I Krucjata Archonta II - Zamek Tysiąca Wież

[Progan]

Niezrozumienie misji Progana przez członków wyprawy, rzecz jasna, dla Progana nie było wiadome. Jednakże wszak nie chodziło tutaj o wypełnienie woli bogów lecz zwykłej prostej kalkulacji. Nie my wampiry, to wampiry nas. Plaga dzikich wampirów była zagrożeniem, z którego każdy zdawał sobie sprawę, jednakże nikt się tym nie zajął. Zajął się tym Progan. Czemu? zapytałby ktoś z pospołu. Bo Progan, który został mianowany Archontem miał opiekować się prostym ludem. Ludem, który nie umie walczyć ani władać mocami żywiołów. Ludem, który patrzył na Progana z niepokojem o jutro. Jutro, które mogło nadejść za rok, dwa, albo za miesiąc. Sprawa dzikich wampirów, które nie miały w sobie żadnego honoru, musiała zostać rozwiązana. To proste. Jeśli coś zagraża ludziom, ich życiu, zdrowiu czy spokojowi, trzeba było przedsięwziąć środki zapobiegawcze. Progan był realistą. Domyślał się, że żaden z bogów nie zejdzie na ziemie tylko po to, by odwalić za ludzi czarną robotę. Jednakże nie zmieniało to faktu, że bogowie mogli z lubością przyglądać się staraniom całej kompanii i wspierać ich. Dlatego to Progan miast leżeć w świątyni i wznosić modły o pogrom wampirów, sam taki pogrom zorganizował. Jednakże ludzką rzeczą jest narzekanie. Nawet na nazwę i klimatyczną otoczkę organizowanego przez głównego kapłana Valfden pogromu.

[Gunses]

Gunses nie dziwił się na nazwę misji. Organizowana była ona przez osobę duchowną. Dziwiłby się, gdyby prowadzona była pod sztandarem "Na pohybel skurwysynom: chuj w dupę i kotwica w plecy wampirom". Domyślał się, że dla większości dość płytko myślącego społeczeństwa taka nazwa sprawiła by im uciechę. Cieszył się jednakże, że wyprawa idzie pod sztandarem krucjaty. Było to poważne.

[Dragosani]

Poważne może i było. Jednak narzekanie na rozmyślania co niektórych (które nie nastąpiło, wszak duchowny nie czytał w myślach) byłoby hipokryzją. Wszak nie wszyscy byli osobami religijnymi, więc z dnia na dzień nie zmienią swoich przekonań, tylko po to, aby przypodobać się komuś, kto potrafiłby czytać ich myśli. Niektórzy uczestniczyli w tej wyprawie dla obrony ludu przed wampirami, inni z pobudek religijnych, inni dla pieniędzy, a jeszcze inni aby powspominać dawne czasy. Każdy był inny i miał prawo do tego, aby wyrażać wątpliwości co do słuszności akurat takiej formy wyprawy. I nie musiał być przez to osobą płytko myślącą. Oczywiście takie rozmyślania nikomu nawet nie przyszły do głowy. Wszak nikt nikomu nie czytał w myślach. Grupa docierała powoli do portu, więc zapewne już za kilka chwil wszyscy wejdą na pokład statku. I popłyną w dal. I to nawet siną, taką szarawą lekko. Wszak pora roku do zbyt kolorowych i wesołych nie należała.

[Nawaar]

Dhampir jak, już wcześniej wspominał obrządki religijne go nie interesowały. Wszyscy bogowie, którzy go wyklęli także. Nie widział modlić się do kogoś, czegoś, którzy odwrócili się do niego plecami, tylko dlatego że taki się urodził. Nikt wówczas nie mógł wiedzieć, co sobie myślał podczas nabożeństwa. Silvaster poszedł tam, tylko i wyłącznie dlatego, żeby dowiedzieć się jaki jest plan i, kto ma nimi dowodzić na lądzie. Inne natomiast sprawy go nie interesowały, no poza wybicie stada popieprzonych wampirów, które już dawno zagrażały życiu ludzi na pobliskich ich terenach. Do archonta nic nie miał, ale Gunses wydawał mu się za miętki w postępowaniu, bo już dawno mu dhampir mówił, żeby je wybić nim fala zejdzie z gór. ÂŻałował teraz, że nie rozmawiał z Proganem. Niby człowiek, a ma większe jaja od władcy wampirów. Ten świat zadziwiał go, co raz bardziej.

