Nie ma takiego dobra, które powraca złem!

[Kinraya]

Kinraya uniosła się z gracją białej gołębicy unikając ataku demona. Przemieściła tuż za plecy Markunnra, by zadać śmiertelny cios niebieską włócznią. Demon odwrócił się i sparował uderzenie berłem Zewoli.


//Do niedzieli mnie nie ma ale postaram się ogarnąć neta i odpisywać, także czekam na wasze posty.

[Funeris Venatio]

On naprawdę się modlił. Zawierzał swoje życie Panu ÂŚwiatła i prosił go o pomoc. Prosił o siłę, prosił o łaskę i błogosławieństwo. Wszystko w krótkim przekazie, w jednej myśli, by nie mitrężyć niepotrzebnie. Posłał do góry, do niebios, ten jeden mały, ale jakże obszerny w znaczeniu przekaz. Posłał go i ruszył do boju. Otwierając oczy widział swój miecz, żarzący się na niebiesko Neltharion, który pałał miłością Zartata. Błogosławiony oręż. Nie czekając więc ani chwili dłużej, gdy posadzka zaczęła się rozpadać, Funeris przemieścił się do przodu. Nie widział nawet, że Kinraya zrobił to samo, że znalazła się wtedy za plecami Markunnra. Nawet lepiej, że z tamtej strony, gdyż on postanowił zaatakować frontalnie, od przodu, patrząc mu w tę szpetną facjatę. Kiedy przymierzał się do zadania ciosu, tnąc poziomo na wysokości biodra, demon odwrócił się, by sparować atak Kinrai. To otwierało tak wiele możliwości, dawało tak wielką szansę. Boski demon nie powinien zdążyć nawet zorientować się, że nastąpił jednoczesny atak z drugiej strony. A jak wiadomo, nawet Beliar nie wygrał na dwa fronty.

//Isu, no weź spójrz łaskawiej na to. Przecież takie ładne posty pisuję...

[Isentor]

Ostrze Funerisa rozpłatało podbrzusze demona, przeciwnik kontratakował mortikinetycznym ciosem odrzucając paladyna na odległość 5 metrów.

[Funeris Venatio]

Utrzymał się na nogach. Stał jak posąg, łapiąc równowagę i nie doprowadzając do wywrócenia się. Jego okute w srebro buty zachrzęściły o kamienną posadzkę, posypały się dwie iskry. Poeta nie czekał ani chwili dłużej, gdyż wiedział, że demon nie da im żadnej szansy, gdy tylko dadzą mu chwilę wytchnienia. Już jakiś czas wcześniej odrzucił na bok swoją tarczę, więc miał cały czas wolną lewą rękę. Korzystając więc z tego, dosłownie sekundę po odrzuceniu od przeciwnika, wyszarpnął telekinezą zza pasa swój sztylet. Niewidzialna magiczna ręka porwała go do przodu, kierując srebrnym brzeszczotem w zranione miejsce. Ostrze powinno wbić się głęboko ze sporą siłą, a następnie wwiercić jak najdalej, penetrując tkanki i organy. Nie zawierzając jedynie w tę małą broń, Funeris ruszył znowu do przodu, postępując kilka kroków i przemieszczając się do przodu i minimalnie w prawo, dosłownie o kilkadziesiąt centymetrów. Znów zaatakował mieczem. Neltharion świsnął w powietrzu, mierząc w to samo miejsce co poprzednio, również poziomo i również wkładając w to całą swoją siłę i technikę. Demon zmagał się jednocześnie z atakującą anielicą, więc był wielce zajęty.

//Kończmy to, no kończmy. Isu, nabij go na swoją dzidę. Znaczy, na dzidę Kinrai.

[Isentor]

Demon wytrącił Kinraye z równowagi wygrywając starcie na siłę. Po czym mocnym uderzeniem łapy ogłuszył anielicę i odwróciwszy się w stronę Funerisa próbował zadać mu cios berłem. Wydawało się, że nie zważa na rany, które odniósł.

