Zadanie Królewskie: "Po Monolit"

[momo]

Na końcu korytarza widniały solidne drewniane wrota, z wyrzeźbionym na środku charaterystychnym ''licem'' adanosa. Momo mocno pchnął drzwi, a po nieudanej próbie otwarcia, odsunął się kilka kroków do tyłu i z rozpędu przywalił w drzwi. Stały dalej, nieporuszone jak mury otaczające ich zewsząd, a elf z obolałym barkiem leżał na ziemi kląc pod nosem:
- Dobra, ja mam dosyć. Twoja kolej Dante.
- Hmm... No tak ! Spójrz na wrota.
- Patrzę, patrzę... Co tu gadać, solidna robota.
- Nie! Na rzeźbę, tą po środku. To symbol Adanosa, boga wody, lodu czy burzy. Stąd sybol nad wejściem. Jakby popatrzeć na freski, to można by pomyśleć, że wystarczy się tylko pomodlić.
- Ha ! Jeszcze czego. Nie będę się przed nim korzyć, to twój bóg, Ty się pomódl.
- Nie rozumiem jak możesz wygadywać takie brednie. Dla mnie każda okazja pomodlenia się do adanosa to zaszczyt.
- Mniejsza z tym. Działaj.
Dante z wielkim bólem przykląknął na jedno kolano, po czym wyszeptał po cichu kilka słów i drzwi same otworzyły się przed nim. Podszedł do piedestału i zdjął z niego ornament w kształcie chmury.
- Bajer. - odrzekł z szacunkiem w głosie momo, po czym powrócili do głównej sali, skąd ruszyli ostatnim tunelem. Tunelem spod znaku czaszki...

[Isentor]

Ostatni tunel był jednak nafaszerowany wszelkiego rodzaju pułapkami. Pierwsze kilka metrów uzbrojono w wystrzelające ostrza ze ścian. Trochę dalej zerwano podłogę a z prawej do lewej ściany przelatywała zawieszona pod sufit piła. Na samym końcu tuż przy piedestale znajdowała się pułapka ze spadającymi ostrzami.

[momo]

- No widzisz Dante. Właśnie dlatego ciągle Cię męczyłem żebyś oszczędzał siły magiczne ile tylko dasz radę. Telekineza raz proszę !
- Się robi.
Dante spojrzał na usadowiony w końcu korytarza ornament, po czym zamknął oczy i koncentrował się przez chwilę. Blaszkę otoczyła lekka błękitna aura, po czym uniusł się lekko w powietrze i zaczął "wędrować" w ich stronę. Minął ostrze, potem piłę, przefrunął nad przepaścią i właśnie znajdował się w strefie noży, kiedy uaktywnił się mechanizm obronny i strącił go na ziemię, wyrywając Dantego z transu.
- Cholera, a było już tak blisko! - zdenerwował się elf.
- Spokojnie przyjacielu - Dante wycelował dłonią w ornament, który znów otoczyła ta dziwna magiczna aura, po czym przeciągnął ręką w dół. Ich klucz przesunął się po ziemi, lądując u stóp maga.
- Nareszcie ! Mamy wszystkie. Wracajmy do sali. Miejmy nadzieję, że zamiast dalszej drogi ujrzymy w końcu to po co tutaj przybyliśmy.
Powrócili do pomieszczenia z kopułą i rozpoczeli umieszczanie ornamentów w pasujące kształtem otwory...