To my jesteśmy światem

[Evening Antarii]

-W skrócie plan mamy taki: z rana odwiedzimy pokój karczmarza, kto wie co tam znajdziemy... Potem popytamy ludzi który mogą dostarczyć pewnych informacji, a na końcu pochowamy ciała. A nad napisami trzeba będzie się zastanowić- powiedziała i uśmiechnęła się pokazując białe zęby. Popiła jeszcze kilka łyków ciepłej herbaty i dokończyła kaczkę. To było jak na razie tyle. Wszystkie te zadania mieli wykonać dopiero jutro, więc teraz mogli spokojnie udać się do pokoju na spoczynek. Evening po posiłku poczuła zmęczenie i wręcz marzyła o tym, by w końcu wtulić się w anielskie skrzydła Funerisa.

[Funeris Venatio]

Poszli do wynajętego pokoju po tym jak skończyli kolację. Pomieszczenie było raczej ascetyczne, z łóżkiem, stołem i niczym więcej. Nic więcej jednak nie było im potrzebne. Funeris zamknął drzwi otrzymanym kluczem. Rozpiął klamry swojego pancerza i zrzucił go z siebie, następnie pomagając w tym samym Wieczorkowi.

[Evening Antarii]

Z ulgą pozbyła się ciężaru zbroi, który po dwóch dniach dawał się już we znaki. Skutecznie chronił ale jednocześnie krępował ruchy i z czasem doskwierał. Tym bardziej była zadowolona gdy Fun pomógł jej pozbyć się uciążliwego napierśnika, nagolenników itp. Bronie odłożyła starannie. Zaraz potem wgramoliła się do łóżka, zajęła swoją połowę oczywiście tę od ściany, i ułożyła się wygodnie. Położyła głowę na poduszce i przyglądała się Funerisowi wyczekująco.

[Funeris Venatio]

Anioł zrzucił z siebie ostatnie warstwy niepotrzebnego odzienia i rozpostarł skrzydła na tyle, na ile pozwalało mu na to ciasne pomieszczenie. Uśmiechnął się, a następnie po prostu wybuchnął serdecznym śmiechem. Telekinetycznym impulsem odsunął wszelkie niepotrzebne graty i podszedł do łóżka. Oparł się na łokciach, wpijając swoje palce w jej włosy. Zaczął obsypywać jej szyję gorącymi pocałunkami, tak jak to lubiła. Jego skrzydła przykryły łóżko niczym kokon, odgradzając ich od reszty świata.

[Evening Antarii]

-Fun, musimy być cicho!...- zachichotała między kolejnymi pocałunkami. W między czasie przyglądała się z ciekawością anielskim skrzydłom, do których wciąż nie mogła się przyzwyczaić. Sama jednak czekała na ten dzień kiedy i ona  zostanie obdarzona tym boskim darem. Wyciągnęła dłoń i pogładziła białe pierze - ot tak, po prostu chciała znowu ich dotknąć. Były miękkie i puszyste i zdawało się, że nie istnieje nic, co jest poza nimi. -Są piękne....- wyszeptała mu do ucha. Delikatnie chwyciła jego twarz, spojrzała w ciemne oczy i pocałowała. A był to pocałunek długi, namiętny, podsycający apetyt, taki w którym kochankowie poznają się jeszcze bardziej dogłębnie.

[Funeris Venatio]

- W takim razie postaraj się nie krzyczeć... - powiedział do Evening, schodząc pocałunkami coraz niżej i niżej, robiąc przystanek między górami, zdobywając ich szczyty. Mijał doliny, które rozpościerały się przed nim, cały czas dbając o to, by Wieczorek zbyt głośno się nie zachowywała. Przecież nie chcieliby, by ktoś ich teraz usłyszał. Dolinę zostawił dawno za sobą, wchodząc w teren otoczony z dwóch stron potężnymi, smukłymi i gładkimi kolumnami. Najpierw zawędrował na prawo i do góry, potem znowu w lewo. Na koniec zszedł tam, gdzie zaczynały się bramy rozkoszy. Wilgotna jaskinia otoczona pofałdowanym terenem. Zagłębił się w nią swoimi pieszczotami, kładąc ukochanej na ustach palec, by przypomnieć jej, że miała być cicho.

