Nocne zmory ziem larkoskich

[Metztli]

Metztli czuła się nieswojo, nie lubiła jak w lesie jest tak cicho. To niemalże zawsze oznaczało kłopoty. Usiadła więc sobie na miękkim mchu, czując się bardzi nieszczęśliwie że została sama. Zeleris wyglądał dość śmiesznie, schodząc ostrożnie i wspierając się kosturem niczym starzec laską, ale dziewczynie i tak było nie do śmiechu. Siedziała więc, czujna niczym płochliwy zajączek, gotowa wczeć alarm na najlżejszy dźwięk...

[Gordian Morii]

Miejsce w którym znalazł się Zeleris emanowało dziwną mocą. Teraz czuł ją wyraźnie energia pulsowała tak jak to zwykła czynić krew w tętnicach szyjnych i nadgarstkach. Niewiadomym było miejsce pochodzenia mocy, niewiadomym było też to co spowodowało jej wyzwolenie. Być może było to miejsce jakiegoś dawnego kultu lub pod ziemią znajdowało się jakieś skupisko magicznej rudy? Tego nie sposób było sprawdzić, a przynajmniej Tobie jako magowi o takim a nie innym doświadczeniu i stażu.
Jedno było jednak pewne, w niecce było bezpiecznie.

[Dragosani]

Zeleris zatrzymał się na dole i kontemplował nad dziwnym fenomenem. Miejsce to wprost emanowało mocą. Mag chłonął ta moc, delektując się nią.
- Tu jest bezpiecznie. - powiedział do Metztli. Następnie wyciągnął dłoń nad głowę, pobrał moc i wypowiedział zaklęcie.
- Osh Isarish Izqiash, Izqihuxuash Grash. - w dłoni jego pojawił się płomień, który mag wyrzucił w górę, by zawiadomić Gordiana.

[Gordian Morii]

Wystrzelony w niebo pocisk szybko wznosił się w górę ze sporą szybkością a nagle stało się coś niespodziewanego. Ognista strzała w waszych oczach zaczęła rosnąć powiększając swe rozmiary kilkakrotnie. Przyglądaliście się temu dziwnemu zjawisku gdy nagle kula eksplodowała nad waszymi głowami. Huk wybuchu był potworny a siła eksplozji zwaliła was z nóg przy okazji ratując was przed poparzeniem opadającymi w dół iskrami...
Gordian idąc lasem usłyszał huk i szybko spojrzał w niebo, na którym pojawiła się czerwona poświata. Już miał zwracać się w tamtym kierunku gdy usłyszał jakiś ruch po swej prawej stronie. Instynktownie machnął kosturem odbijając napastników potężnym morficznym uderzeniem. Dwa humanoidy uderzyły w rosnące drzewa. Elf z kosturem gotowym do szybkiego zadania ciosu zbliżył się do nich..

[Dragosani]

Flamel padł. Zresztą nie miał zbyt wielkiego wyboru. Nieoczekiwany wybuch pozwolił mu właśnie paść, albo paść. Mag, w swej mądrości, wybrał pierwsza opcję. Po chwili jednak wstał i sprawdził czy z Metztli wszystko w porządku. Nie wyglądała na ranną. Może nieco zaskoczoną. Zeleris spojrzał w górę, w miejsce wybuchu. Następnie rzucił okiem na swoje dłonie i w końcu na lej.
- Tak jak sądziłem. - rzekł. - Coś tutaj jest. - dodał. - ÂŹródło energii... bardzo potężne źródło. Widziałaś co zrobiło z prostego i słabego zaklęcia. Ale cóż... Gordian na pewno to usłyszał. Poczekajmy na niego. Z wielką magią nie ma co ryzykować... - stwierdził. Schylił się by odgarnąć trochę ziemi z dnia rowu. Było to nieco irracjonalne, gdyż źródło mocy zapewne nie znajdowało się tuż pod powierzchnią, ale kto wie?

[Metztli]

- To było... niesamowite! Jak petarda tylko dużo większe! - rozemocjonowała się Metz i otrzepała suknie i wyciągnęła kilka gałązek z włosów - No i się potargałam - stwierdziła rozżalona, usiłując poprawić rude, niesforne loki które wyczówszy zamieszanie postanowiły własnym życiem utworzyć chaos.

[Gordian Morii]

Gordian obejrzał dokładnie leżących przeciwników, których dla pewności przebił jeszcze kosturem. Truchła nie należały do ludzi a raczej do istot, które kiedyś ludźmi były. Lata, które spędził już na tym świecie wystarczyły aby szybko i bezbłędnie stwierdzić kim są atakujący. Elf złapał jednego z zabitych za nogę i teleportował się z nim do Gildii a właściwie do jednej z wielu cel ulokowanych w katakumbach.
Dokładnie zabezpieczając drzwi schował klucz do kieszeni na piersi i powrócił do lasu, w którym pozostali jego uczniowie. Szybkim krokiem ruszył w kierunku gdzie spodziewał się spotkać Zelerisa i Metztli.

Grzebiąc w ziemi natrafiłeś na drobne kamienie o bardzo ostrych krawędziach. Było to bardzo dziwne gdyż te tereny były znacznie oddalone od gór a w zasięgu wzroku nie było widać żadnych głazów, które przed wiekami mogłyby być tu przyniesione przez lodowce lub inne podobne zjawiska.

