Wielkie łowy

[Gordian Morii]

Gordian spojrzał na towarzyszących mu elfów i rzekł w stronę potwora.
-Jesteśmy tu po to aby zwolnić Cię, ze służby. Jako prawowici dziedzice tego czego strzegłeś tak pilnie przez te wszystkie lata składamy Ci dzięki i zwracamy wolność. Odejdź w pokoju Ognisty Strażniku.- ton jego głosu był pewny i dosyć podniosły jak na obecny moment. Gordian wiedział, że są tu tylko i wyłącznie intruzami lecz czemu by nie można było spróbować rozwiązać problemu polubownie.
-Skoro podajecie się za prawowitych właścicieli mego skarbu odpowiedzcie na te dwa pytania.- zagrzmiał strażnik.
-Słuchaj i odpowiadaj elfie.- rzekł do Anva - Daleko we wnętrzu góry, w mieście niskiego ludu żył szlachcic. Stary król nadał mu tą godność za zasługę. Uratował króla zabijając mroczną bestię oskardem by chwilę później ściąć jej łeb noszonym u pasa toporem. Podaj jego imię.

[Anette Du'Monteau]

-Jest mi przykro, że próbujesz podważyć nasze słowa Strażniku ale rozumiem twoją troskę o skarb, który już tyle lat pilnujesz. Odpowiadam, więc ów dzielny szlachcic zwał się Hedvig. - powiedziałem z przekonaniem w swoim głosie.

[Gordian Morii]

-Dobrze elfie. Odgadłeś. Zaiste chodziło mi o szlachcica Hedviga jednego z najdzielniejszych krasnoludzkich wojowników jacy kiedykolwiek chodzili po ziemi. A teraz pytanie drugie. - rzekł spoglądając na Gordiana -Dlaczego krasnoludy postanowiły odgrodzić się od zewnętrznego świata i ukryć się w górskich rozpadlinach by tam w samotności rozwijać się wolni od trosk i niebezpieczeństw otaczającego ich świata?
Elf w myślach rozważał pytanie Strażnika -A więc jednak żyją gdzieś wgłębi miasta. Ciekawe.- czas jednak naglił a strażnik się niecierpliwił więc elf rzucił pierwszą odpowiedź jaka przyszła mu na myśl.
-Nikt nie wie dlaczego to uczynili. Istnieję legendy dotyczące tego ale żadnej z nich nie można dać pełnej wiary.
-Zaskoczyła mnie Twoja odpowiedź nieznajomy. Ale zgadzam się. Nikt nie wie czemu krasnoludy odeszły w niepamięć. Mówią, że nie cierpieli wampirów ale ja sądzę, że to strach przed ucieczką uśpionego pod ziemią zła zmusił ich do zablokowania wszystkich wyjść i stania się strażnikami strzegącymi świata.
-Też tak myślę.- skwitował elf by zaraz po tym rzec.
-Ognisty Strażniku wykonałeś swoje zadanie i zwalniam Cię ze służby. Idź odnajdź spokój.
Oczy strażnika zabłysły czerwienią a po chwili jego cielsko uderzyło w ziemię rozbijając się na części.
Nazwa

Ognisty Strażnik

Opis
Ognisty strażnik to istota magicznie przywołana do życia. W odróżnieniu od wszelkiego rodzaju golemów strażnicy cechują się bardzo rozwiniętą inteligencją dzięki czemu są w stanie logicznie myśleć. Powołany przez maga stwór zazwyczaj ma jedno zadanie polegające na strzeżeniu jakiegoś obiektu bądź patrolowaniu jakiegoś terenu. Strażnik zamiast bezmyślnie niszczyć każdego intruza próbuje wcześniej rozwiązać sprawę pokojowo gdy to jednak nie skutkuje przystępuje do działania siłowego. Jako ożywieńce są wstanie przeżyć wiele tysięcy lat czerpiąc siły z przedmiotu, którego strzegą więc niezależnie od tego czy strzegą magicznego amuletu czy kilku nieprzydatnych drobiazgów będą strzec ich do swej śmierci lub do czasu gdy dany przedmiot zostanie skradziony.

Walka
Walcząc strażnicy bardzo przypominają swoje odpowiedniki golemów. W przypadku ognistych strażników pierwszą rzeczą jest roztopienie skał pod nogami intruzów, które błyskawicznie stygnąc unieruchamiają intruza. Kolejnym etapem jest uderzenie gorącem, które osłabia przeciwników by później w walce użyć swych magmowych pięści, które parzą intruzów.

Ataki
Ogniste stopy – Potwór wysyła wiązkę ciepła pod nogi przeciwników, która topi skały unieruchamiając ich.

