Test kruka #17

[Malavon]

Byłem nieco zaskoczony słowami elfki, lecz nie dałem się zbić z tropu. Od razu pochwyciłem słowa o zadaniu i złapałem się ich przysłowiowymi rękami i zębami.
-Zadanie mówisz? Chyba wszystko będzie lepsze od noszenia kwiatów. Ja rozumiem, że uczucia i te sprawy, no ale bez przesady.

[Anette Du'Monteau]

-Nie wiem czy słyszałeś, ale na bagnach nieopodal Atusel dzieją się niepokojące rzeczy. Podobnie zaczyna się dziać w pobliżu lasów na północ od Efehidon. - mówiła. -Wierzę jednak, że jest istota która jest w stanie nam pomóc zrozumieć co się dzieje w tamtejszych rejonach. Niestety próby nawiązania współpracy z tą istotą okazały się katastrofą. - opowiadała elfka. -Ukrywa się wśród drzew na peryferiach tamtego lasu. Nazywają je Polanami Wyroczni. Większość która się z nim spotkała czy to w drodze dyplomacji czy siły, doznała marnego końca. Może spryt i skrywanie się jest rozwiązaniem. Dowiedz się co Rethir - bo tak się własnie nazywa - trzyma w swej kryjówce  i wróć tutaj.

[Malavon]

Słuchałem dokładnie co ma do powiedzenia elfka. Rzeczy wydawały się przybierać dość nieprzyjemny obrót. Czy na prawdę już nie mogę żyć jak normalny elf? Po wysłuchaniu przytaknąłem kobiecie.
-Postaram się tym zająć. No i załatwić wszystko w miarę sprawne. jakbym nie wrócił to znaczy że uciekłem albo to coś spożywa kolacje ze mnie. Na koniec wykonałem niedbały ukłon w stronę elfki. -Pani... - kończąc tymi słowami opuściłem domostwo.

[Anette Du'Monteau]

Dom opuściłeś tą samą drogą, którą przyszedłeś. Zresztą kto miałby cię zatrzymywać? W mieście ogółem panował umiarkowany ruch. Nie było za wielu ludzi ale także nie za mało. Złoty środek można by powiedzieć. Miasto jednak nie było miejscem docelowym twojej podróży.

[Malavon]

Chciałem jak najprędzej wydostać się z miasta. Kontakt z ludźmi i innymi osobami często okazywały się niezbyt owocne dla mnie. Starałem się zbytnio nie zwracać na siebie uwagi i przemykać mniej uczęszczanymi ulicami. W końcu już jakiś czas przebywałem na wyspie to i zaobserwowałem nieco.

[Anette Du'Monteau]

Udało ci się opuścić miasto w szybkim tempie. W dodatku raczej nikt nie zwrócił na ciebie uwagii. Teraz zaten została droga dalej w wyznaczonym przez elfkę kierunku.

[Isentor]

//Minęły trzy miesiące od startu i ponad pół miesiąca od ostatniej aktywności. Skontaktuj się z graczem i umówcie się na jakiś termin lub zakończ wyprawę.

[Malavon]

Cóż za niedolą było życie bez konia. ÂŻałowałem, że nie posiadałem żadnego wierzchowca na stanie, a w dodatku moje umiejętności w tej dziedzinie raczej nie należały do wybitnych. Jednak z nowym celem brnąłem w wyznaczonym kierunku. Bo czy coś innego mogłem zrobić w tej sytuacji? Mogłem rzecz jasna uciec, ale w końcu nie o to chodzi.

[Anette Du'Monteau]

Trochę czasu minęło nim zauważyłeś większą ilość drzew, a później nawet las. Dzięki temu przynajmniej wiedziałeś że faktycznie zmierzasz w dobrym kierunku. Jedynym minusem było to, że nie dostrzegłeś żadnej widocznej ścieżki co mogło oznaczać że akurat ta część lasów i polan nie jest zbyt często odwiedzana, a co za tym idzie można spotkać różne niespodzianki.

[Malavon]

Jako elf nie powinienem mieć obaw przed wchodzeniem w gęste zarośla, które niektórzy nazywają lasem. Rozejrzałem się chwilę po okolicy, a potem bezwiednie wzruszyłem ramionami i wszedłem w głąb drzew. Starałem się wychwytywać ważniejsze dźwięki i być ostrożnym ponad miarę.