[Dragosani]

Młody mag trochę niecierpliwił się. Czyżby Gordian nie zauważył wybuchu? Zastanawiał się czy nie zaryzykować kolejnego zaklęcia, lecz wtedy dostrzegł dziwne kamienie. Podniósł jeden z nich i przyjrzał się mu badawczo.

[Gordian Morii]

Kamień jak kamień, kawałek ukruszonego granitu jakiego pełno w górach. Nie było zbytnio nic do oglądania lecz mógł to być ciekawy ślad. Tylko czego?

W oddali między drzewami pojawiła się odziana w białe szaty postać maga.

[Dragosani]

Flamel obejrzał kamyk. Zbadał go. Nawet polizał, by znaleźć cokolwiek nietypowego (poza ich obecnością). Lecz nic takiego nie znalazł, więc opuścił go z powrotem na ziemię. Wstał i wyszedł z leja. Dostrzegł  w oddali postać w białej szacie. Było to daleko, więc nie był pewny czy to Mistrz, ale pomachał ku niej ręką, dając znak gdzie są.

[Gordian Morii]

Gordian szedł dosyć szybko więc już po kilku minutach był przy dziwacznym leju.
-To co mnie zaalarmowało było Twoim dziełem?- zapytał wskazując na niebo, na którym już nie pozostały w prawdzie żadne ślady wybuchu ale lepiej obrazowało to o co pytał elf.

[Dragosani]

- Tak. - odpowiedział Zeleris. - Coś tutaj jest. ÂŹródło mocy.. to ono wzmocniło zaklęcie. Zresztą zapewne sam wyczuwasz tutaj natężenie mocy... - dodał. 

[Gordian Morii]

-Tak, tak czuję moc jaką emanuje to miejsce.- zgodził się elf kiwając lekko głową.
-Znaleźliście coś jeszcze prócz tego? Jakieś ślady magicznych stworzeń, rytuałów a może innym magów?- zapytał po chwili.

[Dragosani]

- Na dole leja są porozrzucane drobne ostre kamyki. - odparł mag. - Biorąc pod uwagę tutejszy teren to trochę nietypowe. - dodał. - Hmm... i to chyba wszystko. Zwierząt, ani innych stworzeń nie widzieliśmy. Właściwie to nieco dziwne... - zamilkł na chwilę. -- Nawet ptaków nie słychać. - zwrócił na to uwagę.

[Gordian Morii]

-Dobrze.- rzekł elf schodząc do tego niewielkiego jaru.
-Wyjdźcie teraz na zewnątrz i oddalcie się nieco, gdyż muszę spróbować magii. Jeśli coś poszłoby nie tak to mógłbym ranić także was. Dlatego teraz zmykajcie, a najlepiej powoli idźcie w kierunku kurhanów. Dogonię was.

[Dragosani]

- W takim razie powodzenia. - powiedział Zeleris i odwrócił się, by oddalić się. Co prawda chciał pomóc w badaniu tego czegoś pod ziemią, ale wiedział że nie warto sprzeczać się z tym upartym elfem. Kiwnął głową na Metztli i ruszył w stronę kurhanów.

[Metztli]

Metztli, chcąc nie chcąc musiała iść za Zelerisem - Hej, jak myślisz? To miejsce ma związek z tą wsią? A może coś spowodowało to, i przez to duchy stały się niespokojne i dręczą ludzi... - zaczęła kombinować.

[Dragosani]

- Związek z sytuacja we wsi ma na pewno. - odpowiedział Flamel. - Nie wiem czy to czułaś, ale tam aż huczało od magii. - dodał.
- Ale raczej nie sądzę by to coś spowodowało niepokój duchów. No ale cóż... może przy kurhanach coś znajdziemy.

[Gordian Morii]

Gordian usiadł w centrum leja i zamknął oczy. Chciał użyć jasnowidzenia...


Idąc przez las poczuliście się dziwnie. Mimo szat zapewniających stałą ochronę cieplną i tak poczuliście na skórze przenikający dreszcz zimna. Korony najwyższych drzew zaczęły trząść się targane porywistym wichrem, którego wycie dawało czasami złudzenie słów. Kilkadziesiąt metrów przed wami zaczynała się polana wyraźnie odcinająca się od lasu pasmem niskich krzaków. Na polanie znajdowały się kurhany. Potężne, usypiska o niezbyt stromych zboczach i ściętych, wygładzonych wierzchołkach. Było ich pięć, a właściwie wy widzieliście pięć gdyż szósty mniejszy od pozostałych ukryty za jednym z wysokich kopców był niewidoczny dla waszych oczu.

[Dragosani]

Flamel szedł przez las niespokojny. Niepokój był trochę irracjonalny, ale mag zdawał sobie sprawę, że coś w tym lesie jest jednak nie tak. Szli w milczeniu, co sugerowało, że i rozgadana zazwyczaj Metztli czuje tą dziwna atmosferę. Młody mag ścisnął może trochę za mocno dłoń na kosturze, jakby spodziewając się ataku. Przeszli w końcu przez las, trafiając na polane z kurhanami. Wyglądały jak zwykłe pagórki, lecz mag wiedział, że pod nimi spoczywają szczątki. Wszedł na polanę, by przyjrzeć się okolicy ziemnych kopców.