-
Nazwa wyprawy: Szósty Brat
Prowadzący wyprawę: Talseis
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: Logiczne myślenie, min. 50% walki dowolną bronią
Uczestnicy wyprawy: Armin
Czarnoskóra skierowała się w stronę Darm. Fajnie by było, gdybym znalazła jakiś konwój, albo kogoś na koniu. Armin szła spoglądając czasami za siebie.
-
Niestety, żadna z karawan nadal nigdzie nie przejeżdżała a ty... szłaś z buta do hrabstwa Terwor w trakcie Hemis. ÂŚnieg obsypywał Cię z każdej strony, wiatr podwiewał twoje ciuszki to w dół, to w górę... Czułaś, że długo tak nie wytrzymasz, nie bez pomocy..
//Jest 15.00, -3 stopnie poniżej zera
-
Cholera, czemu Hemis jest takie zimne? W Igsharze jest tak miło i ciepło... Muszę szybko znaleźć jakieś schronienie lub kogoś kto użyczy mi pomocy. Czarnoskóra rozglądała się, ale śnieg wpadał jej w oczy i niewiele mogła zobaczyć. Szukała choćby oznaku jakiegoś życia. - ÂŻyje ktoś tutaj?! - Armin zaczęła krzyczeć o jakąkolwiek pomoc.
-
Nikt Ci nie odpowiedział, jedynie szum wiatru dał o sobie znać. Miałaś jednak szczęście. Gdzieś tam w oddali coś dojrzałaś. Była to jaskinia, jakich wiele przy trakcie. Jednakże, z tej jaskini biło jasne światło, niczym z trzech ognisk. Rozświetlało to trochę okolice, dzięki czemu łatwiej było to dojrzeć.
-
Armin odczuła ulgę, a zarazem ucieszyła się, że zobaczyła jaskinię. ÂŚnieg cały czas padał, ale przez jasny blask dochodzący z jamy. Był on bardzo silny i wydawać by się mogło, że ktoś specjalnie oświetlił czarnoskórej drogę. Kobieta szła tak przez kilka chwil, a kiedy doszła do jaskini postanowiła, że przeczeka tam burzę śnieżną.
-
W środku rzeczywiście napotkała trzy ogniska, jednakże.. puste. Nikogo przy nich nie było, żadnych śladów stóp, obecności kogokolwiek. Ot, trzy ogniska same się zapaliły, tak.. od niczego. Jakby ktoś Ci pomagał, naprawdę...
-
Armin była zdziwiona, że trzy ogniska palą się tak pozostawione w jaskinii. Przysiadła przez chwilę przy ogniu i ogrzała się. Wystawiła do ciepła swoje dłonie i poczuła jak jej w jej palcach zaczyna szybciej płynąć krew. Czarnoskóra postanowiła się upewnić, czy faktycznie jest sama w grocie.
-
W grocie nie było nikogo, choć przez ułamek sekundy dałabyś głowę, że słyszysz czyjeś kroki. Niestety, nic na razie nie zapowiadało się na to, byś kogoś spotkała. Byłaś sama.
-
No cóż, chyba czas w drogę. Najgorsze opady są już za mną.`Armin wyszła z jaskini i dalej kierowała się w wcześniej obranym kierunku. Zawsze, gdy gdzieś szła droga jej się dłużyła i tak również było w tym przypadku. Szczególnie, że padał śnieg, a maurenka nie dażyła go sympatią. Szła tak od czasu do czasu spoglądając na ziemię całą pokrytą lśniącobiałym śniegiem.
-
Czy jednak było mówione, iż burza przestała nękać okoliczne ziemie? Gdy tylko wyszłaś, potężny podmuch wiatru uderzył wprost w twe czarne oblicze. Mimo, iż Hemis dobiegało końca, takie zdarzenia mogły mieć jeszcze parę razy miejsce...
Co było jednak dobre, przez to, iż musiałaś się odwrócić, zdołałaś dostrzec ruch w jaskini z której dopiero weszłaś. Koło ogniska stało coś. I to coś spoglądało Ci w oczy.
-
Armin była zaciekawiona tajemniczą postacią, ale jednak nie mogła mu ufać. Uwolniła ukryte ostrze i powolnym krokiem zbliżała się do ''tego czegoś''. Kiedy zbliżyła się dostatecznie, by móc zobaczyć coś więcej, czarnoskóra przykucnęła. - Kim jesteś? - spytała delikatnym głosem. Możliwe, że istota nie mówiła, ale kto pyta nie błądzi.
