Zgubiony trop

[Istedd]

Nie zauważył, iż zranił je. Przypadkowo pewnie. Knykcie rozbolały go od ciężaru dzierżonej broni. Cofnął się o krok, lecz w porę zauważył, że jeden rzucił się nań do ataku. Nie chciał mieć wbitego w żywot żądła. Jakoś brzydka wydała mu się ta możliwość. Zaatakował więc prostym cięciem w zerk, w prawą część potwora. Powyżej nieco, gdzie człowiek miałby szyję.

[Anette Du'Monteau]

Stwór oberwał ponownie, jednak nie dość żeby się poddać w swych zmaganiach. Teraz co i rusz zaczął wymachiwać przed Tobą żądłem oraz odnóżami. Skupiony na walce z tym przeciwnikiem, nie zauważyłeś zniknięcia drugiego owada.

[Istedd]

Istedd nie był (jeszcze) wytrawnym szermierzem. Nie wyczuł więc, że odruchowo począł się cofać. Teraz stwór przejął inicjatywę, choć był nieco poraniony od miecza wojownika. Płaszcz rzeczywiście nie krępował ruchów, co niezmiernie pomogło mu w zmaganiach. Intuicyjnie stawiał kroki i zasłaniał się od żądła i odnóży. Mieczem raz odbił od swej piersi cios, następnie zaś wyprowadził kontratak. Włożył w to sporo siły. Teraz już miało nastąpić ostateczne uderzenie na owada, który sam był w ofensywie. Miecz przed tym ujął w oboj dłoni i ciął z brutalną siłą od dołu, nyżkiem. Sam nie planował tego ruchu. Zadał go intuicyjnie. W duszy miał nadzieję, że kobieta ostrzeże go w porę. Wtedy planował uskoczyć w przód, gdzie teraz znajdował się oponent. Lecz miecz śmignął paskudnie i jako-li żmija.

[Anette Du'Monteau]

Drugi owad padł martwy na ziemię. Na szczęście ostatni przeciwnik zwyczajnie zniknął. Widać uciekł nim podzielił los swoich kompanów. Starsza kobieta również gdzieś się zapodziała, lecz po chwili wróciła niosąc pakunek.
-No, co by nie mówić masz wprawną rękę panie. Proszę, to za pomoc. Pewnikiem idzie pan w góry, a tam przyda się coś na ząb. Wrzuciłam trochę suszonego mięsa na drogę.

[Istedd]

Kiedy drugi owad padł martwy Istedd obrócił się szybko. Na całe szczęście nic nie zaatakowało. Nie spostrzegł trzeciego z owadów. Uznał, iż ten zwyczajnie uciekł. I dobrze. Wytarł miecz w spodnie (wszak nie godzi się brudzić szaty). Odebrał niewielki pakunek od kobiety.
- Ależ dziękuję. Nic to nadzwyczajnego ubić takie dziadostwo. Dziękuję. Bywaj! - dodał owiązując konia. Dosiadł go bez gracji zbytecznej, zamachał kobiecie i odjechał w kierunku do którego zdążał. Znów począł powtarzać drogę w myśli sprawdzając również zawartość pakunku. Uśmiechnął się do siebie, gdyż był głodny. Zjadł nieco suszonego mięsa i jął umilać sobie drogę odgłosami konsumpcji mięsa. Odłożył później swą rację za pazuchę.

[Anette Du'Monteau]

Przejechałeś dalej traktem trafiając na wcześniej wspomnianą leśną dróżkę. Teraz miała cię czekać podróż przez zagajnika Mirvena. Ludzie lubili odwiedzać to miejsce zwłaszcza latem, ze względu na dużą malowniczość terenu. Było to chyba najbardziej znane miejsce na spędzenie we dwoje letniego popołudnia. Natomiast sam właściciel był nieco szalony i miał humory. Mimo to nie było osoby w okolicy, która choć razu nie odwiedziła by pustelni starego Mirvena.

