Na rozprostowanie kości

[Evening Antarii]

Evening Antarii mogła wyczytać, że Samaël był potężnym czarnoksiężnikiem, dawniej wojowniekiem i wodzem wojennym pewnego nienazwanego plemienia. Mówiono o nim "kobra", bo uderzał tak szybko jak ona. Samaël zaprzestał wojowniczego życia, gdy stracił swą ukochaną. Chcąc przywrócić jej życie miał zaprzedać swą duszę istocie zwanej "Bartzabel". Istota ta odebrała mu ciało i życie, czyniąc go "Anpu" – prowadzącym umarłych. Anpu musiał strzec swego skarbu, serca. W zamian dostał władzę nad życiem i śmiercią. Ku swej rozpaczy, odkrył jednak, że nie może przywiązać duszy umarłej osoby do jej ciała, a jedynie utworzyć sztuczną osobowość w nim. Samaël zniknął sto lat po swych "narodzinach". Pozostał znany jak "Jad boga". Obok tekstu była też rycina.

-Jak nie-romantycznie- zaśmiała się pod nosem po usłyszeniu historii. -Wygląda na to, że ta książka nie da nam odpowiedzi, gdzie jest serce. Ale ja znalazłam coś. Samaël to był czarnoksiężnik, zwany też "kobrą". Wcześniej dużo wojował, ale stracił ukochaną i jego myśli były skierowane tylko na to, by ją ożywić. Oddał to co najważniejsze... duszę. Oddał ją Bartzabelowi. Samael stał się Anpu, czyli prowadzącym umarłych. Był bardzo potężny, ale ukochanej nie mógł ożywić. Po tym zniknął. Zobacz, to chyba on- wskazała maurence rycinę. -Fuj

[Samir]

Po schowaniu denara i wyjściu z ratusza Samir zaczął się snuć po miasteczku. Pełne bogobojnych i cnotliwych wyznawców Zartata nie stanowiło dla niego interesującego miejsca, jako urodzony i wyszkolony morderca dużo lepiej czuł się w slumsach czy pogrodziach wielkich miast, nie w cichym, klasztornym miasteczku. Nie miał też pomysłu gdzie się udać, wiedział że drugi mauren udał się do karczmy, a kompania najemników udała się na ruchanie, toteż tam postanowił nie iść. Snuł się zatem po mieście, rozglądając się za kimś interesującym. I samotnym.

[Nawaar]

Miejscowi byli kuszeni złotem z kopalni. W trudnych czasach chętnych zapewne nie brakowało i jeszcze ork, który nie wrócił. Mauren nie chciał mówić co się z nim stało, bo za pewne nie uwierzyliby, że stał się bezmyślną machiną do zabijania i do tego scalona z ludzkimi zwłokami. Opis owych jegomości tez mógł pomóc, bo wiadomo było kogo szukać a ten z laską zapewne był magiem a wszystko to działo się na północy. - Wiecie może kiedy byli ostatnio? Może dałbym radę zaciągnąć się i wypytać o waszego kamrata? Wolał ciągnąć rozmowę dalej, bo cóż może jeszcze będą jakieś wskazówki.

[Armin]

- Co fuj? - zaśmiała się. - Nie wiesz jak wcześniej wyglądał, może mu ta przemiana na lepsze wyszła. - stwierdziła lustrując obrazek. - Dwie historie, a i tak praktycznie chodziło o to samo - o kobietę. - westchnęła. - Co miłość może zrobić z człowiekiem, tragedia.

[Marduk Draven]

Merith odkrył jakiś zapisek.

Bartzabel – demon, pan burz, patron rewolucji według wyznawców. Demon opatrzony czarnymi skrzydłami z piór. Do jego przyzwania potrzeba mocy pięciu nekromantów.

Marduk zabrał się za "Purpurowy płomień".
Nurgleum z kolei było zbiorem zapisków kilku czarodziejów. Opowiadało historię przyzwania jakiegoś demona, którego nie nazwano. Istota otchłani miała dać magom panowanie nad życiem i śmiercią. Ceną były jednak dusze. Okazało się jednak, że coś poszło nie tak podczas przywołania. Że jeden z nich, Samaël, zdradził pozostałych nekromantów i w kluczowym momencie zabił ich z pomocą swych pionków. Gdy demon został przyzwany, okazało się, że Samaël zastawił pułapkę w miejscu przywołania i wchłonął znaczną część mocy demony, od razu go przy tym wysyłając z powrotem do otchłani.

– Masz coś? – spytał Marduk. – Ja mam trochę informacji o jakimś magu, nekromancie. Miał być tak pogardliwy wobec życia, że zabijał wszystko i wszystkich co spotkał by tylko wskrzesić to swymi mrocznymi mocami.


