Test kruka #24

[Kermos z Baźin]

Nazwa wyprawy: Test kruka #24
Prowadzący wyprawę: Anette Du'Monteau
Wymagania do uczestnictwa w wyprawie: Logiczne myślenie, chęć dołączenia
Uczestnicy wyprawy: Kermos
Kermos przytaknął i odprowadził wzrokiem pobratymca. Gdy już zostali sami zadał pytanie.
-Więc zostaje mi dzielnica obywatelska. Powiedz mi tylko gdzie jest ta ulica, gdzie jest ten dom. Gdzie jest ten człowiek co... Mam go odnaleźć.

[Anette Du'Monteau]

-W dzielnicy obywatelskiej znajdziesz niewielki park. Ludzie tam często chodzą na przechadzki. Tam będziesz musiał znaleźć odpowiedniego człowieka. To czy go znajdziesz potraktuj jako wstęp do dalszej drogi. - uśmiechnęła się kobieta.

[Kermos z Baźin]

Turdnaszan nie odwzajemnił uśmiechu. Zwyczajnie odwrócił się i wyszedł z zaułka. Nie założył kaptura, by nie wzbudzać czyiś podejrzeń. Swe kroki skierował z rynku do dzielnicy obywatelskiej. Nie zapuszczał się w tamte okolice. Tym bardziej nie wiedział gdzie jest park. Zazwyczaj unikał skupisk ludzi. Teraz właśnie się tam kierował. Aby trafić szedł tam, gdzie zmierza większość napotkanych mu osób. Niektórzy uważają takie parki za dobre miejsce do spędzenia czasu z rodziną. Dlatego najchętniej szedł za rodzinami.

[Anette Du'Monteau]

Owe rodziny nieco dziwnie spoglądały w stronę żaboluda idącego za nimi. Jedni byli nawet skłonni wezwać straż miejską, lecz chyba zrezygnowali z tego pomysłu w miarę jak się oddaliłeś. W parku dzielnicy obywatelskiej było sporo ludzi. Pogoda dopisywała, więc każdy chciał z niej jakoś skorzystać. Były dzieci bawiące się na trawie, dorośli rozmawiający na różne tematy, sprzedawcy próbujący opchnąć towary którymi były głównie różne słodkości dla najmniejszych. Był nawet pan w szacie, który zajął miejsce na ławce i dokarmiał okoliczne ptactwo rzucając okruszki chleba.

[Kermos z Baźin]

A Kermos nie lubił takich spojrzeń. Całe życie czuł nie na sobie i za każdym razem doprowadzało go to do szaleństwa. Jednak opanował się i powstrzymał przed zalaniem całej okolicy falą mroźnego powietrza, które zamieniłoby te upierdliwe rodziny w lodowe posągi. Jednak jeszcze gorsze były wrzaski bachorów biegających w kółko bez celu. Kermos zatęsknił za spokojem w wieży Mrocznego Paktu. Jednak było tam też nudno. A dreszczyk emocji pomaga wyrwać się z rutyny. Dlatego zaczyna robić rzeczy, których nigdy nie robi. Wśród nich jest też zaczynanie rozmowy z nieznajomymi.
-Witam. ÂŁadna pogoda, prawda?
Powiedział do mężczyzny dokarmiającego ptactwo. Poprawił szatę i usiadł obok niego na ławce.

[Anette Du'Monteau]

-Tak. Dobra żeby trochę odpocząć i dokarmić te biedactwa. Każdy dba tylko o siebie i zapomina się o innych. A najbardziej cierpią ci pierzaści przyjaciele. Ludzie nawet nazywają je latającymi szczurami, zapominając że one widzą więcej niż oni sami. To przykre... - mówił człowiek

[Kermos z Baźin]

-Masz rację. Ludzie potrafią być okrutni dla innych. Sam tego doświadczyłem.
Wyciągnął dłoń przed siebie i telekinetycznym uściskiem złapał jednego z gołębi. Starał się mocno go trzymać, aby nie zaczął się wierzgać. Siedząc na ławce nachylił się i dotknął dłonią ziemi. Za pomocą siły umysłu przesunął schwytanego gołębia na swoją dłoń i wrócił do normalnej pozycji z ptaszkiem na ręce.
-Ciekawe, co taki gołąb może wiedzieć.
Rzekł nie rezygnując z telekinetycznego uścisku.