[Istedd]

Nie zwracaj uwagi na Mirvena. Gdy wyjdziesz już z jego terenów, powinieneś odnaleźć udeptaną ścieżkę wzdłuż podnóża gór. Nią kieruj się prosto, aż dojdziesz do kompleksu jaskiń. Powtarzał sobie w głowie, gdy dotarł do malowniczej polanki. Zatrzymał konia i rozejrzał się dokoła. Rzeczywiście, było to pięknie. Zwolnił więc chód swego wierzchowca i powoli swym spojrzeniem omotał teren. Wyobrażał go sobie w całej okazałości - i tym widokiem łechtał swą wyobraźnię. Czas jednak mijał, a on jakoś czuł się, że w duszy nie chcę odwiedzić pustelni dziwnej persony. Po prostu wolał pierw wykonać zadanie i to czym prędzej. Ruszył więc, by znaleźć ścieżkę wzdłuż podnóża gór.

[Anette Du'Monteau]

Mogłeś podziwiać tutejszy krajobraz do woli. Drzewa tu rosły w szaleńczym tempie, a kwiecie zajmowało swe należne miejsce na ich koronach. Jak na razie stary Mirven nie raczył się pokazać, a Ty odnalazłeś przejście przez kolejny górski potok. Mostek prowadził na jakąś dalszą trasę, lecz nie byłeś pewny czy to ta.

[Istedd]

Istedd podrapał się w głowę dając wszem i wobec znak, iż nie jest pewny dalszej trasy. Zaklął cicho. W pierwszym, dość dziwnym odruchu chciał zapytać swego wierzchowca czy iść tędy, lubo innej drogi poszukać. Koń jednak z pewnością nie odpowiedziałby, a gdyby tak się stało nasz bohater rażony zostałby zawałem serca. Decydując się jednak (choć w głowie nie znajdywał wzmianki o moście i górskim potoku) przekroczył mostek zapatrzony w piękną toń wodną. Udał się dalszą trasą starając się zapamiętać jakieś punktu orientacyjne, by w razie czego wrócić.

[Anette Du'Monteau]

Szuwarek

Nim zdążyłeś przejść do końca mostek usłyszałeś z boku szelest i chlupot. Na powierzchnię wypełzła istota złożona z wodnej roślinności. Miała około trzech metrów wysokości, wielkie barki i żółtawe ślepia wpatrujące się w ciebie z pustym wyrazem. To był szuwarek, wysłannik bogini Ventepi, jednak rzadkością było spotkanie tego wynaturzenia. Obrońca natury wysunął w twoją stronę ramię, a właściwie kłębowisko pnączy i gałęzi mające je przypominać. Cofnął je niemal natychmiast, gdy zza jego pleców wyszedł starzec.
-Czego szukasz w zagajniku Mirvena?! - spytał chrapliwym głosem.

[Istedd]

Istedd zareagował w sposób oczywisty w takiej oto przypadłości.
- O kurwa! - wyrwało się z jego ust jakże homeryckie porównanie zapadłej sytuacji do losu bezdomnych kotów. Czemu kotów? Któż to wie, skupiony bowiem był i nasz bohater na dziwnym stworze. O ile, w takiej sytuacji można było skupić się na skupieniu miast panice i zdziwieniu. Opanował prędko swego konia. Nie sięgał po miecz. Raczej nie nęciła go ta pokusa. O stworze tym nie wiedział prawie wcale poza tym, czego nauczył się w tej chwili. Spojrzał zdziwiony na starca.
- Nie szukam niczego! Jestem tu tylko przejazdem! Kieruję się w góry, starcze! - odpowiedział tonem głosu zdradzając zdumienie i podziw dla tego stworzenia i być może starca.

[Anette Du'Monteau]

Nie wiedziałeś również, że starzec był kiedyś dość potężnym druidem. Teraz po latach mu odbiło. Spojrzał na ciebie zielonkawymi oczami i zmarszczył brwi.
-Wyczuwam w Tobie pewną odmienność. Dam ci szansę przejazdu, lecz wpierw odpowiesz na moje zagadki. Wysłuchaj dokładnie pierwszej z nich. - rzekł starzec
-Za dnia brzuch pełen włosów, a nocą próżny. Co to jest?

[Istedd]

Istedd dość niechętnie musiał przystać na postawione przez szalonego druida żądania. Wysłuchał więc jego zagadki i zdziwił się. Myślał nad tym. Jego umysł chwytał się każdego słowa, jakie przyszło mu na myśl i uzasadniał je zarówno racjonalnie, jak i empirycznie. Nic jednak nie powiedział początkowo jeździec. W końcu nabrał powietrza i rzekł:
- To broda. Za dnia, kiedy obżeramy się jest pełen jak brzuch, gdyż okruchy weń wsiąkają. W nocy zaś jest pusty, gdyż przed spaniem rozwija się przeważnie brodę i czyści.

