Tańczący z wilkami

[Elrond Ñoldor]

- To musimy teraz stąd wyjść - powiedział do wilczka i ruszył w kierunku mostu. Zwykłe wilki nie mogły przedostać się do świątyni, ale Puszkowi w jakiś sposób się to udało. Czyli w drugą stronę też powinien przejść...

[Mogul]

Wilk skłonił się i nachylił wyraźnie dając do zrozumienia, że możesz na niego wsiąść.

//: masz wybór, jeśli wybierzesz jazdę na wierzchowcu nie dostaniesz talentów za walkę. Z drugiej strony w późniejszych wyprawach zyskasz fabularnie.

[Elrond Ñoldor]

- Takiej okazji się nie przepuszcza.
Rzucił kolejny kawałek mięsiwa Puszkowi i wgramolił mu się na plecy. Czekał aż zje. Ponadto nie wiedział do końca jak nim sterować.
- Na niziny! Do miasta!

[Mogul]

Nie musiałeś wiedzieć, bo stworzenie okazało się bardziej inteligentne niż sądziłeś. Instyktownie przeczyłeś, że musisz się mocniej złapać i Puszek ruszył przed siebie. Z gracją przeskoczył przed domek, zatrzymał się sekundę na dachu, mogłeś dostrzec z dziesięć wilków i ruszyliście dalej. Jazda była podobna do konia, lecz zdecydowanie szybciej.

[Elrond Ñoldor]

I na pewno bardziej wygodna. Futro to futro, nie jakieś skórzane siodło. Jedynie brak lejców dawał się we znaki, ale jazda na takim wierzchowcu wynagradzała to w zupełności.

[Mogul]

Jazda na wilku była wspaniałym przeżyciem. "Spokojnie" bo jeśli tak można nazwać jazdę na szalenie szybkim wilku dotarliście niedaleko Atusel. Podczas swojej drogi zwinnie omijaliście przeszkody, także cało dotarliście. Zszedłeś z niego, po czym wilk zawył i ruszył z powrotem w swoją stronę.

[Elrond Ñoldor]

- Hej! Czekaj! Miałem odstawić Cię do Oczka! ÂŁap! - rzucił mięso. Zadął jeszcze w róg.

[Mogul]

Wilka już nie było, zdążył uciec bo najwyraźniej najadł się .

[Elrond Ñoldor]

- Nosz kuwa - sapnął tylko. Pustym workiem owinął róg, wsadził za pazuchę. Poszedł odnaleźć Oczka, by zdać mu relacje.

[Mogul]

- Ho, ho, ho, nasz mag wrócił. Coś nieszczęśliwie wyglądasz.

[Elrond Ñoldor]

- Bestyje masz fajną. Podwiozła mnie pod samą wioskę. A w ogóle to czego nie mówił, że tam pełno jakiegoś czerwonego gówna i świątynia ziomków twoich?

[Mogul]

- Mówisz o rudzie? Upst, przez przypadek sobie to pominąłem, chciałem zobaczyć jak sobie poradzisz. Hę, jak się świątynia tkacza snów widzi?

[Elrond Ñoldor]

- Bardzo realny były to sny. Siłą zapieczętowanych drzwi nie przejdziesz, od razu wali Cię magią po umyśle. Mówisz że sny, więc teraz w pełni rozumiem o co chodzi. I ogólnie trzeba być godnym. Dopiero mogą przepuścić. A łącząc ten fakt z płaskorzeźbą pół orka pół demona, strzelam w ślepo ze chodzi o Mogula Khana. I widziałem jakieś stare ognisko z pieńkami. Chyba to nie istotne - odsapnął troszeczkę, jego słowa może nie były za bardzo składne, ale ze strzępków jago pamięci starał się przekazać wszystko.
- Powiedz mi kolego, czemu mam dziwne wrażenie, że wysłałeś mnie nie po twojego futrzaka, który nawiasem mówiąc sam sobie dobrze radzi, a jednym z jego składników pożywienia mogą być niedźwiedzie, tylko wysłałeś mnie na przepadanie tej świątyni?

[Mogul]

Ork zaczął bawić się monetą przekładając ją między palcami.
- Dobrze kombinujesz arcymagu, lecz to jedynie część prawdy, którą dostrzegasz. Drzwi z ogniskiem są zapieczętowane, ale każdy może je otworzyć, jeśli poprawnie odczyta runy. Samo pomieszczenie było swego rodzaju pokoikiem, a świątynia domem dla mojego klanu. Mogul od zawsze był dziedzicem Khanów, demonicznego rodu i nie jest ważne to, że stał się bestią. Akurat tutaj to po prostu przypadek. Sądzi się, że Khanowie zyskali swoją siłę dzięki paktom z demonami, ale to stare legendy. Wysłałem Cię po mojego futrzaka, byś pobawił się z nim trochę i nakarmił. Skurwysyn mały zaradny jest, ale potrzebuje też czasami towarzystwa. Pominąłem szczegół z rogiem, bo w sumie to było częścią Twojego zadania. Zagrałeś na rogu i pewnie pokaźna grupka mniej przyjaznych wilków przywitała Cię, co nie? Zachichotał - Chciałem sprawdzić, czy świątynia stoi i nie została zbezczeszczona. Jest dobrze. Innych przeszkód nie spotkałeś? Jak podróż do celu minęła.

[Elrond Ñoldor]

- A właśnie. Spotkałem jakiegoś idiotę. Na dźwięk mojego imienia zaczął po prostu spierdalać. Dopadłem go zaraz, chciałem go przepytać, to bełkotał tylko że jest bandyta i miała być zasadzka. Zabił się później. To nie jest normalne by jakiś zbir zabijał się ot tak. Miał przy sobie amulet. Amulet z dwóch ród, niebieskiej i czerwonej. To również jest dziwne.

[Mogul]

- Jaki amulet? Pokaż go. Przekazałeś Oczkowi amulet, jego twarz sposępniała. - Hmm, jeśli to nie był normalny szaleniec, to znów mamy kolejny problem. Jest to pajęcze oko. Nie patrz się tak na mnie, wiem co mówię. Hyyyh, wiesz co? Pogadaj z Mogulem, pokaż mu ten amulet, on powinien odpowiedzieć Ci na parę pytań, a jak nie, to wtedy zgłoście się do mnie, a teraz możesz iść sobie, mam ważne sprawy do załatwienia. Masz tutaj mieszek ze swoją nagrodą.


Podsumowanie:
Elrond wyruszył daleko w góry, by nakarmić zwierzątko Oczka. Nie napotkał poważniejszych przeszkód po drodze, pomijając szaleńca, który na jego oczach popełnił samobójstwo. Przy okazji wybadał część starej, orkowej świątyni gdy przeczekiwał atak wilków. Po nakarmieniu wilka na jego grzbiecie wrócił bezpiecznie do Atusel

Nagroda:
150 grzywien

Talenty:
Elrond
Aktywność: 1 złoty talent (+1 za bonus rasowy)
Opisy: 1 srebrny talent
Walka: brak
Bonus pieniężny: 150 sztuk grzywien