Ognisty wiatr – Podmuch gorącego powietrza osłabia przeciwników poprzez trudności z oddychaniem i przegrzanie organizmu. U istot wrażliwych na gorąco mogą wystąpić większe obrażenia.

Magmowa pięść - Silne ramiona bestii pokrywa ciało utworzone z płynnych skał, które przy zetknięciu z ofiarą dotkliwie ją parzą.

Aura ognia - ÂŻar bijący od ciała Ognistego Strażnika jest w stanie spalić większość pocisków nim te zdążą dotknąć jego ciała.

Atrybuty
+wyostrzenie zmysłów,
+widzenie w ciemnościach,
+magmowa skóra,
+poprawiona siła,
-wrażliwość na wodę
-wrażliwość na lód

Trofea
1x serce Ognistego Strażnika
2x rubinowe oko Ognistego Strażnika (klejnoty)

[Hagmar]

-Przyznacie panowie że było to dość interesujące spotkanie. Zwłaszcza wspomnienie o tutejszych krasnoludach.

[Gordian Morii]

-Dokładnie Aragornie.- rzekł elf zajęty pracą. Wycinał bowiem serce strażnika i jego dwa rubinowe oczy.
-Ha!- rzekł podekscytowany podnosząc w górę obydwa rubiny.
-Nie wiem jak wam ale mi bardzo przypadły do gustu te dwa świecidełka.- dodał podnosząc się z klęczek. Trofea schował w sakwie a sztylet wsunął za cholewkę po czym zwrócił się do swoich towarzyszy.
-Teraz trzeba znaleźć to czego strzegł nasz stróż.

[Hagmar]

-Oczywiście że trzeba Gordianie, wyniesiemy stąd co tylko się da. Rzekł elf a jego oczy aż świeciły na myśl o skarbie. Aragorn szukał miejsca, znaku, w którym by mógł on być.

[Gordian Morii]

Znalazłeś leżącą pod ścianą skrzynię a w niej niewielki przedmiot przypominający młot(?) oraz woreczek klejnotów wartości około 500 sztuk złota.

[Hagmar]

Elf schował woreczek za pasek, chwycił młot i wrócił do towarzyszy.
-Znalazłem coś takiego, wygląda na krasnoludzki młot ale kto wie co to jest i ile może być warte.

[Gordian Morii]

//: Ten młoteczek nie jest wielki taka jakby miniaturka o długości jakichś 20 centymetrów.

-No to chyba możemy wracać do innych korytarzy. - rzekł elf zabierając znalezisko.

[Anette Du'Monteau]

-Tak lepiej się stąd wynosić, jeszcze obudzimy coś mniej pokojowo nastawionego dla obcych, a tego chyba nikt by nie chciał. - powiedziałem i uśmiechnąłem się na widok obu klejnotów, które Gordian przed chwilą wydobył z Strażnika. Ciekawe do czego to może służyć? Nie wygląda zbyt groźnie. - dodałem zwracając się pośrednio do Aragorna.

[Gordian Morii]

Bez żadnych większych niespodzianek dotarliśmy wreszcie do jaskini w której rozpoczęliśmy wędrówkę. Przed nami było jeszcze dwa tunele, które miałyby zostać zbadane.
-Gdzie teraz mości elfowie? ÂŚrodkowy, prawy czy wracamy do miasta?

[Hagmar]

-Proponuję środkowy, po kolei by było.

[Gordian Morii]

-Ruszajmy więc.- rzekł elf i zakrywając ręką usta ziewnął.
-Oho coś mnie zmęczenie dopadło mimo, że jeszcze nic nie upolowaliśmy. Mam nadzieję, że kolejny korytarz doprowadzi nas do czegoś czemu będziemy mogli upuścić krwi.
Tunel w który kroczyli był dosyć szeroki, prawie taki sam jak ten wcześniejszy. Elf wypuścił przed siebie kulę światła i tak oświetlając drogę zagłębiał się weń.
-Macie może jakieś plany na najbliższy czas?- zapytał towarzyszy
-Jeśli nie to myślę, że wspólnie moglibyśmy wybrać się na jakąś inną wycieczkę. Ale tym razem chciałbym zniszczyć pewien obóz w którym mieszkają kłusownicy. Walczę z nimi już od dawna i teraz chciałbym ostatecznie zakończyć sprawę, bo szczerze to zaczyna mnie ona już nużyć.

[Hagmar]

-Ja nie mam nic do roboty, me...powiedzmy plany...utknęły przez tą całą mgłę.

[Gordian Morii]

-No tak widziałem właśnie twój statek gdy załatwiałem pewne... sprawy w porcie.- rzekł Gordian
-Załoga nie wygląda na jakoś bardzo zajętą a to dobrze. Bo i oni mogą coś zarobić jeśli będą chcieli.

