Przywracanie porządku I - Ekkerund

[Torstein Lothbrok]

Nazwa wyprawy: Przywracanie porządku I - Ekkerund
Prowadzący: Domenik aep Zirgin
Wymagania: Brak
Uczestnicy: Torstein Wilczy Skowyt, Kermos

-Powoli, ale w końcu odbuduje się chwałę Ekkerund. Wampiry albo won, albo rozstrzelać. A do rady sam też winieneś kandydować.- odrzekł wiking idąc obok krasnoluda. Czuć było gniew buzujący w Domeniku.-Tak po za tematem, Tyrr przeżył?- zapytał. Wszak Tyrr także był dobrym kandydatem do rady. Tak mu się przynajmniej wydawało.

[Domenik aep Zirgin]

- Nie, zginęli wszyscy członkowie starej władzy. Po za... nie chcę sobie robić nadziei, ale podobno córki Aggromora nie było w mieście.

//Kermosa dopisz

[Torstein Lothbrok]

Do krasnoluda i człowieka dołączył turdnaszan. Rasa młoda, rzadko spotykana, zwłaszcza w Ekkerund, nie - wolnym mieście tych pierwszych. ÂŻabka mogła się przydać, zwłaszcza z tym łukiem, mimo iż Torstein wolał kusze, z powodu ich mocy. Zdolnośc przebicia płytowego pancerza, niczym masła była tym, co sprawiało, że wiking faworyzował kuszę nad łuki. Ta równość wobec śmierci. Najbardziej jednak, Wilczy Skowyt lubiał wojaczkę na miecz, czy topór, napierdalanie się.
-Cześć... żabko?- powitał Kermosa. ÂŚciągnął rękawicę i wyciągnął swoją prawicę  ku Turdnaszanowi.-Jestem Torstein Wilczy Skowyt. A ty? Wracając do naszego tematu, Domenik...- przerwał i zebrał myśli.-Wiadomo, czy ta córka wróciła?- ukrył swe zdziwienie na temat istnienia żeńskich osobników krasnoludzkiego gatunku.

[Kermos z Baźin]

Kermos z kolei stawiał na lekkie zbroje i poręcznie, krótkie bronie. Wolał być szybszy niż silniejszy. Takie zderzenie dwóch stylów walki może nieźle zaowocować. Zacisnął zęby, kiedy wiking się do niego odezwał po raz pierwszy, ale wyciągnął dłoń na powitanie.
-Kermos. I jakbyś się mógł tak do mnie zwracać.
Nie przepadał za drwinami z jego razy. Pomimo uspokajających medytacji wśród drzew, to nadal było jego czułym punktem wyzwalającym całą nienawiść. Nie był zorientowany w polityce, więc nie wtrącał się w rozmowę. Był tu aby pomóc poszkodowanym a nie bawić się w obsadzanie ludzi na szczycie.

[Torstein Lothbrok]

-Zaufaj mi - bedę. Na mój Grabarz, przysięgam, będę.- powiedział, zabierając dłoń, którą poklepał po rękojeści swój miecz  z czarnej rudy. Miecz który był jedyną rzeczą, pozostałą mu po jego dowódcy i przyjacielu, Melkiorze. Poklepał z uznaniem, nutą nostalgii. Włożył rękawicę z powrotem na rękę.
Rozglądał się trochę, by popatrzeć na ruiny pięknego kiedyś miasta. Gdyby Torstein miał nie być człowiekiem, na pewno byłby dwarfem. Krasnoludy zawsze były mu bliskie, był do nich podobny.
Wyrwał się z nostalgii, skupił na chwili obecnej. Wyczekiwał odpowiedzi krasnoluda, a czekając, rzucił zdaniem, by przerwać ciszę.
-Czemu miasto już nie jest wolne? Valfden nic nie zrobiło dla niego. Napierdalaliśmy się na wodzie i na moście. Tyle. Uratowali was Ci dziwni przybysze z mgły...

[Domenik aep Zirgin]

- Tak zdecydował ten wasz sról. Nie wiem czy Kristin wróciła, na razie musimy dotrzeć do Thor Tharim, ściągnąć tu NASZE wojsko i opanować sytuację. Potem... wybierzemy sobie swoje własne władze.

[Kermos z Baźin]

-Nie znam się na polityce, ale czy nie lepiej byłoby osiągnąć z królem jakiś kompromis?

[Domenik aep Zirgin]

- Owszem. Utrzymanie status quo. Odparł, poprawił sobie muszkiet przewieszony przez plecy. Ruszyli zniszczoną i pustą starówką ku dawnej bramie miasta.

[Torstein Lothbrok]

Torstein jeszcze raz rozejrzał się po ruinach. Chociaż trupy zostały sprzątnięte... w miarę. Nie cuchnęło dzięki temu. Aż trudno było mu sobie wyobrazić, iż było to kiedyś tak znamienite, wolne, bogate, wielkie, piękne miasto. Teraz? Teraz było cieniem własnego siebie, trzeba było temu zaradzić, nawet jeśli miałoby to zaszkodzić jakkolwiek koronie. Torstein czuł to, dlatego też tutaj był.
-Myślę, że gdy pokarzecie, to, że się podnieśliście z kolan, ustanowicie władze, wznowicie handel bronią palną, Król może pozwolić się wam uniezależnić.- powiedział wiking.
Weszli na starówke, albo raczej jej resztki i ruiny. Aż żal serce ściskał. Szkoda było na to patrzeć. Niestety zło ma to do siebie, że przyciąga, toteż wiking nie mógł oderwać oczu od ruin starówki. Teraz, przypomniał sobie, że idą ku dawnej bramie miasta.
-Tak z czystej ciekawości: ile krasnoludów tu żyło, przed wiadomo czym?- zapytał.

