Zabawy w bogów

[Anette Du'Monteau]

-W czasie, gdy wasza dwójka flirtowała i kłóciła się niczym stare małżeństwo, ja nie próżnowałem i załatwiałem profity. Otóż damą, którą zaczepiłem zarzekała się, że nasz jasnowidz to kłamca. Nagadał jej mężowi, że żona go zdradza, co oczywiście według tej pani było wierutnym kłamstwem. Więc jakbyśmy udowodnili winę pana jaśnie widzącego to można liczyć na zysk. Tylko musimy mieć dowód tego, że rzeczywiście oszukuje ludzi. Przy okazji, jej mąż jest kupcem, jak większość tych tutaj. Nic nadzwyczajnego.

[Dragosani]

Słysząc wypowiedź elfki, która chyba nie była pozytywnie nastawiona do czynów Draga, wampir macnął tylko ręką w geście "Oj tam, oj tam". Jakoś przyzwyczaił się do jej niezrozumienia i fochów. Potem podszedł mały.
- My zaś opracowaliśmy plan. Znaczy jego zarys - powiedział tylko i wrócił do obserwacji ludzi. W końcu bez słowa podszedł do jednej z niewyróżniających się kobiet.
- Witam panią. - Uśmiechnął się. Zaciskając wargi, aby jej nie wystraszyć. - Wie pani coś może o tym... osobliwym człowieku, który przed chwilą tak ciekawie przemawiał? - zapytał wprost.

[Nessa]

Elfka nie wiedziała, kogo MACNÂĄÂŁ, ale musiała wyjaśnić tę sprawę. Niziołek był w wieeeelkim błędzie! Ogromnym! Niczym lasy Elanoi.
- Nie flirtowaliśmy! - zdążyła się jeszcze oburzyć, nim Severus ich opuścił. Uspokoiła się po chwili, obserwując, co wyczynia wampir, po czym zwróciła się do Blaze'a:
- Nasz blady towarzysz za punkt honoru wręcz wziął sobie zniszczenie kariery tego wieszcza, więc przy okazji zyskamy coś na jego ambicji - uśmiechnęła się lekko, a następnie zmarszczyła brwi. Zapomniała, że Dragosani to wszystko mógł usłyszeć. Czasami nie znosiła i tej wampirzej cechy.

Dragosani:
- To wspaniały mężczyzna - odpowiedziała uprzejmie kobieta i zarumieniła się. - Dowiedziałam się dzięki niemu kilku cennych rzeczy, a i męża dzięki nim może zdobędę - zachichotała, po czym dodała poważniej:
- Jego przepowiednie naprawdę się sprawdzają i trochę mnie to przerażało.

[Dragosani]

Drago istotnie macnął ręką. Tym co macał było powietrze. Teraz jednak słuchał słów kobiety, która zdradzała pewne oznaki sympatii do wieszcza. Zdradzały to drgania powiek. Gdy powiedziała, co miała powiedzieć, Draguś uśmiechnął się uroczo. 
- Zatem życzę szczęścia na nowej drodze życia - powiedział uprzejmie. - Pani wybranej musi być szczęściarzem - dodał, wcale nie podlizując się potencjalnej informatorce. - Ale wiadomo coś o tym jasnowidzu? Jak się nazywa chociażby? Albo kiedy właściwie zaczął wygłaszać przepowiednie? - zapytał.

[Nessa]

Powieki kobiety znowu zadrżały, a nawet się zamknęły, a następnie otworzyły. Prawie jak czary, a Severus za spostrzegawczość powinien dostać medal.
- Ona może coś wiedzieć - wskazała starszą kobietę, której tusza wskazywała na pełną sakiewkę, choć ubrania temu zaprzeczały. Właśnie głośno dyskutowała z innymi kobietami, które były jej podobne, na temat jakiejś flądry, która podbiera jej klientów.

