałość: 25
Opis: Wykonany z 0,01kg żelaza i 0,0075kg niebieskiej rudy.
Talenty:
Torstein Wilczy Skowyt:
Aktywność: 1 złoty talent
Opisy: 1 srebrny talent
Walka: 1 brązowy talent, 1 srebrny talent
[member=26611]Torstein Wilczy Skowyt[/member] wątek dokończymy u mnie w domostwie. Rany, które otrzymałeś możesz zaleczyć miksturą.
[member=26120]Silion aep Mor[/member] proszę o sprawdzenie i zamknięcie.
-
Wyprawa zaakceptowana!
//Poprawiam:
Talenty:
Torstein Wilczy Skowyt:
Aktywność: 1 srebrny talent
Opisy: 1 brązowy talent
Walka: 1 brązowy talent, 1 srebrny talent
//Co do tych broni to nie otrzymujesz ich gdyż założyłeś je tam gdzie fizycznie już nie miałeś miejsca ich założyć...
Przepraszamy, ale nie możesz zobaczyć ukrytej zawartości. Musisz się zalogować, aby zobaczyć tę zawartość.
//W miejscu "Przy pasie [1]" masz tylko 2 wolne sloty (http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Ekwipowanie_przedmiot%C3%B3w#Cz.C5.82owiek) dlatego też niczego nie zabierasz ze sobą.
Stan talentów - Torstein:
Brązowe talenty: 3
Srebrne talenty: 5