ÂŚpiew Duszy

[Olga]

-Nie bardzo rozumiem jakie to ma znaczenie. A skoro masz pewność, że nie ja ukradłam kwiat, bo byłam tutaj. A bycie w dwóch miejscach na raz jest niemożliwe. To czy mógłbyś mnie wypuścić?

[Funeris Venatio]

- Nie powiedziałem, że to Ty to ukradłaś. Zapytałem tylko, jaki był Twój udział w tym całym przedstawieniu. Ktoś chce mi pokazać, że da się do mnie wkraść niepostrzeżenie, wynieść coś i nie ponieść konsekwencji?

[Olga]

- Nie wiem, panie, kto i co chce ci pokazać. Ale miej pewność, że ja nie mam z tym nic wspólnego.
Dziewczyna była coraz bardziej zirytowana. Nie miała pojęcia czego oczekiwał od niej sprzedawca, ale przecież w tej chwili nie była niczemu winna. Nie zrobiła absolutnie nic i nie ma nic wspólnego z kradzieżą, w którą handlarz próbuje ją wmieszać.

[Funeris Venatio]

- Załóżmy więc, że to czysty przypadek - odpowiedział Artur, ponownie naciskając na przycisk. Wykonany z mosiądzu, przypominał twardo ociosaną sferę, a raczej jej połowę. Olga widziała go z miejsca, w którym stała, znajdował się na krawędzi bukowej lady. Skryty, niby nieważny, widać miał wielkie, ogromne znaczenie dla sprzedawcy i jego biznesu.
- Załóżmy, że nie masz z tym nic wspólnego - dodał jeszcze, gdy jego ochroniarz, Kleta, jak go Artur nazwał, gdy ten wszedł, pojawił się w pokoju. Drab wykonał nieco chaotyczne ruchy dłońmi, wodząc nimi znak nieskończoności w powietrzu, ewidentnie pokazując, że różnie można interpretować jego odkrycia. - Załóżmy, że naprawdę nic o tym nie wiesz - dodał, a dwa bolce podniosły się do góry. - Myślisz, że moglibyśmy sobie pomóc?

[Olga]

Słysząc szczęknięcie odblokowywanych drzwi dziewczyna odetchnęła w myślach.
- Nie jestem detektywem, tylko skromną zielarką, panie. Nie wiem w jaki sposób moglibyśmy sobie pomóc.
Dziewczyna zerknęła na drzwi. Wiedziała, że w każdym momencie Artur może zmienić zdanie i ponownie je zablokować, dlatego wolała jak najszybciej znaleźć się po drugiej stronie.

[Funeris Venatio]

- Jak wspomniałem wcześniej o pewnym jegomościu, zdawałaś się mieć mgliste pojęcie o jakiej postaci mówię. Pamiętasz?

[Olga]

Olga skinęła twierdząco głową.
-Pamiętam. Słucham więc.

[Funeris Venatio]

- A może to ja posłucham?

[Olga]

- Ja nie mam ci, panie nic więcej do powiedzenia. A jeśli ty również niczego więcej nie chcesz mi powiedzieć, to myślę, że nasze drogi powinny się właśnie rozejść. Nie masz mi do zaoferowania nic, co może mnie zainteresować, a ja nie jestem wstanie pomóc ci z twoim obecnym problemem.
Nie kryjąc irytacji dziewczyna odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku drzwi.

[Funeris Venatio]

Kobieta wyszła ze sklepu. Artur nie niepokoił jej, nie ruszył za nią, nie zamknął drzwi. Przyglądał się jednak uważnie Oldze, doprowadził ją wzrokiem do wyjścia. Wypowiadał jakieś słowa do ochroniarza sklepu, jednak młodą zielarka nie słyszała absolutnie jakie to słowa były.

[Olga]

Zirytowana Olga odetchnęła głośno wypadając na ulice.
Co za oszołom! Najpierw wypytuje mnie o kwiat, jakby był nie wiadomo jak cenny i trzymał go dla naprawdę szczególnego klienta, by za chwile mi powiedzieć, że kosztuje dwadzieścia grzywien. Potem nagle oskarża o udział w kradzieży i wypytuje o Abla, jakby święcie przekonany, że to on może być sprawdzą, żeby na koniec prosić o pomoc i znów zadawać jakieś głupie pytania...- dziewczyna mruczała pod nosem rozeźlona, oddalając się jak najszybciej od sklepu. Nie zwracała uwagi, w którą stronę podąża. Chciała znaleźć się jak najdalej sklepu i dziwacznego jegomościa o imieniu Artur.

