Schodami do nieba #1

[Patty]

- Cóż... teraz trudno powiedzieć, w końcu dopiero co zostaliśmy aniołami, ale osobiście zaimponowała mi osoba Nelachela i sami ÂŻniwiarze.

[Funeris Venatio]

- Mi chyba mimo wszystko bliżej archaniołowi. Odczuwam wielki respekt przed osobą żniwiarza, ale jako marszałek Bractwa myślę nieco inaczej, możliwe, że szerzej. Wydaje mi się, że archanioł jest mi bliższy.

[Zariel]

- Interesujące. Chodźcie za mną, zaprowadzę was do artefaktu Pana ÂŚwiatła.

[Funeris Venatio]

- Oczywiście. - Funeris z Patty ruszyli w kierunku wskazanym przez Zariel. Cała ta wyprawa była dla nich niezwykłym doświadczeniem. Nauczyli się wiele o samej Przystani, o aniołach jako takich, ich posłudze, obowiązkach i możliwościach. Można by nawet rzec, że wszystko stawało się coraz bardziej interesujące. Tak po prostu.

//Nie czekaj na Patty, prowadź do artefaktu.

[Zariel]

Anielica prowadziła was wąską ścieżką ułożoną z mieniących się złotem kamieni. Szliście delektując się świeżym powietrzem, podziwialiście architekturę tego miejsca. Umiejętnie wybudowano tu niezliczone, monumentalne budowle, które wkomponowywały się w zielony krajobraz jak, gdyby były jego częścią. Można by pomyśleć, że sam stwórca miał w tym swój udział. Zariel doprowadziła was do budowli z białego marmuru. Sklepienie zostało podparte przez 8 wysokich kolumn. Przed wejściem stała para archaniołów wyposażona w niebiańskie włócznie. Byli to jedyni uzbrojeni aniołowie jakich do tej pory udało się wam zauważyć.

[Funeris Venatio]

- Więc to tutaj. Możesz nam opowiedzieć coś więcej o samym artefakcie i zasadach, jakie panują w tym miejscu? Widzę uzbrojonych braci i siostry, więc oczywistym, że kryje się tutaj coś wielce cennego. Bezcennego.

[Zariel]

- Nasz Pan czasami kontaktuje się z nami poprzez ten artefakt. Najgodniejszym spośród prawych aniołów Zartat przekazuje część swej boskiej mocy poprzez właśnie ten magiczny przedmiot czyniąc z nich wyższych skrzydlatych.
Zariel skinęła głową na powitanie dwóm archaniołom stojącym na straży. Nie odpowiedzieli jej, rzucili tylko zimne spojrzenie stojąc niewzruszenie na warcie.
- Wejdźmy do środka.

[Funeris Venatio]

Mimo służbistego opanowania dwójki strażników również i Funeris przywitał się z nimi ciepłym skinieniem głowy. Podążył prosto za Zariel, która wkroczyła do wnętrza budynku.

[Zariel]

Artefakt znajdował się w pustej sali. Lewitował ponad metr nad ziemią, zaś światło od niego bijąca nie pozwalało zobaczyć czym w istocie jest ów boski przedmiot. Zariel przechadzała się po marmurowej posadzce roznosząc echo stukotu obcasów.
- Przyprowadziłam was tutaj, byście mogli złożyć przysięgę wobec Zartata niemal szepcząc mu do ucha. Zostawię was samych, poczekam na zewnątrz.

[Funeris Venatio]

Zariel opuściła komnatę, a oni zostali sami. Oślepiające światło artefaktu nie pozwalało nawet dostrzec tego, czy on jest. Kula? Miecz? Posąg? A może tak naprawdę jest to postać, która skąpana w świetle słucha ich z zainteresowaniem? Tego Poeta nie mógł powiedzieć, nie mógł nawet przypuszczać. Odziany z złote szaty aniołów uklęknął z jeden strony tajemniczego przedmiotu, by dać Patricii wewnętrzny spokój i nieco miejsca na intymność, której sam trochę potrzebował. Oczyścił swój umysł, uklęknął i po chwili podjął szeptem, ledwie słyszalnym:
- ÂŚwiatłości... Nie ma słów, które mogłyby oddać wdzięczność, jaką żywię. Niejednokrotnie dzięki twojemu wstawiennictwu, twoim niezauważalnym interwencjom i świadomości, że jesteś tym, kim jesteś, udawało mi się wyjść cało ze śmiertelnie niebezpiecznych sytuacji. Czym mogę Ci się odwdzięczyć? Kim jestem ja, robak przy Twojej boskiej postaci, by Ci coś obiecać? Jestem niczym pył na wietrze, świeczka podczas huraganu, która może być w każdej chwili zgaszona. Zaglądając jednak w głąb mojej duszy możesz dostrzec, że wszystko, co robię, robię dla Ciebie. Każdy mój oddech, każdy czyn i każde słowo jest wykonywane ku Twojej chwale. Otrzymałem od Twoich dzieci nowe możliwości, które nakładają na mnie jeszcze więcej obowiązków. Jedyne o czym mogę Cię zapewnić, boski Zartacie, to to, że dołożę wszelkich starań by stać się godnym Twoich darów. Po prostu. Nie mogę Ci obiecać, że pokonam wszelkie zło tego świata, ale na pewno mogę obiecać, że dołożę wszelkich starań, by to zrobić. Podążając Twoimi ścieżkami pragnę czynić dobro i plenić to, co nazywamy złem. Każdym swoim czynem zamierzam udowadniać, że jestem godny. ÂŻe nie pomylono się co do mnie i że będę ostoją światłości pośród mroków nocy. Albowiem jest ona ciemna i pełna strachów, ale my, choćbyśmy szli ciemną doliną, zła się nie ulękniemy, albowiem Ty jesteś przy nas. Na zawsze.

