Miękki niczym skała II

[Evening Antarii]

Co za upierdliwe robactwo... I nie chodzi o to, że najpierw to łaskotało, a potem bolało - po prostu Evening niekomfortowo czuła się z niechcianym robaczkiem błądzącym po jej skórze i szczypiącym gdzieniegdzie. Grr!... Ogólnie - nie było czego zazdrościć. Tak więc z bólem kręgosłupa i żuczkiem... za ubraniem, pokonała sporą część tunelu w ciemnościach i wiele by dała, by rozprostować plecy i móc się podrapać. Jednak teraz zapomniała na chwilę o niechcianym gościu i niedogodnościach, gdyż jej niebieskim oczom ukazała się jasna przestrzeń - takie światełko w tunelu. Zachęcona ruszyła więc żwawiej w tamtą stronę, wciąż niekiedy wyginając kręgosłup, by powstrzymać insekta przed kolejnymi ugryzieniami.

[Funeris Venatio]

Ale szmaciarz dziabał, i to dotkliwie. Wyczerpana psychicznie przez ten diabelski pomiot, Evening dotarła na wylotu tunelu. Mała dziura zasłonięta była naturalnymi drzwiami ze zwisających korzeni. Na zewnątrz nadal panowała ciemność, w końcu ledwo co minęła północ. Ziąb uderzył ze zdwojoną siłą, gdy Faye chciała pokonać naturalną barierę, gdyż jedną nogą wpadła do zimnej wody. Tak mniej więcej do jednej trzeciej wysokości między stopą a kolanem. Akwen nieznacznie się pogłębiał z pokonanym dystansem, a z obserwacji dokonanych można było wywnioskować, że na zewnątrz znajdowało się niewielkie jeziorko, może stawek. Bez moczenia się do połowy ud nie dało rady wyjść na brzeg.

[Evening Antarii]

//Faye?...

[Funeris Venatio]

//Evening... Przecież logiczne... :/ Oj, pomyliło mi się, bo dwie wyprawy na raz czytałem.

[Evening Antarii]

//No logiczne, logiczne...(:

Tym światełkiem, wątłym, ale jednak, okazało się wyjście do małego jeziorka. Dłońmi rozsunęła korzenie i od razu... weszła w wodę. Na dodatek te cholerne ugryzienia!... Syknęła zdziwiona, gdy poczuła to nagłe zimno, ale po chwili przyzwyczaiła się nieznacznie i włożyła drugą nogę. Brodziła w dnie z trudem podnosząc nogi. Wkładała w to wysiłek, ale już było o wiele bliżej brzegu. Chłód przeszył całe ciało, nawet dolna szczęka zaczęła charakterystycznie drżeć. Ale już przed oczami miała brzeg i to dodało jej siły.

[Funeris Venatio]

Przemoczona i poważnie zziębnięta dziewczyna wyszła na brzeg i ujrzała małą wioskę, której nazwy nawet nie znała. Ta wioska nie musiała mieć nawet nazwy, bo było to ledwie kilka zabudowań. Z racji tego, że znajdowała się przy szlaku, to była tam też i karczma. To jej światła widziała z ostatniego drzewa.

[Evening Antarii]

Najpierw spojrzała na wioskę - potem za siebie na przebyte jeziorko. Na jej oczach malowało się zdziwienie... Przeszłam tyle, by się cofnąć? Ale później zdała sobie sprawę, iż w tej karczmie mogłaby odpocząć chwilę i się ogrzać, bo przeziębić się jest łatwo, gorzej z wyleczeniem.  I popytać miejscowych można, o to, czy coś słyszeli, widzieli... Ucieszona wizją ciepłej karczmy i suchymi spodniami, ruszyła przed siebie w stronę świateł.

[Funeris Venatio]

Karczma, jak to karczma. Wysoki budynek, dwupiętrowy, z własną niewielką stajnią na konie podróżnych. Przez okno dało się zauważyć, że w środku siedziały ze trzy osoby i sam karczmarz, za szynkwasem.

[Evening Antarii]

Wchodząc, na twarzy poczuła ciepło, jednak różnica temperatur chyba nie była aż tak duża. Było pusto, wiadomo, wioska mała, pora już późna i w chłody ciężko podróżować. Rozejrzała się, znalazła sobie miejsce - prawie naprzeciwko  karczmarza, by czuć się bezpieczniej, choć i gospodarza pewna nie była.
- Poproszę coś ciepłego do picia. - powiedziała w końcu.

[Funeris Venatio]

Gospodarz zakaszlał przeciągle podaj dziewczynie dzban grzanego wina.
- 5 grzywien - powiedział raczej ostro i wcale oschle. Drakońskie ceny. Os rozpalonego komina biło ciepło, które mogło osuszyć umoczone spodnie.