[Anette Du'Monteau]

Twój wzrok czy słuch nie wychwycił nic podejrzanego. Ot zwyczajny las. Na szczęście nie był tak zarośnięty jakby mogło się wydawać, więc mogłeś dość swobodnie się po nim przemieszczać. Inna rzecz, że jesteś elfem i czułeś się tutaj jak ryba w wodzie.

[Malavon]

Niczym niezaniepokojony przemierzałem leśne ostępy. Szukałem jakiś śladów bytności dziwnych stworów czy czegokolwiek co mogłoby mi mówić o wspomnianym przez elfkę "monstrum". Skoro wykończyło już tylu ludzi musiało być na prawdę sprytne...albo tamci byli naprawdę głupi.

[Anette Du'Monteau]

Twoje oko z daleka dostrzegło dziwny błysk światła lub czegoś podobnego. Ciężko było stwierdzić co mogło teraz być jego źródłem

[Malavon]

Zacząłem baczniej przyglądać się przestrzeni przed sobą. Nie miałem zamiaru dać się napaść jakiemuś monstrum w lesie i pozwolić zabić. Wytężałem swoje zmysły jak tylko się dało.

[Anette Du'Monteau]

Wtedy go zobaczyłeś. Był wyjątkowo wysoki, a jego twarz i większa część ciała porośnięta szczeciną. Z głowy sterczała mu para długich rogów. Jego dłonie były zakończone sporymi pazurami, których ostrość zapewne nie podlegała dyskusji. Zauważyłeś też że na pasie nosi łańcuch płytek czy talizmanów. Miał do niego podwieszona torbę. Przyglądając się torbie nie mógł ci umknąć fakt poruszającego się ciągle ogona. Pierwszy raz widziałeś takiego stwora i nie wiedziałeś czym może być.

[Malavon]

Czyli to jest Rethir. Czymkolwiek on jest. W każdym razie nie wygląda na przyjaznego. Jeśli inni chcieli rozmawiać z tym czymś to nie byłem zdziwiony że polegli. Istota ewidentnie nie należała do przyjemnych dla oka i zapewne ciała. Mogłem więc postąpić dwojako. Przyprzeć do muru - o ile to w ogóle możliwe - i wyciągnąć z niego informację albo spróbować przechwycić jego torbę. Myślałem chwilę, który plan okazał by się lepszy.

[Anette Du'Monteau]

Czasu na namysł nie miałeś za wiele bowiem zauważyłeś, że Rethir zaczyna węszyć coś w powietrzu. Chrząknął niezadowolony i przeszedł kawałek polany na której się znajdował. Wokół niego był pierścień drzew i krzaków. Byłeś właśnie za nim, więc póki co nie mógł cię dostrzec. Jednak wyczucie zapachu to co innego.

[Malavon]

Tak! To będzie odpowiednie. Już wiedziałem jak podejść Rethira. Powoli odsunąłem się od krzaków i sięgnąłem dłonią po grudkę ziemi. Spojrzałem na nią i powoli zacząłem uwalniać swoją energię. Skierowałem jej przepływ właśnie na ową grudkę. Następnie siła woli, pamięcią i mocą zacząłem kształtować humanoidalny kształt. Wraz z upływem czasu pojawiał się potężny korpus, długie i ciężkie ramiona, krótkie ale szerokie stopy i nogi, no i w końcu szeroka i dziwnie spłaszczona twarz. Kiedy dzieło było gotowe, spojrzałem na golema i uśmiechnąłem się. Przywołaniec poruszył swoimi sękatymi palcami.
-Idź. Walcz. - poleciłem mu w prostych słowach. Wsparty tymi słowami oraz moją wolą ruszył.

[Anette Du'Monteau]

Golem nie był zbyt subtelny w ataku. Jego spora postać przedarła się przez cześć leśnego kręgu otaczającego polanę. Gdy tylko zobaczył Rethira, rzucił się na niego z swoimi łapskami. Rethir nieco zaskoczony uniknął pierwszego ataku. Widać było że jest szybki. Sam również wyprowadził cios zahaczając pazurami o gliniane cielsko i tworząc na nim bruzdy.

[Malavon]

Obrażenia golema nie wydawały się tak straszne. Poleciłem mu dalej atakować Rethira i nie przestawać w swoich wysiłkach. Zebrałem swoją dostępną energię przyglądając się walce. Nigdy nie wiadomo czy stwór nagle nie zwróci uwagę na moją obecność.