Pośród traw i starych drzew: Kwiat jednej nocy

[Izabell]

Coraz bliżej celu, toteż teraz powinno się zacząć robić ciekawie. Elfka przeskoczyła strumień, bo przecież gdyby był na to za szeroki, narrator zwróciłby na to uwagę przed, jakże barwnym, opisem polany. Rzuciła okiem ku górze, przyglądając się przede wszystkim pozycjom księżyców Marantu. Ruszyła spokojnym krokiem ku świecącemu punktowi, bacznie obserwując okolicę. Nie może sobie przecież pozwolić na błąd. Nie w tym momencie.

[Progan]

Zauważyłaś, że świecący punkt to kwiat. Białych płatków, niecodziennego kształtu. Cóż. Kwiat ten widziała elfka pewnie pierwszy raz w życiu, toteż kształty miały prawo być nieznane. Kiedy zbliżyłaś się do kwiatu usłyszałaś pęknięcie gałązki. Po Twojej prawej stronie za linią drzew stało... coś. Ze śniegu dookoła tego czegoś wyrastawały poskręcane i pozawijane pędy roślinek. Coś miało lśniącą sierść i błyszczące niby wysadzane diamentami rogi. Oczy czerwone i przenikliwe. A pysk, czy może twarz płaską. Przemówiło, a głos był o tyle dziwny, że równy, bez żadnych akcentów.

- Zostaw - rzekło coś ludzkim głosem poruszając wargami i trzęsąc przy tym bródką - Zostaw ten kwiat w lesie, bo nieszczęście Ci przyniesie.

[Izabell]

Spoglądając to na kwiat, coby nie uciekł, to na widziadło, Izabell odpowiedziała:
- O co chodzi? To nie mi jest on potrzebny, ale zobowiązałam się. Nie zamierzam go także wynieść poza las - mówiła, odnajdując w sobie jakiś przebłysk pewności siebie. Z drugiej strony, starała się być ostrożna. Miała też otwarty umysł, żeby w razie potrzeby szybko połączyć wątki i zareagować.

[Progan]

- Zostaw, zostaw ten kwiat w lesie, bo nieszczęście Ci przyniesie - powiedziało coś i po chwili patrzenia na Ciebie odwróciło głowę i odeszło między drzewa znikając Ci z pola widzenia. Zostałaś sama na polanie.

[Izabell]

No cóż, zostałam ostrzeżona. Ventepi, chroń mnie. Nawet jeśli popełniam błąd, staram się działać w słusznej sprawie, pomyślała. Nie bez strachu, ale także nie zastanawiając się już nad decyzją, przykucnęła przed kwiatem. Zbliżyła do niego rękę i, jeżeli nic nie zwróciło jej uwagi, zerwała go delikatnie. Przyglądała się temu niewątpliwemu cudowi, zaciekawiona. Nie chciała się do niego przywiązać, ale ździebko wiedzy nie powinno zaszkodzić. Gdy już odda kwiat i wróci do braci i sióstr, zagłębi się w prastare księgi. Może tam coś o tym znajdzie...

[Progan]

Nic się nie stało. Kwiat spoczął w Twoich dłoniach. Domyślałaś się, że Hierofanci Ventepi będą coś o nim wiedzieć.

[Izabell]

Ujęła kwiat delikatnie, sprawdzając jego wytrzymałość. Najchętniej włożyłaby go do jednej z przestronnych kieszeni, aby mieć obie ręce wolne, jednak nie mogła ryzykować zniszczenia tego rzadkiego okazu. Jeżeli będzie pewna, że to będzie bezpieczne, tak właśnie postąpi.
Spokojnym krokiem ruszyła w drogę powrotną. Odwróciła się, zaczęła zmierzać ku strumieniowi, aby go przekroczyć i iść dalej w górę, do drzewa driad, poszukując wzrokiem potencjalnego niebezpieczeństwa i zguby lub jakieś przewodniczki z leśnego ludu.

[Progan]

Kwait miał delikatne płatki. Lepiej było go nie chować po kieszeniach. Dotarłaś do liany którą zjechałaś w dół. Obok drzewo miało podobne usytuowanie gałęzi jak to, po którym się już wspinałaś.

[Izabell]

Westchnęła cicho, gdy dotarła do drzewa. Jak ona ma tam wejść z przynajmniej jedną ręką zajętą przez kwiat? Rozejrzała się bacznie, bo może jedna z driad jest w okolicy i będzie mogła jej pomóc.
Oparła się o jedną z gałęzi i zaczęła dość cicho nucić tą samą piosnkę, co poprzednio. Lustrowała otoczenie, cały czas pamiętając o ostrzeżeniu, które usłyszała.

[Progan]

Jednakże niezbadane są losy przeznaczenia, a przepowiednia niczym nieszczęście wisi nad swą ofiarą by spełnić się w danym jej czasie.
Po mozolnej wspinaczce udało Ci się dostać na szczyt, zobaczyłaś przed sobą mistyczne miejsce zwane Indo Leya

Pod drzewem siedziała przycupnięta Malva. Kiedy Ciebie zobaczyła podbiegła

- Ha! Masz nasz cwiet. Dawaj k Pani! - zawołała i pobiegła w kierunku drzewa w którym mieszkała Wierzba.