[Funeris Venatio]

Venatio był mocny wiarą, lecz powoli słabł na ciele. Wiedział, że ta walka nie będzie trwała w nieskończoność, że należy ją w miarę szybko zakończyć. Demon zdawał się nie zwracać uwagi na to, że paladyn znowu trafił go swoim czarnym mieczem. Rany, mimo iż naprawdę poważne nawet jak na demona, zdawały się być błahostkami. Markunnr trzymał się stabilnie i pewnie. Teraz nawet Kinraya odczuła to, jaką siła dysponował boski demon. Poeta musiał uniknąć ciosu berłem... Berłem! Przecież to ono musiało być kluczem do sukcesu. Zewola jest matką wszelkiego stworzenia, więc artefakt będący emanacją jej mocy musi mieć siłę, by trzymać takiego potwora przy życiu. Wiedząc więc, co chce osiągnąć, paladyn zrobił krok w tył i przemieścił się nieco w lewo, zaledwie o kawałeczek przestrzeni. Zrobił to jednak wtedy, gdy ramienia demona już tam nie było, gdy przeleciało ono dalej, by zakończyć żywot ługi Zartata. Będąc więc w ułamku sekundy poza zasięgiem ostrza, Funeris uderzył z góry, wkładając w cios dużą ilość siły. Ostrze przecięło powietrze, zatoczyło niemalże koło i spadło na przedramię demona. Przedramię, w którym dzierżył berło, które powinno być kluczem do sukcesu.

//No to może tak?

[Isentor]

Berło wytoczyło się z odciętej dłoni Markunnra na posadzkę. Zaskoczony czynem Funerisa demon nie zdążył zareagować, ponieważ Kinraya wykorzystując moment dezorientacji rozpoczęła finezyjny taniec ze swą włócznią siekając i dźgając awatara.

[Kinraya]

- Zabierzcie berło! Wykończmy go!

[Funeris Venatio]

Funeris pochwycił drugą ręką berło i odrzucił je szybko w stronę Lucasa. Metaliczny przedmiot zaświerzbił paladyna w dłoń, co wydało mu się naprawdę dziwnym uczuciem. Nie czekając jednak ani chwili dłużej Poeta chwycił mocniej swój miecz i zamachnął się, by odrąbać hydrze łeb.

[Isentor]

Głowa demona przetoczyła się po posadzce, jego truchło upadło rozbłyskując żywym ogniem. Struktura tkanki zamieniła się w płynną magmę, która zaczęła przetapiać podłogę.

[Funeris Venatio]

Poeta odskoczył kawałek do tyłu, by nie zostać spalonym przez magmę, w którą zamienił się demon. Podniósł z ziemi tarczę i spojrzał się na Kinrayę. Wzrok miał trochę nieobecny i jakby niedowierzający.
- Po wszystkim?

[Kinraya]

- Daj mi berło.

[Funeris Venatio]

Funeris odebrał berło od Lucasa. Mógł mu go nie odrzucać, to by nie musiał teraz tyle ganiać. No ale cóż, służba nie drużba. Podziękował skinieniem głowy przyjacielowi, że zaopiekował się niebezpieczną zabawką i podał ją Kinrai. Unikał oczywiście wypalonych dziur w posadzce.

[Isentor]

Tymczasem lawa przetopiła posadzkę ukazując pomieszczenie poniżej.

[Kinraya]

Kinraya wzięła od Funerisa berło Zewoli.
- Wyczuwam moc drzemiącą w tym artefakcie. Taka potęga w rękach tak plugawej istoty.

[Funeris Venatio]

- Patrzcie, tam jest jakieś pomieszczenie... - Funeris powoli uznawał, że to już za wiele dla niego. Był tylko człowiekiem.
- Kinrayo, co teraz zamierzasz zrobić? Co z berłem?

[Kinraya]

- Berło należy do Rigor Mortis, to oni są jego powiernikami.

[Funeris Venatio]

- Coreliusie... - Paladyn zwrócił się do człowieka, który gdzieś tam powinien się znajdować.

[Lucas Paladin]

Lucas był pod wrażeniem zdolności bojowych swojego przyjaciela. Walka z Markunnrem była najlepiej rozegraną jaką do tej pory widział. Spoglądał na wszystkich i tak naprawdę nie był w stanie wykrztusić nawet jednego słowa. Był w szoku, bo pierwszy raz zetknął się ze złem tak potężnym jak boski demon. Powtórzył więc kompletnie bez sensu po Funerisie:
- Pani Kinrayo, co teraz?

[Isentor]

Przez dziury w posadzce zdawało się zauważyć pomieszczenie pod wami. Było oświetlone, przypominało sporej wielkości  jaskinię. ÂŚwiatło nie wyglądało na naturalne, biło trudną do zdefiniowania bielą. Otwory były na tyle duże, by człowiek w pełnym rynsztunku  mógł się przez nie przecisnąć.



- Tak Funerisie?