-
(http://paizo.com/image/content/PathfinderRPG/PZO1121-GoblinAlchemist.jpg)
Był to mały goblin, taki słodki i niewinny. W ręce trzymał kamień i patrzył na Ciebie tymi swoimi czerwonymi oczkami.
- Ja być Jaffar, kurwa. To być moja ziemia, kurwa - mówił łamanym językiem, niewiele się przejmując przekleństwami.
Nie miał do Ciebie póki co żadnych planów, po prostu się gapił.
-
Armin była zaciekawiona małym stworkiem. Nigdy wcześniej nie widziała goblina, słyszała tylko w opowiadaniach lub czytała w książkach. Miał on zielonkawą skórę. Ubrany był w strój, prawdopodobnie zrobiony ze skóry, przepasany ciemnym paskiem. Uszy miał lekko włochate i odstające. Zamiast paznokci miał pazurki. Oczy krwistoczerwone, a w paszczy pełno białcyh zębów. Czarnoskóra schowała ostrze i zaczęła przemawiać deliakatnym głosem:
- Ja jestem Armin. - przedstawiła się. - Oj, przepraszam, że weszłam do twojej jaskinii tak bez uprzedzenia, ale na zewnątrz jest straszliwa wichura. Mogłabym tutaj przeczekać tą burzę śnieżną? - spytała się stworka i zrobiła taką minę jak kot ze Shreka.
-
(http://paizo.com/image/content/PathfinderRPG/PZO1121-GoblinAlchemist.jpg)
Stworek dość długi czas analizował Twoje słowa. Nie wiedziałaś, czy się zastanawiał, czy może próbował je zrozumieć. Nie znał zbyt języka ludzi, a przynajmniej nie w tym stopniu by od razu wszystko zrozumieć. Dopiero po kilkunastu minutach przemówił, a jego głos był już spokojniejszy.
- Może zostać.
-
Armin uśmiechnęła się szeroko i ponownie znalazła się w jaskinii obok goblina.
- Dziękuję. - zwróciła się do Jaffara. Usiadła obok ogniska i postanowiła się z tamtąd nie ruszać do czasu, kiedy śnieg przestanie tak mocno sypać. Lub kiedy stworek przestanie lubić jej towarzystwo. Po prostu ogrzewała się przy cieple ogniska. Nie zamierzała na razie się zwracać do małej istoty. Jeśli Jaffar będzie się chciał o coś zapytać to po prostu to zrobi.
-
(http://paizo.com/image/content/PathfinderRPG/PZO1121-GoblinAlchemist.jpg)
Stworek siadł na przeciwko Ciebie, po drugiej stronie ogniska. Nie oglądał Cię, spoglądał bowiem gdzieś w dal, w las, w śnieżyce, w głębie duszy. Odezwał się dopiero po paru minutach, wolno składając zdania.
- Ty być ładna. Ja Cię wziąć.
-
Armin popatrzyła na stworka i prawie sie roześmiała, ale powstrzymała się od tego. Po prostu z szerokim uśmiechem się do niego zwróciła:
- Ja. Nie. Jestem. Do. Wzięcia. - powiedziała do miłego stworzenia. - Ty. Mieć. Kobiety. Swojej. Rasy. - dodała powoli. miała nadzieję, że to nie urazi małego stworzonka.
-
- Ty być moja. Ty być cenny coś - mruknęło stworzonko i przysunęło się delikatnie w Twoją stronę. Natomiast burza na zewnątrz zaczęła powoli słabnąć, choć nadal wiało tam dosyć potężnie.
-
Czarnoskóra lekko odsunęła się od ''zakochanego'' stworka.
- Ja nie być coś. Ja być niecenna kobieta. - powiedziała powoli i najwyraźniej jak mogła maurenka. Zauważyła, że jeszcze tylko kilka chwil zanim śnieg przestanie tak mocno padać.
-
Stworek jednak nie dał się przekonać. Patrzył na Ciebie jak na skarb. Boś była jego skaarbeeemm... A Sauron gdzieś tam sobie skakał... Zauważyłaś, iż znów lekko osłabło na zewnątrz. Zbliżał się koniec, ale i stworek się zbliżał.
-
Armin miała już powoli dosyć starań stworzenia. Jaffar cały czas się do niej zbliżał, a maurenka odsuwała się. Kiedy goblin nie chciał odpuścić, czarnoskóra wstała i przeszła na drugą stronę ogniska.