[Izabell]

- Już, już, dajże odetchnąć -wysapała. Nie była najlepsza w wspinaniu się, a to już drugi raz dzisiaj. Niemniej o kilku sekundach ruszyła ku drzewu Wierzby. Pojawiła się u niej pewna myśl. Nie dawała jej spokoju, powodowała uczucie strachu. Młoda elfka miała nadzieję, że to czcze obawy.

[Progan]

Do drzewa domowego Wierzby dotarłyście szybko. Driada wyszła do was, ujrzawszy kwiat rozpromieniła się.
- Znalazłaś Kwiat Jednej Nocy, Siostro! - zawołała i wzięła kwiat w swoje ręce - Królowa Nocy przemierzyła świat, a jej łza dała początek nowemu kwiatu. Kwiat Jednej Nocy uświęci życie mych sióstr. Niezwłocznie przygotujemy rytuał. A Tobie, Izabell, dziękuję za Twoją pomoc! - powiedziała i wspięła się na palce żeby ucałować Cię w policzek. Iście jak siostrę.
- Musisz już iść. Nie może Cię być przy rytuale, nie jesteś driadą, córko lasu.

[Izabell]

- Oczywiście, rozumiem. To był drobiazg. Wyruszam w drogę powrotną w takim razie, bywajcie - odparła. Zrobiła kilka kroków i odwróciła się jeszcze.
- Ach, martwi mnie tylko jedna sprawa - widziadło, które ostrzegało mnie przed zerwaniem kwiatu... - przerwała, obserwując driady i czekając na ich reakcję.

[Progan]

- Cóż widziałaś? - zapytała Driada

[Izabell]

- To było jak jeleń, czy może raczej koza o twarzy zbliżonej do ludzkiej - zaczęła. - Powtarzało coś pokroju: "Zostaw kwiat w lesie, bo nieszczęście ci przyniesie." Nie żebym traktowała to niepoważnie, ale wiedziałam, że potrzebujecie tego kwiatu, więc podjęłam się ryzyka. Myślałam, że coś może powstrzymać mnie przed dotarciem do was, ale tak się nie stało, więc coś mi nie pasowało... - opowiedziała. Sama nie wiedziała, co o tym myśleć.

[Progan]

- Hmm.. Niezbadane są wyroki leśnych duchów i stworzeń. Mogą przekląć kogoś, mogą przynieść wybawienie, ale powiedzieć co widzą. Nie wiem doprawdy co mogły znaczyć te słowa. Strzeż się, córko lasu. Uważaj na siebie i oddawaj się zawsze bogini. Ona pomoże Ci nawet kiedy czas będzie zły.

[Izabell]

- Rozumiem. Pomyślałam tylko, że to może chodzić o kwiat, nie o mnie. Wiem, że jesteście prastarym, mądrym ludem, ale zachowajcie ostrożność. Na mnie już czas. Niech Pani ma was w swojej opiece. I mnie też, pomyślała elfka. Powiedzcie mi tylko, którędy mam zejść na dół - dodała z szerokim uśmiechem.

[Progan]

- Widzisz to żółte drzewo, córko lasu? Obok niego liana zwisa, sprowadzi Cię na dół. Pójdziesz w dół kotliny, aż dojdziesz do jeziora, nad brzegiem którego spotkałaś Malvę.

[Izabell]

- Dziękuję za możliwość zobaczenia tego miejsca. Chętnie bym tu wróciła. Wiemy, jak się nawzajem odnaleźć, więc może kiedyś. Gdybyście potrzebowały pomocy, jestem do usług. Bywajcie - rzekła jeszcze i ruszyła ku żółtemu drzewu. Złapała za wiszącą tam lianę i, tak jak poprzednio, zjechała na dół. Rozejrzała się, poszukując odpowiedniego kierunku do dalszej drogi.

//Wybacz, jeśli pospieszyłem i naprostój jakby co

[Progan]

Bogini czuwała nad Tobą. Po kilkunastu minutach trafiłaś nad jezioro, a po kolejnej porcji czasu zauważyłaś wieżyczki strażnicze konkordatu.

Zadanie wykonane!

Podsumowanie: Izabell udała się do driad mieszkających w Indo Leya, którym ktoś ukradł kwiat paproci, mający dla driad szczególne znaczenie. Kwiat ten utrzymuje 'niektóre' driady w wstrzemięźliwości. Izabell dostała polecenie udania się na pobliską polanę, aby zdobyć kolejny kwiat. Udało jej się to. W czasie swojej podróży duch lasu przestrzegł ją o nieszczęściu jaki przyniesie zabranie kwiatu. Elfka wykonała zadanie, oddała kwiat driadom i powróciła do konkordatu.


Izabell
Talenty:
Aktywność: 1 srebrny talent
Opisy: 1 srebrny talent
Walka: brak
Bonus pieniężny: 100 grzywien