[Progan]

Progan dotarł do okrętu. Wszedł i przywitał się z marynarzami. Znał ich, bowiem spędzili na deskach pokładu nie jeden rejs. Polecił pomocnikom złożenie uzyskanych mikstur do skrzyni, po czym podziękował im za pracę. Odwrócił się i oparł się dłońmi o barierkę. Ludność zmniejszyła się. Progan nie widział ani Gunsesa ani innych, którzy przed nim stali w sanktuarium. Chwilę zastanawiał się czemu ich nie ma, zrozumiał, kiedy musiał przysłonić dłonią oczy przed światłem słońca w celu rozejrzenia się.

[Kenshin]

Ork cały czas podążał za Proganem. Chciałbyć mu oparciem w tych trudnych chwilach walki. Jednak, jak się dowiedział, że będą pływać lekko go zaskoczyło, ale niestety dotarło do niego zbyt późno. Teraz nie miał wyjścia, a był pewien, że zwróci nie jeden posiłek. Innymi słowy będzie karmił rybki, ale miał nadzieję że je nie zatruje. Najgorsze jednak było to, że kapitan statku będzie chciał go wyrzucić za burtę okrętu albo każe mu sprzątać swoje wymiociny. Fakt Kenshin nie przeszedł podstawowego szkolenia morskiego. Kenshin wszedł na statek, który jeszcze został przycumowany. Tymczasowo źle się nie czuł, ale pewne było, że ta chwila nadejdzie kiedy opuszczą spokojny port. Teraz szukał spokojnego miejsca na statku, aby w razie zdarzenia mógłby się wyrzygać nie przeszkadzając innym.

[Melkior Tacticus]

ÂŚwiat jest dziwny. Weźmy takiego Melkiora Tacticusa, niby syn hrabiego i to - miejmy nadzieję - poważanego na wyspie a na krucjatę szedł w koszuli i starym płaszczu. Fakt, ten młody elf zszargał reputację rodu uciekając z Bractwa ÂŚwitu, nawet w Konkordacie go nie chciano. Co więc zrobił? Jakimś cudem został szefem skurwiałej, zapijaczonej bandy meneli zwących się dumnie Najemnikami. "Bękarty Rashera" jak na razie były kupą gówna z którą nikt się nie liczył. Może się to kiedyś zmieni. Teraz jednak musiał skupić sie na przeżyciu... Wszedł za innymi na pokład.

[Dragosani]

Na pokład wszedł także Dragosani. Czekała ich podróż morska. Już któraś tam z kolei w życiu wampira. Ostatnia była całkiem ciekawa. Rozproszenie Mgły i walka dwójki smoków. Takiego czegoś nie widuje się często. Wampir rozejrzał się po pokładzie. Jakiś czas temu odbył w końcu przeszkolenie w sztuce żeglarstwa. Teraz już wiedział, że bukszprytu to się nie refuje, a to wszystko dzięki pięknej Elenie. Czyli teoretycznie mógł nawet coś pomóc. Jednak statek Gordiana miał już zgraną załogę, więc wampir niespecjalnie się do tego garnął. Więc uznał, że pomoże, jeśli zajdzie jakaś potrzeba. Jeśli nie, to nie będzie przeszkadzał załogantom kapitana w pracy.

[Nikolaj]

- Witaj Dragosani - powiedział mężczyzna opierający się o burtę. 
- Małe polowanie?

[Nawaar]

Dhampir dotarł na statek bez większych przeszkód. Słońce mu nie doskwierało, więc ściągnął tymczasowo hełm aby móc lepiej wciągnąć morskie powietrze, w końcu nie trwało to długo kiedy byli ostatnim razem tłuc piratów. Dhampir dobrze to wspominał, ale teraz miał inny cel. Wampiry stanowiły poważne zagrożenie dla wszystkich ras, a także dla niego. Był mieszańcem, którego większość wampirów nienawidziła, a on się im odwzajemniał wbijając im kołki w serca. Dlatego teraz chciał być jak najbardziej skoncentrowany nad zbliżającą się misją, w której miał się dobrze zaprezentować, a nie jak ktoś mógłby nazwać jego organizację. " Bandą skurwiałej, zapijaczonej bandy meneli zwących się dumnie Najemnikami." On takiej postawy nie reprezentował, ale to dal innych i samego szefa mało obchodziło.