- Ty mnie zostawić. - powiedziała do Jaffara. - Ja być zajęta przez kogoś innego. - dodała po chwili. Musiała to powiedzieć, aby stworek się odczepił.
-
Stworek zrobił ;[ i spojrzał na ziemie, roniąc parę goblinich łez.
- Jaffar być brzydki, tak? Jaffar być słaby, by bronić skarb. Jakiś inny goblin zabrać Jaffar jego skarb.
-
Czarnoskóra była zaskoczona reakcją małego stworka. Myślała, że będzie się awanturował, a on był zwyczajnie smutny. Armin zrobiło jej się żal goblina. Spojrzała w jego stronę i powiedziała miłym i delikatnym głosem.
- Jaffar nie być słaby ani brzydki. Jaffar być goblinem a Armin maurenką. Jaffar powinien mieć lepszy skarb. - nie wiedziała do końca, czy to co właśnie powiedziała dotarło do stworzenia. Miała jednak nadzieję, że goblin opamięta się przynajmniej na dłuższą chwilę.
-
- A gdzie ja znaleźć taki skarb? - zapytał się, spoglądając na Ciebie swoimi oczkami - które, mimo iż należały do stworka, były takie.. słodziaśne. - Ty mi pomóc. Ja wyruszyć z Toba w poszukiwanie!
Burza na zewnątrz już niemal ustała. Jeszcze co jakiś czas wzmógł się wiatr, ale sytuacja wyglądała na sprzyjającą wyprawie.
-
Armin nie chciała, by stworek za nią poszedł. Musiała przecież wykonać zadanie, a goblin byłby tylko kulą u nogi. Wstała i spojrzała na stworzonko.
- Nie możesz ze mną pójść. Każdy musi sobie znaleźć skarb samemu. - powiedziała do istoty i wyszła z jaskini. Warunki na zewnątrz sprzyjały dalszej wędrówce. - Dziękuję za schronienie i żegnam. - zwróciła się do Jaffara i zaczęła iść w tym kierunku Darm.
-
Stworek jeszcze długi czas spoglądał na Ciebie, dopóki nie znikłaś mu całkowicie z widzenia. W jakiś sposób czułaś, że ten stworek był dobrym stworkiem, ale zbyt.. nachalnym.
Po około godziny przechadzki usłyszałaś w oddali odgłos koni, poganiania i.. jakby wóz. Ktoś się zbliżał.
-
Czarsnoskóra, kiedy usłyszała stukot kopyt odwróciła się i zobaczyła powóz. Nie widziała dokładnie jak wyglądał, ale była pewna, że ma okazję zabrać się wraz z wozem. Armin zaczęła machać rękoma, na znak, że chce podwózkę do Darm.
-
Czy aby na pewno ten wóz dowiózł by Cię do Darm? Byłaby to kwestia sporna, gdyby człowiek się nie zatrzymał. Był to staruszek, coś koło siedemdziesięciu lat. Gdy tylko dojrzał Twoją dłoń, popędził konie. Znalazł się przy Twym boku w krótszym czasie, niż mogłaś się tego spodziewać.
- Witaj, moja droga. Cóż byś chciała ode mnie? Bo jak zakładam, ręka coś sygnalizowała? - uśmiechnął się życzliwie. - No chyba, że jestem zbójniczką...
-
Armin uśmiechnęła się szeroko i powiedziała:
- Właśnie wędruję do Darm i szukam podwózki w tamtą stronę. Czy mógłby pan mnie podwieźć? - spytała kobieta z miłym wyrazem twarzy. Starzec wyglądał na rozważnego i mądrego człowieka.
-
- Proszę siadać, piękna pani - ukłonił delikatnie głowę i zaczekał aż usiądziesz. - Cóż sprowadza Cię do Darm? Mieszkam tam od piętnastu lat, wraz z wnukami i córką.
Poczułaś delikatnie szarpnięcie, co było swoistym znakiem, iż powóz ruszył dalej...
-
Armin poczuła, że ruszyła i w duchu była szczęśliwa, że jest już coraz bliżej celu. Spojrzała na starca i z pogodnym wyrazem twarzy odpowiedziała na pytanie mężczyzny.
- Sprawy rodzinne. - maurenka skłamała, ale zrobiła to celowo. Chciała zdobyć informacje od staruszka. - Może pan wie, gdzie mieszka mężczyzna zwany Szóstym Bratem? - spytała się czarnoskóra.
-
Staruszek spojrzał na Ciebie i dałabyś głowę, że zauważyłaś błysk zainteresowania w jego oczach, który jednak został szybko zamaskowany przez troskę.