Jeden z orków złapał Nawaara za ubranie i pociągnął do siebie. Śmierdziało mu z gęby.
– A co ci kurwa do niego? Znałeś go, czarnuchu? – warknął.
– A co nam szkodzi, Cosinnus? Najwyżej zdechnie – dodał drugi.
Cosinnus puścił Nawaara.
– Powinni być w mieście jutro, wieczorem w tej karczmie. A teraz zjeżdżaj.



Samir długo nie spotkał ani żywej duszy. Była noc, ciemna i dość chłodna. Ludzie raczej wtedy nie wychodzili. Nagle jednak spostrzegł samotną osobę. Kobietę, młodą. Szła w nieokreślonym kierunku, jakieś dwadzieścia metrów przed maurenem.

[Dragosani]

- Władca Burz. - Drago przeczytał tytuł. - Demonolodzy zawsze lubili szumne tytuły dla swoich dzieł. I dla samych demonów. Głupcy... - skomentował, jednak otworzył księgę i zaczął ją przeglądać.

[Patty]

- U mnie klasyka... Źli ludzie chcieli przyzwać demona, jeden oszukał pozostałych i zabił ich, a potem przy okazji wchłonął moc przywołanego demona, którego potem odesłał do otchłani. Szokujące, co nie? Ktoś kto brata się z demonami zdradza i morduje innych. Kto by pomyślał - ironizowała anielica, naśmiewając się delikatnie z tendencji adeptów mrocznych sztuk do wbijania innym noża w plecy.

[Samir]

Korzystając z wyuczonych zdolności kamuflażu i skradania Samir szedł cicho i spokojnie, korzystając z osłony zapewnianej przez cienie i załomy murów, nie dając nikomu, w tym swojej potencjalnej ofierze poznać, że ją tropi. Nie spuszczał oka z samotnej kobiety, powoli zmniejszając dystans do niej i obserwując co robi.

[Marduk Draven]

"Władca burz" nie miał zbyt wielu ciekawych informacji. Ale znalazła się jedna perełka. Jakaś wzmianka o "grobowcu dla serca strawionego żalem, rozpaczą i zawodem", który miał znajdować się "pośród fal słodkich, tam gdzie zagłada z nieba nie dotarła, w jeziorze czerwonym od minerału, co dla magii jest zabójczy".

– No kto by się spodziewał. Ale dziw, że to człowiek oszukał demona, a nie na odwrót. Jak się nazywał? – spytał anielicę.


Kobieta, za którą podążał Samir weszła w jeden z zaułków. Nie rozglądała się, widocznie nieświadoma zagrożenia.

[Nawaar]

Nie reagował nerwowo na poczynania orka, wiedział, że nie tędy droga. Natomiast na nie świeży oddech zielonoskórego, zareagował lekkim skrzywieniem twarzy oraz bezdechem. - Już idę. Powiedział, po czym dopił piwo, bo w końcu wydał na nie królewskie pieniądze. Dobrze się stało, iż trochę podrążył temat, bo w ten sposób będą mogli zrobić zasadzkę na maga i jego podopiecznych. Król jak i marszałek, oraz hetman powinni być zadowoleni z tego co udało się ciemnoskóremu dowiedzieć, bo lada moment mógł oberwać w pysk! Nawaar postanowił nie iść prosto do ratusza, wolał okrążyć trochę drogę, żeby ewentualnych szpiegów wyłapać  w końcu chciał dołączyć do valfdeńskich typów z pod ciemnej gwiazdy, więc coś tam wiedział, musiał umieć mimo, że mu trochę nie wyszło z testem, jednakże postanowił zerkać co jakiś czas czy nikt za nim nie łazi. Dłoń miał położoną na buteleczce z miksturą niewidzialności. Twierdził, że może mu się ona przydać gdy wróg może mieć przewagę liczebną.

[Samir]

Nie tracąc nie tak zbędnego mu przecież czasu mauren poprawił pas z nożami i wszedł w zaułek za kobietą, pilnując przy tym by zachować ciszę i co jakiś czas sprawdzając czy nikt go nie obserwuje. Ostatnie czego teraz potrzebował to rozgłos.

[Marduk Draven]

Nawaara nikogo nie śledził. Już był niewidzialny nocą. Dotarł bezpiecznie do ratusza, w którym też na razie nikogo nie było. Jadło i wino jednak zostało.


Samir spostrzegł, że o dziwo kobiety w zaułku nie było, nie było najmniejszego śladu. Jak się okazało, był on ślepym zaułkiem.

[Nawaar]

Mauren zastał pustą salę. Przyjemna cisza rozprzestrzeniała się po tym miejscu tak jak lubił! Teraz mógł na spokojnie zjeść, poczekać na innych, o ile wrócą cało i zdrowo. Informacje jakie posiadał powinny zaspokoić króla, także spisał się na medal, więc mógł rozgościć się jak w swoich pałacach za dawnych dobrych lat. Jadł, pił i spoglądał co jakiś czas na drzwi, oczekując reszty kompani w końcu życie go doceniło i oby inni również to zrobili.