[Domenik aep Zirgin]

- Jakieś 30 tysięcy.

[Torstein Lothbrok]

Torstein aż się na moment zatrzymał i złapał za głowę. Musiał to ogarnąć, co nie było łatwe. Z 30 tysięcy zostało 6. W Ekkerund żyło kiedyś 6 razy więcej, niż teraz. To obrzydliwe, co wampiry i demony zrobiły. Ludobójstwo, rzeźnia, ubojnia! Niech ich kurwa palą w jeziorze ognia, przez wieczność! Wiking po chwili wznowił chód i szybko nadrobił przerwę między krasnoludem i turdnaszanem.
-Ludobójstwo. Wiesz?- zapytał. Zebrał myśli, w potężne słowa.-Ja bym wyrżnął te wampiry, które zostały. Albo część, niech się czują jak wy...- dodał, z trudem nie mówiąc ostrzej i wulgarniej. Głośno zacisnął pięść. I szedł dalej, patrząc na cień dawnego Ekkerund. Z żalem i bólem, choć nie był krasnoludem.

[Domenik aep Zirgin]

- Wtedy będziemy jak one. Nie zmienimy się w zwierzęta.

[Torstein Lothbrok]

-W sumie... w sumie to racja.- odrzekł odrywając się od patrzenia po zgliszczach wolnego miasta. Wiking chwilę milczał. Składał słowa, delikatnie, niczym wiersz, by przypadkiem nie obrazić Domenika.
-A jacyś bandyci, rabusie, którzy korzystają z chaosu? Są tu?- zapytał.
Potem zaś obejrzał się na Kermosa, głównie jego ekwipunek. Na łuk refleksyjny, który był zgoła inny od tradycyjnych, bardziej powyginany, krótszy. Kołczan ze strzałami, które wyglądały na żelazne. I proca, dość śmieszna broń, ale co kto woli. Miał też jakieś małe noże, nie wydawało się wikingowi, by były użyteczne w walce w zwarcie, po cichu miał nadzieję, że będzie miał okazję się przekonać. Na razie szedł.

[Domenik aep Zirgin]

- Są, resztka Hufca' strzeże Banku, Pałacu i Hangarów. Spłonęła biblioteka, wiele tajemnic i projektów przepadło.

[Kermos z Baźin]

Kermos nie był zadowolony z tego, co usłyszał. Wampiry zniszczył niemal cały dorobek ludu Ekkerund. Jednak popierał Domenicka, że nie można zrobić z nimi tego samego. Nienawiść rodzi nienawiść, a kiedy wskoczy się na to błędne koło nie będzie już ukojenia. Wtedy żadna zemsta nie pomoże.
-Szkoda wszystkiego, co straciliście.
Krótko podsumował wypowiedzi krasnoluda. Nie był najlepszy w wyrażaniu uczuć. I jeszcze od jakiegoś czasu czuł na sobie wzrok towarzysza. Jak widać tamten chciał dobrze się dowiedzieć z kim pracuje. Turdnaszan jakoś specjalnie o to nie dbał.

[Torstein Lothbrok]

-Im więcej zrobicie bez pomocy korony, tym lepiej.- powiedział wiking.
Porzucił badanie ekwipunku Kermosa, na rzecz zastanawiania się, ile czasu, pracy oraz pieniędzy pochłonie naprawa wszystkich szkód. Wiedział jedynie, że ogrom.
Oczywiście, śmierci tych wszystkich krasnoludów pieniądze nie odwrócą. Można jedynie ich pamiętać. Nawet nie tyle można, co trzeba.

[Domenik aep Zirgin]

- Mamy najistotniejszą rzecz. Pieniądze, Bank i Skarbiec zostały nienaruszone. Ba! Sam zastępca prezesa miał problem z otwarciem zabezpieczeń. Damy radę, po to idziemy po chopaków z Hufca. Opuściliśmy miasto.

[Torstein Lothbrok]

Przynajmniej jedno było pocieszające. Właśnie moc krasnoludzkiego kapitału, do tego nietkniętego. Wielki to był fart.
-Ha! No tak, prócz broni palnej, kowalstwa i bimbru, jesteście znani z banków. Na krasnoludzkich zabezpieczeniach, nawet krasnoludy się łamią.
Ciekawiło go, jak dużym kapitałem dysponują krasnoludy. Czy starczy im? Ciekawość ta nie dawała mu spokoju, więc spytał.
-Mogę spytać, jak duży jest wasz kapitał? Starczy na odbudowę?

[Domenik aep Zirgin]

- Hmm, widzisz tę górę? - wskazał masyw górski za wami - To jest nasz kapitał, obróć ją "do góry nogami" i będziesz miał poetycki obraz tego co jest w skarbcach.

[Kermos z Baźin]

Kermos zagwizdał z podziwem słysząc porównanie Domenicka. Jednak stereotypy o krasnoludach nie były tak przesadzone, jak się turdnaszanowi wydawało.
-Więc kapitał jest, ręce do pracy zaraz sprowadzimy. Pozostały jeszcze sprawy urzędowe. Uzyskanie statusu wolnego miasta i takie tam.