- Niestety, drogie dziecko. Nie słyszałem o takim człowieku.
Koń jakby delikatnie przyśpieszył, co wyraźnie mogło Cię ucieszyć. Podróż minie szybciej, ot co!
-
Maurenka była zaskoczona odpowiedzią mężczyzny. Skoro żył w Darm od 15 lat to powinien trochę wiedzieć o Szóstym bracie. Ale czarnoskórej to nie przeszkadzało. Jakoś znajdzie tego właściwego mężczyznę.
- A może słyszał pan o tajemniczym skarbie? Słyszy się takie opowieści, ale nie wiem, czy to prawda. - powiedziała do staruszka.
-
Znów ten błysk w oczach, tym razem był to błysk zaskoczenia i zainteresowania w jednym. Starzec przemówił do Ciebie spokojnym głosem.
-Dziecko! Kto Ci takie bzdury naopowiadał?
-
- Staruszki i takie tam osoby... Podobno ten skarb jest w Darm. Ale to raczej tylko bajeczki. - powiedziała do staruszka. Może ta wyprawa nie ma sensu? Może ten brat ma nierówno pod sufitem? Ale przynajmniej żyje się tylko raz i można przeżyć taką może bezsensowną podróż.
-
Reszta drogi minęła Ci we względnym spokoju. Po dwóch dniach podróży z wieloma postojami w różnych wsiach i karczmach, dotarłaś pod bramy Darm (http://marantwiki.tawerna-gothic.pl/index.php/Darm). Strażnicy, którzy pilnowali wjazdu, drzemali cicho gdzieś na uboczu. No cóż, ciepły dzień, brak picia, nudne zajęcia... Każdemu należą się chwile relaksu, nawet jeśli wykonuje on jakąś powierzoną mu czynnność.
-
Armin zeszła z powozu i zwróciła się do starca.
- Dziękuję za podwózkę. Do widzenia! - zawołała maurenka i zwróciła się do miasta. Postanowiła, że odnajdzie Szóstego brata prawdopodobnie w karczmie. Pamiętała, że lubił on popijać, a gdzie można popijać jak nie w karczmie? Czarnoskóra przechodziła uliczkami przez centrum miasta, rozglądając się za przytulną izdebką.
-
Karczmę dość szybko znalazłaś, co niezbyt Cię zdziwiło. Ile takich przybytków mogło być w tak niewielkiej miejscowości jak Darm? Powiedzmy sobie szczerze, maksimum jedna.
Budynek nie był wielki, ale zadbany. Miejscowi dbali o przejezdnych, chcąc jak najlepiej się zaprezentować. Już stąd dosłyszałaś gwar, jak i dało wyczuć się zapach pieczeni i pewnego złocistego płynu.
-
Armin podeszła do wejścia budynku. No cóż, karczma jak karczma, nic specjalnego. Maurenka weszła przez drzwi i poczuła ciepło i krzyki dobiegające z wnętrza. Rozejrzała się i chciała ujrzeć jakiegoś spitego Szóstego brata.
-
Natrafiłaś na jeden z tych sławnych problemów. Szukać pijaka w karczmie, to jak szukać igły w stogu igieł. Gdy tylko postawiłaś nogę w przybytku, Twoim oczom ukazało się paru starszych panów - wyraźnie coś świętujących, bowiem wszędzie niemal stały butelki z rozmaitymi trunkami.
-
Czarnoskóra od razu poczuła radosną atmosferę panującą w karczmie. Nie lubiła zbyt zaludnionych miejsc, ale dostała zlecenie i musiała je wykonać. Podeszła do lady, ale wzrok i słuch były skierowane w stronę świętujących staruszków. Czy w Darm mieszkają sami starcy?
-
Może i nie mieszkali sami staruszkowie, lecz tylko ich póki co widziałaś. Nawet karczmarz był starcem - choć ten fakt nie powinien Cię dziwić. Rzadko widuje się młodych, pięknych i umięśnionych karczmarzy.
- Witamy panienkę w naszych progach. Coś podać?
-
Armin spojrzała w stronę karczmarza i powiedziała:
- Poproszę jakieś piwo. I małą strawę do tego. - czarnoskóra zmierzyła mężczyznę wzrokiem. Znowu starzec? Ale przecież tacy ludzie też żyją na ziemi... - A są jakieś ciekawe plotki? - zwróciła się do staruszka.