[Evening Antarii]

Starała się zachowywać naprawdę cicho, ale im Fun dalej wędrował ścieżką w dół tym więcej westchnięć dało się słyszeć w małym pokoiku, a zachowanie spokoju stawało się trudniejsze. Zwiedzał jej ciało dokładnie, a ono uchylało przed nim swe kolejne tajemnice. Zaczęła się wić pod wpływem jego pieszczot i ściskać pościel która trafiła pod jej palce. Czułości sprawiały jej nieopisaną przyjemność gdy w końcu wydała z siebie jeden przeciągły jęk... choć naprawdę starała się powstrzymać. Jej ciało przeszedł przyjemny dreszcz pomieszany z radością. Przymknęła oczy i mruknęła zadowolona niczym stęskniony kot, który doczekał się upragnionych pieszczot od właściciela. Uspokoiła oddech i odgarnęła jasne kosmyki z czoła.

[Funeris Venatio]

Ta, uspokoiła oddech... Nie przy takim rycerzu zdobywającym taki zamek. Funeris po pewnym czasie, który ciągnął się w nieskończoność, zaczął powracać ku górze. Jego usta znowu przebiegały jej łono, zahaczyły i jędrne piersi i spoczęły na chwilę na szyi, zupełnie tak, jak lubiła. Przysunął się bliżej i wszedł w nią całym sobą. Gorącym pocałunkiem powstrzymał przeciągły jęk, który już chciał uwolnić się z jej ust. Raz po raz nie pozwalał jej na żaden krzyk, zupełnie tak, jak mówiła na początku. Mieli być cicho...
Poderwał ją potem swoimi silnymi ramionami do góry, siadając z nią na brzegu łóżka. Posadził ją sobie rozkrokiem na udach i pochwycił w swoje palce jej idealne pośladki. Delektował się nimi i tym, jak ruszała rytmicznie biodrami, gdy obydwoje zażywali tej rozkoszy. Przytulił się do niej mocniej, okrywając szczelnie kokonem z piór, które stworzyły barierę nie do pokonania dla kogoś z zewnątrz.

[Evening Antarii]

Owinęła się udami wokół jego bioder jakby chciała być jeszcze bliżej, choć teraz i tak wypełniali się wzajemnie. Eve falowała rytmicznie okalając go swym ciepłym wnętrzem... Oddech stawał się głębszy, a pożądanie wybuchło z nową siłą, porażając przyjemnie wszystkie najczulsze zakończenia nerwowe. Poruszając biodrami przylgniętymi do jego, poczuła nadchodzące spełnienie obojga.
Spleceni rozkoszą trwali tak jeszcze chwile, zatraceni w sobie, obejmując się nawzajem i delektując ciepłem skóry drugiej osoby. Dziewczyna wplotła palce w jego włosy, wodziła po umięśnionych nagich ramionach i torsie ukochanego. Musnęła jego wargi i  podziękowała ciepłym pocałunkiem.

[Funeris Venatio]

- Kocham Cię, skarbie - powiedział, dysząc ciężko. Taki mężczyzna, a tak go to wyczerpało - prawdziwe igrzyska. Wygrali na szczęście oboje. Poeta objął dziewczynę w pasie i położył ją na wznak na łóżku.
- Lubisz rubiny? - zagadnął ni stąd, ni zowąd.

[Evening Antarii]

-Rubiny? Hm... - ułożyła się wygodniej i okryła nagie ciało kołdrą. -Podoba mi się ich kolor... są całkiem ładne. A dlaczego pytasz?

[Funeris Venatio]

Funeris podszedł na chwilę do swojego ekwipunku, który leżał obok łóżka i wydobył z niego małe zawiniątko.Evening nie widziała, co jest w środku, gdyż Poeta stał wtedy tyłem. Zamknął to coś w dłoni i wrócił do łóżka. Serce waliło mu jak oszalałe, w życiu niczego się tak nie bał, jak odpowiedzi na pytanie, które zaraz zada. Ujął dłoń swojej miłości i ujawnił to, co skrywał.

- Uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? - spytał, nie mając pojęcia, co odpowie. Kochał ją i chciał to okazać w następny sposób, by nie miała wątpliwości, że to ona jest tą jedyną? Ale czy ona myślała tak samo? Sekundy dłużyły się bardziej niż podczas najgorszej potyczki, w której czekał na śmierć.

[Evening Antarii]

Dziewczyna obserwowała mężczyznę, który poszedł czegoś poszukać w swoich pakunkach. Wreszcie wrócił z małym, tajemniczym przedmiotem w dłoni...
Evening zaniemówiła na moment, zupełnie się tego nie spodziewając. Poczuła miły przypływ szczęścia, które rozlało się po całym ciele i zawitało także do serca. Objęła go mocno ramionami i uścisnęła, chciała tak trwać, na zawsze. Po prostu pozwolić by ta chwila nie minęła. -Tak!... - powiedziała to jedno krótkie lecz najważniejsze słowo i poczuła że po  policzku ścieka jej słona łza i przylgnęła jeszcze bliżej wtulając się w ramiona Funerisa. -Kocham cię najmocniej na świecie... - wyszeptała nie mogąc powstrzymać łez szczęścia, ale też uśmiechu, który jawił się jej na twarzy. W jej głowie pojawił się magiczny obraz wspólnego życia z nim - najważniejszą osobą w całym jej krótkim życiu...