[Zariel]

Artefakt rozbłysnął oślepiając Funerisa, gdy anioł ponownie mógł spoglądać na świat zdał sobie sprawę, że nie znajduje się już w Niebiańskiej Przystani. Funeris stał pośrodku jałowego pustkowia, z gór w oddali sączyła się lawa, zaś wyziewy siarki i gazów z okolicznych szczelin poniewierały płuca gorzej, niż najgorszy tytoń jaki można było kupić o tej porze w portowym Atusel.

[Funeris Venatio]

Funeris nie wiedział, co to za miejsce. Nie poznawał go ani trochę, nie potrafił dopasować do niczego, co do tej pory widział, ani nawet o czym czytał. Pustkowie raziło swoja surowością, dusiło niemiłosiernie, odbierając dech w zdrowych przecież płucach. Ignis Terra? Może i tak. Otchłań? Czy tak ona właśnie wygląda? Tego nie wiedział, ale wykluczyć też nie mógł. Pewnym było, że jest to pewnego rodzaju test, może wizja. Na pewno artefakt zareagował na jego słowa. Co dalej? Rozejrzał się wokół, szukając jakiegoś punktu zaczepienia, próbując określić cokolwiek.

[Zariel]

Funeris zauważył dwie sylwetki majaczące się daleko na horyzoncie. Zaabsorbowany tym co do tej pory mówiła do niego Zariel nie zwrócił uwagi na anielskie skrzydła, które majestatycznie mieniły się na jego plecach w intensywnym, pustynnym słońcu.

[Funeris Venatio]

Poeta nie wiedział dalej, co ma o tym wszystkim myśleć. Gdzieś daleko przed nim, na linii horyzontu, pośród wszystkich oparów i wyziewów, dostrzegł jakąś postać. Po chwili nawet uznał, że są to dwie postacie, jakby stojące, czy idące obok siebie. Nie widząc innych opcji, rozejrzał się wokół siebie i postanowił, że ruszy w tamtym kierunku. W płucach rwało go, lecz podczas patrzenia za siebie zaskoczony... poczuł swoje skrzydła. Piękne, rozłożyste, o śnieżnobiałych piórach, iście anielskich. Przez chwilę stał tak skonfundowany, nie wiedząc co począć. Sprawdził które mięśnie i które połączenia w mózgu odpowiadają za koordynację nimi. Po chwili odnalazł odpowiednie złącza i mechanizmy, przejmując kontrolę nad swoim własnym ciałem. Spróbował wzbić się w powietrze, uderzając kilkakrotnie w sposób, jaki widział u Zariel, czy Kinari. Kiedy po chwili nabrał wprawy i zrozumiał jak to się robi, ruszył w kierunku dwóch tajemniczych postaci. Lecąc.

[Zariel]

Zbliżywszy się do postaci Funeris dostrzegł w sylwetkach Urzjel i Markunnra. Anielica klęczała przed demonem na kolanach. Mroczny Pan namaszczał jej czoło krwią.

[Funeris Venatio]

Funeris podleciał kilka metrów od dwójki postaci i wylądował na spalonej ziemi dokładnie przed postacią Markunnra. Nie podejmując jeszcze żadnej akcji powiedział tylko krótkie:
- Witajcie.

[Zariel]

Urzjel i Markunnr kompletnie zignorowali anioła, zupełnie tak jakby był dla nich niewidoczną marą.


//Patty a Ty kontynuujesz wyprawę?

[Funeris Venatio]

Funeris podszedł bliżej zdecydowanym krokiem. Wiedział, że musi uważać na każdy swój krok i czyn, ale nie pozostało mu nic innego, jak tylko przekonać się, czy to sen, czy rzeczywistość. A może jedno i drugie. Ruszył więc przed siebie i spróbował dotknąć wyciągniętej ręki Markunnra, którą ten namaszczał Urzjel.

[Zariel]

Markunnr rzekł do Urzjel, by tym razem go nie zawiodła. Kiedy Funeris dotknął demona przebudził się na posadzce w świątyni, gdzie spoczywał artefakt Zartata. Był okryty anielskimi skrzydłami, niczym kokonem.

[Patty]

Gdy tylko Funeris zniknął mi z oczu, przyklęknęłam przy artefakcie, niemal zmuszona do opuszczenia wzroku. Blask był tak silny, że nie mogłam patrzeć prosto na niego.
- Zartacie... dziękuję za okazaną mi łaskę oraz szansę, jaką otrzymałam. Nie zawsze postępowałam tak jak powinnam i nie wiem, czy całkowicie szczerze mogę obiecać poprawę, ale po otrzymaniu anielskiego daru czuję, że siły, jakie we mnie wstąpiły, pomogą mi w wykonywaniu wszystkich zadań, jakie się ode mnie oczekuje. Przysięgam zatem działać wyłącznie na Twoją chwałę i czynić dobro, wspierając mieszkańców Valfden oraz chronić ich przed złem, jakie może ich spotkać.