-
- A wie pani, droga pani... - zwrócił się do Ciebie. - Niczego nowego nie ma. No, może prócz tego, że stary Jorii powiesił się wczorajszego wieczora.. Dobry był z niego chłop, solidny, mężny i przystojny... - karczmarz zrobił ;[ i podał Ci piwo wraz z pięknym, usmażonym kurczakiem.
Zwróciłaś uwagę, że był niemal identyczny, jak staruszek który Cię podwiózł. Różnili się jedynie szerokością w pasie.
-
Armin popatrzyła najpierw na mężczyznę, a potem na jedzenie.
- Niech go Rasher ma w opiece. Zdrowie za jego pamięć. - powiedziała cicho maurenka i wypiła łyk chmielowego trunku. Spójrzała na kurczaka i nie mogła się powstrzymać od zjedzenia dużego kęsa. Nie miała nic w buzi od bardzo dawna i to co miała na talerzu było dla niej ambrozją. Znów skierowała swój wzrok na karczmarza i zagadała do niego:
- Przepraszam, że pytam, ale czy nie zna pan chłopaka, który nazywa siebie Szóstym Bratem? - wiedziała, że musiała o to zapytać. Czasami opłaca mówić rzeczy prosto z mostu.
-
Znów dostrzegłaś ten tajemniczy błysk w oku, który już dwukrotnie nawiedził Cię u staruszka z podróży do Darm. Przez ułamek sekundy czułaś, że chce coś powiedzieć, ponieważ usta delikatnie mu się otworzyły, ale w końcu zaprzestał tej czynności i odezwał się spokojnym głosem:
- Szósty Brat... Słyszałem to gdzieś, dawno temu, za młodu. Podobno był to najlepszy ze złodziei chodzacy po tym świecie, zgromadził wielkie bogactwa i takie tam. Ale to tylko legenda.. Przynajmniej tak mówią.
-
Armin zmarszczyła brwi i popatrzyła na karmarza niepewnym wzrokiem.
- Tylko legenda... - powiedziała po cichu. Czarnoskóra miała istny mętlik w głowie. Przecież miałam znaleźć tego mężczyznę, a on nagle jest legendą? Coś mi tutaj nie pasuje. Staruszek coś ukrywa. Kobieta wypiła kilka łyków piwa i zjadła jeszcze duże kawałki kurczaka. Maurenka ponownie rozejrzała się po karczmie. Coś jej umyka, ale nie wie co. Postanowiła dokładniej przyjrzeć się wszystkim ludziom w budynku.
-
Jak już wcześniej zauważono, siedziało tu wielu staruszków, choć od paru minut i młodzieńcy się zjawili, którzy - o dziwo! - istnieli. Część z nich była potężnie zbudowana, potężnie wyposażona i potężnie naburmuszona. Siedzieli w kącie, szeptali między sobą, spoglądali raz za razem na barmana - który nic sobie z tego nie robiąc - uśmiechał się życzliwie do każdego napotkanego spojrzenia.
-
Czarnoskóra nie spostrzgła nic ciekawego. Tylko ludzi, którzy rozmawiali ze sobą. I jak ona ma znaleźć tego Szóstego brata? Maurenka dokończyła posiłek i wypiła piwo. Ponownie skierowała się do starszego mężczyzny.
- Widziałam mężczyznę, który wygląda dokładnie tak jak pan. On podwiózł mnie tutaj. Czy ma pan braci? -spytała się karczmarza. Może wszystko jej się ułoży w logiczną całość?
-
- Miałem... Czterech - odparł krótko. I znów ten tajemniczy błysk w oku. Coś nie grało. - Wszyscy nie żyją.
-
Nagle Armin wszystko zrozumiała. Było czterech braci i wszyscy zginęli. Starzec, który ją podwiózł do Darm był piąty, a karczmarz jest Szóstym Bratem. Czarnoskóra miała przed sobą swój cel. Lekko uśmiechnęła się do siebie. Spojrzała prosto w oczy mężczyzny. Chciała z nim porozmawiać na osobności.
- Mogłabym z panem porozmawiać tak w cztery oczy? - powiedziała kobieta bardzo poważnym głosem.
-
Skoro miał czterech braci, musiało być ich pięciu. A skoro czterech zginęło, został on sam. W jaki więc sposób, on mógł być szósty, jak był piąty? I w jaki sposób staruszek z podróży był piątym, skoro zginął? Przecież wszyscy jego bracia zginęli, więc... staruszek który Cię podwiózł, musiał być martwy.