[Evening Antarii]

Mruknęła zadowolona, biorąc spory łyk i kładąc dłonie na ciepłym kuflu. Cieplejsza krew popłynęła przez palce, ramiona do całego ciała ogrzewając Eve powoli. Wyjęła z sakiewki drobniaki i podała karczmarzowi płacąc za swoje wino. Naczynie opróżnione już do połowy odstawiła na chwilę, by zdjąć buty. Pod nimi powstała oczywiście mała kałuża i ciekło niemiłosiernie... Postawiła je niemal przy samym ogniu, by jak najszybciej wyschły. Spodni ściągać raczej nie będzie... Stanęła więc naprzeciw miłych płomieni, wyciągnęła do nich ręce, a na jej twarzy pojawił się uśmiech. Ciepło łaskotało jej czerwone policzki i nos. W kończynach zaczęła szybciej krążyć krew. Zaczerpnąwszy tej przyjemności, wróciła się napić i wypytać karczmarza.
Poprawiła się na drewnianym stołku i spytała półgłosem:
- Pewnie pan słyszał, iż coś, lub ktoś, niszczy mur...?






390g-5g=385g

[Funeris Venatio]

- Mur? - zapytał zdezorientowany. To raczej niezbyt rozgłaszana informacja, że Bractwo ÂŚwitu niszczeje mur. Takie rzeczy się raczej ukrywa, niż rozpowiada na prawo i lewo. Kaszlnął i wrócił do wycierania brudnych kufli brudną szmatką. Prawe oko miał przekrwione, pewnie ze zmęczenia. Na dworze zimno, a swoje trzeba przy takim przybytku robić.

[Evening Antarii]

- Nieważne. - powiedziała szybko. - A może... Może mieszkają tu jakieś dokuczliwe istoty po prostu? Nie zauważyliście nic dziwnego? Nic się nie psuje...? - mówiła wciąż do niego, choć nie wyglądał na rozmownego.

[Funeris Venatio]

- Ekhm! Ekhm! Nic się nie dzieje, spokój na wsi. - Odpowiedzi towarzyszył następny atak kaszlu, niezbyt długi. Karczmarz przeszedł kilka kroków, a pod jego nogami zaskrzypiały deski. Pod spodem pewnie była jakaś piwnica. Gdzieś w końcu trzeba było trzymać beczki z piwem i mięso. Trzej podróżni, którzy zajmowali jeden ze stołów w kącie, omawiało jakąś sprawę. Była to jedna kobieta niziołek i jej dwóch braci, jak dało się usłyszeć z ledwo dochodzących do dziewczyny rozmów.

[Evening Antarii]

Westchnęła tylko zrezygnowana i przez ramię spojrzała na resztę gości. Zlustrowała ich wzrokiem, a potem przez chwilę myślała nad tym, co powiedzieć, jak już odważy się podejść. Nogawki miała już prawie suche, ciało ogrzane, kufel opróżniony, a robaczek pewnie znalazł wyjście spod materiału, choć kilka nieprzyjemnych ugryzień zostawił. Evening wstała więc, by poszukać swej szansy u niziołków. Podeszła pewnym krokiem z wyprostowanymi plecami.
- Witajcie bracia. Mogłabym przysiąść się na chwilę?

[Funeris Venatio]

Ocenili dziewczynę badawczym wzrokiem, ale po chwili uznali, że raczej nic złego stać się nie może. Niziołkini wskazała miejsce na ławie koło siebie.
- Co Cię do nas sprowadza, dziewczyno? Widzę, żeś przemoczona, a za oknem już nawet śniegu nie uświadczysz. - Faktycznie, śnieg zalegał cienką warstwą już tylko w lesie i zacienionych miejscach.

[Evening Antarii]

Zajęła wskazane miejsce obok kobiety, dziękując przytaknięciem głowy. Zaśmiała się na słowa o tym, że jest przemoczona  -To nie od śniegu... Miałam małą przygodę z jeziorkiem. Płytkim, ale jednak. Zaraz pewnie wyschnę. - wyjaśniła uprzejmie. - Szukałam pewnych istot. Jak pewnie myślicie, nie przemoczyłabym się dla zwykłej przyjemności chociażby, zwłaszcza że jest raczej chłodnawo - rzuciła okiem za okno. Oparła się łokciami o stół. - Wiecie... - zaczęła cichym głosem - ... szukam pewnych istot, dość niszczycielskich, małych i przebiegłych. ÂŻyją w tutejszym lesie.
Wodząc wzrokiem, każdemu z osobna, niby to przypadkiem, spojrzała w niziołkowe oczy, szukając zrozumienia i upewniając się, że nie mają złych zamiarów i są przyjaźnie nastawieni.

[Funeris Venatio]

- My nie stąd, nie znamy tutejszych lasów. Wyroby rzemieślnicze przyjechaliśmy w Bractwie sprzedać, bo podobno popyt na nie. Rano ruszamy do Zakonu i w faunę raczej zagłębiać się nie mamy zamiaru. Ale okolica ostatnio dziwna, radośniej tu było, jak zeszłego lata gościliśmy w karczmie.

[Evening Antarii]

- Nie słyszeliście nic po drodze od tutejszych? Ludzie może coś mówili, że niszczą im się domostwa...?

[Funeris Venatio]

- Nie, raczej nie. Zajechaliśmy tutaj przed godzinami, jak się już ściemniało. Za mury i tak by nas nie wpuścili po zmroku, więc czekamy tutaj do rana. Chociaż powiem Ci w koinfidencji, że karczmarz chyba jakiś żywy inwentarz trzyma w piwnicy, a twierdzi, że mięsa już nie ma, same suche placki podał. Ludzie to niewdzięcznicy, bez obrazy oczywiście.