[Anette Du'Monteau]

-Na pewno wie, że go boli. Ból to jedno z tych uczuć którego się nie zapomina. Zwłaszcza tym, którzy go wywołują. Puść go nim tacy którzy o nie dbają zrobią ci krzywdę. A wiem, że ich nie brakuje. Tylko kryją się po lasach czy górach.

[Kermos z Baźin]

-O ile mi wiadomo tu nie ma lasów czy gór z których wylatują strzały.
Przestał wytężać swój umysł i zwolnił magiczny uścisk, który trzymał gołębia. Ten gdy już nie czuł oddziaływania telekinezy na sobie rozwinął skrzydła i odleciał. Kermos opuścił dłoń.
-Ból fizyczny zawsze odchodzi. Gorzej z psychicznym.

[Anette Du'Monteau]

-To tylko taka przenośnia. A podobno magowie są inteligentni... - skomentował. -Jeśli się o nim myśli. Są tacy, którzy żyją za szybko by się nim przejmować. Dla nich ból nie istnieje. Dla nich istnieje tylko drogą, którą idą.

[Kermos z Baźin]

-A co, jeśli cały czas szukam drogi którą mógłbym podążać?

[Anette Du'Monteau]

-Może kiedyś ją znajdziesz, tak jak ja znalazłem dla siebie. Ale to zależy wyłącznie od ciebie.

[Kermos z Baźin]

-Jestem tylko turdnaszanem, który chce pozostać w cieniu i robić co mu się podoba.

[Anette Du'Monteau]

-Cień to nie miejsce dla każdego. Niektórzy błądzą w nim po omacku przez długi czas. Inni zaś natrafiają na przeszkody. ÂŁatwo też z niego nie wyjść. Nie masz pojęcia co cię w nim otacza i dotyka.

[Kermos z Baźin]

-Uwierz mi, że odnajdę się w nim. Niczym kruk.

[Anette Du'Monteau]

-Kruki to sprytne ptaki. Potrafią czekać cierpliwie przez długi czas. Dokładnie się wszystkiemu przypatrują i rzadko robią coś bez namysłu. Czemu sądzisz że jesteś podobny do kruka?

[Kermos z Baźin]

-Nigdzie mi się nie spieszy. Nie obchodzi mnie los innych. Nie lubię być w centrum uwagi. I jestem uważany za szkodnika.

[Kermos z Baźin]

Kermosa zaczęło poważnie irytować bezsensowne gadanie mężczyzny. Raz o gołębiach, raz o krukach. Raczej nie był z tych normalnych. A czas w jakim zbierał myśli był niemal równy wykluwaniu się małego gołębia z kruczego jaja. Nawet sam turdnaszan zaczął mieć dziwne myśli. Postanowił uruchomić część umysłu, która jeszcze nie szwankowała i użyć telekinezy. Mężczyzna od gołębi, kruków czy co tam jeszcze latało pod chmurami poczuł ucisk na swojej szyi. Bardzo mocny ucisk. Taki, który uniemożliwiał oddychanie, czy przepływ krwi do mózgu. Niedoszkolony mag wzmacniał go na tyle, na ile mógł.

[Anette Du'Monteau]

Lekki podmuch wiatru zawiał w wasza stronę. Wokół szyi turdnaszana owinęła się smukła dłoń, delikatnie niczym babie lato. Byłby to przyjemny dotyk gdyby nie fakt, że towarzyszył mu zimny i obcy dotyk stali. Pod gardłem nieostrożnego maga znalazł się nóż. W tym momencie dotykał lekko krtani dając znać o swej zgubnej ostrości. Niestety postać go trzymająca nie była możliwa do dojrzenia dla Kermosa. Przez usta nieznajomego przebiegł uśmiech.

[Kermos z Baźin]

Metal, który dotknął jego szyi dał mu do zrozumienia, że koleś od gołębi nie jest tylko kolesiem od gołębi. Zwykłemu, szaremu człowiekowi nikt nie przyszedłby z pomocą w postaci noża na gardle potencjalnego napastnika. Kermos chcąc zachować swoje życie postanowił ustąpić. Mężczyzna w szacie ponownie mógł swobodnie oddychać. Turdnaszan nie zmienił położenia swojego ciała. Nie wykonał żadnego fizycznego ruchu. Czekał na rozwój wydarzeń.