- Oczywiście, drogie dziecko. Chodźmy na zaplecze - zaprowadził Cię korytarzem na tyły karczmy, gdzie usiadł wygodnie w fotelu i spojrzał na Ciebie.
-
Armin ostatnio miała złe dni, więc może dlatego źle użyła swojego daru dedukcji. Usiadła na przeciwko mężczyzny i spokojnym głosem zaczęła mówić:
- Może powiem wprost. Szukam Szóstego Brata. Wiem, że jest pan wmieszany w całą tą sprawę. Czy mógłby pan powiedzieć gdzie on jest? - czarnsokóra patrzyła na starca z bardzo łagodnym wyrazem twarzy.
-
- Skąd przypuszczenia, że mam coś z tym wspólnego? - zaperzył się karczmarz i parsknął śmiechem. - Drogie dziecko, nie próbuj wtrącać się w sprawy, których nawet ja nie rozumiem.
-
Armin ponownie zmierzyła staruszka swoimi ciemnymi,brązowymi oczyma.
- Przecież powiedział pan, że miał czterech braci. To pasuje prawie idealnie do tej historii. - patrzyła na mężczyznę teraz już zimnym wzrokiem. - Dla mnie każda, nawet najmniejsza informacja ma znaczenie. - dodała po chwili namyślenia. Czarnoskóra nie chciała wyjmować niepotrzebnie swojej broni, ale jeśli będzie musiała jej użyć to z pewnością to zrobi.
-
- Było nas sześciu. Ja, Bariej, Milo, Karpis, Andrius i on, szósty... Khiro. Po ukończeniu wieku dorastania, każdy z nas rozszedł się w swoją stronę. Ja zostałem w Darm, gdzie założyłem karczmę. Barieja poznałaś w czasie drogi. Został poszukiwaczem przygód. Milo zginął w pogromie magów, wiele lat temu. Andrius zniknął pod barierą krótko po jej utworzeniu. A on? Podobno stał się płatnym zabójcą, okradł jakąś wielką szychę i znikł...
-
Armin spojrzała na mężczyznę poważnym wzrokiem. Skoro Khiro jest Szósty bratem to kobieta musiała go znaleźć. Ale jak to zrobić, jeśli on zniknął.
- Jak to zniknął? Nie wiadomo, gdzie go można znaleźć? - spytała się staruszka.
-
- Mówią, że w zaświatach, mówią, że na zachodzie. Są i ludzie, którzy twierdzą iż wypłynął z Valfden krótko po opadnięciu mgły. Jest wiele opcji, wszystkie równie absurdalne.
-
- Czyli nie wiadomo gdzie jest... Mógłby pan przynajmniej opisać jego wygląd? - czarnoskóra potrzebowała jakichkolwiek informacji. Na razie nie dowiedziała się nic oprócz imienia i tego, że jest on płatnym zabójcą...
-
- Z twarzy wygląda jak ja, jest gruby jak ja i ma taką wielką szramę na podbródku. Ogólnie, wredny z niego skurwysyn.
-
- Nie lubisz go, mam rację? - maurenka powiedziała to z małym uśmieszkiem na twarzy. Ale niestety nie wiedziała, gdzie ma go szukać. Armin przez krótką chwilę popatrzyła na mężczyznę, a potem wstała. - Dziękuję, że poświęcił mi pan swój cenny czas. - czarnoskóra zwróciła się do staruszka. - Jeśli będzie pan coś więcej wiedział to proszę powiedzieć to jak najszyciej. Wie pan, gdzie mogę znaleźć gospodę z wolnymi pokojami? - dodała po chwili.
-
- Za tymi drzwiami - wskazał na drzwi za plecami. - Tam jest komnata, gdzie strudzeni wędrowcy mogą odpocząć.. Parę łóżek powinno być wolnych, możesz je zająć.
-
- Dziękuję. - odpowiedziała Armin. Powolnym krokiem doszła do drzwi i ostrożnie je otworzyła. ÂŚwietnie. Muszę znaleźć staruszka, który jest płatnym zabójcą, a nawet nie wiem gdzie mam zacząć szukać... Po prostu super. Czarnoskóra zrobiła zrezygnowaną minę i bez optymistycznego akcentu weszła do komnaty.
-
Dość szybko zmorzył Cię sen. Okryta kocem, śniłaś o tajemnych spotkaniach, intrygach i spiskach, aż do momentu... stłuczonego szkła. Ocknęłaś się niemal natychmiast, krucze zmysły bowiem ostrzegły, że zbliża się niebezpieczeństwo.
Usłyszałaś przytłumione rozmowy z głównego pomieszczenia karczmy.