[Dragosani]

Drago skinął na powitanie Nikolajowi.
- Jak za dawnych czasów - odparł z krzywym uśmieszkiem. Również oparł się o burtę. - Z tym, że towarzysze nieco się zmienili. - Obserwował innych członków wyprawy, którzy wchodzili na pokład.

[Nikolaj]

- Prawda. Mało z nich pamiętam. Nie wiem czy ich kiedyś znałem, czy rozmawiałem... Odchodzą i przychodzą. Maja podobne twarze. Są tacy sami, zwykli, normalni. Człowiek może się pogubić... Albo wampir - wyciągnął butelkę zza pazuchy.
- Krwi?

[Funeris Venatio]

Funeris słuchał uważnie wszystkiego, o czym mówiono w katedrze. Gdy wszyscy się poderwali i zaczęli odchodzić, on pozostał. Zwrócił uwagę na dziwną powierzchowność niektórych zgromadzonych person, których jeszcze nie znał. Podszedł do ołtarza i klęknął, wzywając Zartata. Jego kontakt z jego ukochanym bogiem był niczym nieskrępowany, niemalże czuł, że rozmawia bezpośrednio z nim samym. Prosił o wybaczenie, prosił o siłę. Wyznawał słabości, błagał o wyrozumienie. Składał swoje życie w ofierze i modlił się o to, by Zartat dał siłę każdemu. Bez różnicy, czy go wyznają, tylko akceptują, czy w ogóle w niego nie wierzą. Niech dam im siłę.
Później już tylko obserwował z góry, jak towarzysze broni wchodzą po trapie. Może i wydało się to ekstrawaganckie, ale Funeris nie wszedł po nim, tylko od razu wylądował miękko na pokładzie.

[DarkModders]

Jaszczur nie miał nic przeciwko nazwie wyprawy. Krucjata nadawała jej większej powagi. Wszedł na pokład  siadając na jednej ze skrzyń. Był hemis co niezbyt sprzyjało jego rasie. Owinął sie kawałkiem płótna po czym oparł sie o burte. Musiał przygotować sie do nadciągających walk a jego topór nie świecił czystością. Wyciągnął go zza pasa po czym wziął sie za polerowanie.

[Dragosani]

Drago chętnie przyjął poczęstunek. Chociaż podejrzewał, że na statku znajdzie się trochę zapasów krwi, specjalnie dla wampirów, uczestniczących w wyprawie. Ale jak częstują, to trzeba korzystać.
- No to raczej niezbyt normalne. - Wskazał na lądującego anioła. Co jak co, ale ich grupę nie można było określić jak zwykłą, czy normalną.

[Funeris Venatio]

- Sam jesteś nienormalny, netoperku - rzucił w stronę Dragosaniego.

[DarkModders]

 Podskarbi polerował topór, kiedy Funeris wylądował na statku. A to co do cholery jest? - pomyślał patrząc ukradkiem oka na anioła. Po chwili rozpoznał twarz byłego współbrata.

[Nawaar]

Dhampir już drugi raz widzi człowieka z dolepionymi skrzydłami. - Ja pierdolę. Rzucił do tak sobie, żeby ruszyć językiem. Widocznie pierwsza rycerka swoimi skrzydłami zapoczątkowała nowy trend. Silvaster nie mógł uwierzyć, czego ludzie nie robią aby być zauważeni. Całe to towarzystwo pasowało tak do siebie, jak pięść do nosa. Jednym słowem mieszanka kulturowa, która mogłaby wybuchnąć w każdej chwili. Jednak pewnikiem było, że do tego nie dojdzie. Większość się dobrze znała i to wystarczyło, żeby zażegnać powstające ewentualnie spory.

[Patty]

Wylądowałam na pokładzie, bijąc gwałtownie skrzydłami.
- Jak było na mszy? - przywitałam się z zebranymi.

[Dragosani]

- Wolę określenie "wyjątkowy", skrzydlaty - odparł wampir, na docinek Funerisa. Który był raczej bezpodstawny. Wszak sam anioł musiał przyznać, że w swojej obecnej formie był raczej niespotykanym zjawiskiem. I wtedy na pokładzie wylądowała Patricia. Drago rzucił na nią okiem. To już go nawet nie dziwiło. Skinął jej na powitanie.
- Do twarzy ci. - Zdobył się nawet na coś w rodzaju komplementu.