[Anette Du'Monteau]

-ÂŹle. Chodziło o czapkę. Przed Tobą dwa kolejne pytania. Musisz choć na jedno odpowiedzieć dobrze. - kontynuował. -A więc słuchaj lepiej uważnie i skup się.
-Patrzysz - wydaje Ci się, że go nie ma,
dotkniesz je - poczujesz że jest.
Podobne do lodu, lecz nie taje.
Podobne do wody, lecz nie ciecze.

[Istedd]

- Kurwa. - skomentował kulturalnie swą lekką pomyłkę. Był prawie pewny, że chodziło o brodę. Zresztą broda i czapka to prawie to samo - pokrywa głowę. ÂŻachnął się nieco na siebie, choć po plecach przebiegł go dreszcz. Tym razem zastanawiał się dłużej.
- Zwierciadło. To jest zwierciadło. - odparł pewniejszy niż był pewny.

[Anette Du'Monteau]

-Blisko, chodziło o szkło. Dla pewności zadam ci ostatnie pytanie. Gotowy?
-Takie duże, że zajmuje cały świat;
takie małe, że wniknie w najmniejszą szczelinkę.

[Istedd]

- No. Szkło, zwierciadło. Byłem blisko. - wyszczerzył się dumnie. Kolejna z zagadek znowu przyprawiła go prawie o ból głowy. Mruknął coś pod nosem niezbyt rozweselony. Wiele na myśl przychodziło mu rzeczy wielkich jak świat, a małych zarazem.
- To powietrze. Tak. Powietrze. - powiedział w końcu, po najdłuższym namyśle.

[Anette Du'Monteau]

-Zgadza się. Twoja nagroda. - odparł stary druid rzucając ci jabłko. -No i oczywiście możesz przejść przez moje ziemie. W momencie, gdy pustelnik poinformował cię o udanej odpowiedzi oraz pogratulował, szuwarek zamierzał zrobić to samo. Mokry stwór podszedł do Ciebie, przycisnął mocno do siebie i uniósł do góry jak mała zabawkę. Po krótkiej wymianie uścisków postawił cię na ziemi. Z jego ust wydobył się dziwny bełkot.
-Ach, Wirek mówi, że możesz tu przychodzić kiedy chcesz. Nie wiem czemu, ale zdaje się, że cię polubił. Szuwarek pokiwał głową jakby na potwierdzenie słów, po czym poklepał cię ręką w łepetynę.

[Istedd]

Istedd chwycił zgrabnie rzucone jabłko. Na twarz jego wstąpił dziwny kaprys zamyślenia. Co oni wszyscy mają z tym żarciem? - pytał sam siebie. Skrył jabłko za pazuchą, kiedy starzec informował go o możliwości przejścia. Jego odległe przez owoc myśli powróciły w mig do wyznaczonego celu odnalezienia celu. Uśmiechnął się i skinął lekko z siodła starcowi. Otworzył szeroko oczy widząc,ze pochodzi do niego stwór. Kiedy uniósł go mężczyzna bezradnie zamacham nogami. Jęknął głośno i przeciągle, kiedy nastąpiła wymiana uścisków. Właściwie jednego. Bolesnego dla żeber i pleców. Stęknął, kiedy z powrotem znalazł się w siodle. Dziękował w duchu swemu wierzchowcowi, że nie uciekł. Gdy dowiedział się, że zaskarbił sobie nowego "przyjaciela" na twarz przywołał bezradny uśmiech.
- Miło... postaram się tu wpadać. Bywajcie! - dodał i ponaglił swego konia. Kiedy ten przekroczył mur Istedd odwrócił się do starca i uśmiechnął przebiegle.
- Kiedy się spotkamy odpowiesz na moją zagadkę:
Pierwsza sylaba ból znaczy czy żałość.
Druga pytanie.
Trzecia doskonałość.

[Anette Du'Monteau]

-Nie wiem gdzie twa ojczyzna chłopcze, lecz u mnie dom na pewien czas znajdziesz. Bywaj. - odpowiedział pustelnik. Ty natomiast ruszyłeś dalej. Miałeś już pewność, że podążasz wciąż dobrą trasą. Zostało zatem jechać dróżką u stóp gór. Zapewne nim się obejrzysz będziesz w pobliżu jaskiń.