[Dragosani]

Wampir spojrzał na grupkę, po czym wrócił spojrzeniem do swojej rozmówczyni.
- Więc popytam jej, może coś wie... - stwierdził. - Dzięki - dodał jeszcze i odszedł od kobiety. Skierował się w stronę potencjalnej informatorki, oraz jej towarzyszek w wadze i dyskusji. Nie chciał jednak wcinać się im w rozmowę, co tylko mogłoby rozjuszyć wskazaną kobitę. Postanowił więc poczekać i zaczepić ja, gdy już tłumek nieco się rozejdzie. W międzyczasie słuchał rozmów innych ludzi, uwzględniając to, że ktoś może dyskutować o wieszczu.

[Nessa]

O wieszczu rozmawiało wile osób. W większości były to wyrazy zachwytu. Wampir nie wyłapał niczego szczególnego niestety. W kilku rozmowach przewinęła się kwestia przewidywania cen na targu, śmierci szlachcica, o której trio słyszało już w karczmie i odnalezieniu dziecka jakiejś wysokiej brunetki, którą jedna z kobiet zresztą wskazała. Nieznajoma stała kilkanaście metrów od Dragosaniego i wychwalała pod niebiosa wieszcza.

Natomiast przekupki ani na chwilę się umilkły, tylko przekrzykiwały się w najlepsze.

[Dragosani]

Drago uznał, wcale nie podsłuchując rozmów innych osób, stwierdził, ze nie mają oni nic ciekawego do powiedzenia. Ot, zwykłe gadanie ciemnego ludu, przekonanego o nadprzyrodzonych zdolnościach ich rzekomego proroka. Przez myśl przeszło wampirowi, ze i on mógł by uchodzić za takowego. Co najmniej! Wszak zginął na krzyżu, aby trzy dni później powstać z martwych. To go kwalifikuje nawet jako boga! Tyle, że nie potrafił chodzić po wodzie, ani zamieniać wodę w wino,  co było pewną niedogodnością. Ruszył żwawym krokiem w stronę przekupek.
- Witam - powiedział, mając nadzieję, że jego głos zostanie usłyszany przez zaaferowane baby. - Widzę, że wiedzą panie sporo o tym człowieku co przemawiał. - Kiwnął głową na beczkę. - Mogą panie mi coś o nim powiedzieć? Wie ktoś jak się on nazywa? Od kiedy przepowiada przyszłość?

[Anette Du'Monteau]

-Sądzisz, że uda mu się coś wyciągnąć? Ja nie stawiałbym na wampira w rozmowie z przekupkami panienko.

[Nessa]

- No nie wiem. Ten wampir bywa upierdliwie uparty, więc może sobie poradzi. Chyba, że ty masz pomysł do kogo zagadać? Jestem otwarta na sugestie - po czym rozejrzała się dookoła.

Dragosani:
- O panoczek!
- ÂŁadnie to tak się wtrącać!
- Takiemu to przez łeb. Ja swojego chłopa wychowałam.
- I teraz cudze córki maca - prychnęła najgrubsza z otoczenia, a kobiety wybuchnęły śmiechem.
- Chory pan jest?
- Mój sąsiad, jak był taki blady, to mu się zmarło następnych przymrozków.
- Nie gadaj! To było później! Tylko go żona żywcem zakopała.
- A ja natomiast słyszałam, że on jeno wcześniej zmarł i ona go w domu trzymała, by zdążyć majątek sprzedać, nim jego rodzinka dowie się o kopnięciu w kalendarz.
- No nie gadaj!
- A no mówię przeca.
- Ale ty słodziutki chyba nam nie zemrzesz, co?
- No coś ty! Już by nam przepowiedział!
- Może zapomniał. A nasz rozmówca - który mówił niewątpliwie dużo - w oczyska mu się nie rzucił.
- Masz pan żonę?
- Może pana podtruwa?
- Albo sąsiad! Mój to tak mi psa zaciukał!
- Tego czarnego?
- Nie, szarego. Co to mój syncio się z nim wychował.
- A psa pan ma? Bo pan nie wygląda!
- Ale Ty bzdury gadasz! Ten łysy, co to kiedyś jabłka ukradł mojemu staremu, też nie wyglądał, a psa miał.
- Aaaa, ten? Ten co to tak dziwnie mrugał?
- No ten! Przecież mówię.


