Kwestia ceny

[Anette Du'Monteau]

-Ja? Jak nauczysz się więcej rzeczy prócz konserwacji powierzchni płaskich Diomedesie, wtedy może ci uwierzę. - odrzekł mauren.
-Ruszamy do Tinriletu, magu. Dalej jesteśmy wynajęci przez Konfederację. Dostaliśmy informację, że skoro wojny i tak jest nieunikniona możemy nieco pograbić na dodatkowy zysk. Choć wam w Gildii to chyba nie wypada.

[Eric]

- Mówiłem do Darlenita, nie bulwersuj się. - zachichotał. - Mnie to tam zyski mało obchodzą. Chcę sobie pociupać troszku. Po tych dwóch piwach i opowieści Domenica tak mnie jakoś naszło.

[Izabell Ravlet]

O ile będziemy walczyć po stronie sojuszników Valfden, nie mam nic przeciwko. A do nauki magii potrzeba wiele. Zarówno doświadczenia, jak również złota...

Obym ja się nie zbulwersował, Diomedesie

[Arti]

- Pociupać, Diomedesie? - zapytał z lekkim przerażeniem Aerth. - Tak w ogóle to witaj, ostatnio widzieliśmy się z miesiąc temu u magów. Jak widzisz, zmieniłem zdanie. Jak tam w ogóle u magów? Trudna droga by móc sobie porzucać kulami ognia w drzewa?

[Anette Du'Monteau]

-Nasz Diomedes to na razie może jedynie rąbać drzewa i podpalać ale na tradycyjny sposób miast kulami ognia.

[Hagmar]

Kompania wyjechała z miasta w stronę Ekkerund pierwej, bo pewnemu krasnoludowi obiecano "szczelbę". ÂŚnieg prószył z lekka, mróz przyjemnie szczypał w oczy.

[Eric]

- Mogę jeszcze ciskać piorunami, hehe - powiedział wskazując palcem na różdżkę uwieszoną u pasa. - Na razie zgłębiam podstawowe sztuki magii - odpowiedział na zadane pytanie. - Wiadomo, że nie jest łatwo. Trzeba mieć pewien potencjał, ale tak samo jest z bronią białą, czyż nie? - dodał, drapiąc się po tyłku - Jeden przyswaja sobie szybciej, drugi zaś potrzebuje wielu lat morderczego treningu.

[Anette Du'Monteau]

-Jak mówi przysłowie: "Wielu mogłoby osiągnąć mądrość, gdyby nie sądzili, że już ją osiągnęli."

[Eric]

Diomedes popatrzył dziwnie na Zeyfara, który niemalże do każdej sytuacji potrafił przytoczyć jakieś przysłowie. Zaskakiwało go to niemalże za każdym razem.
- Mam wrażenie, że ty te wszystkie przysłowia na poczekaniu wymyślasz...

[Hagmar]

Ale prawdziwe są przynajmniej. Nowicjuszu.

[Eric]

- Temu nie zaprzeczałem. Komturze. - zarechotał wesoło.

[Anette Du'Monteau]

-Niestety wedle słów mędrców jest inaczej. "Słowa ulatują, pismo pozostaje."

[Hagmar]

Jak już masz mnie tytułować to baronem, prawidłowo chociaż.

[Anette Du'Monteau]

-"Patrz nie kim byliśmy, lecz kim teraz jesteśmy", drogi Diomedesie. Ja również nie jestem komandorem. Jestem sir Zeyfar, bądź Mistrz Zeyfar. Choć ty jeszcze możesz mówić samym imieniem przez wzgląd na przeszłość.

[Eric]

- No to baronie. Dziękuję Zeyfarze. To prawdziwy zaszczyt móc mówić do Ciebie po imieniu - odparł, a z jego twarzy nie spełzał uśmiech. - Jak za starych dobrych czasów, co? - zadał ogólne pytanie do Domenica, Aragorna i Zeyfara.

[Anette Du'Monteau]

-Prawie, poza tym, że jesteś magiem. Ale wierzę w własną wersję. Tak samo ja jestem to samą osobą, która wywędrowała z Isghar w wieku 17 lat co teraz mając 25. Nabyłem jedynie dodatkowych cech, a pewne rzeczy stały się jasne i zrozumiałe pod innym kątem spojrzenia. "Ci, co za morze płyną, zmieniają niebo, a nie duszę."

[Hagmar]

Mądre Zeyfarze, podaj flaszkę. Rzekł poprawiając się na wozie który delikatnie podskakiwał.

[Eric]

- Kiedyś nie zatruwałeś nas takimi wywodami, tylko dobrym żarełkiem spod twojej ręki - zachichotał. - Mam nadzieję, że twoje zdolności kulinarne stoją na tym samym poziomie co kiedyś?

[Anette Du'Monteau]

-Oj tak, choć od wzmożonej aktywności typu siecz i patrz czy równo puchnie, nie miałem zbytnio czasu. Teraz, gdy będziemy zimować w Bastionie pewnie znów do tego wrócę. Kuchnia magów jest aż tak zła?

[Eric]

- Nie jest zła, aczkolwiek twoją ją niestety przyćmiewa i szczerze przyznam, że tęskno mi za nią - odpowiedział, marząc o dobrym, ciepłym posiłku.