[Hagmar]

-Pewno że zechcą, chłopaki się nudzą koszmarnie. Mam nadzieję że nie sprawiają problemów dla Oterio.

[Gordian Morii]

-Nie dostałem na nich żadnych skarg.- rzekł elf spoglądając w stronę wyjścia, które pojawiło się kilka metrów przed wędrującymi elfami.
-No i koniec marszu.- dodał krótko wskazując na to co zauważył. Kula światła wędrująca na przedzie zawirowała u stropu jaskini i zniknęła zsyłając na elfów zasłonę cienia.
-Powoli panowie, bardzo powoli i w miarę cicho.- szepnął elf podpełzając do wyjścia. Pieczara, którą zobaczył była bardzo wysoka i długa. Z podłoża wyrastały stalagnaty łączące je ze sklepieniem tworząc przy okazji coś w rodzaju kolumn. Gdzieś z tyłu coś się poruszyło jakby wyczuwając naszą obecność. Chwilę potem korytarz rozjaśnił się dzięki słupowi ognia wyrzuconego w górę przez olbrzymią bestię.
-Smok?!- zapytał Anvrealet łapiąc Gordiana za ramię.
-Nie, to nie smok. To Paradrak czyli w sumie równie groźna bestia.



Nazwa

Paradrak

Opis
Paradrak to 10 metrowy potwór, uznawany za wymarły gatunek gadów. Są one jednymi przodków smoków gdyż pierwsze z jaszczurów uzyskały możliwość miotania ognistych kul dzięki specjalnie wykształconemu językowi. Ich wielki łeb zaopatrzony w trzy rogi, z których dwa główne dorastają do 2,5m długości bardzo przypomina łeb smoka, przez co bardzo często mylono te dwa gatunki. Paradraki całkowicie przystosowały się do życia pod ziemią. Ich wielkie ślepia jarzą się żywym ogniem dzięki czemu doskonale widzą w ciemnościach. Ich dieta jest równie niezwykła z nielicznych źródeł wynika, iż gady te odżywiają się tylko i wyłącznie minerałami znalezionymi w drążonych przez siebie korytarzach. Teoria ta może być błędna ale nie istnieją żadne źródła, które podważają jej wiarygodność. Zagadką pozostaje też to w jaki sposób gady te pozyskują wodę, gdyż ich gardło pełne wiecznego ognia nie jest przystosowane do pobierania płynów. Ciekawostką jest również to, że mimo groźnego wyglądu gady te tolerują obecność innych gatunków w tym człowieka dlatego nie sprowokowane nie zaatakują.
 
Walka
Walcząc Paradrak szarżuje na swą ofiarę z nisko opuszczoną głową przebijając ją rogami. Jeśli wrogów jest więcej tratuje ich groźnie machając łbem. Czasem uderza też ognistą kulą lub słupem ognia, które mimo wszystko nie są tak groźne jak u smoków.

Ataki

Atak pazurem – Potężne łapy, zakończone ostrymi pazurami potrafią przebić prawie każdy żelazny pancerz

Atak rogami - Długie, wyjątkowo mocne rogi są doskonałą bronią tych jaszczurów.

Atak masą ciała – 15 tonowe cielsko wprawione w ruch jest wstanie przebić się nawet przez solidne miejskie mury, co obrazuje siłę szarży tego potwora

Atak ogonem – silny i umięśniony ogon pozwala na powalenie przeciwnika.

Ognisty podmuch - Paradrak potrafi miotać kule i słupy ognia na odległość około 5 metrów

Atrybuty

+ wyostrzenie zmysłów
+ poprawiona siła
+ poprawiona szybkość
+ poprawiona kondycja
+ twarda skóra
- wrażliwość na zimno
- wrażliwość na elektryczność


Trofea

12x pazur Paradraka
1x skóra Paradraka
3x róg Paradraka
1x ognisty język Paradraka

[Hagmar]

-Spokojnie, nie sprowokowany nie zaatakuje. Tak czytałem przynajmniej...proponuje osaczyć i ubić, trofeum piękne by było.

[Gordian Morii]

-Proponuję siąść tam w kącie i poczekać aż zdechnie ze starości.

[Anette Du'Monteau]

-Chyba prędzej my byśmy zdechli ze starości. Ten tutaj nie wygląda na takiego co lubi sobie odpuszczać, jednak wolałbym uniknąć walki z tym osobnikiem. - powiedziałem.
-A Gordianie, jeśli chodzi o pomoc w zlikwidowaniu obozu kłusowników to również chętnie pomogę. Teraz jednak trzeba pomyśleć co z nim uczynimy. - dodałem wskazując na gada.