Rodzina, obowiązek, honor II - Krew i Piach

[Mohamed Khaled]

Nie wiedział czemu, ale ręka mechanicznie pognała do rękojeści katany na plecach, a stal zasyczała cicho i niebezpiecznie gdy wymknęła się z ciepłych ramion pochwy. Być może to przewrażliwienie, a może intuicja rozkazały mu, by był przygotowany na każdą ewentualność. A moment, gdy w głowie zaczyna rozbrzmiewać dramatyczna melodia oznaczać może tylko dwie rzeczy. Albo zaczyna wariować, albo coś się szykuje.
- To czas na zabawę...

[Melkior Tacticus]

Mgła się przerzedziła, obserwator na bocianim gnieździe krzyknął - Okręty na wprost! Torreński bryg, i hehe ściga go tu dało się słyszeć salwę z pościgowych armat drugiego - galeon marynarki królewskiej. Współczuje im. Pani kapitan Avery parsknęła śmiechem. Stojący obok Mohameda Arlen też.
- Się skończyło szczęście Torreno, 4 atak w tym miesiącu.

[Mohamed Khaled]

- Co poradzić, chłopina nie miał szczęścia w życiu. No i zadarł z niebezpiecznymi ludźmi. Ja tam im nie współczuje - stwierdził obojętnie.

[Melkior Tacticus]

- To nie piraci, to porządni wojownicy. Jasne, byli piratami ale Klan Lotosu zrobił z nich coś w rodzaju wojska. Tak przy okazji, znałeś Aragorna? Ojciec nie chce o nim rozmawiać.

[Mohamed Khaled]

- Znałem, choć zbyt krótko niestety by móc nacieszyć się jego obecnością. Podobno jest on moją rodziną, ale tak daleką, w tak skomplikowanej i upierdliwej formie, że aż nie chce mi się w to wierzyć. A co chcesz wiedzieć?

[Melkior Tacticus]

- Ciekawi mnie po prostu czy faktycznie mógł napadać na konwoje kupieckie, handlujące ziołami. Tylko dla tego że mógł. I czy faktycznie mogł zdradzić.

[Mohamed Khaled]

- Nie mógł. Wbrew pozorom Aragorn był oddany Valfden jak skurwysyn.

[Melkior Tacticus]

- Czyli to było coś grubszego, ktoś go wrobił. Pewnie Torreno.

[Mohamed Khaled]

- Ciężko stwierdzić kto i dlaczego. Wiadomym było jednak, że Aragorna od dawien dawna chciano się pozbyć. Miał dziesiątki, jak nie setki wrogów na wyspie, w tym najpewniej kilku w głównych rodach królestwa. Szlachta potrafi być zawistna

[Melkior Tacticus]

- Ród Nasard, to na pewno. On i Rakbar chyba się pobili. A nie, Aragorn chyba zabił mu sługe, rozszarpując gardło. Yarpen coś mówił. Po za tym to nikt, dziadek miał wrogów pośród krętaczy, spiskowców i tak dalej.

[Mohamed Khaled]

- Część starych rodów znała Aragorna zanim zyskał te wszystkie swoje tytuły. Byli mu braćmi i przyjaciółmi. Ale nadal to tylko garstka. Nigdy nie dowiemy się ilu ich tak naprawdę miał.
Odwrócił się na chwilę do burty i wyrzucić papierosa którego zapalił niedawno.

[Melkior Tacticus]

Dużo dni potem, narratorowi nie chce się liczyć po prostu kilometrów. Ale tak z 3 tygodnie minęły. Benedylbert był blisko celu, w oddali majaczył port Al-Sahib. Było z 30*. W cieniu.

[Mohamed Khaled]

Uśmiechnął się na to ciepło. Choć minęły lata odkąd ostatni raz przebywał na takim gorącu, jego ciało nie zapomniało tego co wykształciło w młodości. Nawet te trzydzieści stopni w cieniu, dla zwykłego człowieka upalne, dla niego nie były wielkim problemem. Uroki bycia maurenem, cholercia, pomyślał.
- Już niedaleko

[Melkior Tacticus]

Arlen wyszedł ubrany w lekką szatę, typową dla tutejszych wojowników.
- Jaki jest plan?

[Mohamed Khaled]

- Musimy znaleźć jakiś trop. Rozejrzeć się dyskretnie, wypytać półświatek. Z pewnością jakiś się znajdzie, a ja potrafię być przekonujący jeśli chce. Rozejrzeć się za kimś, kto mógłby mieć coś wspólnego z Renfri bądź Tacticusami. - odparł na pytanie. - Trzeba będzie się na jakiś czas rozdzielić.

[Melkior Tacticus]

- Niema mowy, mam wyraźny rozkaz pana pilnować sir.

[Mohamed Khaled]

- Pilnować? - zapytał z wyraźną nutą zdziwienia w głosie. Mohamed obrócił głowę w stronę młodego chłopaka, zaś jego oczy zalśniły na krótki ułamek sekundy czernią. - Czyżbyście mi nie ufali?

[Melkior Tacticus]

- Nie. Cytując szefa "Masz pilnować jego maureńskiej dupy". Mam zapewnić ochronę.

[Mohamed Khaled]

- Umiem o siebie zadbać, ale skoro trzeba, to trzeba. - stwierdził posępnie. - Szykuj się. Czeka nas nie lada dzień spędzony na żmudnych poszukiwaniach

[Melkior Tacticus]

Godzinę później statek dobił do brzegu. Mieścina była raczej średniej wielkości.