[Merith]

- Ja znalazłem tylko to: "Bartzabel – demon, pan burz, patron rewolucji według wyznawców. Demon opatrzony czarnymi skrzydłami z piór. Do jego przyzwania potrzeba mocy pięciu nekromantów". Zacytował. Oddałby nerkę za archiwa rodowe Aragorna pod Crack de Tacticu. Oczywiście, pewnie nic o nekromancie by nie znalazł, ale miał pomysł co do spętania go do czasu gdy będą szukać serca. Tak w razie czego. No i był tam "Przewodnik po legendarnych i nieistniejących grobowcach Wielkiej Pustyni". Wyjątkowo głupia pozycja, pełna bajek.

[Kazmir MacBrewmann]

Popił, poruchał a smutny. Fakt, nie miał nastroju, Kaziowa armatka nie bardzo chciała wypalić, krasnolud nie mógł się skupić na "misji wagi państwojej". Gdy skończył a dziwka miała już wolne usta pochwycił mieszek z pieniędzmi, wydobył denara.
- Będzie twój jak mi powiesz czy ostatnio nikt nie werbuje ludzi do pracy, a ci nie wracają. Jestem... prywatnym detektywem, zaginął mąż mojego klienta.

[Zaidaan]

Emerick szybko zabrał blondyneczkę do najbliższego wolnego pokoju. Spędził tam z nią błogi czas, aż prawie zapomniał, że poszedł do burdelu z jakąś misją. Gdy dziewczyna już zbierała się do wyjścia, Bękart złapał ją za talię i przyciągnął do siebie by usiadła na jego kolanach.
- Słuchaj panienko.. - szepnął jej do ucha jednocześnie wyciągając z sakiewki podarowanego od króla denara, zacisnął dłoń z monetą w pięść i położył na dłoni kurtyzany. - Dam ci tę monetę, za drobną przysługę. Powiedz mi.. Ktoś niedawno zbierał ludzi do pracy, z której niekoniecznie wracali. Powiesz mi gdzie tego kogoś znaleźć?

[Dragosani]

- To ma sens - odparł wampir. - Skoro jest to uważane za patrona rewolucji, pasuje do naszego nieumarłego przyjaciela. On również pragnie wywołać rewolucję. Co prawda jego ostateczny cel jest w związku z tym ironiczny, no ale to juz kwestia osobistej interpretacji. Patrz tutaj. - Wskazał na znaleziony akapit. - "Grobowiec dla serca strawionego żalem, rozpaczą i zawodem". Czyżby trawiła go tragiczna przeszłość? Ale co ciekawsze leży on "pośród fal słodkich, tam gdzie zagłada z nieba nie dotarła, w jeziorze czerwonym od minerału, co dla magii jest zabójczy". Ewidentne odniesienie do czerwonej rudy. I terenów nie dotkniętych zniszczeniami po upadku asteroidy. Może nawet można to rozumieć jako obszar, który oparł się konsekwencji tego, inwazji demonów? I "pośród fal słodkich". Interpretacja dosłowna wskazuje na jezioro albo rzekę.

[Merith]

- Hmmm. Tylko Valfden i Torgon oparły się demonom. No i Doral. Czemu wszyscy autorzy tego typu tekstów piszą zagadkami? "jeziorze czerwonym od minerału, co dla magii jest zabójczy", interpretując to dosłownie to nie ma sensu. Bo wtedy grobowiec działałby źle, chyba. Może... to po prostu czerwone jezioro?

[Marduk Draven]

– Detektywem? Oooo – odparła Kazmirowi.– Obsługiwałam kiedyś takiego chyba murarza, co mówił, że ktoś mu oferował jakąś robotę, gdzieś na północy no i... zniknął. – dodała i wyciągnęła rączki po denara.


Tymczasowa dziewczyma Emericka złapała denara i oparła głowę o ramię byłego hetmana. Jej twarz wyrażała zamyślenie.
– Jakiś kapitan straży mi się skarżył, że mu połowa oddziału zginęła gdzieś na północy od miasta... – mruknęła.

[Egbert]

Przed opuszczeniem zamtuza Egbert zapłacił za niedawne przyjemności 50 grzywien, co według niego było uczciwą ceną, po czym razem z innymi skierował się do drzwi. Krótki spacer miastem i już po chwili najemnicy znaleźli się na powrót w ratuszu. Tam zaś już czekał na nich ten mauren, Nawaar. Egbert dosiadł się do stołu. Wyglądało na to, że prócz nich nikt jeszcze nie wrócił ze swoich poszukiwań. Można się tego było spodziewać. Mało było kompani potrafiących działać równie sprawnie jak Bękarty Rashera. Z początku rudobrody chciał zapytać afrovalfdeńczyka o efekty jego starań, ale ostatecznie uznał że lepiej poczekać aż wróci reszta. Wtedy będą mogli wymienić się opowieściami. 

320g-50g=270g