-
Armin natychmiastowo się zbudziła. Usłyszała brzdęk stłuczonego szkła. Niby w karczmie to nic takiego, ale coś podpowiadało kobiecie, że coś jest nie tak. Odłożyła koc obok łóżka i cicho zbliżyła się do drzwi. Wyjęła swoją ulubioną broń - sztylet i przykucnęła. Postanowiła, że podsłucha rozmowę przez drzwi. Nie chciała bezsensownie pakować się w kłopoty. Teraz po prostu przysłuchiwała się szeptom i czekała na rozwój wydarzeń.
-
- Ta dziewka pcha się tam, gdzie nie powinna, Khiro - warknął rosły mężczyzna.
- Wiem o tym. Nie mogę na to jednak nic poradzić. Ona musi sama odkryć prawdę.
- Prawdę? Jaką prawdę?! Nie lepiej ją juto zaczepić i wyznać, co masz do powiedzenia?!
- I myślisz, że uwierzy? Po tym, co nasz kochany braciszek jej naopowiadał? Moi ludzie wszystko słyszeli. "Sześciu braci..." "Legendarny skarb" "Zwykły skurwysyn..."
- Ale wiesz, że to... złe? - tym razem inny głos się odezwał.
- Milo, kurwa. To dziecko jest zagrożone...
-
Armin usłyszała całą rozmowę pomiędzmy braćmi. Kobieta dowiedziała się, że jest zagrożona... O co chodzi? Trzech mężczyzn i ona jedna. Coś czuję, że będzie gorąco... Czekać, czy się wprosić? Może uciec? Nie, teraz nie pora ucieczki! Najpierw spokojnie poczekam, a potem najwyżej wymierzę im sprawiedliwość. Czarnoskóra postanowiła poczekać jeszcze chwilkę. Ale ciekawość ma jednak duży wpływ na postępowanie człowieka. Maurenka miała przygotowany sztylet oraz ukryte ostrze. Postanowiła uchylić lekko drzwi, ale zrobiła to bezszelestnie. Chciała dowiedzieć się o co chodzi z tą całą sytuacją.
-
Na środku karczmy stało pięciu mężczyzn. Wszyscy wyglądali jak karczmarz, czy też człowiek który CIę tu przywiózł, choc wyraźnie różnili się posturą. Jeden był gruby, z kolei inni umięśnieni.... Stali w kole i rozmawiali, nadal nie ściszając głosów. Widać, nie podejrzewali, iż są podsłuchiwani...
-
Armin cały czas nie chciała, by została zdemaskowana. Cały czas kłucała w szparze w drzwiach. Właśnie teraz wyostrzyła wszystkie swoje zmysły, a najbardziej słuch i wzrok. Chciała jak najwięcej się dowiedzieć, ponieważ czuła, że ta cała tajemnica braci jest nadzwyczajna. Trzeba było to po prostu rozpracować. Czarnoskóra była cicho, jakby była malutką szarą myszką.
-
Dalszej części rozmowy nie usłyszałaś, bracia bowiem jak jeden mąż odwrócili się w Twoją stronę i spojrzeli w szparę, gdzie.. nieomylnie wyszukali Twoje oczy.. Wszyscy uśmiechnęli się tajemniczo.
-
Ups... Zauważyli mnie. Czas na improwizację. Czarnoskóra jakgdyby nigdy nic wstała i wyszła ze szpary. Stanęła przed mężczyznami i zaczęła mówić:
- Dobry wieczór panom. - uśmiechnęła się równie tajemniczo jak staruszkowie. - Przepraszam, że podsłuchiwałam, ale coś o mnie wspominaliście. Mogę wiedzieć o co chodzi? - maurenka spytała się jegomościów. Zauważyła, że wszyscy wyglądają podobnie. Wiedziała, że wśród nich również jest Szósty brat.
-
- Co powiedział Ci nasz brat? - padło krótkie pytanie z pięciu ust jednocześnie. Wszyscy przestali się uśmiechać, spoglądali zamglonym wzrokiem na Ciebie i wyczekiwali odpowiedzi.
-
- Powiedział, że nie żyjecie. - maurenka zmierzyła mężczyzn wzrokiem. - Jak widać kłamał. - kobieta westchnęła. Zauważyła, że staruszków jest tylko pięciu. Szósty brat był przed nią, ale gdzie podział się jeszcze jeden? - Czy teraz mogę prosić o wyjaśnienia?! Czarnoskóra stała i wbiła wzrok w starców.