//:

[Dragosani]

Drago dzielnie słuchał... wypowiedzi, bo ciężko to nazwać dialogiem, czy rozmową, przekupek. Starał się wychwycić moment, aby się wtrącić. Nakierować ten potok informacji na to co go interesowało.
- Miałem żonę - odparł na jedno z pytań. - Zmarła kilka lat temu - dodał ponuro. - Nie było komu tego przewidzieć, dlatego jestem ciekaw kim jest ten wieszcz. Od dawna tak przemawia? - powtórzył pytanie. Właściwie pytania.

[Nessa]

Dragosani:
- Biedaczek - jedna z grubych kobiet podeszła do Severusa i poklepała go po plecach. Kolejne rozpoczęły użalanie się.
- Ojej! Taki młody, a już wdowiec.
- Prawie jak mój sąsiad...
- Cicho bądź! Nieszczęśnik ma problemy, a ty znowu swoje!
- No raaacja. Co nie zmienia faktu, że jego żonie też się zmarło. Ale nie wiadomo jak i kiedy. Toć zagwozdka!
- Powiedz coś o tym.
- Cichać! Pan tu o coś pyta.
- A o co?
- O wieszcza.
- Aaa.
- Czy dawno tu przemawia, głupia.
- Sama jesteś!
- Ej no! Cisza. Pomóżmy panu blademu. Jeszcze nam zemdleje.
- I kto go podtrzyma?
- My jeno wątłe kobiety!
- Właśnie! A pan to taki ładny.
- Umięśniony!
- Córkę mam na wydaniu. Do mamusi podobna. Nie chciałby pan poznać?
- Pusty łbie! To wdowiec jeno jest. Trochę taktu!
- Wracając do tematu...
- No ten mój sąsiad to pewnie zabił swą żonkę...
- Nie do tego! To my jeno nie wiemy dokładnie, kiedy on się pojawił tutaj.
- Ale na targu można popytać, bo tam jakiemuś kupcowi po raz pierwszy przepowiadał coś.
- No, ale to heca była!
- Ludziska to powariowały normalnie.
- A my klasa i spokój, co nie?

[Dragosani]

Durne baby pomyślał Drago.
- Miłe panie - powiedział Drago. Uśmiechnął się zaciskając wargi. - Wielce mi pomogłyście. Na pewno zajrzę na targ, może dowiem się czegoś ciekawego. - Skłonił się lekko, czyli kiwnął głową i odszedł kawałek, po czym odwrócił się jeszcze. - A co do córki, to podejrzewam, że nie będzie miała problemów z zamążpójściem. - Uśmiechnął się jeszcze raz uprzejmie, po czym odszedł na dobre. Dotarł do elfki i małego i odetchnął.
- Oczywiście nic nie wiedzą o wieszczu. Pojawił się znikąd i nikt go nie zna. Pierwsza przepowiednie wygłosił na targu, dla jakiegoś kupca. Tam można popytać.

[Nessa]

Kobiety nawet nie zwróciły uwagi na odejście wampira.

- Targu powiadasz? Może to dobry pomysł - wyraziła swoje opinię elfka, po czym rozejrzała się dookoła. Przerzedziło się. Ludzie powoli zaczęli rozchodzić się do domów. Z bardziej charakterystycznych osób poza przekupkami została jeszcze brunetka, którą kiedyś kobiety wskazały w kontekście rozmowy o porwanym dziecku. - Ale tam teraz zbyt wiele nie zdziałamy. Trzeba poczekać do rana.