[Funeris Venatio]

Anioł wsunął pierścień na palec i odwzajemniając uściski i czułe gesty, na powrót utonął z Wieczorkiem w niezbyt schludnej pościeli na średnio wygodnym łóżku. Ale to nie było ważne...
Po kolejnych długich nocnych zmaganiach obydwoje zasnęli i obudzili się nad ranem, gdy wioska zaczynała budzić się do życia.

[Evening Antarii]

Evening obudziła się choć żal było jej opuszczać ciepłego łóżka i bezpiecznego miejsca obok Funa. Usiadła okryta pościelą, poprawiła włosy a potem także rubinowy pierścionek na palcu. Więc wcale jej się to nie śniło... Cmoknięciem w czoło dobudziła Funa i poszła do swoich rzeczy. Ubrała się, ogarnęła jako tako i przywdziała z powrotem pancerz bractwa. Zło nie śpi, a przecież mieli misję do wykonania.
-Wstawaj śpiochu!- rzuciła z uśmiechem nakładając resztę zbroi.

[Funeris Venatio]

- O, patrz, pióra gubię podczas snu - powiedział, pokazując Wieczorkowi jedną lotkę, która musiała wypaść z jego skrzydeł jakoś tak podczas tej nocy. Było sporo okazji... Nie zwlekał jednak, pospiesznie ubrał się, pomógł Evening nałożyć wszystkie elementy pancerza i sam zaczął robić to samo. Gdy już byli w pełni wyekwipowani, anioł otworzył drzwi i wyszli do głównej izby karczmy. Nie było nikogo oprócz młodej pulchnej dziewki, która musiała być jakąś córką, czy kimś takim
- Gdzie właściciel? - spytał Funeris. Lekko skołowaciała młódka niepewnie spojrzała na skrzydła, która wyłaniały się z pleców wojownika. Zamrugała parę razy zanim odpowiedziała.
- Wyszedł kilkanaście minut temu. Nie powiedział gdzie idzie, ale mówił, że szybko nie wróci. Podać coś? - zreflektowała się w końcu. Jakby nie patrzeć byli gośćmi w zajeździe.
- A czy możesz zobaczyć w pokoju twego ojczulka, czy nie zostawił dla mnie pewnego pakunku, o który go prosiłem? Taki duży, mniej więcej tej wielkości. Powinien go mieć u siebie. - Funeris pokazał rękoma o jaką wielkość mu chodzi i opisał mniej więcej wygląd. Dziewczyna pokręciła głową i powiedziała, że może szybko sprawdzić. Wyszła do kuchni i słyszeli, jak wchodzi po schodkach na górę. Więc to tam jest pokój karczmarza... Wróciła po chwili, twierdząc, że nic takiego nie znalazła.
- No cóż, dziękuję. - Funeris skłonił się uprzejmie w geście zrozumienia.

//Jakieś pytania do dzieweczki, Marysiu?

[Evening Antarii]

-Czyli teraz tylko ty jesteś w gospodzie? Matka czy ktoś tam nie pomaga ci dzisiaj w pracy? - starała się, by zabrzmiało to dość troskliwie, tak jakby Eve martwiła się o to, czy nie potrzeba jej pomocy. Właściwie chciała wiedzieć czy w kuchni lub na górze na pewno nikogo nie ma.

[Funeris Venatio]

- Ano sama. Matka nas zostawiła przeszło tydzień temu. Ojciec mówił, że sobie jakiegoś gnojka znalazła i do stolicy pojechała.

[Evening Antarii]

Eve przytaknęła, a potem odeszła z Funem gdzieś na bok i zaczęła po cichu, ale nie aż tak, co by nie wzbudzać podejrzeń... -Moglibyśmy się rozdzielić. Ja ruszę do latarni; sprawca mógłby być na miejscu zbrodni. Jeśli to karczmarz to pewnie jest już niedaleko. A ty byś zajął się jego pokojem? Jeśli coś znajdziesz to i tak szybko mnie dogonisz. No i z dotarciem na plażę będziesz miał mniej problemów. Wezmę ze sobą też sól, na wszelki wypadek.  - paladyn spojrzała kątem oka na krzątającą się dziewczynę

[Funeris Venatio]

- Dobry plan, ruszaj - powiedział anioł, dając buziaka narzeczonej.