-
- Nie zastanawiało Cię, dlaczego wymienił imiona wszystkich, lecz swojego nie? - jeden z nich, Milo, wyszedł przed szereg i spojrzał na dziewczynę. - Dlaczego wymienił mnie, wymienił Khiro? Dlaczego nie znasz jego imienia?
- To wszystko jest ponad Twą miarę, dziewczyno - tym razem odezwał się inny ze starszuków.
- ÂŻaden z nas nie jest tym, kogo szukasz. Szóstego miałaś przed sobą parę godzin wcześniej...
-
Armin zaczęła wszystko rozumieć. Wydawało jej się, że wiedziała kto jest jej celem zaledwie kilka godzin wcześniej. Dlaczego nie posłuchała swojego zmysłu dedukcji?
- Gdzie on teraz jest? - spytała się mężczyzn. Spojrzała prosto w oczy jednego z nich. - Powiecie o co w tym wszystkim chodzi?! - kobieta hamowała krzyk. Wiedziała, że krzyczenie nic nie da, ale czarnoskóra trochę miała już tego dosyć.
-
- Sami tego do końca nie rozumiemy - odpowiedział jeden z braci. - Marvi zdradził nas jeszcze wiele lat temu, krótko przed buntem Khera. Podobno zabijał, kradł i gwałcił wszystkich, którzy stanęli mu na drodze. Nawet mężczyzn.
- Tak, nasz brat zawsze był inny - wtrącił Khiro.
- Niedawno osiodłał się tu, w Darm. Zebrał pod sobą wielkie gówno złota, strzeżone przez coś, na wzór stada wargów. Dobre miejsce na schowanie łupów...
- No i chce się zemścić. Za to, że nie poszliśmy z nim. Za to, że przez wiele lat był sam, bez wsparcia rodziny...
-
Armin popatrzyła z niedowierzaniem na starców.
- Dziwne... - kobieta westchnęła. - Skarb i zemsta. To pierwsze brzmi trochę absurdalnie, ale tego właśnie szukam. Powiecie mi gdzie on może się znajdować? - spytała się grupy starszych mężczyzn.
-
- Pod nami.
-
- Pod nami? - kobieta powtórzyła słowa mężczyzny. - Czyli piwnica lub coś takiego. Zaprowadzicie mnie tam? - spytała się staruszkom.
-
- Tego nie możemy zrobić. Ten skarb jest w jaskini, której wejście zasypano i, na której obecnie stoi karczma. Musielibyśmy zburzyć budynek...
-
- Wasz brat pewnie wie jak tam dojść. Wiecie gdzie on jest? - zadała to pytanie chyba już setny raz...
-
- Tutaj - rozległ się tubalny głos nad całym towarzystem. Uniosłaś szybko głowę i spostrzegłaś karczmarza siedzącego na belce i uśmiechającego się perfidnie. - Czyli po to przyjechałaś do Darm, maurenko. Na czyje zlecenie?
-
- Kogo tutaj przygnało? - spytała czarnoskóra. Teraz będzie mogła spotkać się ze swoją ofiarą oko w oko. - Wybrałeś sobie idealny moment na ujawnienie się. Teraz proszę ładnie wszystko wyjaśnić. - uśmiechnęła się szyderczo. Kruki umieją się ze wszystkimi dogadać, więc nie powinno być problemu z pozyskaniem od niego niezbędnych informacji. A jeżeli się nie uda to zawsze pozostaje grożenie ostrzem.
-
- Nie widzę potrzeby dzielenia się moim życiem z pierwszą lepszą osobą, czarnuchu - prychnął karczmarz, zeskakując na ladę. - Widzę, że moi kochani bracia postanowili odwiedzić mnie, choć według moich danych, część z was powinna być martwa.
-
- Czarnuchu!? - oburzyła się maurenka. Stanęła przy grupie mężczyzn z wciągniętym sztyletem. Nie wiedziała za bardzo o ci chodzi, ale postanowiła się dowiedzieć. - Martwi? Widzę, że nie lubisz swojej rodzinki. A teraz pomówmy o skarbie. - zwróciła się do staruszka.
-
Armin jednak uznała, że to co robi jest kompletnie bez sensu. Szybko odwróciła się i wybiegła z karczmy. Schowała swoje bronie i starała się znaleźć jak najszybszą drogę powrotu do Efehidonu. Znalazła dorożke i razem z nią dotarła do swojego miasta.
//Rezygnuje z wyprawy.
-
Wyprawa zakończona niepowodzeniem