[Dragosani]

Draguś skrzywił się lekko słysząc o poranku. No ale cóż, nie mógł narzekać. Bo nie. Spojrzał na brunetkę o której usłyszał wcześniej. Właściwie tylko rzucił okiem. Wcale nie oceniając jej wglądu i... zasobności w pokarm.
- Jak chcecie. Idźcie wypocząć, czy co tam chcecie, a ja tu jeszcze powęszę. - Uśmiechnął się lekko. Kiwnął głową do elfki oraz jej małego towarzysza, po czym bez słowa odszedł. Skierował się do wspomnianej brunetki. Coś mu mówiło, że jej informacje mogą być pomocne. Musiał do niej zagadać tak, aby a) nie wyjść na zboczeńca; b) kobieta nie uznała, że jest głodny; c) wydać się sympatycznym. Było to trudne zadanie.
- Witam - powiedział podchodząc do niej. - Słyszałem, że i pani pomógł ten wieszcz... to prawda? - zapytał najmilszym tonem, na jaki umiał się zdobyć.

[Anette Du'Monteau]

-ÂŻadnych. Nikt tu nie zwraca szczególnej uwagi, a wszyscy zdają się wiedzieć o tym jasnowidzu tyle samo. Czyli w sumie nic. Przyszedł jakiś szarlatan i teraz bałamuci każdego naiwniaka dorabiając się majątku. Człowiek trafi jedną przepowiednią, która dziwnym trafem nie jest rzadka w danym kręgu i już mamy cud.

[Nessa]

Dragosani:
- A pan co tak wszystkich wypytuje o tego dobrego człowieka? - kobiety nie zwiódł ton wampira i zapytała dość oschle, choć wciąż mieszcząc się w granicach chłodnej uprzejmości.

- Jedną przepowiednią? Ja tu już słyszałam o kilku. A poza tym, mimo że śmierć nie jest nigdzie popularna, to nie rzucałabym takich osądów - Nessa wzruszyła ramionami i rozejrzała się za Severusem, a gdy spostrzegła go przy kolejnej kobiecie, wywróciła teatralnie oczami. - A jeśli chodzi o bałamucenie, to jest trafił na równego sobie - kiwnęła na wampira.

[Dragosani]

- Nieczęsto widuje się wieszcze, którego przepowiednie rzekomo się sprawdzają - odparł Drago, praktycznie bez zmieszania. Podobne pytanie miał w prognozach. Wszak nie krył się z wypytywaniem ludzi. Uśmiechnął się. Z zaciśniętymi wargami. - Po prostu ciekaw jestem kim jest ów człowiek. Ciekawość to rzecz ludzka. - Zaśmiał się krótko. - Zaspokoiłem pani ciekawość? - zapytał w końcu.

[Nessa]

Dragosani:
- Ludzka rzecz, ale ty człowieka nie przypominasz - mówiła coraz mniej uprzejmie. - Widywałam i słyszałam o podobnych tobie. Zawsze polecano mi was unikać. Szczególnie jak po nieciekawych okolicach musiałam chodzić, szukając synka.

[Dragosani]

Wampir sposępniał. Bynajmniej nie była to jego prawdziwa reakcja na kobiece słowa. Raczej gra, która miała nieco ja tknąć, iż uraziła rozmówcę.
- Gdybyś zgłosiła się wtedy do nie, lub któregoś z moich braci... - Dago umyślnie przeszedł na "ty" i mówił nieco urażonym tonem. - Narazilibyśmy życie, aby ochronić cię i uratować synka. Z pewnością w przeciwieństwie do tych, którzy "zalecali", aby nas unikać. - Sposępniał jeszcze bardziej. Wkurzało go takie traktowanie. Ludzie wielce burzyli się na wampiry, tylko dlatego, że w ich obecności spadają o jedno oczko w łańcuchu pokarmowym, podczas gdy wampiry nie raz, nie dwa ratowały im skórę. Zamknął na chwilę oczy, po czym znów spojrzał na kobietę.
- Nie proszę cię o towarzyszenie mi w ciemnej uliczce, lecz o zwyczajne zaspokojenie ciekawości. Tej ludzkiej, bo wbrew pozorom wiele jest w nas z ludzi - dodał ciszej.