[Funeris Venatio]

Olga ruszyła przed siebie, naprawdę podążając w pierwszym lepszym kierunku, nie patrząc zbytnio dokąd zmierza. Mijała wcale schludne uliczki, odżywające po zimie, wybuchające feerią barw. Każdy przystrajał swój dom, kram, warsztat, stosując tablice z różnego drewna czy metalu, używając przeróżnych barwników, wy wydobyć siebie ponad innych. Kobieta zniknęła w tłumie, który poniósł ją, a ona niosła się razem z nim. Nie zważała na odległość, ani na otaczającą ją rzeczywistość. Skręciła w jedną uliczkę, drugą. Poczuła wreszcie bardzo przyjemny, aromatyczny zapach, przywodzący na myśl leśne mateczniki. Był inny niż zakrzyczane i spocone ulice. Nie zdążyła się nad nim wiele zastanowić, gdy wpadła na kogoś. Niewielki jegomość, niziołek, akurat odwrócił się w drugą stronę, wpadł więc na równie nieuważną Olgę.
- Najmocniej, ja... - zaczął mówić, łapiąc się za głowę i zbierając z ziemi paczuszki od których pachniała przeróżnymi ziołami, jak się zdawało. Co chwila zerkał na kobietę, nie wiedząc, czy ją przepraszać, czy ratować pakuły przed zadeptaniem. Z całego tego wahania nie robił tak naprawdę nic z tych dwóch, skacząc w popłochu.

[Olga]

W pewnym momencie dziewczyna odbiła się od czegoś i spojrzała w dół. Zauważając niewysokiego jegomościa i rozsypane pakunki od razu pochyliła się i zaczęła pomagać mu je zbierać.
-Nie to ja przepraszam. Nie patrzyłam dokąd idę.
Zebrała kilka zawiniątek i ustawiła je niedaleko niziołka.

[Funeris Venatio]

Ten pozbierał je wszystkie, wrzucił na powrót do torby i wyprostował się. Dodało mu to kilka centymetrów, ale nadal nie starczało, by dorównać ludzkiej kobiecie. Chciał chyba wyciągnąć rękę w jakimś geście, Olga nie zdążyła się przekonać jakim, gdyż niziołek zatoczył się lekko, chwycił za głowę i dał niepewny krok w tył. Wydawało się, jakby pociemniało mu przed oczami.

[Olga]

Olga zaraz złapała niziołka i potrzymała go.
-Wszystko w porządku? - spogląda zaniepokojona na niewielkiego jegomościa. Na początku myślała, że wpadła na młodego chłopca, jednak po chwili uświadomiła sobie, że spogląda na niziołka. Nie miała przyjemności widzieć ich zbyt wielu, w swoim życiu, i nie potrafiła sobie przypomnieć czy z jakimś kiedykolwiek rozmawiała. Jednak uznałaby je za przyjacielskie istoty.

[Funeris Venatio]

- Proszę wybaczyć, panienko, ja, tak... - oparł się o ławkę, która stała niedaleko i pozwolił sobie usiąść. Doczekał krótki moment, odetchnął głębiej dwa razy i potrząsnął głową. Zdawało się, że wraca mu jasność umysłu.
- Chyba już mi lepiej, dziękuję, tak, dziękuję... - Niziołek chciał wstać, nie przeszkadzać więcej kobiecie, ale znowu zakręciło mu się w głowie.
- Ma panienka może trochę wody przy sobie?

//Jakbyś chciała, to obok stoi handlarka z kaną wody, sprzedaje 1 grzywnę za sporawy kubek, przy czym kubek do zwrotu.

[Olga]

Dziewczyna pokręciła przecząco głową. Po chwili jednak zauważyła handlarkę.
- Zaraz wrócę. Proszę poczekać.
Olga podeszła do handlarki i zakupiła u niej kubek wody, który pośpiesznie zaniosła niziołkowi.
-Proszę. Już mam.

145-1=144

[Funeris Venatio]

Niziołek przyjął kubek, potrzymał go chwilę w dłoni, ale wreszcie napił się. Spokojnie, miarowo, czując orzeźwiającą świeżość zimnej wody. Odetchnął głębiej kilkukrotnie, złapał się znowu za głowę i pomasował po skroniach. Podziękował serdecznie za kubek wody, oddał go kobiecie, uśmiechnął się miło i bardzo szczerze. To dobry niziołek był.
- Przepraszam, że tak zajmuję panience czas. Całe to zajście było dość niefortunne - powiedział, składając dłonie jak do modlitwy, wyraźnie przepraszając. - Zwą mnie Butch, sługa pana Venatio. Miałem w głowie kilka problemów z ogrodem, nie patrzyłem gdzie podążam...

[Olga]

-Nie przepraszaj. To ja wpadłam na ciebie. Już lepiej? - Dziewczyna odwzajemniła uśmiech.
- Ja jestem Olga.

[Funeris Venatio]

- Miło poznać, pani Olgu. Tak swoją drogą, jest pani stąd? Zna pani miasto i istoty w nim żyjące? Lord Funeris szuka ogrodnika z małym zmysłem artysty. Jakiejś zielarki może ze znajomością roślin i zmysłem przestrzennym. Znaczy... "szuka" - dodał po chwili, udając palcami, że wstawia coś w cudzysłów. - Nie ma go na wyspie aktualnie, ale już wcześniej chciał parę rzeczy poprawić. Teraz przyszła wiosna i chyba czas się za to zabrać na poważnie.